ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

Οι εκλογές που διεξάγονται στα κατεχόμενα την ερχόμενη Κυριακή είναι εξ ορισμού παράνομες. Κατά πρώτον στις εν λόγω εκλογές δεν αντιπροσωπεύεται η τουρκοκυπριακή μειονότητα που είναι και οι νόμιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά το σύνολο των κουβαλητών του τουρκικού στρατού που αποτελεί και την πλειοψηφία έναντι των τουρκοκυπρίων. Οι έποικοι σε τελική ανάλυση είναι εκείνοι που καθορίζουν το αποτέλεσμα των παράνομων εκλογών. Κατά συνέπεια είναι λάθος να ονομάζουμε αυτόν που θα πλειοψηφήσει στις εκλογές αντιπρόσωπο ή ηγέτη της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Με τον όρο αυτό νομιμοποιούμε έμμεσα και αποδεχόμαστε τους έποικους ως μέρος της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Αποδεχόμαστε επίσης αυτή ταύτη την διαδικασία των παράνομων εκλογών και εμμέσως της αποδίδουμε χαρακτήρα νομιμότητας. Το συμπέρασμα είναι πως ο «ηγέτης» που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές εκφράζει όχι τους τουρκοκύπριους αλλά την εν γένει κατοχική κατάσταση.

Ο «ηγέτης» αυτός δεν είναι και ούτε μπορεί να ονομάζεται «Τουρκοκύπριος ηγέτης» αλλά εκπρόσωπος του κατοχικού μορφώματος στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι έποικοι, ο τουρκικός στρατός και η θέληση της Τουρκίας.

Εάν θέλουμε λοιπόν να αποφύγουμε περιστατικά αναβάθμισης του κατοχικού μορφώματος, πρέπει πρώτα εμείς να προσδώσουμε την ονομασία εκείνη στον τούρκο εκπρόσωπο  που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δηλαδή του εκπροσώπου του κατοχικού μορφώματος.

Από την στιγμή που θα τον ονομάσουμε εκπρόσωπο της κατοχής και όχι των τουρκοκυπρίων, σημαίνει ότι άμεσα αναφερόμαστε στο πρόβλημα της κατοχής και απορρίπτουμε κάθε προσπάθεια νομιμοποίησης της από το 1974 μέχρι σήμερα.

Συνεπώς αν πρέπει να γίνει κάποια διαπραγμάτευση με αυτό τον εκπρόσωπο της κατοχής θα γίνει μεταξύ αυτού και της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών με κεντρικό σκοπό την άρση των δεδομένων της κατοχής, την επέκταση της νομιμότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας στο κατεχόμενο τμήμα της και την επανένταξη των τουρκοκυπρίων, νομίμων πολιτών, στους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι συνομιλίες που διεξάγονται υπό την παρούσα μορφή δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να εξυπηρετούν την επικοινωνιακή πολιτική της Τουρκίας και να νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της κατοχής και του εποικισμού.

Τουρκοκύπριοι θα υπάρξουν τότε μόνο όταν θα αποχωρήσει από την Κύπρο και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης και έποικος. Μέχρι τότε κάθε υποχώρηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον λεγόμενο τουρκοκύπριο ηγέτη θα είναι υποχώρηση στην τουρκική κατοχή. Εάν το πολιτικό κατεστημένο του τόπου κομπάζει ότι ασκεί «ρεαλιστική πολιτική» θα έπρεπε πριν απ’ όλα με ρεαλισμό να ονομάζει τα πράγματα και τις υφιστάμενες καταστάσεις και όχι εντέχνως να τις αποκρύπτει με ορολογίες που δεν ανταποκρίνονται και παραποιούν την πραγματικότητα. Αυτού του είδους ο «ρεαλισμός» δεν είναι τίποτε άλλο από την σύγχρονη έκφραση του ραγιαδισμού.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα "Greek Statistics" φέρνουν ελέγχους

Ο φόβος νέων "Greek Statistics" φέρνει νέους συνεχείς ελέγχους

• Η Αθήνα ετοιμάζεται να δεχτεί ένα μπαράζ ελέγχων από όλους όσοι δηλώνουν «αρμόδιοι» για την πορεία βασικών δημοσιονομιικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας. Και ως γνωστόν, δεν είναι λίγοι το τελευταίο διάστημα

Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ελέγχων είναι ότι όλοι τους κρύβουν και από μια έκπληξη.
Για παράδειγμα, από έναν τέτοιο έλεγχο της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας (Eurostat), που έγινε τον περασμένο μήνα αλλά ανακοινώθηκε τώρα, προέκυψε η νέα...αναθεώρηση προς τα πάνω του ελλείμματος, το οποίο ξεπέρασε το όριο του 13%.
Το κλιμάκιο του ΔΝΤ
Στο τέλος της εβδομάδας που πέρασε στην ελληνική πρωτεύουσα εμφανίστηκε ένα άλλο κλιμάκιο, αυτή τη φορά στελεχών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο βρέθηκε στη χώρα μας για να παράσχει συμβουλές τεχνικού χαρακτήρα. Σε ποιον να προσφέρουν συμβουλές; Στις Βρυξέλλες, οι οποίες έχουν μεν τον πρώτο λόγο στους ελέγχους, αλλά δεν έχουν και το απαραίτητο know how, δηλαδή τεχνογνωσία. Οπότε ζητήθηκε, ως γνωστόν, η συνδρομή της Ουάσιγκτον, η οποία προσέτρεξε αμέσως. Τέτοιες ευκαιρίες, άλλωστε, δεν χάνονται εύκολα.
Νέες... αφίξεις
Αυτή την εβδομάδα, επίσης, υπάρχει άλλη «επίσκεψη» κανονισμένη. Αυτή τη φορά από κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο οποίο θα συμμετέχουν και στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτό το... γκρουπ των επισκέψεων θα κλείσει προς το τέλος του μήνα, με την παρουσία στη χώρα μας ενός μεικτού κλιμακίου, το οποίο θα αποτελείται από στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αποστολή του; Να προετοιμάσει το υλικό, πάνω στο οποίο θα «πατήσει» η πρώτη τριμηνιαία απολογιστική έκθεση για την πορεία εφαρμογής του αναθεωρημένου Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ) της ελληνικής οικονομίας. Τη σύνταξή της θα αναλάβει η Κομισιόν, με βάση, όμως, τα στοιχεία που θα της προσκομίσουν οι αποστολές που τον τελευταίο καιρό πηγαινοέρχονται στην Αθήνα.
«Πονηρές» συναντήσεις
Γι’ αυτό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις συναντήσεις που πραγματοποιούνται με τα στελέχη τους, αυτές τις μέρες, που θεωρούνται και είναι «πονηρές» για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας. Κάπως έτσι προέκυψε η αναθεώρηση, προς τα πάνω, του δημοσιονομικού ελλείμματος, με ό, τι κάτι τέτοιο μπορεί να συνεπάγεται. Εννοείται ότι κανείς στην Αθήνα δεν θα ήθελε να βρεθεί ενώπιον και άλλων, ανάλογων εκπλήξεων. Γι’ αυτό και η προετοιμασία που απαιτείται θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική.
Το κλίμα στις Βρυξέλλες δεν είναι πολύ καλό και δεν θέλει πολύ να ξαναρχίσουν οι γκρίνες για τα περίφημα Greek Statistics που οδήγησαν τη χώρα εδώ που την οδήγησαν.

 

ΠΗΓΗ:Ας μιλήσουμε επιτέλους!

Οι έρευνες πετρελαίου στην Ελλάδα

Τη στιγμή που το κράτος ψάχνει απεγνωσμένα να αυξήσει τα έσοδά του η όποια καθυστέρηση στην αξιοποίηση του εγχώριου ενεργειακού πλούτου, μόνο ως ολιγωρία και εγκληματική παράλειψη μπορεί να θεωρηθεί. Με τη χώρα μας να καταναλώνει καθημερινά περί τα 440.000 βαρέλια πετρελαίου, από τα υψηλότερα ανά κεφαλή ποσοστά στην Ευρώπη, και να πληρώνει γύρω στα 15 δισ. ευρώ κατ’ έτος για εισαγωγές αργού και προϊόντων, το θέμα των υδρογονανθράκων θα έπρεπε κανονικά να απασχολεί την πολιτική ηγεσία κατά προτεραιότητα. Δηλαδή το πώς να μειώσει η χώρα την εξάρτησή της από τις εισαγωγές, αφού ως γνωστό εισάγει το 99,5% των ποσοτήτων που καταναλώνει και γενικότερα το πώς να διαφοροποιήσει το ενεργειακό της ισοζύγιο ώστε το πετρέλαιο να αντιστοιχεί σε μικρότερο μερίδιο από το σημερινό 65% της τελικής ενεργειακής κατανάλωσης.

Η διαφοροποίηση των ενεργειακών εισαγωγών δεν μπορεί ασφαλώς να γίνει από την μια ημέρα στην άλλη αφού αυτό προϋποθέτει μια μακροχρόνια και σταθερή ενεργειακή πολιτική. Υπό αυτή την έννοια, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προωθούν το φυσικό αέριο η διείσδυση του οποίου είναι ήδη αξιόλογη, και τις ΑΠΕ το ποσοστό των οποίων στο ενεργειακό μείγμα έχει αρχίσει να εγγράφεται και αναμένεται ότι θα αυξηθεί σημαντικά μέχρι το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας. Βοηθούντων και των αποφάσεων και στόχων της Ε.Ε. (στόχοι του 20-20-20).
Απεναντίας η μείωση της εξάρτησης μας από το πετρέλαιο δεν είναι εύκολη υπόθεση αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του (60%) χρησιμοποιείται για τις μεταφορές. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να αυξήσουμε την εγχώρια παραγωγή υδρογονανθράκων, αφού κάτι τέτοιο θα μας εξασφάλιζε σημαντικά έσοδα για τον κρατικό προϋπολογισμό, θα προσέλκυε επενδύσεις και θα μείωνε την εξάρτησή μας από τις εισαγωγές.
Να θυμίσουμε ότι τη δεκαετία του 1980 η χώρα παρήγαγε περί τα 25.000 βαρέλια ημερησίως μόνο από το κοίτασμα του Πρίνου καλύπτοντας σχεδόν το 15% των αναγκών της. Σήμερα ο Πρίνος παράγει 5.000 βαρέλια την ημέρα χάρις σε ένα γενναίο επενδυτικό πρόγραμμα της Aegean Energy που έχει την ευθύνη λειτουργίας και ανάπτυξης του ευρύτερου κοιτάσματος, η οποία και παρέλαβε το κοίτασμα πριν 2 χρόνια σε κατάσταση πλήρους υποβάθμισης (η παραγωγή είχε πέσει κάτω από τα 1.000 βαρέλια). Όμως πέρα από τον Πρίνο, ο οποίος και έχει αποδώσει συνολικά 120 εκατ. βαρέλια από την έναρξη της παραγωγής έως σήμερα, υπάρχουν αρκετά άλλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον ελλαδικό χώρο που μπορούν να αξιοποιηθούν και να αποφέρουν μια υπολογίσιμη παραγωγή.
Κατάκολο, Νομός Ηλείας, Νομός Ιωαννίνων, Θερμαϊκός Κόλπος, Επανωμή, Θρακικό Πέλαγος, Μυτιλήνη, Δωδεκάνησα και Κρήτη είναι μόνο ορισμένες από τις περιοχές όπου βάσει γεωλογικών και γεωφυσικών ερευνών, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις και βάσει γεωτρήσεων, έχουν εντοπισθεί ενδιαφέροντα κοιτάσματα. Τελευταίες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ένα συνολικό πετρελαϊκό δυναμικό στον ελλαδικό χώρο της τάξης των 2.0-2.5 δισ. βαρελιών, βάσει των ήδη γνωστών στοιχείων. Με την Ελλάδα να παραμένει από τις λιγότερο ερευνηθείσες περιοχές της Μεσογείου, πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό δυναμικό μπορεί να είναι αρκετά υψηλότερο.
Οι δε κατά καιρούς ενστάσεις από ειδήμονες και μη ότι όσο παραμένει σε εκκρεμότητα το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο δεν μπορούμε να συζητάμε για έρευνες στερείται σοβαρότητας καθ’ ότι υπάρχουν μεγάλες πετρελαιο πιθανές εκτάσεις εντός των χωρικών μας υδάτων, δηλαδή εντός των 6 μιλίων, όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά σε όλη την Ελλάδα ακόμη και σε χερσαίες περιοχές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναβάλουμε επ’ άπειρο τη διευθέτηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) στο Αιγαίο και στις άλλες μας θάλασσες διότι η μη διεκδίκηση των νομίμων δικαιωμάτων μας, όπως είναι αυτή της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12ν.μ., οδηγεί νομοτελειακά σε αποδυνάμωση ή και ανατροπή των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Για να πραγματοποιηθούν όμως έρευνες και να προσελκυθούν οι διάφορες εταιρείες να αναλάβουν το ρίσκο και να εκτελέσουν γεωτρητικές εργασίες απαιτείται ένα ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο (που υπάρχει μέσω του Ν. 2289/95) και ένας κρατικός φορέας ή δημόσια υπηρεσία που θα αναλάβει τον συντονισμό και επίβλεψη των ερευνών και την οργάνωση της διαγωνιστικής διαδικασίας. Τέτοιος φορέας προς το παρόν δεν υπάρχει αν και το όλο project θα μπορούσε να το αναλάβει μία κατάλληλα στελεχωμένη διεύθυνση του ΥΠΕΚΑ εάν είχαμε μια οργανωμένη και σωστά λειτουργούσα δημόσια διοίκηση, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες που αξιοποιούν τα εγχώρια κοιτάσματά τους (π.χ. Βρετανία, Δανία, Νορβηγία).
Όμως το θέμα των ερευνών πετρελαίου δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη του ιδιαίτερα κατά τη σημερινή δύσκολη συγκυρία όπου η χώρα έχει ανάγκη σοβαρών επενδύσεων και άμεσης αύξησης των εσόδων της. Με τις διεθνείς τιμές πετρελαίου στα 85 δολάρια ανά βαρέλι και με ανοδικές τάσεις, το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον είναι δεδομένο.
Όπως εξασφαλισμένα είναι τα υψηλά έσοδα για το κράτος από μια συστηματική προσπάθεια έρευνας και παραγωγής. Έχει υπολογισθεί ότι με μία μέση παραγωγή των 100.000 βαρελιών την ημέρα, με τις τρέχουσες τιμές, το κράτος μπορεί να έχει ετήσια έσοδα μόνο από φορολογία 1,2-1,5 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να προωθήσει τις έρευνες πετρελαίου δημιουργώντας φορέα ή την οργάνωση σχετικής υπηρεσίας σε έναν από τους υπάρχοντες φορείς.
Για να αποφευχθεί η ίδρυση ακόμη ενός φορέα το όλο θέμα θα μπορούσε άνετα να το αναλάβει η ΡΑΕ η οποία διαθέτει την κατάλληλη δομή και μπορεί να στελεχωθεί με έμπειρο επιστημονικό προσωπικό. Τη στιγμή που το κράτος ψάχνει απεγνωσμένα να αυξήσει τα έσοδά του επιβάλλοντας άγρια φορολογία επί δικαίων και αδίκων η όποια καθυστέρηση στην αξιοποίηση του εγχώριου ενεργειακού πλούτου, όπως οι υδρογονάνθρακες, μόνο ως ολιγωρία και εγκληματική παράλειψη μπορεί να θεωρηθεί.

ΠΗΓΗ:ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΛΛΑΔΑ

Έννοια και δίκαιο της ΑΟΖ

Από μικρό παιδί συχνά άκουγα ως επωδό δύο λέξεις: «κεκτημένα δικαιώματα». Κι όταν ρωτούσα, σχεδόν κανείς δεν ήξερε να μου εξηγήσει τη σημασία των λέξεων αυτών. Ωστόσο, τις χρησιμοποιούσαν τακτικά. Αργότερα, όλοι οι Ελληνες άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λέξη «υφαλοκρηπίδα» χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει. Ορισμένοι, μάλιστα, ίσως νόμιζαν ότι η λέξη αυτή συνοδευόταν από κάποια σεξουαλικά υπονοούμενα!

Σήμερα παρουσιάζεται το ίδιο φαινόμενο με τρεις άλλες λέξεις: «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη». Πριν από λίγα χρόνια η Κυπριακή Δημοκρατία δημιούργησε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στον θαλάσσιο χώρο της και οι ελληνικές εφημερίδες ανακοίνωσαν το γεγονός με τεράστιους πρωτοσέλιδους τίτλους, χωρίς βέβαια να εξηγήσουν στους αναγνώστες τους τι σημαίνει ΑΟΖ, μια και άκουγαν αυτές τις λέξεις για πρώτη φορά στη ζωή τους.
 

Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσαν για την ελληνοτουρκική διένεξη στο Αιγαίο Πέλαγος, ορθώς υποστήριζαν ότι η διαφορά μας με τους Τούρκους είναι νομικής φύσης και αφορά μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Ομως, από τότε έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια και η ύπαρξη της ΑΟΖ καθιστά ουσιαστικά ξεπερασμένη την έννοια της υφαλοκρηπίδας.
 

Δυστυχώς, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν, από το 1982, το τροπάριο της υφαλοκρηπίδας αγνοώντας ή αποφεύγοντας συστηματικά για ανεξήγητους λόγους να φέρουν το θέμα στις συνομιλίες τους με τους Τούρκους, προς μεγάλη βέβαια ικανοποίηση των γειτόνων μας. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η επιστολή του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου προς τον Ερντογάν, στην οποία φαίνεται να αγνοεί για άλλη μια φορά το θέμα της ΑΟΖ, εφόσον αναφέρει ότι εάν τα δύο κράτη δεν τα βρούνε μεταξύ τους, τότε θα πρέπει να προσφύγουν στη Χάγη για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας.
 

Το 1982 ήταν μια σημαντική χρονολογία για την Ελλάδα, διότι τότε ψηφίστηκε στα Ηνωμένα Εθνη η νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Σύμβαση αυτή προβλέπει και τη δημιουργία μιας νέας θαλάσσιας ζώνης, της ΑΟΖ, που ευνοεί αφάνταστα τη χώρα μας στη διένεξή της με την Τουρκία αναφορικά με το Αιγαίο Πέλαγος. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι δύο κράτη, η Τουρκία και η Βενεζουέλα, αρνήθηκαν να υπογράψουν τη Σύμβαση λόγω της ύπαρξης του νέου θεσμού της ΑΟΖ. Ο λόγος, βέβαια, ήταν πάρα πολύ απλός. Τα δύο αυτά κράτη έχουν μπροστά τους νησιά που δεν τους ανήκουν και έτσι εκ των πραγμάτων έχουν περιορισμένη ΑΟΖ.
 

Ας δούμε τώρα τι ορίζει το νέο Σύνταγμα των Παγκόσμιων Ωκεανών και Θαλασσών γι' αυτό το θέμα. Ενα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982) ήταν η δημιουργία και κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Ετσι, δόθηκε ένα τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας. Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.
 

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (Αρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
 

Από την ύπαρξη της νέας Σύμβασης του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα λαμβάνουν υπόψη την οριοθέτηση και των δύο ζωνών που πάντα συμπίπτουν.
 

Προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος επί του παρόντος είναι αλλά και έχει διατελέσει επί μακρόν και υπουργός Εξωτερικών, παρουσιάζεται αδιάβαστος σε αυτό το τόσο κρίσιμο θέμα για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Η επιστολή του προς τον Ερντογάν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, μια και αναφέρει ότι η ελληνοτουρκική διαφορά πρέπει να πάει στη Χάγη αλλά δεν μπορεί να πάει στη Χάγη εάν δεν περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Θα ήταν μεγάλο λάθος η προσφυγή στη Χάγη με τουρκικούς όρους και ακόμα χειρότερο χωρίς το θέμα της ΑΟΖ. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι αργά για αλλαγή πλεύσης.
 

Γράφει ο Θεόδωρος Κ. Καρυώτης Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας. Υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και επιμελήθηκε το βιβλίο «Greece and the Law of the Sea».

ΠΗΓΗ:Π.Υ. ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αμερικανική προπαγάνδα για τα Σκόπια

Προπαγάνδα από το επίσημο περιοδικό του αμερικάνικου ΥΠΕΞ

Το μηνιαίο περιοδικό του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ State (April 2010 Issue Number 544) φιλοξενεί εκτενές αφιέρωμα αυτό το μήνα στη ΠΓΔΜ με τίτλο εξωφύλλου "Macedonia’s Pearl of the Balkans". Η προκλητικά ανιστόριτη Stephanie Rowlands που υπογράφει το κείμενο, σύζυγος του Ryan Rowlands, αξιωματούχου στην αμερικανική πρεσβεία των ΗΠΑ στα Σκόπια, επιχειρεί να συνδέσει τους σημερινούς κατοίκους της περιοχής των Σκοπίων με τους αρχαίους Μακεδόνες, υμνώντας παράλληλα το αποτυχημένο και υπό κατάρρευση γειτονικό κράτος: "Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει ως στόχο να αναπτύξει περαιτέρω τη βαθιά παράδοση της ανεκτικότητας, της μάθησης και της ειρηνικής ανάπτυξης. Το ποικίλο μίγμα των πολιτισμών, θρησκειών, γλωσσών και η γεωγραφία, κάνει αυτή τη χώρα ελκυστική για πολλούς Αμερικανούς¨.
Η συντάκτης ακολουθεί σαφώς την επεκτατική πολιτική των Σκοπίων και εντείνει την ιστορική παραπλάνηση των ίδιων των Σκοπιανών, βαφτίζοντας τους Σλάβους ως απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων ενώ εξαπολύει σφοδρή επίθεση στην Ελλάδα.

ΠΗΓΗ:STRATEGY-GEOPOLITICS 

Αλήθειες και ψέματα για το ελληνικό χρέος

• Η διεθνής συζήτηση για το υψηλό ελληνικό δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται από υπερβολές. Ενώ όλοι τονίζουν ότι η Ελλάδα π.χ. θα δανειστεί φέτος 50 δισ. ευρώ, κανένας δεν αναφέρει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα δανειστούν συνολικά 1,450 τρισ. -άρα ο ελληνικός δανεισμός είναι λιγότερο από 3% του ευρωπαϊκού.

Του Γιώργου Δελαστίκ
Απίστευτα μονόπλευρος είναι ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση γύρω από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Εντελώς εσφαλμένα -και πολλές φορές εσκεμμένα- εμφανίζεται το ελληνικό δημόσιο χρέος ως δήθεν μοναδικό φαινόμενο. Σχεδόν ποτέ και κανένας δεν αναφέρει ότι το χρέος όλων σχεδόν των χωρών της Ευρώπης και κορυφαίων κρατών του κόσμου αυξάνεται με καλπάζοντες ρυθμούς, συχνά πολύ ταχύτερους από αυτούς της Ελλάδας, πράγμα που σημαίνει ότι οι δυσκολίες της χώρας μας εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο γενικότερης κρίσης που αγκαλιάζει ολόκληρη την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.
Ολοι τονίζουν ότι η Ελλάδα π.χ. θα δανειστεί φέτος 50 δισ. ευρώ, κανένας όμως δεν αναφέρει ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα δανειστούν συνολικά 1,450 τρισ. -άρα ο ελληνικός δανεισμός είναι λιγότερο από 3% του συνολικού ευρωπαϊκού δανεισμού! Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι μικρός, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι υπέρογκος. Μάλιστα, επειδή το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν υψηλό όλη την τελευταία δεκαετία, κυμαινόμενο γύρω στο 100% του ΑΕΠ, ο ρυθμός αύξησης του ευρωπαϊκού χρέους είναι πολύ ταχύτερος από εκείνον του ελληνικού.
Αύξηση 54% στην Ευρώπη
Το έτος 2003 το συνολικό δημόσιο χρέος των ευρωπαϊκών κρατών ανερχόταν σε 5,23 τρισ. ευρώ. Το 2010, μόλις επτά χρόνια αργότερα, το δημόσιο χρέος όλων των ευρωπαϊκών χωρών θα ανέλθει στα 8,061 τρισ. ευρώ, σημειώνοντας άνοδο της τάξης του 54%! Πρόκειται για εξαιρετικά υψηλό ποσοστό καθώς η μείωση του δημόσιου χρέους είναι εξαιρετικά δυσκολότερη από τη μείωση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Η υπερχρέωση των ευρωπαϊκών κρατών επιταχύνθηκε φυσικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης (το 2008 δανείστηκαν συνολικά 1,01 τρισ. και το 2009 δανείστηκαν 1,4 τρισ.), αλλά και τα προηγούμενα χρόνια της ευημερίας οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δανείζονταν 850-900 δισ. ετησίως! Δεν πρόκειται περί στενά ευρωπαϊκού φαινομένου. Σαφώς χειρότερη είναι η κατάσταση των ΗΠΑ. Το έτος 2000 το αμερικανικό δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 3,41 τρισ. δολάρια. Το 2009 εκτινάχθηκε στα? 7,545 τρισ. -αύξηση δηλαδή κατά 121%!
Οι ΗΠΑ... «φεσώνουν» το εξωτερικό
Στις ΗΠΑ παρατηρείται και ένα άλλο -θεωρητικά αρνητικό- φαινόμενο: αυξάνεται διαρκώς ποσοστιαία η δανειακή εξάρτηση της υπερδύναμης από το εξωτερικό.
Το έτος 2000, το ποσοστό του αμερικανικού δημόσιου χρέους που οφειλόταν σε δανειστές από ξένες χώρες ανερχόταν στο 30% του συνολικού αμερικανικού δημόσιου χρέους. Το αμερικανικό κράτος χρωστούσε σε ξένους 1,015 τρισ. δολάρια. Στο τέλος του 2009 οι Αμερικανοί χρωστούσαν πλέον σε ξένους σχεδόν 3,7 τρισ. δολάρια, τα οποία αντιστοιχούν στο 49% του συνολικού δημόσιου χρέους των ΗΠΑ. Η δανειακή εξάρτηση της πλανητικής υπερδύναμης από το εξωτερικό είναι πλέον πολύ μεγαλύτερη.
Τα υποζύγια του αμερικανικού δημόσιου χρέους είναι αφενός η ηττημένη στον πόλεμο Ιαπωνία και αφετέρου η Κίνα, εμπορικά εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ. Το έτος 2000 η Ιαπωνία είχε δανείσει στην Ουάσιγκτον 318 δισ. δολάρια, αλλά στα τέλη του 2009 το ποσό αυτό είχε υπερδιπλασιαστεί και είχε φτάσει στα 766 δισ.
Ιλιγγιώδεις αυξητικούς ρυθμούς παρουσιάζει ο δανεισμός των Αμερικανών από τους Κινέζους. Το έτος 2000 η Κίνα είχε αγοράσει αμερικανικά κρατικά ομόλογα ύψους 60 δισ. δολαρίων. Το 2009 όμως τα κινεζικά δάνεια προς τις ΗΠΑ είχαν? δεκαπενταπλασιαστεί (!), εκτοξευόμενα στα 895 δισ. δολάρια. Είναι όντως κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό το φαινόμενο, η Κίνα και η Ιαπωνία να έχουν δανείσει στο αμερικανικό κράτος 1,7 τρισ. δολάρια.
Ποιος αγοράζει το χρέος;
Με την παράθεση των προαναφερθέντων στοιχείων έχουμε ήδη εισέλθει στο ενδιαφέρον θέμα τού ποιοι είναι αυτοί που αγοράζουν τα κρατικά ομόλογα των διαφόρων κρατών, καθώς οι δημόσιες δανειακές ανάγκες έχουν προσλάβει κολοσσιαίες διαστάσεις.
Συνεχίζοντας με το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ, παρατηρούμε ότι ο δεύτερος μεγάλος πιστωτής του αμερικανικού κράτους είναι η? Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η Fed, με περίπου 800 δισ. δολάρια. Η Fed είτε αγοράζει απευθείας κρατικά ομόλογα (πράγμα που δεν κάνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) είτε δέχεται τα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση από τις εμπορικές τράπεζες για την παροχή ρευστότητας σε αυτές (πράγμα που κάνει και η ΕΚΤ).Εν συνεχεία μια σειρά κρατικοί αμερικανικοί οργανισμοί και ασφαλιστικά ταμεία (όπως π.χ. τα Federal Old-Age Insurance Trust Fund, Postal Service Fund, Railroad Retirement Fund κ.ά.) έχουν στη διάθεσή τους κρατικά ομόλογα ύψους σχεδόν 4 τρισ. ευρώ. Στην Ιαπωνία, σε πλήρη αντίθεση προς τις ΗΠΑ, παρατηρούμε ότι το δημόσιο χρέος είναι ουσιαστικά αποκλειστική εσωτερική υπόθεση.
Το αποτέλεσμα είναι ναι μεν το ιαπωνικό δημόσιο χρέος να έχει εκτοξευθεί στο φαινομενικά εξωφρενικό ύψος του.. 230% (!) του ΑΕΠ, αλλά η κυβέρνηση να μην έχει απολύτως κανένα πρόβλημα εξυπηρέτησής του αφού βρίσκει μέσα στη χώρα όσα χρήματα θέλει με μηδενικά επιτόκια!
Το πολιτικό βάρος
Το πολιτικό -και όχι μόνο το οικονομικό- βάρος της Γερμανίας ως ηγεμονικής δύναμης της Ε.Ε. και της Ευρώπης ολόκληρης παίζει έμμεσα καθοριστικό ρόλο στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους του Βερολίνου. Ολες οι χώρες, εντός και εκτός Ε.Ε., θέλουν να τα έχουν καλά με τη Γερμανία γιατί η στάση της καγκελαρίας είναι αυτή που θα καθορίσει εν πολλοίς την πρόσβαση ή όχι των προϊόντων των διαφόρων χωρών στην τεράστια και πλούσια ευρωπαϊκή αγορά. Το αποτέλεσμα είναι, όπως γράφει η Frankfurter Allgemeine ότι κάθε φορά που η Γερμανία εκδίδει ομόλογα, περισσότερα από τα μισά σπεύδουν να τα αγοράσουν οι κεντρικές τράπεζες χωρών εκτός Ευρώπης! «Χωρίς αυτή τη σύμπραξη, το κόστος χρηματοδότησης των γερμανικών ομολόγων θα ήταν αισθητά υψηλότερο», ομολογεί η σοβαρή γερμανική εφημερίδα.
Ανοδο 54% σημείωσε το δημόσιο χρέος των ευρωπαϊκών κρατών. Το 2003 ανερχόταν σε 5,23 τρισ. ευρώ ενώ το 2010 θα ανέλθει στα 8,061 τρισ.
ΗΠΑ... 121% αυξήθηκε το αμερικανικό δημόσιο χρέος. Το 2000 ανερχόταν σε 3,41 τρισ. δολ. ενώ 2009 εκτινάχθηκε στα 7,545 τρισ.
ΗΠΑ... 49% του δημοσίου χρέους ή 3,7 τρισ. δολ. βρισκόταν στα χέρια ξένων στο τέλος του 2009
Κίνα... 15πλάσια η αξία των ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου που αγόρασε η Κίνα από τα 316 δισ. δολ. το 2000 στα 895 δισ. το 2009

 

ΠΗΓΗ:Ας μιλήσουμε επιτέλους!