ΕΡΓΟΝΟΜΙΑ - εισαγωγικό σημείωμα

Του Λουκά Σταύρου

Το έργο τίθεται ως αποτέλεσμα ενεργείας εμπεριέχουσας σκοπό και ιδέα και ύλη . Νόμος θεωρείται το πλαίσιο , η κατεύθυνση , η συναρμογή , η εναρμόνιση , ο προσδιορισμός του συγκεκριμένου , ο τρόπος επιτέλεσης σκοπού, η καθοδήγηση και άλλα παρεμφερή. Εργονομία είναι η επιστήμη που συναρμόζει το έργο με το νόμο που σημαίνει εν έργω νομώ , εν έργω κατευθύνω , δημιουργώ , επιτηρώ. Εργοποιώ κατά νόμον την ενέργεια. Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι η εργοποίηση της ενεργείας συμβαίνει σε μια δοσμένη πραγματικότητα που αποτελεί το περιέχον, τότε συνάγεται ότι ο νόμος είναι σχέση και όχι κάτι το αυτοφυές και αυθύπαρκτο που επιβάλλεται πάνω στα πράγματα . Αλλά το περιέχον τούτο, στην ευρύτερη έννοια του είναι η ολότητα η απειριζομένη, στην ανθρώπινη αντίληψη. Τούτο σημαίνει πως το δρών υποκείμενο , είναι υποχρεωμένο να περί-ορίσει την ολότητα και να την καθορίσει ως πεδίο δράσης ή ενεργείας. Η λέξη έργο υπονοεί δράση , ενέργεια , δρών υποκείμενο εκ του οποίου παράγεται αποτέλεσμα , δηλαδή συμβάν μέσα στην άπειρη συμβαντικότητα , μορφή μέσα στην άπειρη μορφικότητα, σημείο ελάχιστο μέσα στην ολότητα. Η λέξη νόμος προϋποθέτει πως το δρών υποκείμενο θέτει το παραγόμενο σε μια ολότητα νοητή και περιγράψιμη, προϋποθέτει νοητική σύλληψη της ολότητας εκείνης που περί-βάλλει τη δράση. Τεθείσης όμως της ολότητας και του νοος, αρχίζει η φοβερή περιπέτεια της φιλοσοφίας. Ατελείωτα ερωτήματα αναφύονται περί της ολότητας και των στοιχείων που την προσδιορίζουν αλλά και περί του υποκειμένου και των δυνάμεων και δυνατοτήτων αυτού ως στοιχείων του τρόπου δια του οποίου διανοίγεται το πραγματικό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ>>>

Ελληνοκύπριοι και μέλη των αθηναϊκών ελίτ νομιμοποιούν την νεο-Οθωμανική τουρκική επεκτατική πολιτική

Στέφανος Κωνσταντινίδης: Χωρίς όραμα

Οι λαοί, οι κοινωνίες που δεν έχουν οράματα, δεν έχουν μακρόπνοα σχέδια για το μέλλον, αργά ή γρήγορα εκφυλίζονται. Αυτός είναι ο κίνδυνος που παραμονεύει τον ευρύτερο ελληνισμό, αλλά και αυτόν της Κύπρου. Αυτός είναι ο κίνδυνος που παραμονεύει τον λαό της Κύπρου ως σύνολο, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους και λοιπές συνιστώσες ομάδες του. Είναι γι’ αυτό που μας εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά που εκδηλώνεται μια αναπάντεχη αντίδραση, ένα σκίρτημα, ένα ξεστράτημα από την πεπατημένη. Κάτι τέτοιο συνέβηκε και με τις τελευταίες διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων. Το ίδιο συνέβη και το 2004 όταν οι Έλληνες της Κύπρου είπαν όχι στις τοπικές κομματικές ολιγαρχίες, στις πολιτικές ελίτ της Αθήνας και στον ξένο παράγοντα που ήθελαν να τους επιβάλουν το σχέδιο Ανάν. Κάθε φορά όμως που οι λαϊκές μάζες ορθώνουν το ανάστημά τους, η αντίδραση των διαφόρων κατεστημένων και των μεγάλων συμφερόντων δεν αργεί. Το βλέπουμε καθημερινά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Το είδαμε και το 2004 με το δημοψήφισμα στην Κύπρο, το βλέπουμε και σήμερα με τον ξεσηκωμό των Τουρκοκυπρίων. Βλέπουμε σήμερα την αντίδραση της Άγκυρας και ειδικά του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν που για κάποιους και στην Αθήνα και στη Λευκωσία έγινε εικόνισμα. Και βλέπουμε την αντίδραση του Ερντογάν, βίαιη, ωμή και σκαιά, όταν επαναλαμβάνει τη διαχρονική τουρκική πολιτική, ότι η Άγκυρα έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο τα οποία προασπίζει. Και να επιβεβαιώνει επίσης τη διαχρονική τουρκική θέση που ο Νταβούτογλου την έκανε σημαία, πως και να μην υπήρχε ούτε ένας Τούρκος στην Κύπρο, για την Τουρκία θα υπήρχε πάντα το ίδιο στρατηγικό ενδιαφέρον για το νησί. Το τραγικό είναι που βρίσκονται άνθρωποι μεταξύ των Ελληνοκυπρίων αλλά και των αθηναϊκών ελίτ που βρίσκουν δικαιολογημένο αυτό το ενδιαφέρον της Άγκυρας και δικαιολογούν την ωμή αντίδραση του Ερντογάν. Νομιμοποιούν εν ολίγοις τη νεο-οθωμανική τουρκική επεκτατική πολιτική. 
Η συμπεριφορά του Ερντογάν πάντως μας επιτρέπει να δούμε και πώς θα μας αντιμετωπίσει η Άγκυρα στο μέλλον αν ποτέ δεχτούμε μια λύση που θα διατηρεί τα εγγυητικά και επεμβατικά της δικαιώματα. Όπως απειλεί σήμερα τους Τουρκοκυπρίους με τον ίδιο τρόπο θα απειλεί αύριο και μια προτεκτοροποιημένη Κύπρο, αλυσοδεμένη μέσα σε ένα συνομοσπονδιακό διζωνικό θεσμικό πλαίσιο. Είναι τραγικό πως οι κυπριακές πολιτικές ελίτ αλλά και αυτές του αθηναϊκού κράτους έχουν στερέψει από οράματα και μένουν προσκολλημένες σ’ ένα σχέδιο λύσης όπως αυτό της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ένα σχέδιο όμως που δεν θα οδηγήσει στην ενότητα του κυπριακού χώρου, αφού θα υπάρχουν δύο κρατίδια με σύνορα και με καθαρό εθνοφυλετικό διαχωρισμό του πληθυσμού. Αυτός ο τόπος όμως χρειάζεται ένα όραμα που θα τον ενώνει, θα ενώνει τον χώρο και τους ανθρώπους με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τους δημοκρατικούς θεσμούς αλλά και τα συλλογικά δικαιώματα. Αυτά τα δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, μπορούν να κατοχυρωθούν θεσμικά μέσα στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο στο οποίο είναι ενταγμένη η Κύπρος. Ακόμη και ένα μεταβατικό στάδιο θεσμικής συλλογικής κατοχύρωσης των Τουρκοκυπρίων όσο να ξεπεραστούν οι κάθε λογής καχυποψίες δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Η σημερινή πορεία με σημαία τη διζωνική ομοσπονδία είναι αδιέξοδη. Είναι πορεία χωρίς όραμα και χωρίς μέλλον. Αν οι Τουρκοκύπριοι που ζούνε κάτω από την μπότα του τουρκικού στρατού τολμούν να λένε όχι στην Άγκυρα, θα ήταν τραγικό να νομιμοποιηθεί από την ελληνοκυπριακή πλευρά, με τη σημερινή της πορεία, η τουρκική επικυριαρχία σε ολόκληρη την Κύπρο. Η Κύπρος δεν είναι οικόπεδο να το καταπατούν οι κάθε λογής επίδοξοι νεοαποικιστές. Κι ο λαός της δικαιούται να διεκδικεί τα ίδια δικαιώματα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. 
Υ.Γ.
Αυτή η προστασία που παρέχεται στον Αλεξάντερ Ντάουνερ, από μεν τον Νίκο Αναστασιάδη είναι κατανοητή και εν πάση περιπτώσει συνάδει και με την πολιτεία του ανδρός αλλά και με τα ιδεολογικο-πολιτικά θέσφατα της μεταπρατικής αστικής τάξης της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται, προκειμένου να του δώσει επιτέλους την πολυπόθητη στήριξη στις επόμενες προεδρικές εκλογές, κάτι που ως τώρα του αρνείτο. Αλλά το ΑΚΕΛ, κόμμα της Αριστεράς, πως είναι δυνατόν να συμμαχεί με τον ΔΗΣΥκαι να καλύπτει τον Ντάουνερ, εκλεκτό εκπρόσωπο της υπερεθνικής ολιγαρχικής ελίτ, της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται στην Κύπρο; 

*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Φιλελεύθερος

ΗΠΕΙΡΟΣ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ 

Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ

Οι τουρκοκύπριοι διαδηλώνουν και ζητούν «ανεξαρτησία» από την Τουρκία , την οποία καταγγέλλουν ότι μετέτρεψε την κατεχόμενη Κύπρο (αυτοί την ονομάζουν βόρεια Κύπρο)σε επαρχία του τουρκικού κράτους.
Με λίγα λόγια καταγγέλλουν την Τουρκική κατοχή, την ίδια ώρα ο κ. Χριστόφιας στηρίζει τους εκπροσώπους της κατοχής καθήμενος άνευ όρων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πρωταρχικός όρος για τις συνομιλίες θα ήταν η άμεση αποχώρηση του κατοχικού στρατού , ένας όρος που τέθηκε από την Ε.Ε και επιβεβαιώθηκε στη πρόσφατη απόφαση της επιτροπής που εξετάζει την πορεία ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αντίθετα από αυτή τη κατεύθυνση ο κ. Χριστόφιας θεωρεί την αποχώρηση του κατοχικού στρατού όχι ως προϋπόθεση για τη πορεία προς τη λύση αλλά ως μέρος της λύσης που επιδιώκει στα πλαίσια της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις δεν είναι επουσιώδης αλλά διαφορά ουσίας και βάσης που υποβαστάζει το εποικοδόμημα της λύσης. Στη προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια ταπεινωτική υπόκλιση στους κατακτητές , με έκφραση πρωτοφανούς ραγιαδισμού ως αποδοχής των πολιτικών στόχων της εισβολής που χρησιμοποιεί τον κατοχικό στρατό ως εργαλείο επιβολής τους.
Μια ηγεσία που θα σεβόταν το κυπριακό λαό και την δημοκρατία όχι μόνο δεν θα συνέχιζε τις συνομιλίες υπό την σκιά της τουρκικής ξιφολόγχης αλλά θα αποκήρυττε και την πορεία προς την ομοσπονδία και θα διεκδικούσε τη ορθή λύση της ευρωπαϊκής κυπριακής δημοκρατίας , ως λύση μετάβασης από το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης που προξένησε μύρια δεινά στη πατρίδα, προς ένα ελεύθερο δημοκρατικό σύνταγμα που θα θεσπιστεί και εγκριθεί από το σύνολο του κυπριακού λαού.
Προς αυτή τη κατεύθυνση εάν όδευαν τα πράγματα θα καλούσαμε τους τουρκοκύπριους να ολοκληρώσουν την καταγγελία τους προς τη Τουρκία με την με την αποδοχή της κυπριακής δημοκρατίας και την από κοινού αναθέσμιση του δημοκρατικού συντάγματος της.
Στην περίπτωση όμως που τα πράγματα εξελιχθούν υπό τις ισχύουσες πολιτικές κατευθύνσεις της υποταγής στους όρους των κατακτητών, η λεγόμενη «ανεξαρτησία» που διεκδικούν οι τουρκοκύπριοι από την Τουρκία θα καταλήξει με τη δική μας αποδοχή σε «ανεξάρτητο κρατίδιο» ή συνιστών κρατίδιο .Έτσι η ευκαιρία που δίδεται σήμερα, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση , να πορευθούμε προς τη μόνη ειρηνική και δημοκρατική λύση , θα χαθεί και νέα σύννεφα ολέθρου θα σκιάσουν τη πατρίδα.
Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως θα χειριστεί και για ποιο σκοπό , την κινητοποίηση των τουρκοκυπρίων. Εμείς όμως αντί να την αξιοποιήσουμε για να αλλάξουμε την ροπή των πραγμάτων, θα συρθούμε και πάλι στο ρουν των τουρκικών σχεδίων υπό την ολέθρια ηγεσία των ομοσπονδιακών και των σκοτεινών σχεδίων που θα θέσουν σε εφαρμογή χρησημο0ποιόντας τις παρααστυνομικές και παραεκκλησιαστικές συνάξεις της ακροδεξιάς.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ