Η ΛΥΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χριστόφιας σε πρόσφατες δηλώσεις του ενώπιον του Βρετανού πρέσβη Μάθιου Κιντ, δήλωσε ότι το θέμα των αγγλικών βάσεων δεν πρόκειται να τεθεί παρά μόνο μετά από τη "λύση" του Κυπριακού και κατόπιν συνεννόησης με την Μεγάλη Βρετανία. Τόνισε μάλιστα ότι αυτό δεν θα γίνει ούτε στην δική του θητεία ούτε στην επόμενη. Με λίγα λόγια η "λύση" Χριστόφια θα επιβάλλει την αποστρατικοποίηση χωρίς να περιλαμβάνει τις Αγγλικές βάσεις. Δέχεται δηλαδή ότι ο μοναδικός στρατός που θα παραμείνει στον τόπο θα είναι ο Αγγλικός στρατός των βάσεων, ο οποίος σύμφωνα με τις υπάρχουσες συμφωνίες θα έχει το δικαίωμα να κινείται ελεύθερα σε όλη την επικράτεια της Κύπρου. Τούτο σημαίνει πως η Κύπρος θα παραδοθεί στην κυριαρχία του αγγλικού στρατού.

Λαμβάνοντας όμως υπ΄όψη ότι οι αγγλικές βάσεις στον τόπο μας αποτελούν τον καλύτερο συνεργάτη του Ισραήλ σε όλα τα πεδία, είναι βέβαιο ότι θα μετατρέψουν την Κύπρο σε αμυντική ενδοχώρα του Ισραήλ. Γεγονός που θα κάνει πιο αισθητή την ισραηλινή παρουσία στην πατρίδα μας.

Στη συνέχεια των δηλώσεων του πρόσθεσε ότι η Βρετανία είναι συνέταιρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην κυριαρχία της Κύπρου. Είναι αλήθεια ότι η Μεγάλη Βρετανία με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και το πρώτο κατακτητικό σύνταγμα που επέβαλλε στο λαό μας, εξασφάλισε την κυριαρχία στον χώρο των αγγλικών βάσεων. Τούτο όμως δεν έχει καμία σχέση με τον όρο που εισάγει ο πρόεδρος Χριστόφιας περί συνεταιριστικής κυριαρχίας της Κύπρου.

Αποδεικνύεται ξεκάθαρα ποιοι βρίσκονται πίσω από την "λύση" που ο κ. Χριστόφιας επιδιώκει και ποίοι τελικά θα επωφεληθούν από αυτή. Ο αφελληνισμός της Κύπρου για πρώτη φορά στην ιστορία της θα επιβληθεί με την υπογραφή του Κυπριακού λαού αν κάνει το λάθος να αποδεχτεί την λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και της αποστρατικοποίησης.

Το φόβητρο της αγχόνης θα επανέλθει στον γαλανό ουρανό της πατρίδος.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΔΗΚ)

ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

"ΞΕΒΡΑΚΩΘΗΚΑΝ" ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Οπως και στην απλή ζωή έτσι και στις διπλωματικές σχέσεις φαίνεται πως ισχύει το "όπου φτωχός και η μοίρα του".

Ειλικρινά δεν έχουμε καταλάβει εαν οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι να έρθουν επενδυτές ή να ξεπουλήσει όσο και όπως να 'ναι τις δημόσιες υπηρεσίες στον οποιο ενδιαφερόμενο.

Με τα σημερινά δεδομένα η Ελλάδα θα καταντήσει υποκατάστημα ξένων συμφερόντων.

Αιωνίως εξαρτημένη απο ξένα κεφάλαια και δάνεια που φυσικά θα επιστραφούν στην χώρα "παραγωγής" και με το παραπάνω.

Ο "κοιμώμενος γίγαντας" 'οπως έλεγαν την Κινα ξύπνησε και πήρε σβάρνα την Ευρώπη.

Τι φασισμός,τι χούντα,τι εγκληματίες,τι δημοκρατία όλα πήγαν περίπατο επι τη εμφανίσει.

Ολα τα ευρωπαϊκά "δημοκρατικά" κράτη χωρίς κανένα ενδοιασμό καλοδέχτηκαν την κινεζική κομμουνιστική χούντα ως συνομιλητή.

Ξέχασαν και τους εκατ. πολιτικούς κρατούμενους,τις εκτελέσεις,τις κορώνες για ανεξιθρησκεία αφού ακόμα και σήμερα ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ Δαλάι Λάμα είναι εξορία και χαρακτηρισμένος ως τρομοκράτης απο την κινεζική κυβέρνηση και έπεσαν στα τέσσερα για επενδύσεις.

Επενδύσεις που θα έρθουν απο το αίμα των τζάμπα εργαζόμενων Κινέζων εργατών με τα φθηνά μεροκάματα και την αθρόα εισαγωγή των κινεζικών προϊόντων αμφίβολης ποιότητας στην Ευρωπαϊκή αγορά.

Τα οποία φυσικά δεν θα καταναλώσουν οι ευρωπαίοι "Γιωργάκηδες" αλλά ο φτωχός κοσμάκης.

Η φθηνή κινεζική οικονομία άνοιξε ένα παράθυρο στην Δύση και αμέσως γέμισε η Ευρώπη κινέζικα προϊόντα όπως όταν άνοιξε η αντίστοιχη κλειστή ρωσική οικονομία μετά την πτώση του κομμουνισμού και γέμισε η Ευρώπη πουτάνες.

Στην περίπτωση όμως της Κίνας είναι βέβαιο ότι για όσο υπάρχουν κεφάλαια το δικτατορικό καθεστώς του Πεκίνου θα στηριχτεί απο όλες τις "δημοκρατίες" μιας και δεν θέλουν αλλή μια Ρωσία που θα ανακάμψει...θα υιοθετήσει την "δημοκρατία" και θα απαιτεί επι ίσους όρους.

Αλλωστε η Κίνα προς το παρόν δεν έχει δείξει σημάδια γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος πέρα απο την Ασία.

Ούτε η Ευρωπαϊκή πολιτική την ενδιαφέρει.Ουτε τα πετρέλαια στον Αρκτικό κύκλο.Ούτε οι διαμάχες σε Αφρική και Λατινική Αμερική.

Πρός το παρόν με τα φθηνά εργατικά χέρια και το καθεστωτικό μαστίγιο προσπαθεί να γίνει αποδεκτή ως εμπορικός εταίρος πάντα όμως με το σκεπτικό της ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ του δικτατορικού καθεστώτος.

Βέβαια το ΝΑΤΟ σε αυτή την περίπτωση δεν έχει απέναντι του μια φτωχή πλην έντιμη Σερβία...Δεν έχει ένα διαλυμένο Ιράκ....Ούτε καν την απάτη που λέγεται Αφγανιστάν.

Οπότε κουβέντα για "δημοκρατία" και "ελευθερία".Το πολύ πολύ καμία δήλωση απο τις γνωστές ΜΚΟ τις οποίες καμία σοβαρή κυβέρνηση δεν παίρνει στα σοβαρά αφου γνωρίζει απο που χρηματοδοτούνται (εκτός της χώρας μας).

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε δύσκολη θέση γιατί απο την μια δεν μπορούν όπως παλαιότερα να εξασφαλίσουν στην Ευρώπη τα επιθυμητά κεφάλαια αφού και οι ίδιες έχουν πλέον έλλειμμα που αγγίζει το 1 τρις δολάρια.

Μόνο με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθούν να επιβληθούν όπως π.χ οι εξηγήσεις που ζήτησε απο την Τουρκία για τα κοινά Σινοτουρκικά γυμνάσια που έγιναν στο Ικόνιο.

Μέχρι και ο Ερντογάν "ξέχασε" προς το παρόν το ρόλο του "προστάτη των μουσουλμάνων" που φιλοδοξεί να παίξει η χώρα του.Ξέχασε τους Ουιγούρους Κινέζους που εξεγέρθηκαν το 2009 και το θάνατο 156 ατόμων απο τις κινεζικές δυνάμεις ασφαλείας.

Η Ιαπωνία με την σειρά της η μόνη ανταγωνίστρια στην περιοχή ίσως η ποιο εύρωστη οικονομία η οποία στήριζε για δεκαετίες τα αμερικανικά ομόλογα χορηγώντας δάνεια βρίσκεται και αυτή σε δύσκολη θέση αναγκαζόμενη να "ρίξει" 60 δις ευρώ στην δική της προβληματική αγορά.

Και το συμπέρασμα απο όλα αυτά είναι πως για αυτό που λέμε "Διεθνή κοινότητα" όποιος έχει το χρήμα είναι και δημοκράτης και φιλελευθερος και σοσιαλιστής και ότι άλλη μαλακία θέλει.Μπορεί να βομβαρδίζει λαούς..Να καταστρέφει οικονομίες...Να υποθηκεύει το μέλλον γενεών....Να μετατρέπει ολόκληρα κράτη σε οικονομικούς σκλάβους.

Οποιος όμως δεν το έχει σίγουρα είναι φασίστας ή στην καλύτερη περίπτωση τρομοκράτης.

ΠΗΓΗ:ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Ούτε λεφτά, ούτε σοβαρότητα, ούτε εξασφάλιση στο δημόσιο υπάρχει...

Γράφει ο Κώστας Στούπας
Η κυβέρνηση κάνει επίσης μια ανακύκλωση δημοσίων υπαλλήλων από υπηρεσία σε υπηρεσία. Η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι θέμα χρόνου να αναγκαστεί να κάνει απολύσεις... Αν θέλει να "πείσει" και τους υπόλοιπους να εργαστούν θα πρέπει να άρει την μονιμότητα... Προς το παρόν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα αυξάνοντας τους φόρους. Παρά τις τεράστιες αυξήσεις το 2010 μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να αυξήσει τα έσοδα. Αυτό ήταν για όλους τους άλλους αναμενόμενο, εκτός της κυβέρνησης... Το 2011 αυξάνει και άλλο τους φόρους. Δεν θάχει περάσει το πρώτο εξάμηνο και θα διαπιστώσει ότι αρμενίζει στραβά... Οι δαπάνες του δημοσίου είναι το κλειδί που οδηγεί στην έξοδο, αλλά επειδή αυτό αφορά την πελατεία των ιδίων κομμάτων άπαντες οι ταγοί ποιούν τη νήσσαν...

Όλο το κείμενο 

Ούτε λεφτά, ούτε σοβαρότητα, ούτε εξασφάλιση στο δημόσιο υπάρχει...

Στους πολιτικούς αρέσει να παίζουν την κολοκυθιά, αδιαφορούν για την ουσία και το διακύβευμα και δίνουν υπερβολική σημασία σε μηχανισμούς, διαδικασίες και εντυπώσεις.

Όπως ακριβώς ο Γιώργος έλεγε χθες λεφτά υπάρχουν, έτσι ο Αντώνης λέει σήμερα ότι σε ένα χρόνο μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα. Αυτοί που το 2009 έδιναν ψεύτικα στοιχεία ότι το έλλειμμα είναι κάτω από το 5% του ΑΕΠ αντί του 15% που βγαίνει τελικά, κριτικάρουν περί παντός του επιστητού τους αντιπάλους, ωσάν να πρόκειται για κάποιους άλλους και όχι αυτούς που κυβερνούσαν...

Οι νυν κυβερνόντες μέχρι πριν 10 μήνες μίλαγαν για επανακρατικοποίηση του ΟΛΠ, του ΟΤΕ και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή της πελατείας τους, σήμερα καμαρώνουν για τους Κινέζους και τους Άραβες που πρώτοι οι προηγούμενοι είχαν προσεγγίσει...

Αν πάμε στην ελάσσονα αντιπολίτευση, εκεί η κατάσταση έχει ξεφύγει προ πολλού των ορίων της κοινής λογικής. Η Αλέκα π.χ. ζητάει πάνω 1.100 ευρώ επίδομα ανεργίας, επ’ αόριστον πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, 50% μείωση στα τιμολόγια της ΔΕΗ και διάφορες άλλες δωρεάν κοινωνικές παροχές...

Με 1.100 ευρώ επίδομα ανεργίας επ’ αόριστον δεν ξέρω πολλούς, όχι απλά σε αυτή τη χώρα, αλλά σε αυτό τον πλανήτη που θα ξαναέψαχναν για δουλειά στον αιώνα τον άπαντα...

Οι Αλέξηδες έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του κλάδου των σιδηροδρομικών και των αστικών συγκοινωνιών. Ο ΟΣΕ έχει φορτώσει το δημόσιο χρέος με 10 δισ. ευρώ. Όπερ, 1.000 ευρώ κατά κεφαλήν χρέος σε κάθε Έλληνα. Με 1.000 ευρώ πόσες φορές πάει και έρχεται κάποιος στη Θεσσαλονίκη έχουν αναρωτηθεί ποτέ;

Είναι λοιπόν φανερό ότι αντιπολιτευόμενοι και συμπολιτευόμενοι έχουμε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Ο καθένας έχει ένα κοπάδι πελατών και προσπαθεί να λέει ό,τι του κατέβει προκειμένου να το κρατήσει πίσω του...

Το κόστος μισθοδοσίας του δημόσιου τομέα από το 2004 μέχρι το 2009 έχει αυξηθεί κατά 80% περίπου... Αυτό δεν σημαίνει ότι πριν το 2004 ήταν χαμηλό ούτε σε σχέση με τα έσοδα του προϋπολογισμού, ούτε σε σχέση με κάποια λογική κόστους έναντι ανταπόδοσης...

Όπως έχουμε ξαναπεί από την αρχή του χρόνου, αν δεν μειωθούν δραστικά οι δαπάνες του δημοσίου, του κόστους μισθοδοσίας συμπεριλαμβανομένου, έξοδος από το τούνελ δεν διαφαίνεται...

Η κυβέρνηση επέλεξε την μέθοδο να κόψει κάτι από το μισθό όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Έτσι πέτυχε να οδηγήσει σε συμπεριφορά λευκής απεργίας και τους ελάχιστους που προσπαθούσαν στο δημόσιο...

Κάνει επίσης μια ανακύκλωση δημοσίων υπαλλήλων από υπηρεσία σε υπηρεσία. Η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι θέμα χρόνου να αναγκαστεί να κάνει απολύσεις... Αν θέλει να «πείσει» και τους υπόλοιπους να εργαστούν θα πρέπει να άρει την μονιμότητα...

Προς το παρόν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα αυξάνοντας τους φόρους. Παρά τις τεράστιες αυξήσεις το 2010 μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να αυξήσει τα έσοδα. Αυτό ήταν για όλους τους άλλους αναμενόμενο, εκτός της κυβέρνησης...

Το 2011 αυξάνει και άλλο τους φόρους. Δεν θάχει περάσει το πρώτο εξάμηνο και θα διαπιστώσει ότι αρμενίζει στραβά... Οι δαπάνες του δημοσίου είναι το κλειδί που οδηγεί στην έξοδο, αλλά επειδή αυτό αφορά την πελατεία των ιδίων κομμάτων άπαντες οι ταγοί ποιούν τη νήσσαν...

Δεν πειράζει,  σε μερικούς μήνες η πραγματικότητα θα τους συνεφέρει.

Οι αμοιβές στο δημόσιο τομέα είναι 40% υψηλότερες από τον ιδιωτικό, σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν την εβδομάδα που πέρασε. Γιατί κάποιος να θέλει να πάει να δουλέψει στον ιδιωτικό; Χωρίς ιδιωτικό τομέα όμως ποιος θα πληρώνει φόρους για τον δημόσιο;

Δεν απαιτεί ιδιαίτερη εξυπνάδα για να καταλάβει κάποιος ότι αν δεν αντιστραφούν οι αναλογίες μισθοδοσίας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει έξοδος... Αυτό είναι το μεταπολιτευτικό μοντέλο που χρεοκόπησε.

Με όλο αυτό το σκηνικό αδιεξόδου που περιγράφεις πως μπορείς να ελπίζεις; Θα αναρωτηθούν κάποιοι. Από την ώρα που δηλώσαμε αδυναμία και καταφύγαμε στην τρόικα (την ώρα που χρεοκοπήσαμε ουσιαστικά) οι εξελίξεις έχουν επιταχυνθεί... Από τη στιγμή που ζούμε με δανεικά και κανείς δεν μας δανείζει, είναι θέμα χρόνου να βρούμε τη λύση. Αυτά που δεν έγιναν σε είκοσι χρόνια θα γίνουν σε είκοσι μήνες.

Απλά πρέπει όλοι να βρούμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα.

ΠΗΓΗ

Το μέλλον του ευρώ

Το κόστος της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της εγκατάλειψης του ευρώ είναι πολύ μεγάλο για να τα αντέξει η Ελλάδα. Το σχέδιο του ΔΝΤ αποτελεί την καλύτερη της επιλογή. Πρόκειται για ένα σχέδιο αρκετά σκληρό που ενέχει δύο βασικούς κινδύνους. Ο πρώτος είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορεί να μην αποδειχτούν οικονομικά βιώσιμες και να οδηγήσουν σε μια ανεξέλεγκτη σπειροειδή αύξηση του χρέους. Ο δεύτερος είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορεί να μην αποδεχτούν βιώσιμες πολιτικά και η κυβέρνηση να υποχρεωθεί να πάρει κάποιον άλλο δρόμο…
Μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί κάλλιστα να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη της Ελλάδας βραχυπρόθεσμα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το επιχείρημα για τις περιοριστικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής σύσφιξης παρουσιάζει κι αυτό σημαντικά προβλήματα. Βασίζεται σε ένα απλό μοντέλο που προϋποθέτει ένα δοσμένο ρυθμό ανάπτυξης και μια μη βιώσιμη δημοσιονομική πολιτική. Όταν προστίθεται η δημοσιονομική σύσφιξη, σύμφωνα με τις τυπικές κεϋνσιανές αρχές, η ανάπτυξη μειώνεται σε πρώτο στάδιο. Αλλά το συγκεκριμένο μοντέλο δεν περιλαμβάνει την επιρροή των χρηματοπιστωτικών αγορών. Δηλαδή δεν προσμετρά το γεγονός ότι η μη βιώσιμη δημοσιονομική πολιτική αναπόφευκτα συνιστά μια πρόκληση για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που τείνουν να αντιδρούν βίαια και να οδηγούν σε οικονομικές κρίσεις μεγάλης οξύτητας. Από τη στιγμή που θα επέλθει μια τέτοια κρίση απαιτούνται πολύ σκληρότερα μέτρα για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους. Ένα ορθότερα σχεδιασμένο μοντέλο θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει αυτές τις επιπτώσεις και στην περίπτωση αυτή θα έδειχνε ότι σε μακροπρόθεσμη βάση η μη ελεγχόμενη δημοσιονομική πολιτική έχει πολύ πιο ισχυρές υφεσιακές επιπτώσεις από τη δημοσιονομική προσαρμογή που συντελείται στο σωστό χρόνο.
Η Ελλάδα αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση αυτού του παραδείγματος. Εξαιτίας των φόβων για επιπτώσεις στη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη, η ελληνική κυβέρνηση αρνούνταν επί μακρόν να θέσει υπό έλεγχο τον προϋπολογισμό της. Τώρα μετά το εγχείρημα διάσωσης της περασμένης άνοιξης, η Ελλάδα θα έχει ύφεση 4% του ΑΕΠ το 2010. Αν η χώρα είχε λάβει τα ενδεδειγμένα μέτρα νωρίτερα και είχε αποφύγει τη χρηματοπιστωτική κρίση της περασμένης άνοιξης, μπορεί η ύφεση της οικονομίας της να ήταν μεγαλύτερη από την προ της κρίσης προβλεπόμενη (το φθινόπωρο του 2009 η ΕΕ προέβλεπε για την Ελλάδα το 2010 ύφεση 0.3%), αλλά τα μεγέθη θα ήταν σίγουρα καλύτερα απ’ ό,τι είναι τώρα. Στην περίπτωση αυτή η δημοσιονομική προσαρμογή θα είχε προσλάβει πιο μέτριες διαστάσεις και η απώλεια πολιτικής αξιοπιστίας της Αθήνας θα ήταν λιγότερο σαρωτική. Ακόμα και αυτή τη στιγμή ωστόσο ένα σχέδιο που δεν θα περιλάμβανε δημοσιονομική σύσφιξη θα ασκούσε πολύ χειρότερες επιπτώσεις στη μακροχρόνια ανάπτυξη.
Πέρα από το ζήτημα της οικονομικής βιωσιμότητας του ελληνικού σχεδίου του ΔΝΤ, μέρος της κριτικής εστιάζει στην πολιτική βιωσιμότητα αυτού του σχεδίου, υποστηρίζοντας ότι η προσαρμογή είναι πολιτικά αδύνατη για την Ελλάδα αν σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να ξεγράψει πολιτικές που ο πληθυσμός κατέληξε να θεωρεί βασικά του δικαιώματα, όπως είναι τα επιδόματα ανεργίας ή οι γενναιόδωρες συντάξεις. Οι περικοπές τέτοιων κονδυλίων μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή, σημειώνουν οι υποστηρικτές αυτής της θέσης, και στην περίπτωση αυτή οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες δεν θα έχουν άλλη επιλογή από τη στάση πληρωμών ή την αναδιάρθρωση του χρέος.
Είναι αλήθεια ότι κανείς λαός δεν ευνοεί τη δημοσιονομική σύσφιξη. Και η ελληνική πολιτική τάξη μπορεί να μην είχε την ικανότητα ή τη βούληση να πείσει τους Έλληνες πολίτες για την ανάγκη των περιοριστικών δημοσιονομικών μέτρων μέχρι την έλευση της κρίσης. Η παρούσα οικονομική κατάσταση έχει δείξει ωστόσο ότι οι πολιτικοί μπορούν να πετύχουν συναίνεση για δυσάρεστα δημοσιονομικά μέτρα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης. Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης χρησιμοποίησαν την απειλή της διάδοσης του ‘ελληνικού ιού’ σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια για να διασφαλίσουν την υποστήριξη των λαών τους σε ένα πανάκριβο πακέτο διάσωσης. Και οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και άλλων χωρών επικαλούνται την κακή κατάσταση των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών αγορών για να δικαιολογήσουν τη δημοσιονομική σύσφιξη και τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που δρομολογήθηκαν στην αγορά εργασίας και τον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Οι πολίτες ασφαλώς και δεν θεωρούν τη δημοσιονομική μεταρρύθμιση ως κάτι το αμελητέο, αλλά πείθονται ευκολότερα για την αναγκαιότητά της εφόσον πιστέψουν ότι η εναλλακτική λύση είναι ακόμα χειρότερη. Γι’ αυτό μπορεί να διασφαλιστεί η δημόσια συναίνεση επί μιας οικονομικής μεταρρύθμισης στα πρότυπα των προγραμμάτων του ΔΝΤ, αντί να επιλεγεί η αναδιάρθρωση του χρέους ή η υποτίμηση. Οι πολίτες των χωρών που έζησαν τέτοια γεγονότα θυμούνται τις σαρωτικές επιπτώσεις τους. Στις χώρες όπου δεν υπάρχει πρόσφατη ιστορική μνήμη χρηματοπιστωτικών κρίσεων ορισμένοι μπορεί να πιστεύουν ότι η παρούσα κρίση θα περάσει εύκολα. Αλλά μια τέτοια ιδέα για το σημερινό κόσμο των στενά συνδεδεμένων οικονομικών συστημάτων αποτελεί αυταπάτη.
Κατά τον ίδιο τρόπο που έφερε στο φως τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η οικονομική κρίση έφερε στο φως και την αδυναμία του θεσμικού πλαισίου του ευρώ. Για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης απαιτείται τώρα η ενίσχυση του πλαισίου του κοινού νομίσματος. Για το σκοπό αυτό ιδρύθηκε μια Ομάδα Δράσης με επικεφαλής τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χέρμαν Βαν Ρομπέι, η οποία θα καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις ως το τέλος του έτους. Τον Ιούνιο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έδωσε στη δημοσιότητα τις δικές της προτάσεις: ενισχυμένες διαδικασίες ελέγχου των δημοσιονομικών πολιτικών των κρατών μελών με αυτόματες διαδικασίες επιβολής κυρώσεων. Αυστηρότερη εποπτεία της ανταγωνιστικότητας των χωρών ώστε να διασφαλιστεί η οικονομική σύγκλιση των κρατών μελών. Και ίδρυση μιας δομής διαχείρισης κρίσεων για τη στήριξη των χωρών που εφαρμόζουν προγράμματα προσαρμογής με αυστηρούς όρους. Αναγνωρίζεται πάντως ότι δεν είναι δυνατή η εκδίωξη των κρατών μελών από το ευρώ αν δεν συμμορφώνονται με τις βασικές αρχές προϋπολογισμού της ΕΕ, επομένως μια τέτοια απειλή δεν θα ήταν σε τελική ανάλυση αξιόπιστη.
Η ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητούν επίσης τη δημιουργία τριών διαφορετικών εποπτικών αρχών (μία Ευρωπαϊκή Αρχή για τον Τραπεζικό Τομέα, μία Ευρωπαϊκή Αρχή για τις Ασφαλιστικές Εταιρείες και τα Ασφαλιστικά Ταμεία και μία Ευρωπαϊκή Αρχή για τις Κεφαλαιαγορές) καθώς και μια εποπτική αρχή (το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Συστημικού Κινδύνου). Από τη στιγμή που υπάρχει τόσο ισχυρή διασύνδεση των οικονομιών της Ευρωζώνης, η θέσπιση πανευρωπαϊκών αρχών εποπτείας είναι επιβεβλημένη. Οι αρχές αυτές θα πρέπει να έχουν τις αναγκαίες αρμοδιότητες ώστε να μπορούν να ασκούν πιέσεις στις εθνικές κυβερνήσεις για να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αλλά και την απαιτούμενη ανεξαρτησία για να λειτουργούν προληπτικά, δίχως να περιμένουν μια κρίση προκειμένου να ωθήσουν τους πολιτικούς σε δράση. Ορισμένοι μπορεί να διάκεινται αρνητικά στην ιδέα της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων σε διεθνή σώματα για την επιβολή περιορισμών σε τομείς μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής. Αλλά η χρηματοπιστωτική μόλυνση διαχέεται πάρα πολύ γρήγορα και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τόσα πολλά για τις αστοχίες άλλων χωρών που δεν μπορεί το σύστημα να παραμείνει ως έχει.
Είναι πολύ νωρίς να προβλέψει κανείς το θάνατο του ευρώ. Η ΕΕ και οι χώρες της Ευρωζώνης κατάφεραν να απαντήσουν στην χρηματοπιστωτική κρίση με τα κατάλληλα διορθωτικά μέτρα. Υπήρξαν χώρες που υιοθέτησαν σκληρά πακέτα δημοσιονομικής προσαρμογής. Υπήρξαν χώρες που ανακοίνωσαν και σε ορισμένες περιπτώσεις ήδη εφάρμοσαν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις χωρίς προηγούμενο. Μεταξύ των πολύ θετικών στοιχείων ήταν η κοινή απόφαση των χωρών να συντονίσουν και να δημοσιεύσουν τα αποτελέσματα των τεστ αντοχής των ευρωπαϊκών τραπεζών. Είχαμε επίσης την ίδρυση του νέου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που τώρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει άλλες χώρες της Ευρωζώνης οι οποίες θα βρεθούν υπό πίεση. Ενώ παράλληλα η Ομάδα Δράσης θα καταθέσει και θα εγκρίνει συγκεκριμένες προτάσεις για την ενίσχυση της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης ως τα τέλη του χρόνου.
Σαφώς και μπορεί να ασκηθεί κριτική επειδή όλα αυτά τα μέτρα ελήφθησαν μόνο αφού είχε ξεσπάσει η κρίση. Αλλά τελικά έτσι γίνεται στις δημοκρατίες όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Τα προβλήματα των οικονομιών της Ευρωζώνης και του πλαισίου της νομισματικής ένωσης πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά αν οι χώρες-μέλη συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις σωστές δημοσιονομικές πολιτικές, θα βγουν πιο δυνατές μέσα από αυτή την κρίση. Η Ευρώπη πρέπει να βρει το σωστό μείγμα συνεργασίας, για την υπεράσπιση των κοινών της συμφερόντων σε παγκόσμιο επίπεδο, και ανταγωνισμού που θα δώσει κίνητρα για ανάπτυξη. Θα πρέπει να βασίζεται εξίσου στο κέντρο που θα πρέπει να διασφαλίσει τις σωστές οικονομικές πολιτικές, όσο και στα κράτη μέλη που ελέγχουν το μεγαλύτερο μεγάλο αυτών των οικονομικών πολιτικών. Αλλά θα πρέπει να αντλήσει έμπνευση από την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναζήτηση αυτών των ισορροπιών υπήρξε ιστορικά ένα από τα πιο δυνατά σημεία της Ευρώπης.

Πηγή

Το μαύρο σενάριο για την εξεύρεση 300 δις ευρώ

Όταν πριν από 200 χρόνια το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, βρισκόμενο σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, στράφηκε στην Ευρώπη προς αναζήτηση δανεικών κεφαλαίων, οι έμποροι χρέους έθεσαν για πρώτη φορά σε λειτουργία έναν τύπο ομολόγων που είχαν κατασκευαστεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα, τα οποία ονομάζονταν ʽκαλυμμέναʼ. Επρόκειτο για δάνεια που διέπονταν από μία ειδική νομοθεσία εξαιρετικά ευνοϊκή για τους δανειστές, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, καλύπτονταν επί του συνόλου του δανείου τους προς την Ελλάδα με εμπράγματες ασφάλειες επί της δημόσιας περιουσίας και είχαν την άδεια να εποπτεύουν την ελληνική οικονομία και να αποφασίζουν πώς θα γινόταν η διαχείριση των δημόσιων οικονομικών με τρόπο τέτοιο ώστε να εξασφαλίζονταν πρώτα η αποπληρωμή των δόσεων των δανείων και έπειτα οτιδήποτε άλλο, όπως δαπάνες για την άμυνα, για δημόσια έργα, για την υγεία κλπ.
Στην Ελλάδα του σήμερα συμβαίνει κάτι παρόμοιο, με το μηχανισμό στήριξης να αποτελεί στην ουσία του ένα μηχανισμό μεταφοράς του ελληνικού χρέους από τις τράπεζες προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα κράτη της ΕΕ με την παράλληλη μετατροπή του ελληνικού χρέους από διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο σε διεπόμενο από το αγγλικό και από ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου σε επιβαρυμένο με αυτές αλλά και με την άδεια στους νέους δανειστές της Ελλάδας να διαχειρίζονται τα οικονομικά της έτσι ώστε να εξασφαλίζουν ότι οι αποπληρωμές των δόσεων θα γίνονται κανονικά.
Αν οι δόσεις πληρώνονται στην ώρα τους η Ελλάδα θα μπορεί να παραμένει στην αγκαλιά του μηχανισμού στήριξης. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι δεδομένο ότι θα συμβεί καθώς το ελληνικό χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται και θα ανέρχεται στα 400 δις ευρώ μέχρι το 2012 (στοιχεία από το Bloomberg) ενώ, ήδη, σήμερα οι δόσεις της Ελλάδας ανέρχονται στα 4 δις ευρώ μηνιαίως, ποσό το οποίο είναι υπέρογκο. Επιπλέον και ως γνωστό, η Ελλάδα δεν ελέγχει το νόμισμα της ώστε να μπορεί να το υποτιμήσει, δεν έχει πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων ώστε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της, ταλανίζεται από τον υψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας ενώ τρέχει ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα με τα σκληρότερα μέτρα που έχουν ληφθεί ποτέ σε χώρα εν καιρώ ειρήνης τουλάχιστον από το 1980 (σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ).
Έτσι, ένα σενάριο που δε μπορούμε σε καμία περίπτωση να αποκλείσουμε είναι αυτό που θέλει τις ανάγκες της Ελλάδας για δανεικά κεφάλαια να αυξάνονται στα επόμενα χρόνια την ώρα που η ικανότητα της για αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων θα μειώνεται.
Όταν η Ρωσία είχε βρεθεί σε ένα λιγότερο ασφυκτικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον από αυτό στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, αναγκάστηκε να πουλήσει 20 από τις 27 χιλιάδες δημόσιες επιχειρήσεις της περίπου στο 10% της πραγματικής τους αξίας (μεταξύ του 1993 και 1995) αλλά ακόμη και έτσι δε μπόρεσε να αποτρέψει την χρηματοπιστωτική κρίση που τη χτύπησε λίγα χρόνια αργότερα, φτάνοντας την στα όρια της πτώχευσης. Μα ακόμη και αν η Ελλάδα αποφασίσει να πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, τα χρήματα που θα συγκεντρώσει είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που απαιτούνται για να βγει από την κρίση στην οποία έχει επέλθει.
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο το οποίο θα μπορούσε να βγάλει προς πώληση και σύμφωνα με πληθώρα στοιχείων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι σήμερα αλλά και με στοιχεία από πρόσφατη έρευνα του Bloomberg αυτό είναι δημόσια γη και ελληνικά νησιά που ανήκουν στο κράτος, η συνολική αξία των οποίων φτάνει τα 300 δις ευρώ. Και πριν βιαστεί κανείς να σκεφτεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ η Ελλάδα να προβεί σε μία τέτοιου είδους πώληση είναι καλό να λάβει υπόψη του ότι, ήδη, από τον Ιανουάριο του 2010 έχουν γίνει σχετικές δηλώσεις από Έλληνες ιθύνοντες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τέτοιας πρόθεσης, ενώ μετά την υπογραφή της συμφωνίας για το μηχανισμό στήριξης οι δανειστές της Ελλάδας έχουν, πλέον, το δικαίωμα να βγάλουν μόνοι τους αυτήν την κρατική περιουσία προς πώληση προκειμένου να εισπράξουν τα χρήματα που της έχουν δανείσει, σε περίπτωση που η Ελλάδα καθυστερήσει στην αποπληρωμή των δόσεων των δανείων της.
Και αν τελικά το σενάριο αυτό επιβεβαιωθεί και η Ελλάδα αναγκαστεί να πουλήσει δημόσια γη και ελληνικά νησιά προκειμένου να ξεπληρώσει τους δανειστές της, το κακό που θα την έχει χτυπήσει θα είναι διπλό καθώς από τη μία θα έχει χάσει για πάντα εδάφη της και από την άλλη θα τα έχει δώσει σε τιμή ευκαιρίας μέσα σε ένα καθεστώς οικονομικής απελπισίας. Το χειρότερο όλων, ωστόσο, θα είναι αν μία τέτοια κίνηση βρει έρεισμα στο λαό, ο οποίος όντας σε κατάσταση εξαθλίωσης αποδεχτεί κάτι που μέχρι τότε θα θεωρούσε αδιανόητο.

Πάνος Παναγιώτου

Διευθυντής Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικής Ανάλυσης

ΚΑΙ ο Χούλιο Ιγκλέσιας, ακύρωσε την συναυλία του στα κατεχόμενα

Άλλος ένας διεθνούς φήμης τραγουδιστής, ο Χούλιο Ιγκλέσιας, ακύρωσε την προγραμματισμένη για τις 16 Οκτωβρίου συναυλία του στη Κερύνεια, μετά από πολλά μηνύματα που δέχτηκε στην ιστοσελίδα του, που τον πληροφορούσαν για το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων.

Εκπρόσωπος του Χούλιο Ιγκλέσιας, όπως αναφέρει η SigmaLive, ανακοίνωσε ότι ο τραγουδιστής δεν θα εμφανιστεί σε ξενοδοχείο στην Κερύνεια, αφού μόλις πληροφορήθηκε ότι η συναυλία θα γινόταν σε πόλη η οποία βρίσκεται σε περιοχή που αυτοαποκαλείται «κράτος» και δεν αναγνωρίζεται διεθνώς, ακύρωσε τη συναυλία. Μάλιστα, όπως αναφέρει, αν το γνώριζαν αυτό από την αρχή δεν θα προγραμμάτιζαν τη συναυλία.
Το μήνυμα του εκπροσώπου του, Gabriela Ristea έχει ως εξής: «Αγαπητοί φίλοι, Σας ευχαριστώ για τα μηνύματά σας. Ο κ. Iglesias δεν θα εμφανιστεί στην Κερύνεια. Η συναυλία ακυρώθηκε τη στιγμή που ανακαλύψαμε ότι η πόλη βρισκόταν σε περιοχή που αυτοαποκαλείται κράτος, χωρίς να είναι διεθνώς αναγνωρισμένο. Αν το ξέραμε αυτό από την αρχή, η συναυλία δεν θα είχε προγραμματιστεί".

Τη συναυλία του Χούλιο Ιγκλέσιας είχε προαναγγέλλει από τον περασμένο Αύγουστο η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Μπακίς», που ανέφερε ότι ο Ισπανός τραγουδιστής έχει υπογράψει τα σχετικά συμβόλαια και θα τραγουδήσει στις 16 Οκτωβρίου σε ξενοδοχείο της Κερύνειας.

ΠΗΓΗ

Αβέβαιο μέλλον για το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν

Εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του πολέμου στη χώρα

Εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του πολέμου στο Αφγανιστάν και η αβεβαιότητα για τις προοπτικές της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Φοβούμενος ότι οι δυτικές δυνάμεις θα εγκαταλείψουν σύντομα τη χώρα, ο Αφγανός πρόεδρος, Χαμίντ Καρζάι, έχει ήδη ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με τους Ταλιμπάν, ενώ προσπαθεί να βελτιώσει και τις σχέσεις του με το Πακιστάν. Οι κινήσεις αυτές έχουν και την ευλογία των ΗΠΑ, καθώς η Ουάσιγκτον φαίνεται να έχει συμβιβαστεί πλέον με την ιδέα ότι η αποδυνάμωση της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω κάποιου συμβιβασμού με τους αντάρτες.


Ωστόσο, οι ΗΠΑ στοχεύουν να καταλήξουν σε αυτόν τον συμβιβασμό με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Εξ ου και κλιμακώνουν την πιο κρίσιμη επιχείρηση του πολέμου μέχρι σήμερα, στην επαρχία Κανταχάρ – «γενέτειρα» του κινήματος των Ταλιμπάν. Οι φανατικοί ισλαμιστές, όμως, ανθίστανται σθεναρά. Χθες, εννέα άτομα έχασαν τη ζωή τους από βομβιστικές επιθέσεις στην Κανταχάρ (πέντε εκ των οποίων παιδιά), ενώ προχθές σκοτώθηκαν τέσσερις αστυνομικοί και τη Δευτέρα δολοφονήθηκε ο αντιδήμαρχος της πόλης. Στο γειτονικό Πακιστάν, οι ομοϊδεάτες των Ταλιμπάν επιτίθενται καθημερινά στα κομβόι του ΝΑΤΟ που μεταφέρουν καύσιμα. Εντούτοις, η Συμμαχία επιμένει πως η επιχείρηση «χτύπημα του δράκου», όπως ονομάζεται, εξελίσσεται κανονικά και οι Ταλιμπάν πιέζονται ασφυκτικά. Από την πλευρά του, βέβαια, ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν δήλωσε απτόητος «ότι οι Αμερικάνοι θα φύγουν από την Κανταχάρ με άδεια τα ματωμένα τους χέρια». Πριν από την Κανταχάρ, είχε προηγηθεί ανάλογη επιχείρηση για την κατάληψη της επαρχίας Χελμάντ, όπου παράγεται το περισσότερο όπιο στον κόσμο. Παρά το γεγονός όμως ότι η προέλαση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στην επαρχία έχει ξεκινήσει από τον Φεβρουάριο, οι θύλακοι αντίστασης των ανταρτών παραμένουν.

Από επιχειρησιακής άποψης, η διασφάλιση του ελέγχου της Κανταχάρ και της Χελμάντ θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και την έκβαση του πολέμου. Η αποστολή ενισχύσεων από τις ΗΠΑ έχει πλέον ολοκληρωθεί και ο διοικητής του ΝΑΤΟ στη χώρα, στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, έχει στη διάθεσή του λιγότερο από έναν χρόνο προκειμένου να νικήσει τους αντάρτες σε αυτά τα δύο μέτωπα, αφού ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει διαμηνύσει ότι από το καλοκαίρι του 2011 θα ξεκινήσει η σταδιακή απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν. Εξάλλου, η κοινή γνώμη στη Δύση δυσφορεί όλο και περισσότερο με τη συνέχιση μιας σύγκρουσης που εισέρχεται πλέον στον δέκατο χρόνο της. Η πίεση των πολιτών εξανάγκασε την Ολλανδία να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Αφγανιστάν, ενώ θα ακολουθήσει και ο Καναδάς. Η μία μετά την άλλη, οι δυτικές χώρες δείχνουν σημάδια κόπωσης, καθώς δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Ο Πετρέους πάντως εμφανίζεται αισιόδοξος, επισημαίνοντας ότι μόλις τώρα βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη η ΝΑΤΟϊκή δύναμη. Στόχος του, όπως έχει ξεκαθαρίσει άλλωστε και ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς, είναι να επιδείξει τα πρώτα απτά αποτελέσματα, μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Ο χρόνος που του απομένει δεν είναι πολύς...

Η νέα επιθετική στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ.

Ο ΓΓ της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, μιλώντας σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες κατέστησε σαφές ότι η νέα στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ προνοεί τη διεξαγωγή επιχειρήσεων στο εξωτερικό.

"Κεντρικό καθήκον του ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι η εδαφική ασφάλεια των χωρών της Συμμαχίας, όμως στον σημερινό μας κόσμο, η τρομοκρατία, όπως είπε, χρειάζεται να καταπολεμάται στις εστίες της".

Δεν γίνεται λόγος για τη διεύρυνση του ρόλου του ΝΑΤΟ, αλλά για την εξασφάλιση πιο υψηλού επιπέδου αποτελεσματικότητας της κλασικής εδαφικής άμυνας των χωρών μελών του. Η νέα στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ θα συζητηθεί στις 14 Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες από τους Υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των χωρών του ΝΑΤΟ.

Ντομινίκ ντε Βιλπέν: το ΝΑΤΟ πρόβλημα για την Ευρώπη!!!

Ο συνασπισμός του ΝΑΤΟ αποτελεί πρόβλημα για τις ευρωπαϊκές χώρες, δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο Οικονομικό Φόρουμ στο Κισινιόφ. «Όλο και περισσότερο αμφιβάλλω για την ωφελιμότητά του. Επιπλέον, το ΝΑΤΟ ασκεί επίδραση στις σχέσεις της ΕΕ με τη Ρωσία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται άλλους απεσταλμένους», - είπε ο κ. Βιλπέν. Κατά την άποψή του, η Μολδαβία δεν πρέπει να θεωρεί το ΝΑΤΟ ως κλειδί για την ένταξη της στην ΕΕ.


Το ΝΑΤΟ υποστηρίζει τη συνεργασία με τη Ρωσία στον τομέα της αντιπυραυλικής άμυνας

Στην επικείμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις 19 με 20 Νοεμβρίου στη Λισαβόνα, ο Γεν. Γραμματέας της συμμαχίας Άντερς Φογκ Ράσμουσεν σκοπεύει να προσκαλέσει τη Ρωσία σε σύμπραξη στον τομέα της αντιπυραυλικής άμυνας. Με αυτόν τον τρόπο, είπε, «Το ΝΑΤΟ επιδεικνύει ότι το αντιπυραυλικό σύστημα δεν στρέφεται εναντίον της Ρωσίας, αλλά αντίθετα, καλείται να υπερασπιστεί τον κοινό μας πληθυσμό».


Tμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1827 : Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ

της Ελένης Ε. Κούκου Καθηγήτριας Πανεπιστημίου Αθηνών

    1827. Ένα από τα τραγικότερα χρόνια στην πορεία της ελληνικής επαναστάσεως. Πριν ένα χρόνο είχε πέσει το ηρωικό Μεσολόγγι. Τον Ιούνιο του 1827 έπεσε κι ένα άλλο μεγάλο και ιστορικό οχυρό: Η Ακρόπολη των Αθηνών. Ολόκληρη η Ηπειρωτική Ελλάδα βρισκόταν στα χέρια του εχθρού. Η Πελοπόννησος στέναζε και ασφυκτιούσε κάτω από την πίεση και του δεύτερου κατακτητή: Τον Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου. Τα ελληνικά πελάγη ήταν έρμαιο των πειρατών. Η αναρχία και οι διχόνοιες συγκλόνιζαν το Ναύπλιο. Οι πολυετείς αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού βρίσκονταν εμπρός σ' ένα θανάσιμο κίνδυνο.

   Η Τουρκία φυσικά προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την κατάσταση και απέκρουε με ετοιμότητα όλες τις ειρηνευτικές ενέργειες των πρέσβεων της Ρωσίας και Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από την υπογραφή του αγγλορωσικού πρωτοκόλλου του 1826, που είχε υπογραφεί στην Πετρούπολη στις 4 Απριλίου. Το πρωτόκολλο αυτό ήταν το πρώτο επίσημο διπλωματικό έγγραφο, που αναγνώριζε πολιτική ύπαρξη της Ελλάδος.

   Οι κυβερνήσεις των μεγάλων Δυνάμεων στην πραγματικότητα δεν επιθυμούσαν την ουσιαστική επιτυχία της ελληνικής επαναστάσεως και την αποκατάσταση της Ελλάδος σε εντελώς ανεξάρτητο κράτος. Στόχος του ειρηνευτικού αυτού διακανονισμού ήταν η επαναφορά και αποκατάσταση του status quo ante bellum - του προ του πολέμου status quo (=καθεστώτος) - του οποίου μέρος αποτελούσε και η ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

   Η υπογραφή του πρωτοκόλλου της 4 Απριλίου, που αποτελούσε ένα βήμα θετικής εξελίξεως στο διπλωματικό πεδίο υπέρ των Ελλήνων, τελικά αποδείχθηκε αρνητική για την πορεία του αγώνα τους, μακροπρόθεσμα.

   Τον ίδιο χρόνο, το 1826, διορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη από τη βρετανική κυβέρνηση ο νέος πρέσβης της, Στράτφορντ Κάνιγκ (Stratford Canning), πρώτος εξάδελφος του υπουργού των Εξωτερικών Γεωργίου Κάνιγκ (George Canning). Με αφετηρία το πρωτόκολλο Αγγλίας-Ρωσίας, προσπάθησε να επιτύχει ευρύτερη συμφωνία για την κατάπαυση του πολέμoυ στην Ελλάδα και κατόρθωσε να παρασύρει και την εκ παραδόσεως φιλότουρκη Γαλλία υπέρ των Ελλήνων, παρά την αντίδραση του Αυστριακού καγκελαρίου Metternich και την αμφιλεγόμενη στάση της Πρωσίας. Οι πρέσβεις των τριών Δυνάμεων - Ο Ριμποπιέρ (Ribeaupierre) της Ρωσίας, ο Γκιγιεμινό της Γαλλίας και ο Στρ. Κάνιγκ της Αγγλίας - προκειμένου να πείσουν το σουλτάνο να δεχθεί την κατάπαυση των εχθροπραξιών, έφθασαν στην ακραία απειλή ότι θα αποχωρούσαν από την Κωνσταντινούπολη οι πρέσβεις των χωρών τους. Συστηματική πίεση προς την Πύλη για τη σύναψη ειρήνης άρχισαν από τον Φεβρουάριο του 1827, ενώ ο Άγγλος πρέσβης προσφέρθηκε vα μεσολαβήσει στις εμπόλεμες χώρες - Ελλάδα, Τουρκία - για την κατάπαυση του πυρός και συγχρόνως την πληροφορούσε για την υπογραφή του πρωτοκόλλου της 4ης Απριλίου 1826. Η Πύλη αρνήθηκε κατηγορηματικά την μεσολάβηση της Αγγλίας και χαρακτήρισε περιφρονητικό το πρωτόκολλο ως "ένα άχρηστο κομμάτι χαρτί".

   Όλες αυτές οι διαβουλεύσεις και παρασκηνιακές ενέργειες των τριών προστάτιδων δυνάμεων γίνονταν εν αγνοία των Ελλήνων, ή σαν να μην ήταν η ενδιαφερομένη άμεσα χώρα. Το μόνο στοιχείο από την πλευρά των ξένων Δυνάμεων ήταν η ενεργός παρουσία στις πολεμικές επιχειρήσεις μερικών Άγγλων και Γάλλων αξιωματικών, όπως ο Κόδρινγκτον (Sir Edward Codrington), ο Κόχραν, ο Φαβιέρος, ο Δεριγνύ (De Rigny), ο Χάμιλτον - οι οποίοι συνήθως ενεργούσαν υπέρ του ελληνικού αγώνος πολύ πέραν των προθέσεων των κυβερνήσεών τους.

   Η τραγική επιδείνωση της καταστάσεως στην επαναστατημένη Ελλάδα, και κυρίως μετά την απόβαση στην Πελοπόννησο, από τον Φεβρουάριο του 1825, του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Ιμπραήμ πασά, ανησύχησε επιτέλους τις αυτοκαλούμενες πρoστάτιδες Δυνάμεις και άρχισαν σχετικές ενέργειες για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Το όψιμο ενδιαφέρον τους φυσικά δεν πήγαζε από την ειλικρινή αγάπη τους για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και για την Ελλάδα, στην οποία όλη η Ευρώπη όφειλε τα πολιτιστικά και πνευματικά τροφεία. Το ενδιαφέρον τους βασικά ξεκινούσε από τις μεταξύ τους αντιζηλίες στον αγώνα τους για το προβάδισμα και την επιρροή στο νευραλγικό αυτό χώρο. Η σταδιακή κατάρρευση και παρακμή του "μεγάλου ασθενούς", της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αύξησε το ενδιαφέρον τους για την έκβαση του αγώνος των Ελλήνων.

   Η στάση και οι ενέργειες των ευρωπαϊκών δυνάμεων στο ελληνικό ζήτημα υπαγορευόταν από διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους κίνητρα, κυρίως κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων ανάμεσά τους. Η καχυποψία και ο φόβος της μιας για ενεργό επέμβαση της άλλης αύξανε το ενδιαφέρον τους για τη λύση του ελληνικού ζητήματος. Ο πρέσβης της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη, Κάνιγκ, κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες, προκειμένου να αναλάβει η χώρα του την πρωτοβουλία για τη διευθέτηση του ζητήματος. Στις ενέργειές του αυτές είχε - κατά ένα σημαντικό ποσοστό - και τη συγκατάθεση της μιας από τις εσωκομματικές παρατάξεις των Ελλήνων, οι οποίοι απογοητευμένοι από τη στάση της Ρωσίας είχαν στραφεί προς την Αγγλία. Κύριος στόχος του Κάνιγκ ήταν η εξουδετέρωση ή έστω ο περιορισμός της επιρροής της Ρωσίας στον ελληνικό χώρο. Οι προσπάθειές του όμως προσέκρουαν στο πρωτόκολλο της Πετρουπόλεως, το οποίο έδινε δικαίωμα στη Ρωσία και της μονομερούς ακόμη επεμβάσεως στο ελληνικό ζήτημα. Αντιδρώντας στις διπλωματικές ενέργειες του Άγγλου πρέσβη, η Ρωσία τον πίεζε εκβιαστικά να προχωρήσουν οι δυο χώρες τους - απομακρύνοντας τις άλλες, Γαλλία, Αυστρία, Πρωσία - στη λύση που εκείνη θα ενέκρινε. Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Νέσελροδ, που έστειλε στον πρέσβη του στο Λονδίνο, Λίβεν, στις 9 Ιανουαρίου 1827 και αφορούσαν κυρίως στον διαγραφόμενο κίνδυνο από τον αιγυπτιακό στόλο εναντίον των λιμανιών της Πελοποννήσου: "Τα πραγματικά εξαναγκαστικά μέτρα στα οποία αποδίδουμε μεγάλη σημασία είναι να ενωθούν οι ναυτικές μας μοίρες, με στόχο να εμποδίσουμε την είσοδο τουρκικών ή αιγυπτιακών ενισχύσεων στρατιωτών, όπλων, πλοίων και πολεμοφοδίων στην Πελοπόννησο ή στο Αρχιπέλαγος... Αν ο κύριος Κάνιγκ αρνηθεί μια συνθήκη σύμφωνη με τις δικές μας επιθυμίες... ο αυτοκράτοράς μας σας υποβάλλει μια άλλη μέθοδο διαπραγματεύσεων, ως εφεδρικό μέσο, που θα μεταχειρισθείτε σε έσχατη ανάγκη...". Αυτή η μέθοδος συνίστατο στις εξής επισημάνσεις. Ο Λίβεν θα έπρεπε να υπενθυμίσει κατηγορηματικά στον Κάνιγκ, το 6ο άρθρο του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως της 4ης Απριλίου 1826, σύμφωνα με το οποίο τα συμβαλλόμενα μέρη διατηρούσαν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται κάθε ευνοϊκή ευκαιρία για να αναγκάσουν τη Τουρκία να δεχθεί τις αποφάσεις τους για την κατάπαυση του πολέμου στην Ελλάδα.

   Η Γαλλία, που μέχρι τότε έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο στο αγγλορωσικό παιχνίδι, κατέβαλλε μεγάλες διπλωματικές προσπάθειες για να κερδίσει ισότιμη θέση στο σχέδιο για την επίλυση του ελληνικού ζητήματος και να αυξήσει την επιρροή της στην ανατολική Μεσόγειο. Η εξέλιξη των γεγονότων την προβλημάτιζε κατά πόσον τη συνέφερε να μένει αμετακίνητη στην φιλοτουρκική πολίτική της.

   Η Αυστρία - αμετακίνητη πάντοτε στην ανθελληνική πολιτική της - με διπλωματικές ραδιουργίες προσπαθούσε να ματαιώσει την αγγλορωσογαλλική συμφωνία. Όταν αντιμετώπισε αντιδράσεις στις ενέργειές της, πρότεινε παραπλανητικά πενταμερείς συζητήσεις - με συμμετοχή και της Πρωσίας - στο Λονδίνο, με στόχο να καθυστερήσει τη σύναψη συνθήκης και τη λήψη οριστικών αποφάσεων, αποβλέποντας σε αλλαγή του ευρωπαϊκού πολιτικού κλίματος. Το γεγονός ότι η αυστριακή πρόταση βρήκε θερμούς υποστηρικτές στους συντηρητικούς κυβερνητικούς κύκλους της Αγγλίας, που πάντοτε έβλεπαν με καχυποψία και πολλές επιφυλάξεις την ενδεχόμενη απελευθέρωση της Ελλάδος, είναι ενδεικτικό και για τις αγγλικές προθέσεις.

   Οι διάφοροι ισχυροί φιλελληνικοί παράγοντες της Ευρώπης, απογοητευμένοι από τις πολιτικές "ίντριγκες" των κυβερνήσεων των χωρών τους, δικαιολογημένα δυσπιστούσαν ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεών τους απέναντι στην Ελλάδα. Και αυτός ακόμη ο Άγγλος "στόλαρχος του ελληνικού ναυτικού" Κόχραν, με την τυχοδιωκτική ζωή του και τη νεφελώδη στάση του, έγραφε στο διοικητή της αγγλικής μοίρας Hamilton, στις 10/22 Ιανουαρίου 1827, να εκδηλώσει πιο ενεργά και αποτελεσματικά τα φιλελληνικά του αισθήματα: "Οι φιλελληνικές επιτροπές υποπτεύονται πολύ και δυσπιστούν για την ειλικρίνεια των Δυνάμεων απέναντι στον αγώνα των Ελλήνων και κυρίως της Αυστρίας και της Ρωσίας, χωρίς να εξαιρούν και τη Γαλλία. Νομίζω ότι οι δύο πρώτες δεν επιθυμούν παρά ένα συμβιβασμό, με τον όρο να εγκαταστήσουν και πάλι τους Τούρκους στην Ελλάδα". Στην απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Τούρκους - όπως σωστά είχε επισημάνει ο Hamilton - αντιδρούσαν οι συμπατριώτες του πλοιοκτήτες, έμποροι και πρόξενοι, οι οποίοι αντιμετώπιζαν με φόβο τις ναυτιλιακές και εμπορικές επιτυχείς δραστηριότητες των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι Φραγκολεβαντίνοι - κυρίως της Σμύρνης οι οποίοι με πρωτοφανή τρόπο είχαν πανηγυρίσει για την καταστροφή και σφαγή των κατοίκων της μαρτυρικής Χίου και τη βάρβαρη χαρά τους την είχαν διατυπώσει και γραπτώς στην εφημερίδα τους "Spectateur Oriental"

   Στις 19 Ιανουαρίου 1827, η Γαλλία - με δική της πρωτοβουλία - συνέταξε και υπέβαλε στην κρίση της Αγγλίας σχέδιο συνθήκης για την ειρήνευση της Ελλάδος, το οποίο όμως δεν προέβλεπε τρόπους εξαναγκασμού της Τουρκίας για αποδοχή. Στο σχέδιο αυτό η Αγγλία δεν εκδήλωσε άμεσο ενδιαφέρον.

   Μικρή σοβαρή πρόοδος για το ελληνικό ζήτημα και για την άμεση απειλή του αιγυπτιακού στόλου, που είχε γίνει πολύ ορατή, σημειώθηκε με την άφιξη στην Κωνσταντινούπολη του νέου Ρώσου πρεσβευτή Ribeaupierre στις 11 Φεβρουαρίου 1827. Κατά την πρώτη συνάντησή του με τον Ρεϊς εφέντη, τον Τούρκο Υπουργό των Εξωτερικών, του δήλωσε κατηγορηματικά, ότι ο Τσάρος Νικόλαος ήταν αποφασισμένος να επιτύχει, με κάθε τρόπο, την ειρήνευση της Ελλάδος. Άφησε δε να κυκλοφορήσουν στην Κωνσταντινούπολη φήμες για σοβαρές απειλές εναντίον της Τουρκίας.

   Ο πρέσβης της Αγγλίας Κάνιγκ, όπως και των άλλων Δυνάμεων, όπως ήταν φυσικό, ανησύχησαν από τη ρωσική δραστηριότητα και επεσήμαναν στην Πύλη ότι είχε αρχίσει μια αντίστροφη κίνηση για την Τουρκία. Ο Υπουργός όμως των Εξωτερικών της Τουρκίας - μετά μάλιστα και την πτώση της Ακροπόλεως των Αθηνών - απέρριψε με ιταμότητα κάθε πρόταση συμβιβασμού. Ακριβώς όμως αυτή η αδιαλλαξία της Πύλης ενήργησε αντίστροφα υπέρ της Ελλάδος. Οι "προστάτιδες" Δυνάμεις πείσθηκαν επιτέλους ότι με τις απλές διπλωματικές διαπραγματεύσεις δε θα έπειθαν την Τουρκία σε καμιά υποχώρηση. Ο μεγάλος Έλληνας διπλωμάτης και υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας, Ιωάννης Καποδίστριας, είχε δώσει διπλωματικούς αγώνες στα διάφορα συνέδρια και ιδιαιτέρως στον Τσάρο Αλέξανδρο, προκειμένου να πείσει και τον Τσάρο και τους άλλους Ευρωπαίους διπλωμάτες για την τουρκική πραγματικότητα: "Οι Τούρκοι δεν γνωρίζουν ούτε θα ημπορέσουν ποτέ να γνωρίσουν την γλώσσαν των διαπραγματεύσεων. Γνωρίζουν μονάχα την γλώσσαν των όπλων. Και μόνον με τον πόλεμον θα αναγκασθούν να υποχωρήσουν στο θέμα της Ελλάδος".

   Η Αγγλία και η Γαλλία πείσθηκαν επιτέλους ότι έπρεπε να σπεύσουν να επιλύσουν με ειρηνικό τρόπο το ελληνικό ζήτημα και να κηρύξουν τον πόλεμο οι Ρώσοι εναντίον της Τουρκίας. Υπό την πίεση των γεγονότων, οι τρεις "προστάτιδες" δυνάμεις υπέγραψαν στο Λονδίνο τη συνθήκη της 6ης Ιουλίου 1827, της οποίας οι κυριότεροι όροι περιέχονταν και στο κείμενο του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως. Το διαφορετικό και το πιο σημαντικό όμως μέρος της συνθήκης ήταν το μυστικό "συμπληρωματικό" άρθρο, το οποίο καθόριζε τα μέσα εξαναγκασμού κυρίως της Τουρκίας, για τη συμμόρφωσή της με τους όρους της συνθήκης. Αν σε ένα μήνα οι εμπόλεμες χώρες - Ελλάδα, Τουρκία - δεν συμμορφώνονταν με τους όρους της συνθήκης για ανακωχή, οι προστάτιδες Δυνάμεις θα φρόντιζαν να τους επιβάλουν. Οι ναύαρχοι- διοικητές των μοιρών του στόλου τους έλαβαν οδηγίες για τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα η απειλή τους. Έπρεπε όμως να απoφύγoυν κάθε ανάμιξή τους στις μεταξύ τους εχθροπραξίες.

   Στις 12 Ιουλίου 1827 η αγγλική κυβέρνηση έστειλε συγκεκριμένες οδηγίες στον αρχηγό της αγγλικής μοίρας στη Μεσόγειο, ναύαρχο Codrington: Τα μέτρα που θα έπαιρνε κατά του οθωμανικού στόλου δεν έπρεπε να καταλήξουν σε εχθροπραξίες. Οι τρεις δυνάμεις επιθυμούσαν να επιτύχουν ειρηνικό διακανονισμό. Κάθε εχθρική ενέργεια θα ήταν αντίθετη προς τις αποφάσεις τους. Μόνο σε περίπτωση που τα τουρκικά πλοία επιχειρούσαν να παραβιάσουν τα περάσματα, που θα είχαν καταλάβει οι στόλοι των τριών Δυνάμεων, θα είχαν τη δυνατότητα αλλαγής τακτικής.

   Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Άγγλος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, Στράτφορντ Κάνιγκ, έστειλε στον Codrington λεπτομερέστερες οδηγίες. Έπρεπε να εμποδίζει μετακινήσεις τουρκικών πλοίων από το ένα ελληνικό λιμάνι στο άλλο. Σε περίπτωση που μέρος του τουρκοαιγυπτιακού στόλου αποφάσιζε να επιστρέψει στην Ασία ή την Αφρική, έπρεπε να τα προστατεύσουν από ελληνικές επιθέσεις. Και με προσωπική επιστολή του ο Κάνιγκ διευκρινίζει "Παρά το γεγονός ότι τα μέτρα δεν παίρνονται με εχθρικές διαθέσεις, σε περίπτωση που όλα τα άλλα μέσα δεν καρποφορήσουν, η παρεμπόδιση των ενισχύσεων του εχθρού εν ανάγκη θα επιβληθεί με κανονιοβολισμό".

   Νεότερες οδηγίες που έλαβε ο Codrington στις 16 Οκτωβρίου μεταξύ άλλων ανέφεραν: "Όσο για τα τουρκικά και αιγυπτιακά πλοία, που βρίσκονται τώρα στα λιμάνια του Ναβαρίνου και της Μεθώνης και που θα επιμείνουν εκεί, θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο επιθέσεως". Ο Codrington δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι δεν υπήρχε άλλη λύση. Στις 28 Ιουλίου έγραψε στη γυναίκα του: "Μονάχα μια δυναμική πράξη εξαναγκασμού (της Τουρκίας και Αιγύπτου) θα τα τακτοποιούσε όλα ".

   Στις 8 Αυγούστου, εντελώς απρόοπτα, ο αρχιτέκτονας της στροφής της αγγλικής πολιτικής υπέρ των Ελλήνων- φυσικά γιατί εξυπηρετούσε και την Αγγλία - ο πρωθυπουργός της George Canning πέθανε. Στην Ελλάδα η αναπάντεχη είδηση, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, προκάλεσε εθνική οδύνη. Στην Τουρκία εθνικούς πανηγυρισμούς. Η Πύλη το χαρακτήρισε "ως θαύμα του Προφήτη". Η επάνοδος του φιλότουρκου Ουέλλιγκτον (Duke of Wellington, νικητή της μάχης του Waterloo) και άλλων συντηρητικών στην κυβέρνηση, αναπτέρωσε τις ελπίδες του σουλτάνου ότι η συνθήκη της 6ης Ιουλίου θα έμενε μόνο στα χαρτιά. Όταν στις 16 Αυγούστου οι τρεις πρεσβευτές στην Κωνσταντινούπολη Κάνιγκ, Ριμποπιέρ και Γιγιεμινό, επέδωσαν στον Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών Περτέφ "νότα" με την οποία ζητούσαν πλήρη αποδοχή των όρων της συνθήκης της 6 Ιουλίου μέσα σε 15 ημέρες, ο Περτέφ επιδεικτικά και περιφρονητικά ούτε καν ξεσφράγισε τον φάκελο εμπρός στους πρεσβευτές. Μετά την πτώση της Ακροπόλεως των Αθηνών οι Τούρκοι διαλαλούσαν ότι η επανάσταση είχε σβήσει οριστικά. Έπειτα - όχι αδικαιολόγητα - ο Περτέφ αδυνατούσε, όπως είπε, να καταλάβει τη λεπτή διάκριση ανάμεσα στον "ειρηνικό αποκλεισμό", όπως αναφερόταν στη "νότα" και στην εχθρική φιλία των τριών Δυνάμεων.

   Όπως κι αν είχαν όμως τα πράγματα ο χρονοδείκτης της ιστορίας έδειχνε 12 παρά πέντε και τα γεγονότα θα ακολουθούσαν τον αναπόφευκτο μοιραίο δρόμο τους. Όσο κι αν οι Άγγλοι συντηρητικοί δίσταζαν και προβληματίζονταν, η διεθνής υποχρέωση που είχε αναλάβει η Αγγλία τους εμπόδιζε να υπαναχωρήσουν. Τα γεγονότα τους είχαν προλάβει.

   Ο μόνος που φαινόταν να μην έχει καταλάβει την αλλαγή του διεθνούς σκηνικού ήταν ο Metternich, που θριαμβολογούσε για τον θάνατο του Κάνιγκ, τον οποίον χαρακτήριζε ως "κακοποιό μετέωρο" και διακήρυσσε ότι η τριπλή συμμαχία θα παρέλυε και η συνθήκη της 6ης Ιουλίου θα έμπαινε στο "χρονοντούλαπο" της Ιστορίας. Η ενεργός αντίδραση της Αυστρίας, όμως, αντί να αναχαιτίσει επέσπευσε την εξέλιξη των γεγονότων.

  Όλα έδειχναν ότι ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος ήταν έτοιμος και αποφασισμένος να καταφέρει το τελειωτικό θανάσιμο κτύπημα εναντίον της Ελλάδος. Ο συνδυασμένος στόλος - τουρκικός, αιγυπτιακός - αποτελούνταν από τρεις μοίρες: της Πύλης με 2 πλοία γραμμής, 5 φρεγάτες και 9 κορβέτες. Των Αιγυπτίων με 3 φρεγάτες, 9 κορβέτες, 4 μπρίκια και 6 ημιολίες (= ελαφρά πλοία με μιάμιση σειρά κουπιά). Και η μοίρα από την Τύνιδα με 3 φρεγάτες και ένα μπρίκι. Επί πλέον υπήρχαν 6 πυρπολικά και 40 μεταγωγικά με σύνολο 4500 ανδρών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και 600 άτακτοι Αλβανοί. Επίλεκτα μέλη του εχθρικού στόλου ήταν 6 Γάλλοι, άλλοτε αξιωματικοί στο ναυτικό του Ναπολέοντα, με επικεφαλής τον πλοίαρχο Letellier. Ο στόλος αυτός προσέγγισε αρχικά στη Μεθώνη και στις 8 Σεπτεμβρίου ενώθηκε με τις δυνάμεις του Ιμπραήμ στο Ναβαρίνο, όπου την προηγούμενη ημέρα είχε φθάσει και ένας μικρότερος στόλος, με διοικητή τον Ταχήρ πασά, τον οποίο ο Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου είχε διορίσει στόλαρχο γιατί είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Οι τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις, σε όλες τις φάσεις της ναυμαχίας, ήταν ποσοτικά πολύ ανώτερες από τις συμμαχικές, σε πλοία, σε πυροβόλα και σε άνδρες.

   Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος διέθετε συνολικά 89 πολεμικά πλοία, με 2240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός δεν αριθμούσε περισσότερα από 27 πλοία (12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά) με 1324 πυροβόλα, ισχυρότερα όμως από εκείνα του αντιπάλου του, ο οποίος υστερούσε και σε ποιότητα και σε πείρα και σε εκπαίδευση των πληρωμάτων.

   Το πιο ανησυχητικό σημείο όμως για τους συμμάχους δεν ήταν η αριθμητική υπεροχή του εχθρού, όσο η δυσπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στους Nαυάρχους των τριών συμμαχικών στόλων, τον Codrington -που ήταν και ο αρχηγός- τον Γάλλο DeRigny και τον Ρώσο Heyden. Ο Codrington δεν έκρυβε καθόλου την δυσαρέσκειά του. Στις 7 Αυγούστου έγραφε στον Φ. Άνταμ στην Κέρκυρα: "Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να εμπιστευθώ στη διαγωγή του DeRigny και ούτε σε κανένα άλλο ομοεθνή του. Και τώρα τι στο διάβολο θα κάνω με όλους αυτούς τους λαρδοφάγους Ρώσους!... αν ήταν στο χέρι μου ποτέ δεν θα ήθελα να τους έχω υπό τις διαταγές μου, γιατί δεν θα μπορούσα να τους τιμωρήσω αν δεν με υπάκουαν... Τώρα όμως τι να κάνω; Δεν είναι στο χέρι μου!..".

   Στις 19 Οκτωβρίου ο Codrington κάλεσε στην αγγλική ναυαρχίδα "Ασία - Asia" τους δύο Άγγλους διοικητές και τους αρχαιότερους πλοιάρχους για να συσκεφθούν και να αποφασίσουν για το σχεδιασμό των επιχειρήσεων. Τα συμμαχικά πλοία δεν θα έπρεπε να πυροβολήσουν αν δεν τους δινόταν σήμα. Αν όμως εχθρικό πλοίο έκανε την αρχή τότε έπρεπε να βυθιστεί αμέσως. Τελείωσε τις οδηγίες του με μια περίφημη φράση του Nelson: "The captain is in the right place when he succeeds to position his ship next to an enemy's one - Ο κυβερνήτης βρίσκεται στη σωστή θέση όταν κατορθώσει να τοποθετήσει το πλοίο του δίπλα σε ένα εχθρικό".

   Την επόμενη 8/20 Οκτωβρίου 1827 η δραστηριότητα του συμμαχικού στόλου άρχισε από τα ξημερώματα. Το ημερολόγιο του κυβερνήτη της ναυαρχίδας "Asia" αναφέρει "ασθενείς ανέμους και συννεφώδη καιρό", λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο εχθρικός στόλος μέσα στον κόλπο του Ναβαρίνου ήταν παραταγμένος σε σχήμα πετάλου. Ένας ανώνυμος Βρετανός ναύτης του πολεμικού πλοίου "Γένοβα", που αναδείχθηκε σε πραγματικό χρονικογράφο, έχει διασώσει στο ημερολόγιό του ενδιαφέρουσες ειδήσεις "Με έξι σφυρίγματα στις 11 π.μ. τα τύμπανα μας κάλεσαν στις θέσεις μας με το γνώριμο ρυθμό του πολεμικού τραγουδιού "ατρόμητα τα πλοία μας, χαρούμενα ναυτάκια οι άνδρες μας". Στη 1:30 μ.μ. ο Codrington έδωσε το σήμα της εισόδου του συμμαχικού στόλου στον κόλπο. Μισή ώρα μετά η ναυαρχίδα του "Asia" περνούσε την είσοδο του λιμανιού ανενόχλητη, παρόλο που τα εχθρικά πυροβολεία βρίσκονταν σε απόσταση βολής πιστολιού και από τις δυο πλευρές. Ακολούθησαν και άλλα πλοία, ενώ η γαλλική ναυαρχίδα "Σειρήν - Sirene" κατέλαβε την καθορισμένη θέση της.

   Η ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται. Πρώτο σημάδι δράσης ήταν η αποστολή μιας βάρκας από τη ναυαρχίδα του Μωχαρέμ μπέη, που μετέφερε στον Codrington την απαίτηση του Αιγυπτίου ναυάρχου να μην προχωρήσει μέσα στο λιμάνι. Και ο Codrington απάντησε κατηγορηματικά, πως είχε έλθει για να δώσει διαταγές και όχι για να πάρει.

   Ένα "τυχαίο γεγονός", όπως το χαρακτηρίζουν αρκετοί ιστορικοί της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, έπαιξε το ρόλο του "μοιραίου γεγονότος". Σε κάποια στιγμή, ένα εχθρικό πυρπολικό έφθασε πολύ κοντά στο πολεμικό πλοίο "Dartmouth" και ο κυβερνήτης του Φέλλοους έστειλε μια λέμβο με λίγους άνδρες και επικεφαλής τον Υποπλοίαρχο Φιτσρόυ για να αναγκάσει το εχθρικό πυρπολικό να απομακρυνθεί. Εκείνοι άρχισαν τότε να πυροβολούν και σκότωσαν το νεαρό Άγγλο Υποπλοίαρχο και μερικούς ακόμη άνδρες. Το "Dartmouth" ανταπέδωσε το πυρ. Η γαλλική ναυαρχίδα "Sirene" χτυπήθηκε από την αιγυπτιακή φρεγάτα "Έσμίνα". Αμέσως ο Γάλλος διοικητής DeRigny διέταξε σφοδρό κανονιοβολισμό κατά της εχθρικής φρεγάτας και σε ελάχιστα λεπτά το πυρ γενικεύθηκε.

   Παρά ταύτα ο Codrington δεν είχε πάρει ακόμα καμιά απόφαση καταστροφής του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Γι' αυτό έστειλε τον Έλληνα πλοηγό Πέτρο Μικέλη, με λίγους άνδρες στον Αιγύπτιο διοικητή Μωχαρέμ μπέη να τον διαβεβαιώσει ότι ο σκοπός των συμμάχων απέναντι στους τουρκοαιγυπτίους δεν ήταν εχθρικός, αλλά ήθελαν να τους αναγκάσουν να φύγουν από το Ναβαρίνο και να επιστρέψουν στις βάσεις τους στα Δαρδανέλια και την Αλεξάνδρεια. Οι Αιγύπτιοι όμως, ερεθισμένοι σκότωσαν τον Έλληνα απεσταλμένο του Codrington, οπότε μέσα σε λίγα λεπτά συντονισμένα όλα τα κανόνια της "Ασίας" βύθισαν την αιγυπτιακή ναυαρχίδα. Σχεδόν ταυτόχρονα τέθηκε εκτός μάχης και η τουρκική ναυαρχίδα. Από αυτή τη στιγμή κι έπειτα η μάχη γενικεύτηκε και ξέφυγε από κάθε σχεδιασμό και έλεγχο. Οι κανονιοβολισμοί ρίχνονταν από όλες τις πλευρές και ο πυκνός καπνός εμπόδιζε τους συμμάχους να διακρίνουν τα δικά τους πλοία από τα εχθρικά. Στις 3 μ.μ. πλησίασε και ο ρωσικός στόλος με επικεφαλής τη ναυαρχίδα "Azoff", οπότε η μάχη πήρε ανυπολόγιστες διαστάσεις.

   Γύρω στις 6 μ.μ. τα πάντα είχαν τελειώσει. Όλη αυτή η ιστορική ναυμαχία είχε διαρκέσει μονάχα 4 ώρες. Οι καταστροφές ήταν αφάνταστα δυσανάλογες: 60 εχθρικά πλοία καταστράφηκαν εντελώς και πολλά άλλα ανατινάχθηκαν από τους ίδιους τη νύχτα για να μην τα αιχμαλωτίσουν οι σύμμαχοι. Κατά το Γάλλο Πλοίαρχο του εχθρικού στόλου Λετελιέ, τα μόνα πλοία που επέπλεαν την άλλη ημέρα ήταν μια φρεγάτα δίχως ιστούς, 4 κορβέτες, 6 μπρίκια και 4 ημιολίες. Είχαν 6000 νεκρούς περίπου και 4000 τραυματίες.
Οι σύμμαχοι δεν έχασαν κανένα πλοίο και είχαν συνολικά 174 νεκρούς και 475 τραυματίες.

   Ο Γάλλος Αντιναύαρχος Jurien de la Graviere περιγράφει συγκλονιστικά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας: "... Ο όρμος του Ναβαρίνου βράζοντας από τα βλήματα, που κάθε στιγμή τρυπούσαν την επιφάνειά του, σκεπασμένος από συντρίμμια που επέπλεαν, με γαντζωμένους επάνω τους Τούρκους και Αιγύπτιους, δεν ήταν πια η μεγάλη και ήρεμη υδάτινη έκταση, επάνω στην οποία λικνιζόταν με ράθυμη μεγαλοπρέπεια το πρωινό της 8/20 Οκτωβρίου ο επιβλητικός στόλος του Ιμπραήμ. Ο όρμος είχε πάρει την όψη μιας από τις καταχθόνιες εκείνες λίμνες, όπου κολυμπούν οι κολασμένοι ανάμεσα σε κύματα από φωτιά και πίσσα...". Η νίκη των συμμάχων ήταν αποφασιστική και ολοκληρωτικά καταστροφική για τον εχθρό. Ιστορικά όμως δε γίνεται αποδεκτό το χωρίς αποδείξεις συμπέρασμα του Γάλλου διοικητή DeRigny ότι "το σχέδιο επιθέσεως, που είχε προτείνει στους συναδέλφους του είχε πλήρη επιτυχία". Είναι ζήτημα αν διεξήχθη άλλη μάχη ποτέ, που να φανέρωνε τόσο πολύ την απουσία κάποιου σχεδίου. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου "υπήρξε ουσιαστικά μια υπόθεση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων", των οποίων έμμεσα θύματα ή ευεργετημένοι ήταν συμπτωματικά τα μικρότερα έθνη και λαοί.

   Ο αντίκτυπος της νίκης στις Ευρωπαϊκές χώρες ήταν διαφορετικός. Γενικά προκάλεσε κατάπληξη. Κανένας δεν περίμενε και δεν ευχόταν αυτό το τέλος. Ο αυτοκράτωρ της Αυστρίας Φραγκίσκος χαρακτήρισε την πράξη των τριών Ναυάρχων δολοφονία. Ο Metternich "τρομακτική καταστροφή" και στη Βιέννη θρηνούσαν για το πλήγμα εναντίον της Τουρκίας. Η κυβέρνηση της Αγγλίας έδειχνε κεραυνόπληκτη προ του ανεπιθύμητου τετελεσμένου, που διέπραξε ο Codrington. Μάταια ο πρωταγωνιστής της ναυμαχίας προσπαθούσε να πείσει την κυβέρνησή του ότι η "ναυμαχία υπήρξεν αναπότρεπτο γεγονός". Ο διάδοχος του Κάνιγκ, Goderich έτρεμε προ της ευθύνης και των συνεπειών που μπορούσε να έχει και το κόμμα των συντηρητικών εξερράγη σε εκδηλώσεις αγανακτήσεως εναντίον της ναυμαχίας και του αρχηγού της. Η πολιτική εκστρατεία εναντίον του Codrington εκδηλώθηκε έντονα στην έναρξη των εργασιών της Βουλής, στις 29 Ιανουαρίου του 1828. Στην ομιλία του θρόνου ο Άγγλος βασιλιάς θα διακηρύξει την αντίθεσή του: "... στο λιμάνι του Ναβαρίνου έλαβε χώρα μια σύγκρουση τελείως απροσδόκητη... μεταξύ των στόλων των συμμάχων Δυνάμεων και του στόλου της Οθωμανικής Πύλης... Η Αυτού Μεγαλειότης δεν μπορεί να μη θρηνήσει, που αυτή η σύγκρουση έγινε με τη ναυτική δύναμη ενός προαιωνίου συμμάχου, του σουλτάνου. Εξακολουθεί όμως να τρέφει την ελπίδα πως το ατυχές αυτό γεγονός δε θα συνοδευθεί από άλλες εχθροπραξίες...". Οι αντιδράσεις εναντίον του συνεχίσθηκαν. Και του απένειμαν μεν τον μεγαλόσταυρο του Λουτρού, όταν όμως η κυβέρνηση Goderich ανετράπη, εξαιτίας της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, και ανέλαβε ο Wellington, ο Codrington ανεκλήθη από τη θέση του, παρά τις αντίθετες διαμαρτυρίες, με το αιτιολογικό ότι είχε παρερμηνεύσει τις οδηγίες που του δόθηκαν.

   Αντιθέτως, στη Ρωσία η είδηση της νίκης προκάλεσε πλήρη επιδοκιμασία. Ο αυτοκράτωρ Νικόλαος με επιστολή του προς τον Codrington, της 8 Νοεμβρίου 1827, του εξέφραζε την πλήρη ικανοποίησή του, επειδή "κατήγαγε μια νίκη για την οποία όλη η πολιτισμένη Ευρώπη του χρωστούσε διπλή ευγνωμοσύνη".

   Στη Γαλλία η κοινή γνώμη πανηγύρισε το γεγονός και τοποθετήθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της απελευθερώσεως της Ελλάδος. Και τη γνώμη της αυτή την επέβαλε και στην κυβέρνησή της. Σε συνεδρίαση της Γαλλικής Βουλής ο βαρώνος Dupin θα εκδηλώσει έντονη διαμαρτυρία για την ανεπίτρεπτη στάση της αγγλικής κυβερνήσεως και εγκωμίασε τον Γεώργιο Κάνιγκ που ενέπνευσε στις τρεις Δυνάμεις το να "σώσουν την πολιτική και θρησκευτική ελευθερία ενός βασανιζομένου λαού, του Ελληνικού".
Και ο Βίκτωρ Ουγκώ το Νοέμβριο θα ψάλλει στις Orientales:

"Γκρεμίστηκε ο παλιότουρκος ο κολοσσός στον Ταύρο είναι η Ελλάδα ελεύθερη και με χαράς ωδή το Ναβαρίνο ο Βύρωνας στον τάφο τραγουδεί".

   Η αντίδραση της Πύλης, μόλις πληροφορήθηκε την καταστροφή, ήταν έκρηξη οργής και απειλών, που δεν κατέληξαν όμως σε έκτροπα.

   Στην Ελλάδα; Επάνω από το λιμάνι του Ναβαρίνου, μέσα από τα συντρίμμια του εχθρού, υψώθηκε το φωτεινό τόξο της ελπίδας. Της ελπίδας που θα οδηγούσε την πορεία προς την Ελευθερία, ενός λαού που πίστευε ότι παρά τις αδυναμίες του και τα σφάλματά του κάποια θεϊκή δύναμη θα τον βοηθούσε, όπως του είχε διαμηνύσει ο μεγάλος αγωνιστής της ελευθερίας του, ο Ιωάννης Καποδίστριας: "Εάν οι Μεγάλες Δυνάμεις μας εγκατέλειψαν πιστέψετε ότι ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει"!...
Οπωσδήποτε με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου ένα νέο εθνικό κράτος προστέθηκε στο χάρτη της Ευρώπης. 
ΠΗΓΗ