Μετά από τη Λιβύη; Υεμένη; Μπαχρέιν; ... Ή Τουρκία;

Το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους είναι πλούσιο σε γεωπολιτικά γεγονότα και καρυκευμένο με φυσικές και ανθρώπινες καταστροφές...

Ανησυχώντας για τη δημοτικότητά του, μετά από τις άσχετες δηλώσεις του σχετικά με την υπόθεση Cassez και τα περί «φιλίας» μεταξύ της Γαλλίας και της Τυνησίας, ο Σαρκοζί έχει κηρύξει πόλεμο κατά του πελάτη-προμηθευτή του, τον Βεδουίνο Μουαμάρ.

Οπλισμένοι με μια εξουσιοδότηση των Ηνωμένων Εθνών να βομβαρδίσουν τα στρατεύματα ενός τυράννου, μεγαλομανούς δικτάτορα και δήμιου του λαού του, οι «δυτικοί σύμμαχοι» θα βάλουν τα μέσα για να αφανίσουν τον «οδηγό».

Γιατί αυτός ο συνταγματάρχης, διώχτης του βασιλιά Ιντρίς Α’ την 1^η Σεπτεμβρίου 1969, είχε ξεκινήσει μια επανάσταση σοσιαλιστικού-εθνικιστικού τύπου υπόδειγμα της οποίας ήταν αυτή του Νάσσερ στην Αίγυπτο και για πολλά χρόνια είχε επίσης την υποστήριξη της αριστερό- αστικής (gaucho-bobo) διανόησης.

Διατήρησε διφορούμενες σχέσεις με πρώην πράκτορες της ΣΙΑ, χρηματοδότησε τη διεθνή τρομοκρατία, οργάνωσε πολλές επιθέσεις με αποτέλεσμα εκατοντάδες θανάτους και δεν σταμάτησε ποτέ να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις των αφρικανικών χωρών για να δημιουργήσει ένα καταστροφικό χάος.

Ενώ είναι αλήθεια ότι, υπό την εξουσία του, η Λιβύη αναπτύχτηκε με θεαματικό τρόπο εξαιτίας του πετρελαϊκού πλούτου και της δημιουργίας ενός αποτελεσματικού συστήματος άρδευσης (από ένα υπόγειο φαραωνικό "ποτάμι"), ότι ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης κατατάσσεται μεταξύ των υψηλότερων στην Αφρική, ότι η κατάσταση της γυναικάς δεν μπορεί πλέον να συγκριθεί με εκείνη των Αιγύπτιων, των Μαροκινών ή των Σουδανών, ο Καντάφι είναι ένας από τους λίγους που κατάφερε να περιορίσει την ισλαμική επέκταση στις χώρες του Μαγκρέμπ , παίζοντας με διάφορες συμμαχίες με τις φυλές που υποτάσσονται στον ίδιο.

Πολλοί αφρικανικοί άρχοντες, Ευρωπαίοι ιθύνοντες ή Βαρόνοι των πολυεθνικών εταιριών έχουν υποχρεωθεί σε αυτόν και ιδιαίτερα αυτοί του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος! Κατέχει εκ τούτου πληροφορίες και έγγραφα που εκθέτουν ορισμένους από αυτούς που θέλουν το κεφάλι του σήμερα ... αυτοί οι μισητοί και περιφρονημένοι πολεμόχαροι.

Δύο σταθμά, δύο μέτρα;

Με το πρόσχημα της διάσωσης των εξεγερμένων, αυτοί οι αντάρτες οι οποίοι σκέφτονται μόνο ανατροπή του «οδηγού» στο όνομα του Παντοδύναμου Αλλάχ, ο ΟΗΕ, με το ψήφισμά του 1973, επιτρέπει την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, προκειμένου να άρουν ένα μεγαλομανή ηγέτη μέσω ενός σιδερένιου τυφώνα.

Αλλά όμως, είναι ο μόνος;

Θα πάρει ο ΟΗΕ τα ίδια μέτρα για τον Πρόεδρο της Υεμένης, Αλί Αμπντουλάχ Αλ-Σαλίχ , ο οποίος και αυτός δίνει διαταγές πυροβολισμού κατά του πλήθους των εξεγερμένων;

Θα επιβάλει ο ΟΗΕ, με άλλο ψήφισμα, εμπάργκο του Hamad ibn Isa Al Khalifa, ο Βασιλιάς του Μπαχρέιν, για να τον υποχρεώσει σε κατάπαυση του πυρός κατά των διαδηλωτών από τη Πλατεία του μαργαριταριού στη Μανάμα, πριν από την αποστολή μαχητικών-βομβαρδιστικών αεροπλάνων;

Και τι με το εμφύλιο πόλεμο στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στη Νιγηρία, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και tutti quanti, ο ΟΗΕ θα μπορούσε να αγνοήσει για πολύ τις σφαγές των «αιμοδιψών τυράννων» χωρίς πανομοιότυπα ψηφίσματα με το 1973;

Και τι να πούμε για τις δραματικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν αθώοι άνθρωποι, όπως στη Ζιμπάμπουε, στη Βόρεια Κορέα και ακόμη στο Μεξικό (στις πύλες του ΟΗΕ), όπου οι διακινητές ναρκωτικών, πολύ καλύτερα οπλισμένοι από τους ξιπόλητους της Βεγγάζης, έχουν αγοράσει το αγαπημένο από τους ανθρωπιστές Κράτος Δικαίου και σφάζουν αδιάκοπα.

Τα κράτη μέλη (192) αναλαμβάνουν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Χάρτη, για τη διασφάλιση της ειρήνης, της διεθνούς ασφάλειας και τη καθιέρωση της οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής συνεργασίας μεταξύ των εθνών.

Αυτό είναι για τις προθέσεις ...

Κάθε χώρα μέλος είναι υποχρεωμένη να επιβάλει την τήρηση της εφαρμογής των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και η ιστορία μας υποχρεώνει να παρατηρήσουμε ότι από την θεωρία στην πράξη, υπάρχει μια άβυσσος!

Τα Ψηφίσματα 181,194, 242, 476, 478, και 672, για παράδειγμα, που ψηφίστηκαν από το 1947 έως το 1990, δεν έγιναν ποτέ σεβαστά από το Ισραήλ, το οποίο επιμένει στη επιθετική στάση του, και αρνείται να απελευθερώσει τα κατεχόμενα εδάφη .

Το ίδιο για την παράνομη προσάρτηση και κατοχή του Θιβέτ από την Κίνα το 1950.

Να μην μιλήσουμε για τους δύο πολέμους στο Ιράκ, όπου κυριαρχεί η απόλυτη αναρχία και όπου ο πληθυσμός υπόκειται σε χειρότερες θηριωδίες από αυτές του Σαντάμ Χουσεΐν .

Το ίδιο στο Αφγανιστάν που έγινε «copy-paste» του πολέμου του Βιετνάμ ...

Στη Σομαλία, οι στρατιώτες του ΟΗΕ, 1992 – 1995, (με τον Κουσνέρ και το σάκο ρυζιού του) συντρίφτηκαν από την ισλαμική πολιτοφυλακή, που εξελίχτηκε πλέον σε συνεταιρισμό διεθνούς πειρατείας και κτητόρων ναυτιλιακών ομήρων.

Πιο πρόσφατα και πιο κοντά μας, ο τουρκικός στρατός κατέχει στρατιωτικά το βόρειο τμήμα της Νίσου Κύπρου από το 1974, χωρίς ο ΟΗΕ να πάρει ένα ψήφισμα που επιτρέπει την επιβολή εμπάργκο έναντι της Τουρκίας, ούτε τον βομβαρδισμό της Άγκυρας: και θέλουν την Ευρώπη να αγκαλιάσει και να δέχεται αυτόν τον επιτιθέμενο στην ΕΕ!

 

HELLENICREVENGE