Το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται στην εξάντληση των φυσικών πόρων που σηματοδοτεί η έξοδος της Κίνας, της Ινδίας και της Αν. Ευρώπης από την προϊστορία.
 
Όπως μέχρι πρόσφατα ο μέσος δημόσιος υπάλληλος θεωρούσε το μισθό του σίγουρο γιατί κάπου υπάρχει ένας απέραντος ωκεανός από χρήμα, έτσι ο μέσος δυτικός άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει ότι οι πρώτες ύλες είναι απεριόριστες.
 
Η σπάνη των φυσικών πόρων οδηγεί σε κύματα ανόδου τις τιμών των πρώτων υλών κάθε φορά που υπάρχει αναθέρμανση της παγκόσμιας οικονομίας όπως τώρα. Έτσι έγινε το 2007-2008, είχαμε ένα «τυφώνα» ανόδου των τιμών. Τότε έσπασε ο αδύναμος κρίκος των subprimes. Τώρα η κατάσταση θα δυσκολέψει αν ο τυφώνας συμπέσει με ένα «τσουνάμι» κρατικών χρεοκοπιών.
 
Έτσι θα συνεχίσει η παγκόσμια οικονομία τα προσεχή χρόνια μέχρι που το επόμενο τεχνολογικό κύμα θα δημιουργήσει νέα δεδομένα για την οικονομική ανάπτυξη. Ευτυχώς αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας δεν μοιάζουν με αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες της ελληνικής οικονομίας δεκαετίες τώρα.
 
Η δεκαετία που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη από αυτή την άποψη καθώς είναι αυτή που θα φανεί αν το εγχείρημα εξόδου από την εποχή του πετρελαίου και των ορυκτών καυσίμων  εξελίσσεται ομαλά ή όχι.
 
Στην ιστορία οι μεγάλες καταρρεύσεις και πολεμικές αναμετρήσεις δεν έλαβαν χώρα λόγω υψηλού δανεισμού, αλλά για την διεκδίκηση φυσικών πόρων και από οικολογικές ανατροπές…
 
Κατά μια τέτοια προσέγγιση η παγκόσμια οικονομία κινδυνεύει περισσότερο από μια επί μήνες ένταση εκρήξεων κάποιου ηφαιστείου που θα επηρεάσει το κλίμα του πλανήτη ή την μείωση του πληθυσμού των μελισσών στην Αμερική την τελευταία δεκαετία που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στη γεωργική παραγωγή.
 
Τα χρέη μοιάζουν με  χάρτινες τίγρεις και συνήθως όταν φτάσουν σε σημείο υπερβολής και απειλούν με ανατροπές, ελέγχονται και διευθετούνται με αμοιβαίους συμβιβασμούς.
 
Οι παλιές χρηματιστηριακές καραβάνες γνωρίζουν ότι κίνδυνο που τον βλέπουν όλοι στις αγορές δεν είναι επικίνδυνος...