Οι κίνδυνοι της λαθρομετανάστευσης

Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα όταν αυτά έχουν γιγαντωθεί και είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπισθούν. Η πρόβλεψη μιας επερχόμενης απειλής δεν είναι από τα δυνατά μας σημεία και η πρόληψη με την εφαρμογή των κατάλληλων μέτρων δεν ανήκει στις παραδόσεις μας. Αντίθετα, ανήκει στις παραδόσεις μας, κυρίως ως κράτος, ο «στρουθοκαμηλισμός» και ακόμη περισσότερο η κάλυψη κάτω από το χαλί, μέχρις ότου η απειλή μετατρέπεται σε κίνδυνο που για να εξουδετερωθεί απαιτεί μεγάλη αποφασιστικότητα, συστράτευση πολλών δυνάμεων, σύντονες ενέργειες και βασιλικά έξοδα, με το αποτέλεσμα να παραμένει αβέβαιο.
Το μεγάλο μέλημα της χώρας σήμερα είναι βέβαια η βαθιά οικονομική κρίση. Οι περισσότερο «ψαγμένοι» θα υποστήριζαν ίσως ότι η οικονομική κρίση αποτελεί σε μεγάλο βαθμό την κορύφωση μιας πολύχρονης πορείας παρακμής, ακόμη και τότε που το δανεικό χρήμα φούσκωνε τις τσέπες της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ομως, ταυτόχρονα με το φοβερό αυτό πρόβλημα και την αδήριτη ανάγκη να μπει τέλος στη διαδικασία της παρακμής, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη πλέον και με τον τεράστιο κίνδυνο που δημιουργεί, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις, η ασταμάτητη και ογκούμενη λαθρομετανάστευση.
Η αναγνώριση του συγκεκριμένου κινδύνου δεν προέρχεται από ρατσιστικά αντανακλαστικά. Υπάρχει η πραγματικότητα της διάβασης του Εβρου ή της απόβασης στα νησιά από καθημερινά κύματα εξαθλιωμένων ανθρώπων. Και υπάρχει η πραγματικότητα της εικόνας του κέντρου της πρωτεύουσας και άλλων συνοικιών που είναι σχεδόν μη προσβάσιμες, ειδικά τη νύχτα, της κατάληψης διαμερισμάτων και κατοικιών από μπουλούκια ρακένδυτων μεταναστών που ζουν σε απερίγραπτες συνθήκες και τα μετατρέπουν σε εστίες μόλυνσης, της εγκληματικότητας, της εκμετάλλευσης από διάφορους εμπόρους της ανθρώπινης δυστυχίας, της επαιτείας σε κάθε βήμα, σε κάθε γωνία, σε κάθε φανάρι του δρόμου και του οικονομικού κόστους που υφίσταται η χώρα εξαιτίας της κατάστασης αυτής.
Κανείς δεν μπορεί να ζητήσει από τον μέσο πολίτη να αγνοεί αυτή την πολύμορφη πραγματικότητα, ακόμη και αν έχει μέσα του βαθιά ριζωμένες δημοκρατικές και αντιρατσιστικές πεποιθήσεις. Από την άλλη πλευρά, είναι δεδομένο ότι δεν αποτελούν όλοι οι μετανάστες, νόμιμοι ή όχι, μία κατηγορία. Είναι οι αφομοιώσιμοι, είναι εκείνοι με πολιτισμικά χαρακτηριστικά που πλησιάζουν τα δικά μας, είναι οι άλλοι που έχουν ριζώσει στην Ελλάδα, με παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, είναι οι νοικοκυραίοι και οι εργαζόμενοι που πέρασαν μία Οδύσσεια και βρήκαν την Ιθάκη τους σ’ αυτόν τον τόπο. Αλλά είναι και οι μη αφομοιώσιμοι, με πολιτισμικά χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά, δίχως την οποιαδήποτε δεξιότητα, που οι αριθμοί τους αυξάνονται και θα αυξάνονται λόγω της απερίγραπτης φτώχειας και των τρομακτικών δεινών που πλήττουν τις χώρες τους (π.χ. οι τελευταίες πλημμύρες στο Πακιστάν) και που οι περιορισμένες δυνατότητες της δικής μας χώρας δεν τους αντέχουν. Αυτοί συνιστούν τον μεγάλο κίνδυνο της λαθρομετανάστευσης.
Δεν είναι η Ελλάδα το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος με μεγάλο πρόβλημα λαθρομετανάστευσης. Είναι και άλλα κράτη, με πιο οργανωμένους μηχανισμούς, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία, που έχουν έλθει σε συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών, ενώ παράλληλα παίρνουν μέτρα, όχι και τόσο κολακευτικά για τη δημόσια εικόνα των κυβερνήσεών τους, αν και η πλειοψηφία των πολιτών φαίνεται να τα εγκρίνει, κάτι που δεν επισημαίνεται ιδιαίτερα από τα μίντια. Αλλά και στη Βόρεια Ευρώπη, όπως στην Ολλανδία και τη Γερμανία, σημειώνονται αντιδράσεις. Πιο εμφανείς στην Ολλανδία, περισσότερο συγκρατημένες στη Γερμανία, λόγω βεβαρημένου παρελθόντος, αλλά πάντως αντιδράσεις. Δεν υπάρχει δε αμφιβολία ότι αυτές οι αντιδράσεις θα ενταθούν στο προβλεπτό μέλλον.
Είναι σαφές ότι η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, η αναποφασιστικότητα στη λήψη μέτρων, η τραγική κατάσταση των κρατικών μηχανισμών και η απροθυμία της Τουρκίας να συνεργαστεί, την καθιστά περισσότερο ευάλωτη από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτές οι διαπιστώσεις όμως ούτε αποτρέπουν ούτε εξορκίζουν τον κίνδυνο που συνιστά η αυξανόμενη παράνομη είσοδος μη αφομοιώσιμων πληθυσμών, σε συνδυασμό με τις τάσεις φυγής Ελλήνων με προσόντα και τις τάσεις παλιννόστησης αφομοιώσιμων μεταναστών που δεν βρίσκουν πια δουλειά στη χώρα μας.
Θα βρεθούν ίσως μερικοί με αυξημένες ευαισθησίες που θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται να κλείσει την πόρτα στις ορδές των εξαθλιωμένων που φθάνουν ώς εδώ. Ομως η Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε τις εκτάσεις ούτε τις φάμπρικες ούτε και την οργάνωση για να υποδέχεται συνεχώς πλήθη εξαθλιωμένων προσφύγων, κυρίως από περιοχές της Ασίας και της Αφρικής, που δεν διαθέτουν την οποιαδήποτε δεξιότητα και δεν είναι αφομοιώσιμοι. Η κοινωνική συνοχή της χώρας δοκιμάζεται ήδη, τόσο από την οικονομική κρίση, όσο και από τα «γκέτο» που δημιουργούνται στις μεγάλες πόλεις και ειδικά στην Αθήνα. Ο κίνδυνος για το παρόν και το άμεσο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ μεγάλος και δεν αποκλείεται να εμφανισθεί σύντομα ο δημαγωγός που θα θελήσει να εκμεταλλευθεί την κατάσταση. Η πολιτεία καλείται να δράσει οργανωμένα και αποφασιστικά, στο πλαίσιο βέβαια των διεθνών νόμων, αλλά και της πρακτικής που επιβάλλει η πραγματικότητα. Εστω και με το ρίσκο να προκαλέσει αρνητικά σχόλια από κάποιες πλευρές.

ας μιλήσουμε επιτέλους

Παγκόσμια διακυβέρνηση και Ελλάδα

Η απάντηση στο ανοιχτό ερώτημα με το οποίο καταλήγει το προηγούμενο άρθρο μου: «προτεσταντικός φονταμενταλισμός αμερικανοποίηση του πλανήτη και παγκόσμια διακυβέρνηση», δηλαδή για ποιό λόγο επελέγη η Ελλάδα να παίξει ρόλο δούρειου ίππου για την προσαρμογή της κοινωνικής ευρώπης στα κελεύσματα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας, μπορεί να ανιχνευθεί σε δύο επίπεδα. Το πολιτικό και το κοινωνικό.
Το πολιτικό έχει να κάνει κατ’ αρχάς με την παρουσία ενός πρόθυμου πρωθυπουργού επικεφαλής μιάς πρόθυμης κυβέρνησης, που στηρίζεται σε πρόθυμους βουλευτές του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος. Ενός πολιτικού συστήματος σε μεγάλο βαθμό ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ. Και αυτό με ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας η οποία επειδή «ευημέρευσε» σχετικά τις προηγούμενες δεκαετίες, μεταξύ των άλλων και από τα χρήματα της ΕΕ (επιδοτήσεις, προγράμματα κ.λ.π που χρησιμοποιήθηκαν εντελώς αεριτζίδικα), έπαψε να ασχολείται με τα κοινά. Το αποτέλεσμα; Η διακυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε εργολαβικά σε ορισμένες οικογένειες και στις κομματικές γραφειοκρατίες των δύο κομμάτων του δικομματισμού. Θέλετε επιχείρημα γι αυτό; Πάρτε τα ονόματα των σημερινών βουλευτών, αφαιρέστε τους πάσης φύσεως προβεβλημένους από τα ΜΜΕ (τραγουδιστές, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπωλίστες, αθλητές στίβου, τηλεοπτικούς αστέρες κ.λ.π) και συγκρίνετέ τα με τα ονόματα των βουλευτών πριν από 30 χρόνια π.χ. Τι θα διαπιστώσετε; Ότι είναι τα ίδια! Το σύστημα είναι κληρονομικό! Η εξουσία μεταβιβάζεται από πατέρα σε παιδί ή από θείο σε ανήψια αν δεν υπάρχουν παιδιά!
Μα θα μου πείτε ότι υπάρχουν και τα μικρότερα κόμματα. Τα κόμματα της αριστεράς. Τί γίνεται εκεί; Στην αριστερά υπάρχει ένας βασικός σχηματισμός ο οποίος προέρχεται από την αριστερή παράδοση του τόπου (εθνική αντίσταση, εμφύλιος κ.λ.π) και ο οποίος προσπαθεί να σταθεί πολιτικά χρησιμοποιώντας νοητικά εργαλεία του 19ου αιώνα. Παρ’ όλα αυτά οι αναλύσεις του οδηγούν ενίοτε σε σωστά συμπεράσματα όσον αφορά την καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης πλην όμως είναι προς το παρόν, εντελώς ανίκανος να μετουσιώσει αυτά τα συμπεράσματα σε πολιτική ικανή να παρέμβει στις εξελίξεις. Η σχέση αυτού του κόμματος με τους οπαδούς του είναι κατά βάση συναισθηματική. Ο άλλος πόλος της αριστεράς που και αυτός προέρχεται από την αριστερή παράδοση του τόπου πλήν όμως έχει μετεξελιχθεί, χρησιμοποιεί πιό σύγχρονα εργαλεία ανάλυσης είναι όμως εγκλωβισμένος αφ’ ενός μεν στη διαμάχη του με τον προηγούμενο σχηματισμό αφ’ ετέρου δέ στις προσωπικές στρατηγικές των στελεχών του, που στο σημείο αυτό ελάχιστα διαφέρουν από τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων. Είναι λοιπόν η δυνατότητα παρέμβασής του εκ των πραγμάτων περιορισμένη άρα και η ικανότητά του να εκπροσωπήσει κάποια στρώματα της κοινωνίας, αναιμική.
Μήπως όμως υπάρχει μιά κοινωνία πολιτών που λειτουργεί ως αντίβαρο στα παραπάνω; Και βέβαια όχι καθώς τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα έχουν κομματικοποιηθεί οπότε οι ηγεσίες των διαφόρων οργανώσεων (συνδικαλιστικών και άλλων με εξαίρεση ίσως τίς εργοδοτικές ενώσεις) δεν εκπροσωπούν παρά τα ίδια τα κόμματα!
Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός των τόσο συχνών φαινομένων πολιτικών που αντιμετωπίζουν τις θέσεις που καταλαμβάνουν ως εφαλτήριο για την προώθηση προσωπικών συμφερόντων. Όπως επίσης δεν πρέπει να εκπλήσσει και το γεγονός, κόμματα να υφαρπάζουν την πλειοψηφία στις εκλογές εξαγγέλοντας συγκεκριμένα «φιλολαικά» προγράμματα, ενώ στη συνέχεια να πράττουν τα εντελώς αντίθετα.
Στο κοινωνικό πεδίο τώρα η κατάσταση εμφανίζεται ως εξής: Υπάρχει μιά ολιγάριθμη αριστοκρατία μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με τη διεθνή χρηματοπιστωτική ελίτ. Δίπλα σ’ αυτούς και σε στενή σύνδεση μαζί τους υπάρχει ένα ολιγάριθμο επίσης στρώμα μεγαλοεπιχειρηματιών συνδεδεμένων με το κράτος (διάφοροι προμηθευτές του δημοσίου, μεσάζοντες, εργολάβοι κ.λ.π). Όλοι οι παραπάνω απολαμβάνουν προνόμια πάσης φύσεως όπως ειδική χαμηλή φορολογία, ειδικό εργασιακό καθεστώς για τα στελέχη τους κ.α.
Στόν αντίποδα συναντάμε τούς εργαζόμενους η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ζεί δύσκολα με μισθούς των 600, 700 και 800 ευρώ. Για να τα βγάλουν πέρα αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη ή πολλές φορές και τρίτη δουλειά. Από τα μέσα της δεκαετίας του 90 δέχονται την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού καί βρίσκονται σε συνεχή υποχώρηση. Τώρα δε με το καθεστώς της τρόικας, τα εναπομείναντα δικαιώματα τους αποτελειώνονται και παράλληλα καταστρέφεται και ότι έχει απομείνει από τον λεγόμενο «κοινωνικό μισθό». Η παλιά κρατική πρόνοια αποδιαρθρώνεται και τη θέση της παίρνει η φιλανθρωπία. Με γοργά βήματα περνάμε στην εποχή της ελάχιστα εγγυημένης ζωής. Ελάχιστα εγγυημένη σύνταξη, φιλανθρωπικού χαρακτήρα μικροεπιδόματα προκειμένου αυτοί που βρίσκονται στη χειρότερη θέση να διατηρούνται στα όρια της επιβίωσης. Σε λίγο και καθώς η ανεργία θα αυξάνεται αλματωδώς, δεν αποκλείεται να δούμε και την οργάνωση συσσιτίων. Εικόνες δηλαδή, που οι εν ζωή γενιές τις ξέρουν από κινηματογραφικές ταινίες εποχής. Υπάρχει βέβαια και μιά ομάδα εργαζομένων που βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση οι οποίοι όμως και αυτοί έχουν μπεί σε ένα δρόμο συνεχούς συρρίκνωσης των εισοδημάτων τους. Πρόκειται κυρίως γιά εργαζόμενους των ΔΕΚΟ ή του εναπομείναντος δημόσιου τραπεζικού τομέα ή και γιά ομάδες εργαζομένων του δημοσίου που βρίσκονται κυρίως σε οικονομικά υπουργεία που έχουν έσοδα και είχαν στο παρελθόν τη δυνατότητα να δίνουν επιδόματα από κοινωνικούς πόρους χωρίς να φαίνεται επιβάρυνση στον προυπολογισμό. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες είναι αλήθεια ότι είχαν πετύχει σκανδαλωδώς μεγαλύτερες αποδοχές σε σχέση με τις μέσες αποδοχές των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων εκμεταλλευόμενες τη θέση τους δίπλα στους υπουργούς ή έναν «συνδικαλισμό» δημοσίων σχέσεων καί συναλλαγής. Το παράλογο αυτής της ιστορίας είναι ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί οι οποίοι ενέδιδαν πολύ εύκολα σε σκανδαλώδεις παροχές προς αυτές τις ομάδες έβγαιναν κατόπιν στα ΜΜΕ και κατηγορούσαν συλληβδην όλους τους εργαζόμενους του δημοσίου για συντεχνιακή νοοτροπία!
Μεταξύ των δύο παραπάνω τάξεων παρεμβάλλεται ένα πολυάριθμο στρώμα μικροεπιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών το πολυπληθέστερο, ως ποσοστό επί του πληθυσμού, σε ολόκληρη την ευρώπη. Αγγίζει το 35% όταν στις άλλες ευρωπαικές χώρες δεν ξεπερνά το 20%. Αυτή είναι και η βασική κοινωνική ιδιομορφία της Ελλάδας. Το στρώμα αυτό ουσιαστικά ενισχύεται συνεχώς από το κράτος μέσω της φοροδιαφυγής. Στην κυριολεξία στηρίζει την ευημερία του στα λεγόμενα «μαύρα χρήματα». Η φοροαποφυγή εδώ δεν είναι νόμιμη όπως στις προηγούμενες ολιγάριθμες επιχειρηματικές ελίτ δεν είναι όμως και απολύτως καταδικαστέα. Φαίνεται σα να υπάρχει μιά συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» μεταξύ κράτους και ελεύθερων, γιά τη μη αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Ή να το πούμε αλλιώς, το κράτος «τους κλείνει πονηρά το μάτι» όταν πρόκειται να τους φορολογήσει. Το μικρομεσαίο κομμάτι της διαφθοράς, αφορά παράνομες συναλλαγές μεταξύ αυτού του τμήματος της κοινωνίας και μερίδας δημοσίων υπαλλήλων ή αυτού του τμήματος και του υπόλοιπου κόσμου (φακελάκια, μαύρες συναλλαγές χωρίς ΦΠΑ κ.λ.π). Και λέμε το μικρομεσαίο γιατί το μεγάλο αφορά παράνομες συναλλαγές μεταξύ της ελίτ των μεγαλοεπιχειρηματιών και της πολιτικής εξουσίας.
Καθώς το προηγούμενο στρώμα είναι πολυπληθές και το πιό δυναμικό της κοινωνίας, καθορίζει και την κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας, που είναι ο μηδενισμός. «Σ’ αυτή τη χώρα τίποτε δεν πάει καλά, οι Έλληνες είναι απατεώνες, κλέφτες, δεν αξίζουν τίποτα, το κράτος είναι διαλυμένο, να έρθουν απ’ έξω να μας διοικήσουν, εμείς μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε, είμαστε τεμπέληδες, μόνο για το φραπέ είμαστε, κωλλοέλληνες, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τα παίρνουν, κ.λ.π, κ.λ.π». Αυτές είναι οι εκφράσεις που κυριαρχούν όταν γίνονται πολιτικές συζητήσεις στις συναναστροφές. Καί βέβαια αν όλα είναι έτσι που περιγράφονται γιατί εγώ να μην φοροδιαφεύγω αν το μπορώ; Γιατί να μη λαδώνω γιά να έχω καλύτερη μεταχείριση; Γιατί να μη παίρνω φακελάκι; Εγώ θα σώσω τη χώρα; Η ιδεολογία του μηδενισμού λειτουργεί όπως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μπαίνεις μέσα και εξαγνίζεσαι για όλα όσα κάνεις εναντίον της πατρίδας σου και του λαού της. Δε νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο, της οποίας ο λαός να κατηγορεί (κυριολεκτικά να φτύνει) τόσο πολύ τον εαυτό του. Και βέβαια όλα αυτά που οδηγούν; Στη ρήξη της κοινωνικής συνοχής, Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΕΠΕΛΘΕΙ.
Έχουμε λοιπόν μία χώρα με ελαττωμένη κοινωνική συνοχή και με πολιτικό σύστημα που δεν εκπροσωπεί παρά τον εαυτό του. Άρα, η συγκυρία εδώ είναι η καλύτερη δυνατή για να χρησιμοποιηθούμε ως Δούρειος Ίππος για την καταστροφή του κοινωνικού κράτους και την οριστική καθιέρωση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην ευρώπη. Και πάλι βέβαια, για να συμβούν όλα αυτά χρειάστηκε να μεσολαβήσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απραξίας (σκόπιμης;) της νέας κυβέρνησης που εκλέχτηκε πέρσι τον Οκτώβριο (με κευνσιανού τύπου πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής!), μιά σειρά από ανόητες εως ύποπτες δηλώσεις πολιτικών και οικονομικών παραγόντων που έκαναν τον γύρο του κόσμου από τα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης και τελικά μιά πρωτοφανής ενορχηστρωμένη ανθελληνική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ αναπαραγόμενη από τα εγχώρια ΜΜΕ, που οδήγησε τελικά αφ’ ενός μεν στην υπονόμευση της ικανότητας δανεισμού της χώρας αφ’ ετέρου δε στο να φορτωθεί με τύψεις ο «τεμπέλης» λαός (κυρίως οι εργαζόμενοι) και να παραλύσουν οι αντιδράσεις του. Έτσι «χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» όπως δήλωσε ο κ πρωθυπουργός (πρωτοφανής δήλωση από τον κορυφαίο πολιτειακό παράγοντα ο οποίος οφείλει να διαφυλάττει την εθνική κυριαρχία!) και γίναμε ο μπαμπούλας, το παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να υποταχτούν αλλιώς θα πάθουν ότι κι εμείς.
Και τώρα τι κάνουμε; Είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε διεθνές προτεκτοράτο με ότι αυτό συνεπάγεται; Κάτι σαν το Κόσσοβο δηλαδή, που σημειωτέον έχει και νόμισμα το .. ευρώ; Νομίζω όχι. Πρέπει να αντιδράσουμε και θα αντιδράσουμε γιατί δε γίνεται διαφορετικά...

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Οι αδύνατοι ας χρεωκοπήσουν

«Αφήστε τους αδύνατους της Ευρωζώνης να χρεοκοπήσουν!»: αυτό είναι το σαφές μήνυμα που έστειλε χθες η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, στους Ευρωπαίους ομολόγους της στις Βρυξέλλες, προδιαγράφοντας έτσι έμμεσα και την τύχη της Ελλάδας, στην περίπτωση που «ναυαγήσει» η εφαρμογή του τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος.

Ως συνήθως, το θέμα της «οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης», που τέθηκε χθες στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, δημιούργησε έντονες πολιτικές εντάσεις και διχογνωμίες, ενώ η Γερμανία φάνηκε να απομονώνεται στις σκληρές θέσεις της, υπέρ της καθιέρωσης μηχανισμού ελεγχόμενης χρεοκοπίας στη ζώνη του ευρώ, καθώς ακόμη και η Γαλλία τηρεί σαφείς αποστάσεις από την πολιτική του Βερολίνου. Όμως, στην πραγματικότητα η καγκελάριος Μέρκελ έχει κάνει από χθες ένα γιγάντιο βήμα προς την κατεύθυνση της επιβολής των γερμανικών θέσεων, αρχίζοντας ουσιαστικά την αντίστροφη μέτρηση για την καθιέρωση του μηχανισμού ελεγχόμενης χρεοκοπίας με… ανεξέλεγκτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας των κρατών που θα «πέφτουν»:

Όπως επισημαίνουν διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες, η Μέρκελ χθες δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο συζήτησης επί της πρότασης που έχει διατυπωθεί στο παρασκήνιο από πολλές κυβερνήσεις, για παράταση της λειτουργίας του ειδικού μηχανισμού διάσωσης οικονομιών της Ευρωζώνης από τη χρεοκοπία, με 1 τρις. ευρώ από τις κυβερνήσεις και το ΔΝΤ, ο οποίος τυπικά έχει έγκριση λειτουργίας μέχρι την άνοιξη του 2013.

«Ήταν ένα πολύ καθαρό μήνυμα στους συναδέλφους μου», είπε η ίδια η Μέρκελ στους δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες: «Πρώτον, η Γερμανία δεν θα υποστηρίξει την παράταση ισχύος της υφιστάμενης "ομπρέλας" διάσωσης. Δεύτερον, θα πρέπει να εργασθούμε σκληρά για να φθάσουμε γρήγορα σε μια συμφωνία για κυρώσεις (σ.σ.: στις χώρες με υπερβολικά ελλείμματα) και στο νέο πλαίσιο που θα πρέπει να διαμορφωθεί με βάση τα διδάγματα από την κρίση».

Ουσιαστικά, ο κύβος ερρίφθη από την Γερμανία στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής: εφόσον το Βερολίνο αρνείται οριστικά να συνεχίσει να χρηματοδοτεί «πακέτα» διάσωσης ασθενών οικονομιών, όπως αυτό που ενεργοποιήθηκε για την Ελλάδα, αλλά και το ευρύτερο σχέδιο στήριξης του 1 τρις. ευρώ, οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να επιβάλλουν παράταση της ισχύος των «πακέτων» μετά το 2013, ή το 2014 (στην περίπτωση της Ελλάδας).

Κλείνοντας τον κρουνό της χρηματοδότησης σχεδίων διάσωσης, η Γερμανία είναι πλέον σε θέση να οδηγήσει στην κατεύθυνση που επιθυμεί τη συζήτηση στην Ευρώπη, όσο και αν αντιδρούν άλλες χώρες στη σκληρή γραμμή της για το μηχανισμό οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης και τις ελεγχόμενες χρεοκοπίες που προτείνει η γερμανική πλευρά. Ο προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Βαν Ρομπέι είναι χαρακτηριστικό ότι υποχρεώθηκε χθες να κάνει λόγο για «πραγματική πιθανότητα» να συνεχισθούν οι διαπραγματεύσεις για ένα μόνιμο μηχανισμό χρεοκοπίας, παρότι για να ισχύσει κάτι τέτοιο θα χρειασθεί αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Η γερμανική πρόταση για τέλος στις χρηματοδοτήσεις ασθενών οικονομιών και ελεγχόμενη χρεοκοπία με διεθνή οικονομική κηδεμονία από τους πιστωτές βρίσκει σύμφωνη και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Πριν από λίγες ημέρες, ο Ζαν Κλωντ Τρισέ ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για χρηματοδοτικά προγράμματα στήριξης ασθενών οικονομιών, γιατί θα εκδηλωθούν σοβαρές αντιδράσεις από την κοινή γνώμη –ο Γάλλος τραπεζίτης δεν το διευκρίνισε, αλλά η χώρα όπου θα εκδηλωθούν τέτοιες αντιδράσεις με τη μεγαλύτερη ένταση είναι η Γερμανία.

Τι σημαίνει, λοιπόν, στην πράξη η γερμανική ιδέα για το νέο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης; Και πώς θα εφαρμοσθεί στην περίπτωση της Ελλάδας, αν κάτι πάει στραβά με την εφαρμογή του τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος, με αποτέλεσμα η χώρα να μην καταφέρει να καλύψει τις τεράστιες δανειακές ανάγκες της από τις αγορές; Και πώς υπολογίζει το Βερολίνο, ότι θα αντέξει το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας στις πιέσεις μιας χρεοκοπίας χώρας της Ευρωζώνης; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι απλή και έχει δοθεί ήδη από τον Ιούλιο, όταν διέρρευσε στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» το γερμανικό σχέδιο για ελεγχόμενες χρεοκοπίες: Όποια χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από την αγορά, θα κηρύσσει στάση πληρωμών και θα ακολουθείται διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους της, με «κούρεμα» των απαιτήσεων των πιστωτών.

Όμως, η αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμη η εξυπηρέτησή του και να επανέλθει η χρεοκοπημένη χώρα στην αγορά, θα γίνεται με ταυτόχρονη επιβολή ενός δρακόντειου καθεστώτος κηδεμονίας στη χρεοκοπημένη χώρα, η οποία θα ασκείται από κράτη και ιδιώτες πιστωτές, μέσω του «Κλαμπ του Βερολίνου», μιας νέας λέσχης πιστωτών, που η Γερμανία επιδιώκει να συστήσει. Στο κλαμπ θα έχουν δικαίωμα εκπροσώπησης όλοι οι πιστωτές χρεοκοπημένων χωρών της Ευρωζώνης και με τη σειρά του το κλαμπ θα έχει δικαίωμα ακόμη και να διορίζει υπουργό Οικονομικών της επιλογής του στη χώρα – «θύμα».

Σε ό,τι αφορά τις παρενέργειες στο πιστωτικό σύστημα της Γερμανίας, το Βερολίνο έχει διαμορφώσει μια πολύ σαφή αντίληψη των επόμενων κινήσεων. Όπως εκτιμά η γερμανική πολιτική ηγεσία, η ισχυρή οικονομική και δημοσιονομική θέση της χώρας θα της επιτρέψει να ενισχύσει κεφαλαιακά τις τράπεζες για να αντέξουν όση πίεση και αν τους ασκήσει μια χρεοκοπία στην Ευρωζώνη. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι, που θα… έπαιρναν με τις πέτρες μια κυβέρνηση, αν αποφάσιζε νέες ενισχύσεις π.χ. στην Ελλάδα, πολύ πιο εύκολα θα αποδέχονταν την ανάγκη ενίσχυσης των γερμανικών τραπεζών από την κυβέρνηση, ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους. Αυτή η γερμανική στρατηγική για το τραπεζικό σύστημα ουσιαστικά στρέφεται ευθέως κατά της Γαλλίας και μακροπρόθεσμα μπορεί να αλλάξει δραστικά τις ισορροπίες ανάμεσα στις δύο ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις, υπέρ των Γερμανών. Η γαλλική κυβέρνηση έχει ελάχιστα δημοσιονομικά περιθώρια να ενισχύσει τις τράπεζες σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας της Ευρωζώνης, γι’αυτό και επιμένει στην ανάγκη διεθνών «πακέτων» για τη διάσωση ασθενέστερων οικονομιών.

Αν περάσουν οι γερμανικές προτάσεις, η δημοσιονομικά ασθενής Γαλλία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και η πολιτική ισχύς της έναντι της Γερμανίας θα εξασθενίσει σημαντικά. Κυβερνητικά στελέχη τονίζουν σε κατ’ιδίαν συζητήσεις, ότι αυτή η επιθετική πολιτική της Γερμανίας δικαιολογεί απόλυτα την ανησυχία που κατ’επανάληψη έχει εκφράσει ο Πρωθυπουργός για απώλεια εθνικής κυριαρχίας σε περίπτωση χρεοκοπίας της χώρας και εξηγεί εν μέρει την επιμονή της κυβέρνησης να εφαρμόσει χωρίς την παραμικρή απόκλιση το μνημόνιο, ώστε να μη βρεθεί από το 2014 στη θέση του «πειραματόζωου» του νέου μηχανισμού ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που εισηγείται η Γερμανία…

ΛΑΛΕΙ ΚΑΙΡΙΑ

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ "ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟ" ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ

Η νέα πρόταση των τούρκων στο θέμα του περιουσιακού που είδε το φως της δημοσιότητος στον τουρκικό τύπο και η οποία κατατέθηκε στο τραπέζι των συνομιλιών στις 6 Σεπτεμβρίου 2010 , έχει τα εξής χαρακτηριστικά :
πρώτο , θεωρεί αυτονόητη την παραμονή των τούρκων στις αρπαχθήσες ελληνικές περιουσίες.
δεύτερο, θα επιστραφούν στους ε/κ μόνο κάποια άδεια οικόπεδα και όσοι δεν θα πάρουν τέτοια οικόπεδα θα τους δωθούν άλλες περιουσίες , χωρίς να διευκρινίζεται ποιες θα ειναι αυτές οι "άλλες περιουσίες". ( μήπως υπάρχει πρόνοια για αποζημιώσεις από τη δική μας πλευρά σε κρατική γη στο νότο;)
τρίτο, δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το 15% όσοι Ελληνοκύπριοι θα επιστρέψουν υπό τουρκική διοίκηση. Δεν διευκρινίζεται από ποίαν ολότητα θα προσδιοριστεί το 15%. Αν είναι δηλαδή εκ του συνόλου των προσφύγων ή εκ του συνόλου των κατοικούντων στην τουρκική ζώνη.
τέταρτο , κανένας λόγος δεν γίνεται για τις περιουσίες εκείνες που δεν ανήκουν στους ιδιώτες αλλά είναι εθνική κληρονομιά . Αυτές τις περιουσίες τις θεωρούν δικές τους .
τέταρτο , Την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου , ύστερα από ανοικοδόμηση αυτής μέσω μιας μικτής εταιρείας από ε/κ και τ/κ , θέλουν να την ανταλλάξουν με περιουσίες Ελλήνων που δεν θα πάρουν τις νόμιμες περιουσίες τους. Με λίγα λόγια ο κατακτητής αρνήται και το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περίκλειστης πόλης .Αυτή είναι μια νέα εξέλιξη στο θέμα της Αμμοχώστου .
Με αυτές τις προτάσεις κατατεθειμένες από τους κατακτητές, κάθεται η δική μας πλευρά και συνδιαλέγεται και αναζητά συγκλήσεις εξευτελίζοντας κάθε εθνική αξιοπρέπεια .Σε αυτό το κατάντημα περιπαίσαμε από την ώρα που εγκαταλείψαμε τη βάση της εισβολής και κατοχής της πατρίδος και μετατρέψαμε το πρόβλημα σε διευθέτηση οικοπέδων και ατομικών περιουσιών . Η γη που ποδοπατήται από τους τούρκους εισβολείς και τους τουρκοκύπριους συνεταίρους και συνεργάτες τους, είναι γη ελληνική και ανήκει στο έθνος.Η υπόθεση της σκλαβωμένης πατρίδος δεν αφορά μόνο τους πρόσφυγες και τα οικόπεδα τους, αφορά όλους τους Έλληνες . Η γη που μας παρέδωσαν οι πατέρες μας δεν ξεπουλιέται , δεν ανταλλάζεται , δεν αποζημιώνεται. Όπως αρπάχθηκε με τη βία των όπλων θα ελευθερωθεί με τη βία των όπλων . Η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΔΗΚ)
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ