‘Εμπροσθοφύλακας‘
«Κριτική Φανούλας Αργυρού για το Πόρισμα του Φακέλου της Κύπρου»
02 Μαΐου 2011
Φανούλα Αργυρού
Σημείωση: Οι κριτική μου έγινε λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει η επίσημη έκδοση του πορίσματος, με βάση το Προσχέδιο του Πορίσματος που κυκλοφόρησε καταρχήν για αποκλειστική χρήση των μελών του σώματος και που διέρρευσε και στο Διαδίκτυο. Όμως, επισημαίνω ότι τα συμπεράσματα του Πορίσματος παραμένουν τα ίδια και στην επίσημη έκδοση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Βουλής. Η διαφορά προφανώς βρίσκεται στο γεγονός ότι στο Προσχέδιο δεν περιλαμβάνονταν τα Παραρτήματα, τα οποία δεν επηρεάζουν την κριτική που κάναμε. Γι’ αυτό οι αναφορές σε σελιδες αντιστοιχούν σ’ αυτές του Προσχεδίου και όχι του επίσημου Πορίσματος που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Βουλής των Αντιπροσώπων. Το Πόρισμα «δεν ελευθέρωσε και τους δικούς μας ανθρώπους»
Το περιεχόμενο του τόσο αναμενόμενου πορίσματος του «Φακέλου της Κύπρου» από την Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι δυστυχώς απογοητευτικό. Ένα τέτοιο πόρισμα δεν ανταποκρίνεται στις αναμενόμενες προσδοκίες.
Προτού αρχίσω τις δικές μου παρατηρήσεις για τις ελλείψεις, παραλείψεις κλπ, στο πόρισμα αυτό, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο πόρισμα, που πήρε 12 χρόνια να ολοκληρωθεί, εκείνο του Λονδίνου για την «Αιματηρή Κυριακή» της 30ης Ιανουαρίου 1972, όταν Βρετανοί στρατιώτες σκότωσαν 13 Καθολικούς διαδηλωτές στη βόρειο Ιρλανδία. Ως αποτέλεσμα του πορίσματος, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προέβη σε δήλωση στην Βουλή των Κοινοτήτων (15/06/2010) και εκ μέρους της κυβέρνησης και της χώρας του απολογήθηκε για όσα συνέβησαν.
Είπε μεταξύ άλλων ξεκινώντας με τα εξής.
«… Είμαι βαθιά πατριώτης. Δεν θέλω ποτέ να πιστεύω οτιδήποτε το κακό για την πατρίδα μου, όμως τα αποτελέσματα της έκθεσης αυτής είναι ξεκάθαρα. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες, δεν υπάρχουν ασάφειες. Οτι συνέβη την Αιματηρή Κυριακή ήταν αδικαιολόγητο, ήταν λάθος. Ο Λόρδος Σάβιλ που ηγήθηκε της έρευνας, κατέληξε στο πόρισμα του ότι οι στρατιώτες που πήγαν στην περιοχή είχαν διαταγή, που δεν έπρεπε να δοθεί από τον διοικητή τους. Οι πρώτοι πυροβολισμοί στην περιοχή της διαμαρτυρίας ήταν από Βρετανούς στρατιώτες, κανένα άτομο από εκείνα που πυροβόλησαν οι στρατιώτες έφερε όπλο και ότι δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση προειδοποίηση προτού ανοίξουν πύρ οι στρατιώτες. Η έκθεση τονίζει ότι οι στρατιώτες εν γνώσει τους έδωσαν ψευδείς καταθέσεις για να δικαιολογήσουν τις πράξεις των.
Η έκθεση αναφέρεται σε ένα άτομο που τραυματισμένο από πυροβολισμό προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τους στρατιώτες, άλλο πρόσωπο πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν ήδη τραυματισμένο στο έδαφος, ένας πατέρας πυροβολήθηκε ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει το γιό του. Ο Λόρδος Σάβιλ τονίζει ότι την όλη ευθύνη φέρουν τα μέλη της υποστηρικτικής ομάδας των στρατιωτών που άνοιξαν αδικαιολόγητα πυρ και ακόμα πιο σημαντικά υπογραμμίζει ότι κανένας από τα θύματα έκανε οτιδήποτε που να δικαιολογούσε τους πυροβολισμούς…».
Ο Πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος όταν είπε ότι
«Δεν υπερασπίζεσαι τον βρετανικό στρατό με το να προσπαθήσεις να υπερασπιστείς κάτι που δεν μπορεί να υποστηρικτεί. Δεν τιμούμε είπε, εκείνους που υπηρέτησαν με διάκριση, με το να αποκρύβουμε την αλήθεια.
Κάποιοι θα διερωτούνται είπε, κατά πόσο μετά από 40 χρόνια ένας πρωθυπουργός νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Για κάποιον της γενιάς μου, αυτή είναι μια περίοδος από την οποία μάθαμε αν και δεν την ζήσαμε. Και ότι συνέβη δεν πρέπει ποτέ πια να ξανασυμβεί, δεν έπρεπε οι οικογένειες των θυμάτων να ζήσουν τέτοιο πόνο και απώλεια ολόκληρης ζωής. Η κυβέρνηση είναι άμεσα υπεύθυνη για την συμπεριφορά των Ενόπλων Δυνάμεων γι’ αυτό εκ μέρους της κυβέρνησης και ενδεικτικά της χώρας, εκ βάθους απολογούμαι…»
Ήταν ο πρωθυπουργός Τζόν Μέιτζορ ο οποίος πρώτος είπε ότι δέχεται να αρχίσει έρευνα, και στην συνέχεια την ξεκίνησε ο Τόνυ Μπλαιρ. Κανένας δεν ανέμενε να κρατούσε 12 χρόνια, και θα στοίχιζε 200 εκατομμύρια λίρες. Αποτελείται από 5,000 σελίδες και δέκα τόμους και κατέθεσαν 900 άτομα… Και είναι ελεύθερη έκτοτε για μελέτη και γνώση προς όλους, δίχως καμία λογοκρισία.
Ο Λόρδος Σάβιλ ολοκληρώνοντας έγραψε ότι η Αιματηρή Κυριακή ήταν μια τραγωδία για τους συγγενείς των θυμάτων και των τραυματισθέντων, και μια καταστροφή για το κόσμο της βορείου Ιρλανδίας.
Και συμπλήρωσε ο πρωθυπουργός λέγοντας ότι «τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω εκείνους που δολοφονήθηκαν, αλλά ελπίζει είπε, όπως το έθεσε ένα συγγενικό πρόσωπο, με την αλήθεια να βγαίνει έξω να μπορούν πια να ελευθερωθούν οι άνθρωποι…» [Από ανταπόκριση της γράφουσας 20/06/2010 στο 'Ράδιο Πρώτο' και στην 'Ελευθερία Λονδίνου'].
Το δικό μας Πόρισμα ποιους ελευθέρωσε;
Το ελάχιστο που θα ανέμενε κάποιος από ένα τέτοιο Πόρισμα για τον «Φάκελο της Κύπρου» ήταν η αμερόληπτη παρουσίαση γεγονότων και αναφορά σε ιστορικά έγγραφα με γνώμονα την παρουσίαση των πραγματικών γεγονότων δίχως θεωρίες ή υποθετικές θέσεις άνευ τεκμηρίωσης, στη βάση πεπαλαιωμένων κομματικών παρωπίδων και ιδεολογιών.
Αντιθέτως, δυστυχώς, αφενός εντοπίζεται μια συστηματική προσπάθεια κάλυψης λαθών ή παραλείψεων του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, πράγμα που μειώνει την αξία πλέον του εν λόγω πορίσματος και αφ’ ετέρου γίνεται ολοφάνερη η προσπάθεια να φορτωθούν όλα τα κακά της Κύπρου πάνω στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ελλάδα, αγνοώντας επιδεικτικά, αλλά δυστυχώς και ανιστόρητα, τις βρετανικές ευθύνες, σκευωρίες και τον πρωταρχικό βρετανικό ρόλο στο όλο κυπριακό ζήτημα. Η πιο κάτω δήλωση του προέδρου της ΕΔΕΚ κ. Γιαννάκη Ομήρου αντηχεί μια γραμμή που δυστυχώς θυμίζει ψυχροπολεμικές εποχές και διατηρεί κομματικές ξεπερασμένες ιδεολογικές θεωρίες του περασμένου αιώνα:
«Πέραν πάσης αμφιβολίας, η κυπριακή τραγωδία κατασκευάστηκε και εισήχθη από τις ΗΠΑ, που, σε συνεργασία με την Τουρκία, συνέλαβαν και εκτέλεσαν όχι απλά ένα σχέδιο κατάλυσης της Κύπρου, αλλά γενοκτονίας του κυπριακού Ελληνισμού». ['Σημερινή' 18/03/2011]
Δυστυχώς στην περίπτωση τη δική μας, η αλήθεια λογοκρίθηκε και δεν της επιτράπηκε να βγεί έξω, για να μπορούν να ελευθερωθούν πια και οι δικοί μας άνθρωποι…
Σελίδα 4
Στην σελίδα 4 και στο σημείο 6 αναφέρεται ότι:
«Το υλικό που θα συγκεντρωθεί θα είναι απόρρητο για όσο χρόνο η Βουλή ήθελε αποφασίσει. Τα πνευματικά δικαιώματα του υλικού ανήκουν στη Βουλή. Η πρόσβαση σε αυτά ιστορικών, ερευνητών ή άλλων προσώπων θα είναι δυνατή μετά από έγκριση της Βουλής».
Αυτό είναι άκρως απαράδεκτο, εφόσον τα πλείστα των εγγράφων που κατατέθηκαν, είτε αυτά είναι βρετανικά είτε αμερικανικά είναι ήδη αποδεσμευμένα από τα δικά τους αντίστοιχα Αρχεία και ελεύθερα προς όλους απ’ όλο το κόσμο για μελέτη. Ούτε πιστεύω ότι η Βουλή της Κύπρου μπορεί να επικαλείται «πνευματικά δικαιώματα» για έγγραφα που δεν της ανήκουν! Όσον αφορά άλλα έγγραφα, π.χ. της ΚΥΠ, Αθηνών και ιδιωτικές καταθέσεις, μετά από 36 χρόνια από την τραγωδία της Κύπρου και εφόσον χρηματοδοτήθηκε αυτή η έρευνα και το Πόρισμα από το Κυπριακό Δημόσιο για ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του Κυπριακού Δημοσίου, δεν μπορεί η Βουλή να θέτει τέτοια εμπάργκο ή περιορισμούς στην πρόσβαση, γνώση, μελέτη και περαιτέρω αξιολόγηση του υλικού αυτού.
Σελίδα 9
Στην σελίδα 9 το Πόρισμα αναφέρεται στην συνέντευξη που πήρε η Επιτροπή στο Λονδίνο από τον τ. Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο στις 10 Δεκεμβρίου 2009. Προτού φθάσει στο Λονδίνο, ο βουλευτής κ. Μαρίνος Σιζόπουλος ζήτησε συνάντηση και με την γράφουσα και εν τη παρουσία του βουλευτή κ. Ζαχαρία Κουλία (αμφότεροι της Επιτροπής για τον «Φάκελο της Κύπρου») είχαμε συνάντηση μίας και πλέον ώρας, στο Χίλτον του Πάρκ Λέιν, όπου διέμενε η Επιτροπή στο Λονδίνο. Μου ζήτησαν να τους στείλω όσα βρετανικά έγγραφα αναφέρονταν στα γεγονότα του Ιουλίου και Αυγούστου 1974 αλλά και πιο πίσω ξεκινώντας από το 1964. Όμως και επειδή γνώριζα ότι ήδη είχαν στείλει κάποια άτομα (πρώην φοιτητές) στο Βρετανικό Αρχείο και είχαν φωτογραφίσει αρκετά έγγραφα θεώρησα σκόπιμο να επικοινωνήσω μαζί με ένα από αυτούς για να μάθω ποίους φακέλους είχαν καλύψει για να μην γίνει διπλή δουλειά. Έμαθα τότε ότι τα παιδιά είχαν κάνει αρκετά καλή δουλειά, φωτογραφίζοντας σχεδόν το 90% των φακέλων για την Κύπρο. Με την διαφορά όμως, μέχρι τότε η δουλειά είχε μείνει στα φίλμς και δεν είχε τυπωθεί, άρα το περιεχόμενό τους δεν είχε μελετηθεί.
Οπόταν ετοίμασα μια δέσμη εγγράφων, τα πλέον σημαντικά που πίστευα θα βοηθούσαν στην ενημέρωση και τα παρέδωσα, δια χειρός, στη Γραμματέα της Επιτροπής στη Βουλή τον Μάρτιο του 2010, η οποία με πλήρωσε για την εργασία μου. Στο Πόρισμα δεν βρήκα καμία αναφορά στα βρετανικά αυτά έγγραφα. Ούτε μου ζήτησε η Επιτροπή οποιεσδήποτε εξηγήσεις. Μέχρι που εκδόθηκε το Πόρισμα είχα γράψει οκτώ βιβλία τα εφτά εκ των οποίων για το Κυπριακό μέσα από τα βρετανικά έγγραφα. Κανένα δεν ζήτησε η Βουλή για ενημέρωση.
Σελίδα 11 - Βρετανικά Αρχεία
Στη σελίδα 11 γίνεται η εξής αναφορά:
«Βρετανικά Αρχεία. Αυτά μελετήθηκαν σε τρείς χρονικές φάσεις. Στο διάστημα 25/11 μέχρι 1/12/2007, 16/11 μέχρι 23/11/2008 και 28/1 μέχρι 7/2/2009. Παραλήφθηκαν περίπου 12,5 χιλιάδες αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, συνολικού αριθμού πέραν των 25 χιλιάδων σελίδων…».
Όταν όμως τα πλείστα των φωτογραφημένων βρετανικών εγγράφων - πολύ μετά τις 7/2/2009- βρισκόντουσαν ακόμα στα φίλμς είναι λογικό συμπέρασμα ότι αυτά δεν μελετήθηκαν. Τα δικά μου έγγραφα παραδόθηκαν τον Μάρτιο του 2010 και ούτε αυτά μελετήθηκαν σύμφωνα με τα λεχθέντα στην σελίδα 11.
Έχοντας υπόψη τις αναφερόμενες 25,000 σελίδες των αποχαρακτηρισμένων βρετανικών εγγράφων και διαβάζοντας το εν λόγω Πόρισμα ένας διερωτάται πως και γιατί δεν γίνεται σχεδόν καμία αναφορά στα βρετανικά αυτά έγγραφα. Βέβαια η αναφορά λέγει ότι «παραλήφθηκαν… 25 χιλιάδες σελίδες» δεν μας ξεκαθαρίζει αν «μελετήθηκαν» κιόλας.
Σελίδα 11 - Αρχεία ΗΠΑ
Στην ίδια σελίδα (11) επισημαίνεται:
«Αρχεία ΗΠΑ. Από διάφορες πηγές έχει παραληφθεί αριθμός εγγράφων τα οποία προέρχονται κύρια από το υπουργείο Εξωτερικών και αφορούν πρακτικά συσκέψεων καθώς και αλληλογραφία με τις πρεσβείες των ΗΠΑ»
Δηλαδή, οι αναφορές σε αμερικανικά έγγραφα δεν ήταν απευθείας από την πηγή αλλά μέσω τρίτων προσώπων και πολύ επιλεκτικά. Ενώ αντιθέτως τα βρετανικά έγγραφα ήσαν απευθείας από την πηγή, το επίσημο Βρετανικό Αρχείο του κράτους δίχως τρίτους και τέταρτους, και με συνοχή.
Παρόλα ταύτα στις 141 τόσες σελίδες του εν λόγω Πορίσματος (
το τελικό Πόρισμα αριθμεί 384 σελίδες), δυστυχώς εντοπίζεται μια συστηματική παραγνώριση και περιφρόνηση των επισήμων βρετανικών Αρχείων που είχε, κατά χιλιάδες η Επιτροπή στα χέρια της (όπως η ίδια ομολογεί), και αντ’ αυτού χρησιμοποιούνται επιλεκτικές αναφορές σε αμερικανικά τέτοια,
όταν είναι γνωστό σε κάθε έγκυρο ιστορικό και ερευνητή, ότι σε σχέση με την Κύπρο, είναι τα βρετανικά έγγραφα που δίνουν την πληρέστερη ιστορική συνέχεια και εξιστόρηση γεγονότων και ευθυνών και όχι τα αμερικανικά τα οποία θα πρέπει πάντοτε να διαστραυρώνονται με τα βρετανικά. Εφόσον το Κυπριακό, ουδέποτε αφέθη στην δικαιοδοσία της Ουάσιγκτον, ήταν και παραμένει θέμα Κοινοπολιτειακό και το Λονδίνο έχει το πρώτο και τελευταίο λόγο.
Ο ρόλος των Αμερικανών ανέκαθεν, και το παραδέχονται και οι ίδιοι, ήταν από την δεκαετία του 1950 και παραμένει μέχρι σήμερα, βοηθητικός και υποστηρικτικός στην πολιτική του Λονδίνου. Σελίδα 13 - Ελλείψεις
Στην σελίδα 13 καταγράφονται τα κυριότερα γεγονότα που διερευνήθηκαν με το τελευταίο να είναι «Η τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου και της 14ης Αυγούστου 1974».
Όμως το πόρισμα δεν αναφέρεται καν στην δεύτερη τουρκική εισβολή της 14ης Αυγούστου 1974 όταν και ολοκληρώθηκε ουσιαστικά το τουρκικό έγκλημα εις βάρος της Κύπρου. Δήλωσε σχετικά ο βουλευτής Γιώργος Περδίκης των Οικολόγων-Περιβαλλοντιστών:
«Το πόρισμα δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες του κυπριακού λαού για αναζήτηση και ανάδειξη της πικρής αλήθειας… Αποτελεί μια καλή απογραφή των γεγονότων, με αρκετά, όμως, κενά και δεν καταφέρνει να προχωρήσει στο βάθος που εμείς θα θέλαμε… δεν διακρίνεται από την τόλμη και την πολιτική διείσδυση που απαιτεί η ανάγκη αναγνώρισης ευθυνών προς γνώση και αποφυγή… παραδόξως η ιστορική έρευνα σταματά μέχρι την πρώτη φάση της εισβολής όμως το έγκλημα ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη φάση…» ['Σημερινή' 18/03/2011]
Στην σελίδα 13 σημειώνεται ότι:
«Για κάποια θέματα όπως η παράδοση του Αεροδρομίου Λευκωσίας στα ΗΕ καθώς και για τις συνομιλίες της Γενεύης υπάρχει πλήρης βιβλιογραφική κάλυψη με στοιχεία τα οποία περιλαμβάνονται στο αρχείο της Βουλής και προέρχονται από υλικό το οποίο έχει παραληφθεί από ξένα αρχεία, κύρια της Μ. Βρετανίας».
Το γεγονός ότι αποφεύχθηκαν σημαντικές αναφορές για την δεύτερη εισβολή όπως τόνισε και ο κ. Περδίκης «παραδόξως η ιστορική έρευνα σταματά μέχρι την πρώτη φάση της εισβολής όμως το έγκλημα ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη φάση…», και υποβαθμισμένα καλύπτεται στο Πόρισμα η χρονική αυτή περίοδος με την πιο πάνω σημείωση, τους μόνους που βοηθά είναι δυστυχώς τους Τούρκους και, τους σύμμαχούς των στο έγκλημα αυτό, Βρετανούς. Γιατί οι διαβουλεύσεις στην Γενεύη με την εποπτεία του τότε Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζέιμς Κάλλαχαν και του ανώτερου αξιωματούχου κ. Α. Γκούτισον (και όχι των Αμερικανών) υπήρξαν εμφανέστατα πιεστικές και εκβιαστικές προς την ελληνική πλευρά, όταν ο ίδιος ο Γκούτισον ομολογεί πως τέτοιες ήσαν οι πιέσεις τους πάνω στους Έλληνες που οι τελευταίοι (Γ. Μαύρος-Γλ. Κληρίδης) ήσαν σχεδόν έτοιμοι να τραβήξουν από μόνοι τους την διχοτομική γραμμή… [βλ. σχετικά βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011», εκδ. Αδράστεια 2011].
Σελίδα 15 - Παράλειψη
Εδώ σημειώνεται πως:
«Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, τον Μάιο του 1948, οι Βρετανοί πρότειναν νέο σχέδιο συντάγματος το οποίο παραχωρούσε στους Κυπρίους μια μορφή “διοικητικής αυτονομίας”. Τους στερούσε όμως το δικαίωμα της άμεσης εφαρμογής της αυτοδιάθεσης…»
Η ιστορική παράλειψη εδώ είναι ότι με την «Διασκεπτική» τη στέρηση του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης -Ένωσης με την Ελλάδα, δέχθηκαν και υπέγραψαν οι τότε συνεργαζόμενοι με τους Αποικιοκράτες για την «Διασκεπτική» ΑΚΕΛιστές. Με επιστολή τους προς τον Υπ. Αποικιών που τους συνέταξε ο τότε πρόεδρος της «Διασκεπτικής» δικαστής Sir Edward Jackson τα 8 μέλη του ΑΚΕΛ υπέγραψαν τον αποκλεισμό της Ένωσης-Αυτοδιάθεσης.
Έγραψε σχετικά ο πρόεδρος της «Διασκεπτικής» στις 28 Νοεμβρίου 1947 προς τον Αναπληρωτή κυβερνήτη:
«… Η δήλωση, που ετοίμασαν οι 8 Έλληνες μέλη της Συνέλευσης, για να σταλεί στον Υπουργό Αποικιών ήταν ημιτελής σε ορισμένα σημεία και, καθώς έχω ήδη αναφέρει, έχει αναθεωρηθεί από μένα, κατόπιν συνεννοήσεως με τους κ.κ. Γιάννη Κληρίδη και Πλουτή Σέρβα. Μεταξύ των παραλείψεων στην αρχική δήλωση ήταν η απουσία πρόνοιας για νομοθεσία, που αφορά την εξωτερική πολιτική και άμυνα. Οι Έλληνες (μέλη) δεν είχαν ζητήσει να υπάρχει νομοθετική πρόνοια, που να ελέγχει αυτά τα δυο θέματα. Στο αναθεωρημένο έγγραφο τους, που εγώ ετοίμασα για να το δουν και το αποδεχθούν, έχω ανάλογα προσθέσει και την παράγραφο 1 (6), εμφαντικά τονίζοντας πως τα δυο αυτά θέματα θα εξαιρούνται από τις πρόνοιες/εισηγήσεις και πως η δύναμη για την νομοθετική διευθέτηση των δύο αυτών θεμάτων θα παραμείνει στα χέρια της Α. Μεγαλειότητας.
Στέλλοντας αντίγραφα της αναθεωρημένης δήλωσης στους κ.κ. Κληρίδη και Σέρβα και στα άλλα 6 μέλη που υπογράφουν τη δήλωση, για να τη μελετήσουν, αναφέρθηκα με τον εξής τρόπο, σε επιστολή μου ημερ. 21 Νοεμβρίου, αναφορικά με τη συγκεκριμένη παράγραφο, που αναθεώρησα και ανέφερα πιο πάνω:
“Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως η παράγραφος 1(6) της εσώκλειστης αναθεωρημένης δήλωσης θα κάνει αδύνατη για το Νομοθετικό Σώμα της Κύπρου, έστω και κάτω από αυτοκυβέρνηση, τη θεσμοθέτηση νόμου, με τον οποίο να επιτυγχάνεται Ένωση με την Ελλάδα”.
Η παράγραφος της αναθεωρημένης δήλωσης πέρασε δίχως διόρθωση από τους 8 Έλληνες (μέλη) και παρουσιάζεται ως παράγραφος 1(6) στη δήλωση που σας έστειλα με τις υπογραφές τους, για να σταλεί στον Υπουργό Αποικιών».
Τα μέλη εκείνα ήσαν: ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ, ΠΛΟΥΤΗΣ ΣΕΡΒΑΣ, ΛΥΣΟΣ ΣΑΝΤΑΜΑΣ, ΑΔΑΜΟΣ ΑΔΑΜΑΝΤΟΣ, ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΙΑΡΤΙΔΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΑΝΤΗΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ. [βλ. σχετικά βιβλίο της γράφουσας «Από την Ένωση στην Κατοχή», έκδ. Λευκωσία 1995, με πρόλογο από τον μ. Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομο Α', τον φιλόλογο ιστορικό κ. Πέτρο Παπαπολυβίου, και την «Αδούλωτη Κερύνεια»).
Σελίδα 16 - Παραπληροφόρηση
Στην σελίδα 16 γίνεται η εξής αναφοράQ
«Το Σεπτέμβριο του 1955 μετά από πρόσκληση της Μ. Βρετανίας, η Ελλάδα και η Τουρκία έλαβαν μέρος σε τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό στο Λονδίνο. Ήταν η πρώτη επίσημη εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό μετά τη συμφωνία της Λωζάνης του 1923. Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη διπλωματική επιτυχία της Τουρκίας και ταυτόχρονα μεγάλη διπλωματική αποτυχία για την Ελλάδα..»
Εδώ υπάρχει μια σοβαρότατη παραπληροφόρηση που τους μόνους που βοηθά είναι τους Βρετανούς και όσους θέλουν να τα φορτώνουν όλα πάνω στην Ελλάδα. Οι Βρετανοί δεν έστειλαν τότε μια... απλή και αθώα πρόσκληση προς την Ελλάδα και Τουρκία αλλά ήταν ένα σατανικό σχέδιο εσκεμμένο, προμελετημένο για να επαναφέρουν δόλια την Τουρκία ως ενδιαφερόμενο μέλος στο Κυπριακό. Οι συγγραφείς του Πορίσματος αποφεύγουν επιμελώς να εξηγήσουν και να δώσουν το ιστορικό της «Τριμερούς του Λονδίνου» που υπήρξε και η αφετηρία όλων των κακών για το Κυπριακό, και δεν ήταν φταίξιμο της Ελλάδας αλλά μια ιστορικά σατανική σκευωρία του Λονδίνου για να προχωρήσει με τα σχέδια διχοτόμησης που ετοίμαζε με τους Τούρκους. Το ιστορικό αυτό έχει γραφτεί από πολλούς αλλά υπάρχει και στα βιβλία μου «Από την Ένωση στην Κατοχή» και «Top Secret», απευθείας μέσα από τα ίδια τα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα...
Η δε «Τριμερής Διάσκεψη» δεν έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 1955 αλλά ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου 1955. Εκμεταλλευόμενοι οι ηθικοί αυτουργοί Βρετανοί την ασθένεια του Στρατηγού Παπάγου και χρησιμοποιώντας τους πράκτορές τους στην Αθήνα έπεισαν τον αδύνατο τότε Υπ. Εξωτερικών Στέφανο Στεφανόπουλο να δεχθεί τις βρετανικές πιέσεις για επαναφορά της Τουρκίας στο Κυπριακό... [επίσης βλ. πρόσφατο βιβλίο της γράφουσας «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955- 2011», σελ. 21 -22].
Σελίδες 16 - 17 - Παραπληροφόρηση και παρερμηνεία
Εδώ αναφέρεται ότι τον Μάρτιο του 1957 επισημοποιείται η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Κυπριακό και ότι αποφασίστηκε οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν τη δράση της Αγγλίας στην Αθήνα, το Κυπριακό θα αντιμετωπιζόταν στο εξής στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και οι διαπραγματεύσεις θα προσανατολίζονταν με μια απευθείας συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα (και χρησιμοποιείται ως πηγή το βιβλίο του Ε. Ν. Τζελέπη, «Το Κυπριακό και οι Συνωμότες του», σελ. 100-103). Όμως καθώς επιχειρείται το φόρτωμα των πάντων στις ΗΠΑ δεν αναφέρεται καν στο Πόρισμα ποια είναι η «δράση της Αγγλίας στην Αθήνα» που είχε αποφασιστεί ότι θα υποστήριζαν οι Αμερικανοί!
Το ότι οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν την δράση της Αγγλίας στην Αθήνα (και στη Λευκωσία!) ήταν δεδομένο και είναι μέχρι σήμερα. Το ότι η προσπάθεια του τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ να βοηθήσει, και η οποία ευνοούσε τις ελληνικές θέσεις, δεν ευνοήθηκε καθόλου από τους Βρετανούς και έπεσε στο κενό δίχως συνέχεια, δεν αναφέρεται. Ούτε ότι οι Βρετανοί, σε συνεργασία με τον Τούρκο συνταγματολόγο Νιχάτ Ερίμ, και με μυστική συμφωνία Δεκεμβρίου 1956 είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν με διχοτομικά σχέδια και για ξεχωριστή αυτοδιάθεση του 18%, για ομοσπονδία κτλ, ούτε λέξη το Πόρισμα των συγγραφέων. Και που τελικά οι Βρετανοί, σε συνεργασία με τον Νιχάτ Ερίμ, κατασκεύασαν το ζυριχικό καθεστώς. Αντιθέτως, η παραπληροφόρηση αυτή χρησιμοποιείται σε όλο σκεπτικό των συγγραφέων, επιρρίπτοντας με κάθε τρόπο ευθύνες στο ΝΑΤΟ, στους Αμερικανούς και στην Ελλάδα, παραγνωρίζοντας φανερά τους ηθικούς αυτουργούς και σχεδιαστές των πάντων Βρετανούς, οι οποίοι ουσιαστικά είναι «αόρατοι» εκτός από κάποιες αναπόφευκτες αναφορές οι οποίες όμως επισκιάζονται από όλες τις υπόλοιπες για ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ελλάδα. Το ότι οι διαπραγματεύσεις θα προσανατολίζονταν με απευθείας συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν η πολιτική του Λονδίνου, την οποία επέβαλαν στην Ουάσιγκτον και όχι αντιστρόφως, και αυτό ήταν και είναι “elementary” εφόσον η Κύπρος ήταν αποικία της Μ. Βρετανίας! [βλ. σχετικά επιστολή του Φόρειν Όφις προς Αμερικανό Υπ. Εξωτερικών Foster Dulles ημερ. 8 Ιανουαρίου 1958 στα βιβλία μου «Conspiracy or Blunder?» σελ. 46-47 και «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» σελ. 42,-44. Στην επιστολή υπογραμμίζεται η βρετανική πολιτική έναντι της Κύπρου και οι υποσχέσεις που έδωσε το Λονδίνο στην Άγκυρα για ξεχωριστή αυτοδιάθεση προς τους Τουρκοκύπριους, τις οποίες δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν ευθυγραμμίζοντας, όπως πάντα, τους Αμερικανούς δίχως περιστροφές στην δική τους φιλοτουρκική πολιτική].
Σελίδα 20 - Επιλεκτικές αναφορές
Στη σελίδα αυτή γίνεται μια επιλεκτική αναφορά, αποσπασματική, σε ένα τηλεγράφημα του Αμερικανού υπ. Εξωτερικών Τζ. Μπόλ 22/08/1964. Εδώ για την περίοδο εκείνη υπάρχει σωρεία βρετανικών εγγράφων που καταγράφουν τα γεγονότα και τι πράγματι γινόταν. Καταρχήν η Αμερική υποστήριζε την ατόφια Ένωση με την Ελλάδα πράγμα που σταμάτησε το Λονδίνο όταν είδε ότι οι Αμερικανοί παρατράβηξαν το θέμα και έβλαπταν τα τουρκικά συμφέροντα. Να αναφερθεί ότι οι Αμερικανοί καμία διάθεση να αναμειχτούν με το Κυπριακό είχαν αρχές του 1964 και ήσαν οι Βρετανοί που επι σκοπού τους έπεισαν να αναλάβουν μεσολαβητικό ρόλο για να φορτωθούν τις ευθύνες, εφόσον οι Βρετανοί εργάζονταν με τους Τούρκους για επιβολή των τουρκικών σχεδίων, που ευτυχώς, απέτυχαν… [για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011», «Από την Ένωση στην Κατοχή», ως επίσης και το νέο βιβλίο του Άντη Ροδίτη «Δέκα Χιλιάδες Μέλισσες», έκδ. Αρμός 2010).
Σελίδα 27 - Ανακρίβεια
Στη σελίδα 27 καταγράφεται πως:
«Οπως αναφέρεται οι προθέσεις της Ελλάδας ήταν η παραχώρηση στην Τουρκία με τη μορφή της μίσθωσης ή της κυριαρχίας, στρατιωτικής βάσης. Σαν τέτοια υποδεικνυόταν η Βρετανική βάση της Δεκέλειας. Δεν αναφέρεται και δεν έχει εντοπισθεί πουθενά εάν η Μ. Βρετανία είχε βολιδοσκοπηθεί για αυτό και ποία ήταν η άποψή της.»
Αυτή η θέση των συγγραφέων φανερώνει πόσο τουλάχιστον «αδιάβαστοι» υπήρξαν στην σύνταξη του Πορίσματος. Υπάρχει σωρεία βρετανικών αποδεσμευμένων εγγράφων που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι υπήρξαν μυστικές διαβουλεύσεις μεταξύ Βρετανού πρωθυπουργού και Βασιλέως των Ελλήνων για το θέμα και όχι μόνον.
Σχετικά έγραψα σε δύο από τα βιβλία μου, εκτός των δημοσιευμάτων μου σε κυπριακές εφημερίδες. Στο βιβλίο μου «Conspiracy or Blunder?» σελ. 170, με υπότιτλο «Evros talks September 1967» έγραψα επιγραμματικά:
«It is evident from this extract that the Greco-Turkish talks had suddenly moved from the original position (which involved British Base of Dhekelia being turned into a NATO base in the event of Enosis with Britain retaining Akrotiri - to this the British Prime Minister Mr. Harold Wilson had exchanged secret messages with the King of Greece in late 1966 but withheld the information from the Cyprus Government) to Autonomy for the Turkish Cypriots in an Independent Cyprus. A solution nearer to Federation and to Makarios position who had shown signs of affording some sort of Autonomy/Federal system to the Turkish Cypriots as early a s late 1965 in his effort to avoid Enosis at all costs (as noted previously in this chapter)...»
Λάθος συμπέρασμα και παραπληροφόρηση
Στη ίδια σελίδα (27) επίσης αναφέρεται πως:
«Δεν υπάρχει πληροφόρηση αλλά ούτε και οποιαδήποτε στοιχεία βρίσκονται στη διάθεση της Επιτροπής από τα οποία να προκύπτει ότι η Κυπριακή κυβέρνηση και ο Αρχ. Μακάριος ήσαν ενήμεροι για το περιεχόμενο των συνομιλιών, ούτε και εάν οι θέσεις που πρότεινε η ελληνική αντιπροσωπεία στις συνομιλίες ήταν αποτέλεσμα διαβουλεύσεων με την κυπριακή κυβέρνηση και τύγχαναν της έγκρισής της».
Σύμφωνα με τα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν πλήρως ενήμερος για τις ελλαδικές κινήσεις. Στο βιβλίο μου «Top Secret» που εκδόθηκε το 2004, στις σελίδες 132 και 134 έγραψα μεταξύ άλλων:
«... Στη συνέχεια της διαπραγμάτευσης Τούμπα/Τσαγλαγιακίλ τέλη του 1966, όταν και οι συνομιλίες διακόπηκαν λόγω της παραίτησης το Δεκέμβριο του 1966 της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, οι Βρετανοί προχώρησαν τελικά σε διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού και ο Χάρολτ Γουίλσον είχε μυστικές επαφές με το βασιλιά Κωνσταντίνο, όπως του ζητούσαν οι Αμερικανοί με θέμα τη βάση Δεκέλειας, αλλά γνωρίζοντας (το Λονδίνο) ότι δεν υπήρχε προοπτική επιτυχίας. Σε συνεδρία του βασιλικού συμβουλίου στην Αθήνα, στο οποίο παρευρέθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, του είχαν δοθεί (Μακαρίου) διάφορα έγγραφα για τις συνομιλίες αλλά, η ελληνική πλευρά δεν είχε δεσμευθεί σε τίποτα. Ο Αρχιεπίσκοπος είχε απορρίψει την τουρκική απαίτηση για τουρκική βάση στην Κύπρο ως αντάλλαγμα για την Ένωση και το ίδιο είχε κάνει και η ελληνική κυβέρνηση. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, παρ' όλες τις αμφιβολίες του για την προοπτική του διαλόγου, δέχτηκε για τη συνέχισή του με την προϋπόθεση, που έγινε δεκτή από το βασιλικό συμβούλιο, δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση να πρότεινε στους Τούρκους Ένωση με ΝΑΤΟϊκή βάση. Σύμφωνα, όμως, με τα έγραφα, ο Αρχιεπίσκοπος προέβη στη συγκατάθεση εκείνη, γιατί πίστευε ότι οι Τούρκοι ήταν αδύνατο να ενδιαφέρονταν και ενδιαφερόταν περισσότερο να μάθει τις διαθέσεις της Βρετανίας για μια ΝΑΤΟϊκή βάση. Κάτι όμως που ο Βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία αρνήθηκε να του απαντήσει.»
Στις 9 Μαρτίου 1967 ο Ύπ. Αρμοστής κ. Κόσταρ αναφέρει στο Λονδίνο ότι ο Αρχιεπίσκοπος προσφάτως είχε δείξει ενδιαφέρον για απευθείας συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ο κ. Κόσταρ σύστησε όπως υποστηριχτεί η ιδέα. Οι Βρετανοί να κάνουν εισηγητικές κινήσεις και ταυτόχρονα να κρατούν από κοντά τους Αμερικανούς. Και αν σ΄αυτά τα πλαίσια μπορούσαν να τους συγκρατήσουν να μην κάνουν αχρείαστες και ανεξάρτητες ενέργειες, θα ήταν για το καλό... Στη συνέχεια θα δούμε ότι η ίδια η κυπριακή κυβέρνηση δίνει τέρμα στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες και μετατοπίζει το θέμα στο επίπεδο ενδοκοινοτικών συνομιλιών Κληρίδη/Ντενκτάς... Η κυπριακή κυβέρνηση φέρνει πίσω τον Ντενκτάς...»
...όχι για να τον δικάσει όπως αναμενόταν εφόσον είχε κατηγορηθεί για προδοσία, αλλά για να αναλάβει ως ...συνομιλητής!
Σελίδα 31 - Λάθος εκτίμηση
Στη σελίδα 31 τονίζεται ότι:
«Τόσο από τα πρακτικά των συναντήσεων, όσο και από τις καταθέσεις στην Εξεταστική Επιτροπή της Ελληνικής Βουλής, ατόμων τα οποία παρευρίσκονταν στη σύσκεψη (Κόλια, Σπαντιδάκης, Λαγάκος) επιβεβαιώνεται ότι σε καμιά περίπτωση η τουρκική αντιπροσωπεία δεν έθεσε θέμα αποχώρησης της ελληνικής μεραρχίας».
Από τα βρετανικά αποδεσμευμένα επίσημα έγγραφα καταγράφεται πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας ήταν τουρκικό αίτημα. Γιατί οι συγγραφείς του Πορίσματος αγνόησαν σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό τα αποδεσμευμένα βρετανικά έγγραφα είναι άξιον απορίας. Βλέπε βιβλία της γράφουσας «Conspiracy or Blunder?» και «Top Secret», στην σελίδα 128 του οποίου έγραψα:
«"... Η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας ήταν τουρκική, βρετανική και σοβιετική απαίτηση και επιδίωξη και το σκεπτικό πίσω από την απαίτηση ξεκάθαρο. Η Κύπρος έπρεπε να ξεγυμνωθεί από κάθε προστασία, αλλιώς η Τουρκία δεν μπορούσε να επέμβει. Η αμερικανική πρωτοβουλία για την Ένωση το 1964, η οποία είχε και τη λογική της θωράκισης της νήσου πριν την εξαγγελία της Ένωσης έπρεπε να εξουδετερωθεί".
Στις 22 Νοεμβρίου 1967 τηλεγράφημα από την Άγκυρα προς το Φόρειν Όφις έλεγε συγκεκριμένα:
"... Η κύρια τουρκική απαίτηση είναι η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και αυτό βέβαια είναι δύσκολο για τους Έλληνες να το καταπιούν..."».
Και ο Μακάριος συμφωνούσε
Στην σελίδα 130 του ιδίου βιβλίου έγραψα :
«Ο Μακάριος συμφωνούσε με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας αλλά δεν ήθελε να φαίνεται ότι συμφωνεί.
Στις 22 Νοεμβρίου 1964 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε συνάντηση με τους Ύπ. Αρμοστές της Βρετανίας και του Καναδά. Ένα από τα σημεία που σημειώθηκε ότι είπε ήταν το εξής:
"... Ξένα στρατεύματα ευθύνονται για όλες τις φασαρίες. Πρέπει να αποχωρήσουν περιλαμβανομένων και εκείνων που προνοούν οι Συνθήκες..." Υποστήριζε πλήρη αποστρατικοποίηση. Την ίδια μέρα ο Μακάριος, σύμφωνα με τις βρετανικές εκθέσεις, απέρριψε εισήγηση του Αμερικανού πρέσβη να ζητήσει την ελάττωση των ελληνικών δυνάμεων στο νησί. Είπε πως αν έκανε κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν από την Ελλάδα ως προδότης. Όμως, είπε στον Αμερικανό πρέσβη ότι θα συμφωνούσε σε μια ελληνική πρωτοβουλία για ελάττωση των στρατευμάτων. Τότε, γράφουν οι Βρετανοί, ο Αμερικανός πρέσβης (Belcher) πήρε οδηγίες να δείξει στο Μακάριο μια έκθεση από την Αθήνα που έφερε το βασιλιά Κωνσταντίνο να συμφωνεί με την ιδέα...».
Σελίδα 33 - Παραποίηση ιστορικών γεγονότων και παραλήψεις
Στη σελίδα αυτή και πάλιν οι συγγραφείς καταφεύγουν σε υποθετικές εκτιμήσεις για απόφαση δήθεν των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για οριστική διευθέτηση του κυπριακού στη βάση του σχεδίου Άτσεσον, για την υλοποίηση του οποίου θα έπρεπε να αποχωρήσει η Ελληνική Μεραρχία. Μα εδώ τα βρετανικά έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι ο πρώτος που υποστήριζε την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας ήταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αλλά φοβόταν να το πει ο ίδιος για να μην τον αποκαλέσουν προδότη.
Και γιατί οι συγγραφείς αποφεύγουν να αναφερθούν και στην βρετανική (όχι αμερικανική) απαίτηση από το 1967 για αποχώρηση, (μετά τη Μεραρχία) και των Ελλήνων αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς, κάτι που ζήτησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με την επιστολή προς Γκιζίκη τον Ιούλιο του 1974, κάτι που αναφέρεται αναφέρεται και στα βρετανικά έγγραφα;
Σε πολλά δυστυχώς σημεία του Πορίσματος οι συγγραφείς επιδίδονται σε θεωρίες, σε υποθετικές εκτιμήσεις και επιλεκτικές αναφορές και εξετάζουν διάφορες εκδοχές και τείνουν να υποστηρίζουν πότε την μία εκδοχή και πότε την άλλη, κατά προτίμηση, δίχως συγκεκριμένες πηγές, ενώ βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα δίχως ουσιαστική τεκμηρίωση.
Σελίδα 36 - Οι Τούρκοι ζητούν την αποχώρηση της Μεραρχίας
Στη σελίδα 36 αναφέρουν τελικά ότι ο Τούρκος Υπ. Εξωτερικών Ι. Τσαγλαγιανκίλ με διάβημά του προς τον Έλληνα πρέσβη στην Άγκυρα Δεληβάνη ζήτησε την άμεση απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας και του στρατηγού Γρίβα.
Σελίδα 37 - Παραποίηση και διαστρέβλωση
Στη σελίδα 37 καταγράφεται πως:
« Η κυβέρνηση της Χούντας έκανε αποδεκτό το τουρκικό αίτημα για ανάκληση της Μεραρχίας και στις 29.11.1967 ανακοίνωση την απόφασή της, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε μορφή διαβούλευσης με την κυπριακή κυβέρνηση».
Αυτό το συμπέρασμα των συγγραφέων είναι παραποίηση των γεγονότων και διαστρεύλωση εφόσον ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (βλέπε πιο πάνω) γνώριζε και συμφωνούσε με την αποχώρησή της, αλλά φοβόταν να το πει ο ίδιος για να μην κατηγορηθεί ως προδότης, και εισηγήθηκε να το έκανε η Χούντα και θα το υποστήριζε. Η δήλωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου προηγήθηκε της χουντικής απόφασης, στις 22 Νοεμβρίου 1967. Καθώς και εκείνη του βασιλέα Κωνσταντίνου...
Σελίδα 39 - Τα βρετανικά έγγραφα διαψεύδουν
Στη σελίδα 39 καταγράφεται πως:
«Σε διάφορες κατά καιρούς αναφορές προβλήθηκε η άποψη ότι ο Αρχ. Μακάριος και η κυπριακή κυβέρνηση είχαν συγκατατεθεί στην αποχώρηση της Μεραρχίας. Αυτό δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα...».
Τα πιο πάνω αναφερθέντα βρετανικά έγγραφα διαψεύδουν τους συγγραφείς του Πορίσματος. Ο Μακάριος πάντοτε ενημερωνόταν και γνώριζε.
Σελίδα 94 - διάσωση Μακαρίου και το βρετανικό σχέδιο διάσωσης του 1967
Στη σελίδα 94 η Επιτροπή αναφέρει ότι:
«εκτιμά ότι η διαφυγή διάσωσης του Αρχιεπισκόπου στο εξωτερικό αξιοποιήθηκε για την ολοκλήρωση των σχεδιασμών που οδήγησαν στην ανατροπή του».
Η αλήθεια είναι ότι μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας, προς τα τέλη Νοεμβρίου 1967 το Αρχηγείο Βρετανικών Στρατιωτικών Δυνάμεων στην Κύπρο ζήτησε συμβουλή πως να ενεργήσει σε περίπτωση που ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και κάποιοι υπουργοί του ζητούσαν καταφύγιο στις Βρετανικές Βάσεις. Τότε πάρθηκε μια άκρως εμπιστευτική απόφαση απευθείας από τους αρχηγούς των βρετανικών επιτελείων δίχως να γνωστοποιηθεί ούτε στην ίδια την βρετανική κυβέρνηση ή τον Ύπ. Αρμοστή στην Λευκωσία και που κρατήθηκε τέτοια μέχρι που εκτελέστηκε κατά γράμμα τον Ιούλιο του 1974. Έλεγε η απόφαση εκείνη:
«... Σε τέτοια περίπτωση να τον αφήσετε για λίγο διάστημα και μετά να τον πάρετε στο Ακρωτήρι και αμέσως μετά να τον μεταφέρετε με αξιοπρέπεια εκτός Κύπρου... Δεν έχουμε φέρει σε γνώση της κυβέρνησης αυτή την οδηγία εφόσον πιστεύουμε ότι πρέπει να το αφήσουμε στην ευρύτερη κρίση σας... Πείτε μας αν θέλετε περαιτέρω συμβουλή...».
Η απόφαση για διάσωση του Μακαρίου πάρθηκε το 1967, αναθεωρήθηκε με το ίδιο σκεπτικό αρχές της δεκαετίας του 1970 και εκτελέστηκε τον Ιούλιο του 1974... [βλ. βιβλίο της γράφουσας «Top Secret» σελ. 128].
Σελίδα 107 - Παραπληροφόρηση και παράλειψη ιστορικών γεγονότων
Στη σελίδα 107 αναφέρονται οι συγγραφείς ξανά στη «τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου το Σεπτέμβρη του 1955» και ότι με αυτή επανήλθε σαν ενδιαφερόμενο μέλος η Τουρκία στο Κυπριακό, όμως και πάλιν δεν εξηγούν ποιοι ευθύνονται και γιατί για την «Τριμερή» εκείνη που ξεκίνησε όχι το Σεπτέμβριο αλλά στις 29 Αυγούστου 1955.
Στην ίδια σελίδα αναφέρονται και στα 13 σημεία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για τροποποίηση του συντάγματος και γράφουν:
«Την υποβολή της πρότασης φαίνεται ότι είχε εγκρίνει τόσο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζών Κέννεντυ, όσο και η Μ. Βρετανία…».
Ενδεικτικός ο τρόπος σκόπιμης ενοχοποίησης των Αμερικανών και σ΄αυτό το θέμα και σε δεύτερο βαθμό των Βρετανών. Ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα για το οποίο, μάλιστα, υπήρξαν έντονες δηλώσεις του πρώην προέδρου της Κύπρου Σπύρου Κυπριανού για την βρετανική ανάμιξη. Και πάλιν η Επιτροπή χρησιμοποιεί τον υποθετικό όρο «φαίνεται» δίχως να αναφέρεται σε συγκεκριμένα έγγραφα. Ο Τζών Κέννεντυ δεν είχε καμία ανάμιξη στο θέμα. Αντιθέτως τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ελλάδα ήσαν αντίθετες με την πρόταση τροποποίησης του συντάγματος.
Το θέμα των 13 σημείων, όμως, δημοσιεύθηκε από την γράφουσα αναλυτικά σε διάφορα δημοσιεύματα στην εφημερίδα ‘Σημερινή’, στην ‘Ελευθερία’ Λονδίνου, στα ‘Νέα’ Λονδίνου και σε ομιλίες της στην Λευκωσία. Βρίσκεται στο βιβλίο «Top Secret» στις σελίδες 74-76, όπου δίδεται το όλο ιστορικό της βρετανικής άμεσης ανάμιξης, όπως αυτό ετοιμάστηκε και γράφτηκε και βρίσκεται στα βρετανικά αρχεία, από τον αξιωματούχο τότε του Φόρειν Όφις και μετέπειτα (εποχή Σχεδίου Ανάν) αναπληρωτή Γ.Γ. του ΟΗΕ, Sir Kiran Prendergast με ημερομηνία 10 Μαρτίου 1971. Το ιστορικό επίσης μπορεί ένας να το βρεί και στο δίγλωσσο βιβλίο της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο
«Αιματηρή Αλήθεια - Bloody Truth» που βρίσκεται δωρεάν στην ιστοσελίδα της Κίνησης www.freedomjustice.com.cy.
Ιστορικώς, τα σημαντικά σημεία της έκθεσης αυτής επικεντρώνονται στο ότι: 1) Τα 13 σημεία τελικά δεν ήταν εξ΄ολοκλήρου έμπνευση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, αλλά του Λονδίνου με εντολή του Υπ. Εξωτερικών, και 2) «Οι προτάσεις να ήσαν λογικές και δίκαιες για τα τουρκικά συμφέροντα».
Σελίδα 122 - Και όμως Μακάριος είχε επικοινωνήσει με τους Τούρκους πριν την ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη στις 19/07/1974
Στη σελίδα 122 καταγράφεται:
«ακόμα δεν ευσταθεί η πληροφορία ότι πριν από την εισβολή ο Αρχ. Μακάριος είχε γευματίσει στο Λονδίνο με τον Τούρκο πρωθυπουργό Μπ. Ετσεβίτ. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από τις καταθέσεις μαρτύρων που προσκλήθηκαν στην Επιτροπή, από το προσωπικό ημερολόγιο του Αρχ. Μακαρίου όπου διαπιστώνεται ότι ο Αρχ. Μακάριος είχε ήδη αναχωρήσει για τις ΗΠΑ, και μετά έφθασε ο Μπ. Ετσεβίτ στο Λονδίνο, καθώς και από σχετικές εκθέσεις του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών…».
Αν η Επιτροπή και οι συγγραφείς έκαναν αμερόληπτα τη δουλειά τους και στόχος του ήταν η πραγματική αλήθεια, θα έβρισκαν ότι στην περίπτωση ταιριάζει η λαϊκή ρήση ότι όπου υπάρχει καπνός κάπου υπάρχει και φωτιά. Λοιπόν, κάπου υπήρξε συνεργασία μεταξύ Μακαρίου και Τούρκων πριν την ομιλία του Αρχιεπισκόπου στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο Πόρισμα αυτό, στόχος της Επιτροπής και των συγγραφέων της δεν ήταν η άψογη, αντικειμενική αλήθεια αλλά η προστασία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από κάθε αναφορά που του επιρρίπτει ευθύνες. Και κυρίως για την ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη την οποία αποφεύγουν και υποβαθμίζουν να σχολιάσουν.
Η πραγματική αλήθεια λοιπόν για εκείνη την επικοινωνία μεταξύ Μακαρίου και Τούρκων έχει ως εξής και μας την εξιστορεί ο Ετζμέλ Μπαρουτσού, που το 1974 ήταν υπεύθυνος των Κυπριακών Υποθέσεων στο τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών. Τα κείμενα εκείνα ο Μπαρουτσού τα είχε πρωτο - δημοσιεύσει στην εφημερίδα ‘Milliyet’ της Κωνσταντινούπολης το 1992 και τον Ιούλιο του 1993 η εφημερίδα της Κύπρου ‘Σημερινή’ τα αναδημοσίευσε ξεκινώντας από τις 11 Ιουλίου 1993.
Στο δεύτερο μέρος των δημοσιευμάτων, εκείνο της 12ης Ιουλίου 1993, αποκάλυπτε ο Μπαρουτσού, και έγραψε η Σημερινή με τίτλο «Το συγκλονιστικό παρασκήνιο της εισβολής»:
«Σε μερικές ώρες ήλθε η απάντηση. Έπρεπε να αναχωρήσουμε το μεσημέρι. Η Βρετανική Κυβέρνηση είχε συμφωνήσει σε συνάντηση των Πρωθυπουργών το βράδυ της ιδίας ημέρας στο Λονδίνο. Ούτε τις αποσκευές μας δεν προλαμβαίναμε να ετοιμάσουμε. Έτσι, ζητήσαμε από το σύμβουλο της Πρεσβείας να μας αγοράσει υποκάμισα, εσώρουχα και κάλτσες. Από την Άγκυρα πήγαμε στην Πόλη με στρατιωτικό αεροπλάνο και από εκεί με τις Τουρκικές Αερογραμμές στο Λονδίνο. Ο Χασάν Ισίκ πήρε μαζί του και το νόμιμο αντιπρόσωπο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, Ορχάν Εράλμπ, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται την περίοδο εκείνη στην Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της πτήσης πληροφορηθήκαμε ότι ο Νίκος Σαμψών είχε ορκισθεί πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Κύπρο και ότι θα διόριζε νέο αντιπρόσωπο στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Χασάν Ισίκ επικοινώνησε αμέσως με το μόνιμο αντιπρόσωπο της Τουρκίας στα Ηνωμένα Εθνη και του είπε να ενημερώσει το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να συμφωνήσει σε οποιαδήποτε αλλαγή στην αντιπροσώπευση της Κύπρου.
Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου, επικοινώνησα τηλεφωνικώς με την αντιπροσωπία μας στα Ηνωμένα Έθνη και ζήτησα να έλθουν σε επαφή με τον Μακάριο. Ο Μακάριος είχε ζητήσει σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Επιδίωξή μας ήταν να πείσουμε το Μακάριο να μην καταφερθεί εναντίον της Τουρκίας κατά την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Ο Μακάριος ξεγελάστηκε
Πράγματι ο Οσμάν Ολτσάι έδωσε οδηγίες στην αντιπροσωπεία και ήλθε σε επαφή με το Μακάριο, ο οποίος ξεγελάστηκε. Χάρηκε πάρα πολύ από την πρωτοβουλία του Ολτσάι και παρακάλεσε την τουρκική αντιπροσωπία να διαβιβάσει στην τουρκική Κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του.
Όλα αυτά τα διαβίβασε ο Οσμάν Ολτσάι.
Ο Μακάριος είχε πέσει στη θάλασσα και αναζητούσε σανίδα σωτηρίας. Έβλεπε την Τουρκία σαν δύναμη σωτηρίας. Έπρεπε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε, την αδυναμία του πράγμα που έγινε.
Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν θετική ως προς την εγκυρότητα της Συνθήκης Εγγυήσεως. Μέχρι τότε ο Μακάριος απέρριπτε τη Συνθήκη Εγγυήσεως υποστηρίζοντας ότι οι πρόνοιές της είναι αντίθετες με τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Με τη στάση του αναγνώριζε την ισχύ μιας συνθήκης, την οποία ως πριν από λίγο απέρριπτε.
Φθάσαμε νύχτα στο Λονδίνο και πήγαμε κατευθείαν στην πρωθυπουργική κατοικία. Ο Χάρολτ Γουίλσον συμφώνησε να μας δεχθεί σε δείπνο εργασίας. Οι αντιπροσωπείες πήραν τις θέσεις τους στο τραπέζι, η μία απέναντι στην αλλη… Στη συνέχεια ο Μπαρουτσού αναφέρεται στις δηλώσεις Ετσεβίτ προς τους Άγγλους και γράφει: «…Όσο καθυστερεί η επέμβαση της Τουρκίας που είναι εγγυήτρια δύναμη, τόσο θα χειροτερεύει η κατάσταση. Γι΄αυτό δε θα πρέπει να αφήσουμε να εδραιωθεί αυτή η διοίκηση. Επιβάλλεται μια δραστήρια ενέργεια. Χωριστά ή από κοινού με τη Βρετανία με ένα ανακοινωθέν μπορούμε να ονομάσουμε την Ελλάδα ως επιδρομική χώρα και με αποτελεσματική προστασία από μέρους των Ηνωμένων Εθνών, να απαιτήσουμε την ανάκληση των Ελλήνων στρατιωτών από την Κύπρο…. Πρέπει στην Κύπρο να υπάρχει τουρκικός στρατός. Επιθυμία μας είναι να δράσουμε από κοινού με τη Βρετανία. Μια τέτοια ενέργεια δε θα χαροποιήσει μόνο τους Τούρκους, αλλά και τους Ελληνοκυπρίους…»
Σοβαρότατες παραλείψεις
1) Ως σοβαρότατη παράλειψη που μειώνει την αξιοπιστία του Πορίσματος, είναι η αποφυγή αναφοράς στα πρακτικά της συνάντησης Μακαρίου και Βρετανού πρωθυπουργού στις 17 Ιουλίου 1974 που έλαβε χώρα στις 2.30 μ.μ. Εκεί όπου ο Βρετανός Πρωθυπουργός χαρακτήρισε την Ελλάδα ως να έκανε εισβολή στην Κύπρο και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος τον διαβεβαίωσε ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταφερόταν εναντίον της Ελλάδας στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη [βλ. «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»] .Ο Μπαρουτσού τελικά μας εξηγά ακόμα παραπάνω για το ύφος της ομιλίας Μακαρίου.
2) Εξίσου σοβαρότατη παράλειψη είναι η αναφορά στα πρακτικά της συνάντησης που ακολούθησε λίγες ώρες αργότερα (μετά την συνάντηση Μακαρίο-Γουίλσον) στην πρωθυπουργική κατοικία στο Λονδίνο μεταξύ του Βρετανού πρωθυπουργού και αξιωματούχων της βρετανικής κυβέρνησης και του Τούρκου πρωθυπουργού της εισβολής Μπουλέντ Ετσεβίτ και της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Άγκυρας που μετέφερε μαζί του, στο γεύμα εργασίας. Εκεί όπου δόθηκε το πράσινο φώς στους Τούρκους να προχωρήσουν με την εισβολή νοουμένου δεν θα ενοχλούσαν τις Βρετανικές Βάσεις. Εκεί οι Βρετανοί υποσχέθηκαν στους Τούρκους να κάνουν ότι μπορούν να εμποδίσουν την ελληνική κυβέρνηση από το να στείλει βοήθεια προς την Κύπρο για να αφεθεί η Τουρκία να εκτελέσει το έγκλημά της. Οι εργασίες και το γεύμα διήρκεσαν μέχρι τις 12.30 πρωινή ώρα της 18ης Ιουλίου 1974. [βλ. δημοσιεύματα της γράφουσας στην 'Σημερινή' Ιανουάριος 2005, αλλά και στην 'Cyprus Weekly' 7-13 Ιανουαρίου 2005 με τίτλους «Britain promised not to prevent Turkish invasion of Cyprus, Callaghan informed in advance of second invasion, Wilson rejects Karamanlis demand to condemn Turkey, Kissinger first backed return to 1960 Constitution, Britain did not live up to obligations»]
Τα έγγραφα αμφοτέρων των πρακτικών των συναντήσεων πιο πάνω παραδόθηκαν από την γράφουσα στην Επιτροπή για τον Φάκελο της Κύπρου μαζί με πολλά άλλα τον Μάρτιο του 2010, και βρίσκονται στο νέο βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» μαζί με ολόκληρη την ομιλία Μακαρίου στα Η.Ε.
Σελίδα 126 - Και πάλιν εναντίον των ΗΠΑ
Στη σελίδα αυτή ξεκινούν γράφοντας πως:
«Από όσα έχουν αναφερθεί στα κεφάλαια που έχουν προηγηθεί, ο Αμερικανικός ρόλος εμπλοκής στο Κυπριακό γίνεται ξεκάθαρα πρωταγωνιστικός από το 1964…».
Αυτό είναι άκρως ανιστόρητο γιατί αν ερευνούσαν σωστά οι συγγραφείς θα έβρισκαν ότι το 1964 ειδικά οι Αμερικανοί ουδόλως ήθελαν ανάμιξη στο Κυπριακό. Πλήρης αναφορά καταρρίπτοντας ιστορικά μια για πάντα πλέον το μύθο αυτό που συντηρήθηκε έκτοτε από το ΑΚΕΛ και βοηθούσε βεβαίως τους πρώτους ηθικούς αυτουργούς, τους Βρετανούς, καθώς και την τότε Σοβιετική Ένωση, δόθηκε στο βιβλίο μου «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011».
Σελίδα 130 - Παραποίηση γεγονότων
Στη σελίδα αυτή γίνεται αναφορά σε μια δήλωση του Γ. Μαύρου για:
«ουδέτερη και απαθή στάση της Μεγάλης Βρετανίας και η φιλοτουρκική στάση του Κίσινγκερ…».
Ο Γ. Μαύρος, αν πράγματι προέβη σε τέτοια δήλωση, ψεύδεται γιατί η στάση της Μ. Βρετανίας δεν υπήρξε καθόλου «ουδέτερη και απαθής» αλλά πιεστικά και φορτικά φιλοτουρκική, πιέζοντας τους Γ. Μαύρο και Γλ. Κληρίδη να υπογράψουν προσχέδιο λύσης για γεωγραφική ομοσπονδία. Ο ίδιος ο κ. Γκούτισον, ο ανώτατος εκείνος αξιωματούχος του Φόρειν Όφις το ομολογεί στα χειρόγραφα πρακτικά που κράτησε για τις εργασίες της Γενεύης μέχρι την δεύτερη εισβολή. [βλ. «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955- 2011»].
Ο Κίσσιγκερ δεν ήταν πρωτεργάτης, ούτε παρόν στη Γενεύη, και αυτό φανερώνεται τόσο από έγκυρα βρετανικά πρακτικά όσο και τα αντίστοιχα τους αμερικανικά (που κατόρθωσε η γράφουσα να εξασφαλίσει) και δημοσιεύθηκαν στην ‘Σημερινή’ στις 3 Αυγούστου 2009, όταν φανερώνεται ποίοι ήσαν οι επικεφαλής των πάντων στη Γενεύη και όχι ο Κίσσιγκερ. Στην συνεδρία εκείνη που έλαβε χώρα στο Στέιτ Ντεπάρτμεντ όπου μετέβησαν αξιωματούχοι του Φόρειν Όφις για κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Δρ. Χένρυ Κίσσιγκερ κατ’ εντολή του Τζέιμς Κάλλαχαν (Υπ. Εξωτερικών της Βρετανίας) φανερώνεται ότι όλα τα διευθετούσαν οι Βρετανοί και σκόπιμα άφησαν να διαρρέει ότι υπεύθυνος ήταν ο Κίσσιγκερ.
Σελίδα 130 - Βλέπουν ένα αμερικανικό και αγνοούν ολόκληρο βρετανικό στόλο!
Στη σελίδα αυτή γίνεται αναφορά του Πλοίαρχου Ε. Χανδρινού (23/12/1974) ότι:
«Την 210430 ογδοήκοντα περίπου μίλια νοτιο δυτικώς της Πάφου ενετοπίσθη και ανεφέρθη Αμερικανική δύναμης κρούσεως αποτελούμενη εξ ενός (1) Αεροπλανοφόρου, δύο (2) αντιτορπιλλικών και ενός (1) βοηθητικού».
Αλλά τίποτα περισσότερο, καμία αναφορά σε βρετανικές «δυνάμεις κρούσεως»!
Στις 28 Δεκεμβρίου 2006 δημοσίευσα στην Σημερινή, νέα σειρά βρετανικών εγγράφων, με τίτλο «Έθεσαν υπό ασφυκτικό κλοιό παρακολούθησης την Κύπρο - Οι Βρετανοί είχαν καταστρώσει ένα φοβερό δίκτυο επικοινωνίας».
Η Κύπρος βρισκόταν κυριολεκτικά σε βρετανικό κλοιό με διάφορα πλοία του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού να τη ζώνουν από τη μία άκρη μέχρι την άλλη - στόχος - να παρακολουθούν και να μεταδίδουν στο Whitehall λεπτό με λεπτό τι συνέβαινε στη Κύπρο. Το δημοσίευμα πλαισιωνόταν και με σχετικό χάρτη από τα βρετανικά έγγραφα με τις τοποθεσίες των διαφόρων βρετανικών σκαφών. Αυτά ήσαν: HMS HERMES, DEVONSHIRE, ANDROMEDA, RHYL, BRIGHTON, ONSLAUGHT, OLAWEN, OLNA, REGENT, GOLD ROVER (δύο εκ των οποίων υποβρύχια). Τα δε ARK ROYAL, GURKHA, TIDEFLOW, LYNESS, βρισκόντουσαν σε αναμονή δυτικά του Γιβραλτάρ.
Το φοβερό εκείνο δίκτυο διασύνδεσης/επικοινωνίας με την ονομασία «Cyprus Emergency Communications Organisation» του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού βρισκόταν πολύ κοντά στην Κύπρο. Οι οδηγίες που πήρε το Βρετανικό Αρχηγείο Μέσης Ανατολής στο Ακρωτήρι είχαν τον χαρακτηριστικό τίτλο «Διοίκηση και Έλεγχος της Κύπρου». Η πραγματική αποστολή των πλοίων αυτών ήταν να προστατευθεί η τουρκική επίθεση κατά της Κύπρου και να εμποδιστεί προκειμένου οποιαδήποτε προσπάθεια της Ελλάδας να βοηθήσει την σφαγιασμένη Κύπρο, όπως είχαν υποσχεθεί του Ετσεβίτ. Οι προετοιμασίες εκείνες ξεκίνησαν αρκετά νωρίς και από τις 17 Ιουλίου και τα διάφορα πλοία βρισκόντουσαν σε κοντινή απόσταση από την Κύπρο. Για όλα αυτά όμως ούτε λέξη οι συγγραφείς του Πορίσματος…
Σελίδα 131 - Αγνοούν πληθώρα βρετανικών εγγράφων
Στη σελίδα αυτή γράφτηκε ότι:
«… Σε τηλεγράφημα με ημερομηνία 21.7.74 το οποίο είχε αποσταλεί στο υπουργείο Εξωτερικών της Αυστραλίας, αναφέρεται ότι επίσημος Βρετανός αξιωματούχος δήλωσε ότι η Βρετανία δεν θα αρνηθεί εάν τα τουρκικά στρατεύματα καταλάβουν περίπου το 1/3 του νησιού πριν από τη ν συμφωνία κατάπαυσης του πυρός».
Μα αν η Επιτροπή και οι συγγραφείς μελετούσαν τα βρετανικά αποδεσμευμένα έγγραφα και τα πρακτικά της συνάντησης Ετσεβιτ-Γουίλσον 17/07/1974 θα γνώριζαν πολύ περισσότερα απευθείας από το στόμα του …λύκου!
Γιατί αγνοήθηκαν τα πρακτικά των συναντήσεων Μακαρίου-Βρετανού πρωθυπουργού και Ετσεβίτ-Βρετανού Πρωθυπουργού;
Αυτό είναι ένα καυτό ερώτημα για τους συγγραφείς μιας τέτοιας εργασίας γιατί οι δύο εκείνες συναντήσεις περιέχουν σημαντικότατα στοιχεία για τις απαντήσεις που, όπως νομίζαμε, είχε στόχο η διεργασία αυτή του Πορίσματος.
Σελίδα 133 - Προς τι η απορία;
Στη σελίδα 133 υποβάλλεται η ερώτηση γιατί απεσύρθη η Μεραρχία από την Κύπρο αποδυναμώνοντας την άμυνα έναντι της τουρκικής επιβουλής κτλ. Ρίχνοντας ευθύνες για όλα στην Ελλάδα, είτε αυτή είχε χουντική είτε δημοκρατική κυβέρνηση. Όπως γράψαμε πιο πάνω υποστηρικτής της αποχώρησης της ελληνικής Μεραρχίας ήταν και ο ίδιος ο Μακάριος. Και βέβαια το Λονδίνο. Επίσης, πρωταρχικό ρόλο είχε στο θέμα το ΑΚΕΛ, η και η τότε Σοβιετική Ένωση που πολεμούσαν κάθε τι το ελληνικό στο νησί με μανία σε βαθμό που από το 1964-65 η Μόσχα βγήκε ανοικτά υπέρ της τουρκικής λύσης ομοσπονδίας κάτι που εξόργισε ακόμα και την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Μια ματιά μόνο στον κυπριακό Τύπο της εποχής θα έφθανε.
Παραλείψεις - Γιατί;
Τέλος, στο Πόρισμα δεν περιελήφθησαν και δύο αναφορές που έκαναν μέλη της ιδίας Επιτροπής. Η πρώτη ήταν του προέδρου της Επιτροπής κ. Μαρίνου Σιζόπουλου που δημοσιεύθηκε στην Σημερινή στις 15 Ιουλίου 2009 και την αντιγράφω αυτούσια πιο κάτω, το κύριο σημείο είναι σε χρώμα κόκκινο, και αναφέρεται στο ταξίδι του Αρχιεπισκόπου προς Αθήνας που δεν πραγματοποιήθηκε. Η δεύτερη είναι του κ. Ζαχαρία Κουλία που έγινε πρόσφατα στη Βουλή και δημοσιεύθηκε, και ονόμασε τον σοσιαλιστή Χρ. Λαμπράκη εκδότη του ‘Βήματος’ των Αθηνών ως «τον ιθύνοντα νου του πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου του 1974». Όμως, θα αναφερθώ στις αναφορές στο θέμα αυτό που έγιναν στην σελίδα για να αγγίξω τις ασάφειες στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Σημείωση: Τα βρετανικά αποδεσμευμένα έγγραφα όμως, αναφέρονται στην πρόσκληση της χουντικής κυβέρνησης προς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο να μεταβεί για συνομιλίες στην Αθήνα και την οποία απέρριψε. Η συνομιλία μεταξύ πρέσβη Λαγάκου και του τότε Βρετανό Ύπ. Αρμοστή Σερ Όλβερ στην Λευκωσία για το θέμα αυτό περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011». Σημειώνω ότι τα έγγραφα αυτά περιλαμβάνονται και σε εκείνα που εγώ παρέδωσα στην Επιτροπή της Βουλής!
Από την ‘Σημερινή’ 15/07/2009, αντιγράφουμε:
Ο Μακάριος γνώριζε για το πραξικόπημα: Μιλά στη «Σημερινή» ο βουλευτής Μαρίνος Σιζόπουλος, ο οποίος αποκαλύπτει ότι κάποια στοιχεία ρίχνουν καινούριο φως σε δυσεξιχνίαστες όψεις της κυπριακής τραγωδίας, ενώ άλλα διαφοροποιούν παγιωμένες αντιλήψεις για γεγονότα και καταστάσεις.
Συγκλονιστικά στοιχεία, άκρως απόρρητα, όταν εκδηλώνονταν τα γεγονότα, έχουν συγκεντρωθεί στο φάκελο της Κύπρου από τις εργασίες της ομώνυμης Επιτροπής της Κυπριακής Βουλής. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής, αντιπρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος είχε δυσκολία να αναφερθεί στο απόρρητο των καταθέσεων. Ανέλαβε δέσμευση, η εργασία να ολοκληρωθεί μέχρι το Δεκέμβριο του 2010 και αυτό θα τηρηθεί επακριβώς, μας επισήμανε.
Μέχρι στιγμής έχουν καταθέσει 45 πρωταγωνιστές της τραγικής περιόδου του 1974. Κάποιοι από το ένα «στρατόπεδο» και κάποιοι από το άλλο, κατέθεσαν λεπτομερειακά τη δική τους εκδοχή για γεγονότα που έζησαν και για καταστάσεις που περιέπεσαν στην αντίληψή τους. Ο χρόνος περνούσε και κάποιοι από αυτούς έφυγαν από τη ζωή. Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος κατέθεσε δύο φορές στην επιτροπή. Κρίθηκε ότι είχε πολλά να πει και να προσθέσει για την τραγική περίοδο. Ήταν δίπλα στον Μακάριο, έβλεπε και άκουγε πολλά. Γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, και κάποια από αυτά τού εξομολογήθηκε εκ βάθους καρδίας ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Πολύτιμες μαρτυρίες
Μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, η Επιτροπή της Βουλής για το φάκελο της Κύπρου κατέγραψε τις μαρτυρίες του Γλαύκου Κληρίδη, του Βάσου Λυσσαρίδη, του Πάτροκλου Σταύρου, του Σταύρου Σταύρου Σύρου και πολλών άλλων. Κάποιοι από αυτούς κατέθεσαν δύο φορές, συμπληρωματικά, για να μη μείνει τίποτε πίσω από το πολύτιμο υλικό και από τις προσωπικές τους μαρτυρίες. Η Επιτροπή συγκέντρωσε, μαζί με τις αφηγήσεις που έχουν καταγραφεί σε όλες τις μορφές -έντυπη και ηλεκτρονική- και πολύτιμα έγγραφα, που τεκμηριώνουν καταστάσεις και εκδοχές. Υπάρχουν έγγραφα όπως επιστολές, σημειώματα, εντολές με ιδιόχειρη γραφή, που φωτίζουν τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο ενέργειας των πρωταγωνιστών.
Αυτό που συγκλονίζει σήμερα, ανήμερα της τραγικής επετείου του πραξικοπήματος, είναι η βαθιά πεποίθηση του Μαρίνου Σιζόπουλου, απόρροια των καταθέσεων των 45 πρωταγωνιστών, ότι ο Μακάριος γνώριζε. Είχε τη βεβαιότητα ότι η Χούντα των Αθηνών ετοίμαζε πραξικόπημα και θα το εξεδήλωνε με τη βοήθεια της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ. Η κυρίαρχη άποψη στην Κύπρο, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ότι ο Μακάριος δεν… πίστωνε τη Χούντα με τόση ελαφρότητα, ώστε να προκαλέσει τους Τούρκους με πραξικόπημα και μετά να μην μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο, που θα δεχόταν σίγουρα το κύμα της τουρκικής επίθεσης. Ο Μακάριος, λοιπόν, γνώριζε με βεβαιότητα ότι η Χούντα είχε αποφασίσει για το πραξικόπημα, αλλά ανέμενε τον κατάλληλο χρόνο για την εκδήλωσή του.
Χούντα και Αμερικανοί
Απόρρητο έγγραφο, που κατατέθηκε στην Επιτροπή, αποδεικνύει ότι και η αμερικανική κυβέρνηση ήταν ενήμερη για το πραξικόπημα. Η Χούντα ζήτησε άδεια για να εκτοπίσει τον ανυπάκουο Μακάριο και οι Αμερικανοί σίγησαν, δίνοντας, έτσι, το πράσινο φως.
Συγκλονιστικά στοιχεία, βαμμένα με αίμα. Ο λαός μας έριζε για το εφικτό και το ευκταίο και οι ισχυροί της Γης ύφαιναν το σάβανο της Κύπρου. Σε λίγες μέρες, το 1% του κυπριακού πληθυσμού θα γινόταν βορά των ορνέων στις παρυφές του Πενταδακτύλου και στην πεδιάδα της Μεσαορίας. Η καταστροφή που υπέστη ο τόπος μας είναι ανείπωτη, δεν τη χωρεί ανθρώπου νους. Ανάλογη, σε μικρογραφία, της μικρασιατικής καταστροφής, σε γειτονικό χώρο και με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Οι Τούρκοι να εκμεταλλεύονται τον ξένο παράγοντα… Οι Έλληνες να διχογνωμούν και να ερίζουν μεταξύ τους, στρώνοντας, έτσι, χαλί στον Αττίλα να προελάσει ανενόχλητος και να κουρσέψει τη γη μας.
Σχέδιο δολοφονίας του Μακαρίου…
Ο Πάτροκλος Σταύρου προειδοποίησε τότε τον Μακάριο να μην πάει στην Αθήνα, γιατί υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του. Η κατάθεση καταγράφεται ως άκρως απόρρητη. Ίσως, όμως, αν ο Μακάριος πήγαινε στην Αθήνα, τότε, που τα χουντικά νήματα ύφαιναν το πραξικόπημα, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ίσως έπειθε μερίδα της Χούντας, και το κακό απετρέπετο. Ιστορική διχογνωμία, που μόνον ο φάκελος Κύπρου μπορεί να φωτίσει. Θα συγκροτηθεί ολοκληρωμένο πόρισμα, λέει ο Μαρίνος Σιζόπουλος, με απόψεις και συμπεράσματα. Οι καταθέσεις θα καταγραφούν αυτούσιες, αλλά θα τύχουν και συγκριτικής αξιοποίησης. Όλο αυτό το υλικό θα είναι περιουσία της Βουλής των Κυπρίων και θα αποφασιστεί αργότερα ποιο μέρος του αρχειακού υλικού θα είναι ανοικτό στους ερευνητές και ποιο όχι. Το σίγουρο είναι ότι, απομακρυνόμενοι από τα γεγονότα και με τη σινδόνη της κακής λύσης να είναι έτοιμη να σκεπάσει την Κύπρο, όλα αυτά θα αποτελούν ιστορικά γεγονότα που θα έχουν εξαντλήσει τη δυναμική τους.
Αντιγράφουμε επίσης από ‘Τα Νέα’ του Λονδίνου [19/03/2011], άρθρο του Δημήτρη Μπεκιάρη:
Ζ.ΚΟΥΛΙΑΣ: «Πίσω από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου ο Χρ. Λαμπράκης» καταγγέλλει βουλευτής του ΔΗΚΟ
Σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για το παρασκήνιο της ανατροπής του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου προχώρησε ο βουλευτής του ΔΗΚΟ στην Κύπρο, Ζαχαρίας Κουλίας, ο οποίος κατονόμασε τον αποθανόντα πρώην ιδιοκτήτη και επικεφαλής του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και εκδότη των αθηναϊκών εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα» Χρήστο Λαμπράκη ως τον ιθύνοντα νου του πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου του 1974.
Ο Ζαχαρίας Κουλίας, κατά τη διάρκεια της ολομέλειας της Βουλής στην Κύπρο, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συζήτησης για το Φάκελο της Κύπρου, προχώρησε στην ανάγνωση εγγράφου, το οποίο κατέθεσε ο γραμματέας του τότε προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακάριου, Χάρης Βωβίδης.
Σύμφωνα με το περιεχόμενο του εγγράφου, μόλις τρεις ημέρες πριν από το πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα συνάντηση και σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν οι «εγκέφαλοι», του σχεδίου ανατροπής του Μακαρίου.
Όπως αναφέρει σχετικά το έγγραφο, το οποίο ανέγνωσε ο βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην εξοχική κατοικία του Χρήστου Λαμπράκη, η οποία βρίσκεται στον Πόρο, ενώ σύμφωνα με το περιεχόμενό του ίδιου εγγράφου, ο ίδιος ήταν επικεφαλής των συζητήσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εκεί. Στη σύσκεψη του Πόρου, σύμφωνα με το έγγραφο το οποίο κατατέθηκε στην ad hoc επιτροπή για τον Φάκελο της Κύπρου, εκτός από τον Χρήστο Λαμπράκη, τον οποίο ο Ζαχαρίας Κουλίας χαρακτήρισε ως “πολιτικό νου”, συμμετείχαν ο δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης, ο εφοπλιστής Ποταμιανός και ο Νίκος Σαμψών, ο οποίος ανέλαβε πρόεδρος της πραξικοπηματικής κυβέρνησης αμέσως μετά την ανατροπή του Μακαρίου και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 20 ετών, το 1976, για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα.
Το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου 1974, αποτέλεσε την αφορμή για την εισβολή του Αττίλα, δηλαδή των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής, στην Κύπρο.
Στην σελίδα 102, (του προσχεδίου του) Πορίσματος, γίνεται η εξής αναφορά:
«Η τελευταία των συσκέψεων εγένετο τρείς ημέρας προ του εγχειρήματος και μετέσχον εις αυτήν άπαντες (εννοείται τους Χρ. Λαμπράκη, Ι.Σωσίδη, Α. Ποταμιάνο κ.α.) με συμμετοχή του αφιχθέντος εν συνεχεία προέδρου Σαμψών. Αυτή επραγματοποιήθη εις την εν Πόρω πολυτελή έπαυλιν του κ. Χ. Λαμπράκη εις την οποίαν αρκετάς φοράς εφιλοξενείτο ο Ταξίαρχος Δ. Ιωαννίδης».
Στην συνέχεια γίνεται αναφορά σε κάποιο μάρτυρα Μιχ. Φραγκάκη ο οποίος ανέφερε στην Επιτροπή ότι περίπου πέντε μέρες πριν από το πραξικόπημα είχε συναντηθεί στην Αθήνα για επιχειρηματικούς λόγους με τον Νίκο Σαμψών, ο οποίος αναφερόταν να φθάσει στο Πειραιά από κάποιο νησί που βρισκόταν. Μάλιστα όπως ανέφερε ο μάρτυρας, συνεχίζει η αναφορά, μετά από τηλεφώνημα που δέχτηκε ανέφερε ότι την επομένη το πρωί θα πρέπει να επιστρέψει στην Κύπρο (κατάθεση Μιχάλη Φραγκάκη 13/12/2010).
Παρατήρηση: Εφόσον η εν λόγω συνάντηση στο Πόρο με τον Ν. Σαμψών παρόν έγινε σύμφωνα με την Ελληνική ΚΥΠ τρείς μέρες πριν το πραξικόπημα, η μαρτυρία του Μιχ. Φραγκάκη δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, εφόσον λέει ότι η συνάντηση με τον Σαμψών (και του Μ.Φ.) έγινε πέντε μέρες πριν το πραξικόπημα και ότι ο Σαμψών την επομένη, δηλαδή τέσσερις μέρες πριν το πραξικόπημα έπρεπε να επιστρέψει στην Κύπρο!
Εξ’ άλλου, το ίδιο το Πόρισμα επιβεβαιώνει ότι στις 12 Ιουλίου 1974 ο Σαμψών βρισκόταν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας κατά την αναχώρηση των Ντενίση, Λαγάκου και Νικολαίδη. Επιπλέον στην ίδια σελίδα το Πόρισμα συνεχίζει και προσθέτει:
«Επιπρόσθετα, σύμφωνα με μαρτυρία που κατατέθηκε στην Επιτροπή το Σάββατο 13 Ιουλίου το πρωί είχε πολύωρη συνάντηση με ελλαδίτες αξιωματικούς της ΕΛΔΥΚ στο γραφείο της συζύγου - του στην πολυκατοικία Καραντώκης τη Λευκωσία… (κατάθεση Τάκη Χαραλάμπους 3.2.2010)».
Επομένως, πως μπορεί να ήταν στον Πόρο ο Ν. Σαμψών όταν στις 13 Ιουλίου (που λέγεται ότι έλαβε χώρα η εν λόγω συνάντηση στο σπίτι του Λαμπράκη στο Πόρο) όταν υπάρχει μαρτυρία ότι αυτός είχε «πολύωρη συνάντηση με ελλαδίτες αξιωματικούς της ΕΛΔΥΚ στο γραφείο της συζύγου του»;
Παρατήρηση/ερώτηση: Όπως ορθώς επισημάνθηκε και από άλλη αρθρογραφία για το θέμα στο ‘Παρόν της Κυριακής’, είναι άξιον απορίας γιατί δεν καλέστηκε ο Ανδρέας Ποταμιάνος (εφοπλιστής) που ονομάζεται ότι έλαβε μέρος στην επίμαχη συνάντηση στο Πόρο στις 13 Ιουλίου 1974, και να ονομάσει, να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει:
«Τι κρύβει η σιωπή του Ποταμιάνου; Εντύπωση πάντως προκαλεί η σιωπή του μοναδικού που ζει, από τους εδώ Έλληνες, που φέρεται ότι συμμετείχε στη σύσκεψη στο εξοχικό του Λαμπράκη στον Πόρο, Ανδρέα Ποταμιάνου ο οποίος έχει διαδραματίσει πολύ σημαντικό ρόλο στο Κυπριακό και ήταν αυτός που με τα πλοία του το 1963 μετέφερε κρυφά τη Μεραρχία στην Κύπρο. Ήταν στενός φίλος του Γρίβα…» ['Το Παρόν', 6/04/2011]
Ανακεφαλαιώνοντας, εκφράζω τη λύπη μου γιατί μετά από 36 χρόνια δεν θέλησε η Επιτροπή αυτή της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Κύπρο, και οι συγγραφείς του Πορίσματος, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, για την αντιμετώπιση και απελευθέρωση της αλήθειας για όσα συνέβησαν στον αιματοβαμμένο αυτό τόπο…
ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
ΑΡΘΡΑ ΕΔΗΚ
ΕΘΝΙΚΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΣΧΟΛΙΑ
ΔΙΑΦΟΡΑ
ΕΝΕΡΓΕΙΑ
![Φάκελος της Κύπρου [πηγή φωτογραφίας: SigmaLive 21/04/2011]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_va_IgE1S8TeAWEAWKwZ48Mo0wkXyKMg3wtqaV8-qdBDxUM-eVHZeQ9QqoU3h6ec-PcPXMrDcgxuoMw43B36WCqslm4O6pAG8HRG-keAEB-Z2BQ29PN2Dz8xeLB33M04hrPo0ULYIosjP3LK-hZ4Q=s0-d "Φάκελος της Κύπρου [πηγή φωτογραφίας: SigmaLive 21/04/2011]")
