οι ολιγαρχίες αμύνονται, η Ελλάδα σε μετάβαση

Γράφει ο
Μιχάλης

Χαραλαμπίδης

Όταν ο λαός, οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να επιλέγουν την αποχή, το άκυρο, το λευκό, την στιγμιαία ψήφιση ενός κόμματος που δεν είναι της σταθερής επιλογής τους, τότε βρισκόμαστε σε συνθήκες ολοκληρωτισμού όχι Δημοκρατίας. Ακόμη και όταν ψηφίζουν αυτούς που όχι μόνο δεν αποδέχονται και δεν αγαπούν, αλλά περιφρονούν. Η δημοκρατία είναι συνώνυμη της ελεύθερης έκφρασης της θέλησης των πολιτών όχι του καταναγκασμού τους.
Στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες η δημοκρατία, ο ισότιμος πολιτικός ανταγωνισμός, η εθνική δημοκρατική διαλεκτική ακυρώθηκε, μπλοκαρίστηκε. Εμποδίστηκε η ανανέωση των υπαρκτών κομμάτων, κύρια του ΠΑΣΟΚ και η εμφάνιση αυθεντικά νέων πολιτικών πρωταγωνιστών διάρκειας, επάρκειας και σχεδίου. Οι πολίτες δεν έχουν ικανές, αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις που να εμπνέουν και να κινητοποιούν την καρδιά και το μυαλό τους. Γι αυτό επιλέγουν τελικά αυτές τις μορφές αντίδρασης στον ολοκληρωτισμό και τις ολιγαρχικές παρέες. Παρέες, όχι πολιτικά κόμματα. Μορφές αντίδρασης στην πολιτική ως Εμπαιγμό, ως Απάτη με τους επιφανείς επίσημους εκπροσώπους της.
Η διαίρεση της χώρας στους πολίτες που δεν ψηφίζουν, που ακυρώνουν με τη στάση τους μια νοθευμένη και διεφθαρμένη διαδικασία και σε αυτούς που ψηφίζουν τις χρεοβόρες κάστες, τα λόμπυ, τους μικρούς και μεγάλους διαπλεκόμενους πελάτες που υπερασπίζονται τις ολιγαρχικές δομές, εκφράζει μια μεγάλη αντιδημοκρατική παθολογία. Έχω μιλήσει, προειδοποιήσει, γράψει γι αυτό *.
Εκφράζει όμως ταυτόχρονα μια μεγάλη δυναμική μετάβαση. Μια Νέα Κοινωνία Πολιτών η οποία κυοφορείται και θέλει να μορφοποιηθεί σε Νέα Πολιτική Κοινωνία.
Βρισκόμαστε στην μετάβαση από τις καθεστωτικές ολιγαρχικές δομές στη Δημοκρατία. Στην ανάκτηση της Εθνικής Πολιτικής Κληρονομιάς της Αγοράς και της Πόλης. Στην επιστροφή της Πολιτικής, του Πολιτική Ανθρώπου, της Δημοκρατίας.
Οι ολιγαρχίες, οι κομματικές, οι προσωπικές παρέες, οι ένοχες για την μεταπολιτευτική παρακμή, είπαν ότι νίκησαν. Αντέδρασαν όπως αντιδρούν πάντοτε οι ολιγαρχίες. Ξέρουν όμως ότι ηττήθηκαν. Ότι έκλεισε ο κύκλος τους και δεν μπορούν να αναπαραχθούν, να τους αναπαράγουν. Επί σαράντα χρόνια δεν οικοδόμησαν τίποτε δημιουργικό ούτε είδαν καμία πρόβλεψη τους να δικαιώνεται. Γιατί δεν είχαν προβλέψεις. Η μόνη πρόβλεψη τους ήταν η καριέρα, η καρέκλα, ο προσωπικός πλουτισμός.
Τελευταίο παράδειγμα της αποτυχίας, ένας κουτσός Καλλικράτης – Προκρούστειο τον ονόμασα – χωρίς συμμετοχή. Ο εκφυλισμός μιας μεγάλης μου ιδέας. Όπως συνέβη με άλλες.
Το ιστορικό αίτημα είναι η Επαναθεμελίωση του Πολιτικού Συστήματος και η εμφάνιση στο πολιτικό τοπίο αυθεντικά νέων, υγιών και έξυπνων πολιτικών πρωταγωνιστών. Όχι εξωθεσμική και εξωελλαδική βάφτιση του παλιού, του ανεπαρκούς και του διεφθαρμένου σε νέο και σωτήριο, όπως γίνεται. Αρκετά με τους διεφθαρμένους σωτήρες, τους χρόνιους διαφθορείς της μεταπολίτευσης. Σε ώριμες δημοκρατίες και φυσιολογικές χώρες αυτό θα μπορούσε να επιταχυνθεί εδώ και καιρό με τη δημιουργία κυβέρνησης τεχνοκρατών, που θα σήμαινε επίσης την αποστράτευση και αποπομπή του πλέον ανίκανου κα διεφθαρμένου στην Ευρώπη Πολιτικού Προσωπικού.
Η χώρα όμως στερείται υπεύθυνων και ικανών οικονομικών, πολιτικών, πνευματικών ελίτ. Αυτές οφείλουμε να τις αναδείξουμε, να τις συγκροτήσουμε. Ήταν θλιβερή η χθεσινή τηλεοπτική εικόνα ορισμένων που εμφανίστηκαν σε αυτό το ρόλο. Φτωχοί ιδιώτες της παρέας, της κάστας, παρά άνθρωποι του Έθνους, του Κράτους, της Πολιτείας.

Η Ελλάδα όμως μπήκε σε κίνηση. Ετοιμάζει τις δυνάμεις που θα την οδηγήσουν στον νέο αιώνα.
Πολίτες ελεύθερους όχι δούλους, όχι κάστες, λόμπυ, παρέες και διεφθαρμένες οικογένειες. Έλληνες όχι μισέλληνες. Ο μισελληνισμός είναι ξένη υποτέλεια, δουλεία και βαρβαρότητα.

Γεννιέται κάτι πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.

skeftomasteellhnika

post from: SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR: Οι ολιγαρχίες αμύνονται, η Ελλάδα σε μετάβαση.Γράφει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2010/11/blog-post_4170.html#ixzz154sLOE7L
Under Creative Commons License: Attribution

Έχουμε πολιτισμό;

 

Το ειδώλιο του Πωμού,
3000 π.χ.

Σε πρόσφατη συνεδρία της Βουλής, η Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ανακοίνωσε ότι η σχεδιαζόμενη Ενιαία Αρχή Πολιτισμού θα πάρει τελικά μορφή Υφυπουργείου Πολιτισμού, το οποίο θα αποτελείται από τμήμα σύγχρονου πολιτισμού και τμήμα αρχαιοτήτων και θα λειτουργεί με χωριστές δομές, που θα του διασφαλίζουν ευελιξία και ανεξαρτησία. Εν μέσω των (μονίμως) επικείμενων εξελίξεων στο κυπριακό, των δηλώσεων Στρο και του κλεισίματος της Eurocypria η είδηση εύκολα προσπεράστηκε. Μάλλον ίδια θα ήταν η τύχη της σε οποιαδήποτε χρονική συγκυρία, αφού σε αυτό τον τόπο ο πολιτισμός απαξιώνεται ως μια ελιτίστικη συνήθεια που αφορά λίγους ή ως ένα φολκλορικό θέαμα για τον εορτασμό επετείων.

Ας γυρίσουμε, όμως, στην ουσία της εξαγγελίας δημιουργίας ενός Υφυπουργείου Πολιτισμού. Αναντίρρητα, ακούγεται ως κάτι σημαντικό: Αυτονομούνται τα ζητήματα πολιτισμού από αυτά της σχολικής αντίληψης της παιδείας και τους αποδίδεται μια ξεχωριστή πολιτική βαρύτητα που επιτρέπει την ενιαία διαχείριση και το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τους. Στα σαφώς υπέρ και η μεταφορά του Τμήματος Αρχαιοτήτων από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Έργων στο νέο Υφυπουργείο, με τη συνακόλουθη αναγωγή των αρχαιολογικών θεμάτων από ζήτημα ανάπτυξης ή τουρισμού (και) σε ζήτημα πολιτισμού.

Πέραν της πρώτης, της προφανούς ανάγνωσης, απαιτείται, πιστεύω και μία δεύτερη. Η οποία να συνδέεται με το γεγονός ότι τα σχολεία μας παράγουν νέους επαγγελματικώς προσανατολισμένους, αλλά κατά τ’ άλλα απρόσωπους και μπερδεμένους, με αναπηρία λόγου, και άρα σκέψης, και με επιφανειακές έως και ανύπαρκτες γνώσεις γλώσσας, πολιτικής, φιλοσοφίας, ιστορίας, λογοτεχνίας, θεάτρου, τέχνης, μουσικής και ευρύτερα των εννοιών που συγκροτούν αυτήν του πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που τα σχολεία μας τιμωρούν ένα μαθητή με την αποβολή του στο χώρο της βιβλιοθήκης...

Να συνδέεται, επίσης, με το γεγονός ότι στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου κείτονται εκτεθειμένες αρχαιότητες λόγω έλλειψης χώρου, ότι το Τμήμα Αρχαιοτήτων παραμένει υποστελεχωμένο και στερούμενο βασικών αρμοδιοτήτων αναχαίτισης της υποβάθμισης του πολιτιστικού περιβάλλοντος, ότι η προστασία χαρακτηριστικών κτηρίων – πολύτιμων δειγμάτων της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και συνεκτικών κομματιών της διαδρομής του τόπου – επαφίεται στον πατριωτισμό των ιδιοκτητών τους και στις ορέξεις των εργοληπτικών εταιριών, ότι η κατασκευή ενός Μεγάρου Πολιτισμού – με αμφίβολη, για κάποιους, χρησιμότητα – έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, ότι η χρηματοδότηση πολιτιστικών εκδηλώσεων και καλλιτεχνικών δημιουργιών έχει συχνά κατηγορηθεί για αδιαφάνεια και για προώθηση συγκεκριμένων εκδοχών της περί των πραγμάτων και περί της τέχνης αντίληψης, ότι η στελέχωση των κρατικών πολιτιστικών φορέων προκαλεί την εντύπωση κλειστών κυκλωμάτων οικογενειοκρατίας, ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που απευθύνονται και είναι προσβάσιμες στο ευρύ κοινό – και ιδίως στους νέους – σπανίζουν, με εξαίρεση κάποιες πρωτοβουλίες δήμων ή ιδιωτών, ότι έργα τέχνης σύγχρονων Κύπριων δημιουργών που αγοράστηκαν από το κράτος σαπίζουν σε κρατικές αποθήκες, ότι δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός για εκσυγχρονισμό μουσείων ή της κρατικής βιβλιοθήκης κλπ.


Ο σκεπτόμενος, Auguste Rodin

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε ότι «Δεν έχουμε πολιτισμό και η απόδειξη είναι ότι έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού». Και λέγοντας πολιτισμό δεν νομίζω να αναφερόταν σε κάποια απονεκρωμένη ή αποστεωμένη έννοια που την υπηρετούσαν (και εξυπηρετούσε) κάστες γραφειοκρατών ή επαγγελματιών του πολιτισμού. Μιλούσε, πιστεύω, για ένα ουσιαστικό και βιωματικό πολιτισμό, ικανό να μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυθύπαρκτες ευαίσθητες προσωπικότες που βρίσκονται σε γόνιμο διάλογο με τον εαυτό και την εποχή τους και συμμετέχουν δημιουργικά στη διαμόρφωση του κόσμου εντός και εκτός τους.

Αναμφίβολα, ένα Υφυπουργείο Πολιτισμού μπορεί να συμβάλει στην  πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας και των ανθρώπων της. Φτάνει να καταφέρει να αντιληφθεί σφαιρικά και να περιβάλει ολοκληρωμένα την ιδέα και την αξία του πολιτισμού, αποβλέποντας σε αυτό που ο Γιανναράς αποκαλεί «κατά κεφαλήν καλλιέργεια». Και αρκεί να μη λειτουργήσει – όπως συχνά γίνεται – ως άλλοθι: ως ένα ωραίο, φανταχτερό κουτί που θα περικλείει αέρα.

 

ΧΝΑΡΙΑ

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΟ ΛΑΟ

Συνεχίστηκε και χθες η εξόρμηση στελεχών του ΕΔΗΚ στο λαό. Επισκεφτήκαμε λαϊκά –αριστερά σωματεία αλλά και εθνικοφρονίστικα στη πόλη της Λεμεσού. Κεντρική ιδέα που δουλέψαμε χθες ήταν η παγίδα που μας ετοιμάζουν οι προδότες σε αγαστή συνεργασία με τους άγγλους , τους τούρκους και τους σιωνιστές. Η παγίδα αυτή δεν είναι άλλη από το νέο ΔΙΠΛΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΕΠΟΙΚΩΝ.
Εξηγήσαμε στο λαό πως δεν ενδιαφέρει το κατεστημένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την προδοτική λύση που ετοιμάζουν αλλά πως πάνω από όλα θέλουν να περάσουν τη διαδικασία του διπλού δημοψηφίσματος που χωρίζει το εκλογικό σώμα της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο εκλογικά σώματα και εισάγει την ιδέα των δύο λαών και προοπτικά των δύο κρατών. Η συμμετοχή επίσης των εποίκων τώρα που είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα σημαίνει την αυτόματη αναγνώριση του εποικισμού και την μετατροπή πεντακοσίων χιλιάδων εποίκων σε νόμιμους πολίτες ψηφοφόρους. Αυτό θα είναι μια πραγματική προδοσία που δεν πρέπει να την αποδεχθούμε αλλά να απαιτήσουμε την απογραφή των τουρκοκυπρίων υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών , της Ε.Ε. και της Κυπριακής Δημοκρατίας και την συμμετοχή μόνο αυτών στο ενδεχόμενο δημοψήφισμα σε ένα ενιαίο εκλογικό σώμα υπό την αρχή της πλειοψηφίας.
Τονίσαμε στους παρευρισκομένους πως δεν πρέπει να ανεχθούμε την κατάργηση των δημοκρατικών αρχών διότι ταυτόχρονα θα καταργούμε εμείς οι ίδιοι την ελευθερία μας. Ο λαός δείχνει να αντιλαμβάνεται αυτή τη παγίδα . Ακολούθησε συζήτηση και πάνω στα άλλα ζητήματα που απασχολούν τη κοινωνία μας.
Στις λαϊκές οργανώσεις βρίσκουμε μέχρι στιγμής μια ευγενική ανταπόκριση και αποδοχή που καταλήγει πάντα σε γόνιμο διάλογο. Διαπιστώνουμε πως η νεκρή ιδεολογία του κομμουνισμού αρχίζει να αποβάλλεται από τη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων. Η ιδεολογία της εθνικοδημοκρατίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος εάν γίνει σωστή και μελετημένη προσέγγιση. Τώρα μπορούμε να διεισδύσουμε στην αριστερά μέσα από το ιδεολογικό κενό που δεν βλέπουμε να καλύπτεται με κανένα τέχνασμα , δεδομένου ότι το ΑΚΕΛ μετεξελίχθηκε ήδη σε κόμμα αστικής νοοτροπίας που στηρίζει ανοικτά το ληστρικό κεφάλαιο και πολεμά τα κεκτημένα της εργατικής τάξης με μέτρα που αρχίζουν από τη στήριξη της λαθρομετανάστευσης και φτάνουν μέχρι τη χρηματοδότηση των τραπεζών, από το κράτος δηλαδή από τους φόρους του λαού για να θησαυρίζουν με αυτά οι ληστές τραπεζίτες και οι πολιτικοί κρυπτομέτοχοι .
Σε επίσκεψη μας στο εθνικοφρονίστικο σωματείο «ΛΕΝΑΣ» αφού μας τόνισαν ότι είναι τσιφλίκι του Δημοκρατικού Συναγερμού , διέκοψαν την ομιλία μας κάποια σκυλιά του σωματίου λέγοντας μας ότι απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις. Αυτό το θεωρήσαμε απαράδεκτο , παράνομο και προσβλητικό , γεγονός που μας ανάγκασε να ασκήσουμε δριμεία επίθεση δια του λόγου.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας απαγορεύσει το λόγο την ώρα μάλιστα που λάμβανε χώρα στο πεζοδρόμιο , έξω από το κτίριο του συλλόγου . Ένας λαό που η μισή του πατρίδα είναι σκλαβωμένη και δεν αποδέχεται το πολιτικό διάλογο είναι λαός σιχαμερών σκλάβων . Τους είπαμε πως εμείς οι εθνικιστές θέτουμε επί τάπητος το αίτημα του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα και αλίμονο σε όποιο σταθεί φραγμός στο δρόμο μας. Τους καλέσαμε να αλλάξουν το όνομα του σωματείο διότι όντες σιχαμεροί ραγιάδες προσβάλουν το όνομα του ήρωα Λένα . Τους προτρέψαμε να αναρτήσουν το όνομα του φονιά του Σολομού γιατί μόνο αυτό θα ταίριαζε στην ποταπότητα τους. Σε κάποιο μάλιστα που είπε πως δεν θα στείλει το παιδί του να πολεμήσει του υπενθυμίσαμε τον άλλο δρόμο , ότι δηλαδή θα του αρπάξουν το παιδί οι αγάδες για χανουμάκι στα χαρέμια τους. Σκουριά και σήψη στις ψυχές έχει σκορπίσει ο Δημοκρατικός Συναγερμός που είναι και ο κυριότερος πολιτικός εχθρός μας.
Ο αγών συνεχίζεται.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΔΗΚ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ