Το Κίνημα των Αγανακτισμένων, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και οι Κύπριοι

‘Εμπροσθοφύλακας‘
«Το Κίνημα των Αγανακτισμένων, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και οι Κύπριοι»
17 Ιουνίου 2011
Ιλιάνα Κουλαφέτη

Είναι γεγονός. Το Κίνημα των Αγανακτισμένων με σάρκα και οστά, πέρα για πέρα ζωντανό στο Σύνταγμα, είναι ακόμα εκεί για εικοστή τρίτη μέρα και αποδεικνύει πως τώρα αρχίζουν όλα και κανείς μας δεν θα φύγει από εκεί εώς ότου αποδοθεί τι άλλο, από δικαιοσύνη!

Η Γενική Συνέλευση  πραγματοποιείται καθημερινά, οι ομιλίες απο οικονομολόγους αντικρίζουν την μεγάλη προσέλευση του κόσμου, οι επιτροπές καθαριότητας, σίτησης, ανέργων κ.λπ. έχουν συνεχώς νέα μέλη, έτοιμα να βοηθήσουν, να προτείνουν και να συνεργαστούν.

Ναι, το Σύνταγμα σήμερα μας  παρουσιάζει εκείνο τον άλλο κόσμο  που επικαλούμαστε, τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Τον κόσμο  της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Τον κόσμο που χαρακτηρίζεται μόνο από αμεσοδημοκρατικές και  συντροφικές ενέργειες. Τον κόσμο  που μας αξίζει μετά από το μεγάλο διάστημα της Μεταπολίτευσης που ως μόνο αποτέλεσμα είχε την σήψη και την παρακμή.

Αν θα τα καταφέρει  να καταργήσει το Μνημόνιο και να ρίξει  την κυβέρνηση δεν το γνωρίζουμε∙  αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε, είναι  πως αυτό το πανευρωπαϊκό κίνημα θα αλλάξει το ρου της ιστορίας και τις συνειδήσεις μας. Μέσα από το Κίνημα αυτό ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που είχαμε ξεχάσει: την πλήρη ελευθερία της έκφρασης.

Μπορεί η Χούντα φαινομενικά να τελείωσε το ‘73, μαζί της και η λογοκρισία, όμως από την Μεταπολίτευση και εξής, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια νέα λογοκρισία: αυτήν του νέου κύματος εθνομηδενιστικού αριστερισμού*. Ξαφνικά οποιοσδήποτε μιλούσε για πατρίδα και σημαία βρισκόταν υπόλογος για εκείνες τις εποχές του Ιωαννίδη και του Παπαδόπουλου. Οποιοσδήποτε ξεστόμιζε την άποψη του περί εθνικών θεμάτων και εθνικής ανεξαρτησίας καθίστατο «φασίστας», «δεξιός» και «συντηρητικός».  Όποιος «πατριώτης» δεν είχε θέση σε κινητοποιήσεις, απεργίες και εξεγέρσεις. Το ρεύμα αυτού του ιδιότυπου αριστερισμού ήρθε να «ιδιοποιηθεί» την επανάσταση και την εξέγερση και να απαγορεύσει την Γαλανόλευκη από κάθε είδους απεργία και κινητοποίηση. Διότι ξαφνικά η Γαλανόλευκη έγινε το σήμα της «αστικής τάξης» και το σήμα του πραξικοπήματος∙ ξαφνικά η Γαλανόλευκη έγινε εχθρός του λαού.

Ήρθε όμως η Πλατεία Συντάγματος και το νέο κίνημα να το αλλάξει  αυτό. Και είδαμε ελληνικές σημαίες  να κυματίζουν και είδαμε ανθρώπους  να τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο με συναίσθηση και πάθος και είδαμε ανθρώπους  πέραν «αριστερών» «αντανακλαστικών»  να μιλάνε στη Γενική Συνέλευση για  πατρίδα, ένωση του ελληνικού λαού και  εθνική ανεξαρτησία. Δεν έλειψαν  τα γιουχαΐσματα και η δυσαρέσκεια  εκ μέρους εκείνου του αμετανόητου, «σκληροπυρηνικού» κομματιού της νεολαίας κυρίως, δεν έλειψαν όμως κι εκείνοι όλοι, που για πρώτη φορά τόλμησαν να χειροκροτήσουν και να συγχαρούν αυτούς που τόλμησαν να μιλήσουν χωρίς το φόβο του «λεκτικού λιντσαρίσματος».

Περπατώντας λοιπόν προς τη Γενική Συνέλευση πριν από λίγες μέρες είδαμε κάτι που μας έκανε τρομερή εντύπωση: Κυπριακή σημαία κρεμασμένη δίπλα στο χώρο της Συνέλευσης με μία πρόταση «Μάμμα μαζί σου». Ποιος την ανάρτησε δεν ξέρουμε, αυτό που ξέρουμε είναι ότι επιτέλους τα ταμπού άρχισαν να σπάνε και ελευθέρα πια η Κύπρος έγινε στις συνειδήσεις μας η κόρη της Ελλάδος χωρίς να φοβόμαστε να το εκφράσουμε. Ναι, η Κύπρος και οι Κύπριοι είναι δίπλα στην Ελλάδα, όπως πάντα εξάλλου. Και ας μην το αποδεικνύουν τα μεγάλα κεφάλια που δεν έκαναν καμιά πρόταση ανάταση χειρός προς την μάνα Ελλάδα, το αποδεικνύει περίτρανα ο λαός. Καθημερινά είναι εκεί οι Κύπριοι, μεταξύ άλλων, προσφέροντας στο Κίνημα οποιαδήποτε τύπου βοήθεια μπορούν. Και όχι μόνο στις πλατείες της Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης, μέχρι και στο Εδιμβούργο οι φοιτητές με πορεία έδειξαν την συμπαράσταση τους, κι όταν στις πλατείες της Λευκωσίας και της Λεμεσού βγήκαν αυτοί οι λίγοι Κύπριοι να συμπαρασταθούν χωρίς να φοβηθούν «κάποιον» ή «κάτι». Αν μη τι άλλο, οι Κύπριοι έχουμε κι εμείς λόγους σοβαρούς να δηλώνουμε την αγανάκτησή μας∙ το δικό μας Μνημόνιο είναι η συνεχιζόμενη κατοχή και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα μας και η «καλοθελητική» και «ανθελληνική» πολιτική του τόπου.  Τώρα είναι που θα αποδείξουμε για μια ακόμη φορά πως ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν είναι κάτι ξεχωριστό από της υπόλοιπης Ελλάδος και πως την αδελφοσύνη μας θα την εκφράζουμε πάντα, όσες τύπου «Παλμεροκρατίες» κι αν περάσουμε.

Ήταν επόμενο εξάλλου: κανείς δεν μπορεί να καταργήσει τη φωνή του λαού ό,τι χρώμα κι αν έχει αυτή, ό,τι άποψη κι αν θέλει να εκφράσει. Και το έδαφος  είναι γόνιμο στο Σύνταγμα για να ακουστούν όλες οι απόψεις και δη αυτές που τόσο καιρό είχαν υποστεί την σιωπή λόγω του φόβου και της απόρριψης. Και μας το αποδεικνύει αυτή η σημαία στην μέση της πλατείας που είναι εκεί για να την κοιτάμε όλοι και να θυμόμαστε κάθε στιγμή πως μόνο η Ελλάδα είναι η μητέρα πατρίδα μας και καμιά άλλη.

Ελλάδα Κύπρος ένας Λαός Αγώνας κοινός.

* Προς  αποφυγή παρεξήγησεων: Δεν κατηγορούμε συλλήβδην την Αριστερά της Ελλάδος που αν μη τι άλλο επί δεκαετίες και σε σκληρά δοκιμαζόμενους χρόνους του Έθνους, αγωνίστηκε θαρραλέα για την πατρίδα και τις αξίες της. Αναφερόμαστε αποκλειστικά σε εκείνο το νέο ρεύμα που ξεπρόβαλε από την Μεταπολίτευση και εξής και έχει ως αποκλειστικό χαρακτηριστικό τον εθνομηδενισμό, την απαγκίστρωση από την προστασία της κουλτούρας και των αξιών και επιδιώκει με διάφορους τρόπους να τεθεί επικεφαλής μεγάλου μέρους πολιτών, στοχεύοντας κυρίως την ελληνική νεολαία, και έχει συνδέσει αποκλειστικά τα εθνικά σύμβολα με το φασισμό και την αστική τάξη.

ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΑΣ