ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΑΛΟΓΙΣΤΟ ΣΕ ΛΟΓΙΚΕΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΕΘΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.

 Ούτε κι εσύ φίλτατε Σάββα Ιακωβίδη… 

Την αρθρογραφία του κυπρίου δημοσιογράφου Σάββα Ιακωβίδη την έχουμε προβάλει επαρκώς. 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Και ο λόγος ήταν ότι διακρίναμε μια νηφαλιότητα στην κριτική – πολιτική του σκέψη, που μόνο εποικοδομητικά και αφυπνιστικά - κόντρα το βάλτωμα και τα πισωγυρίσματα αναφορικά με το κυπριακό - θα μπορούσε να επιδράσει.

Αυτό όμως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. 

Ωστόσο αυτή η πλευρά, δεν είναι επαρκής για να εξασφαλίσει συγχωροχάρτι στο επικίνδυνο πολιτικά αρθρογράφημά του στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της 22/8/2010.

Περίεργη μεθοδολογία σκέψης αλλά και πρακτικής χρησιμοποιεί ο εν λόγω δημοσιογράφος, προκειμένου να καταδείξει εν πολλοίς ως αναγκαιότητα, την Ελληνο-Κυπρο-Ισραηλινή συμπόρευση. Και αυτό το επικίνδυνο ολίσθημα το επειχειρεί…

1. Αποσιωπώντας τις ολέθριες συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης και
2. Λαθροχειρώντας στην απόπειρα ανάδειξης κάποιων υποτιθέμενων ωφελημάτων.

Οφείλουμε να θυμίσουμε στο γνωστό δημοσιογράφο, πως η σαφήνεια στην επίγνωση των γεωπολιτικών επιδιώξεων του Ισραήλ, αλλά και του αδιαμφισβήτητου ρόλου του στην ευρύτερη περιοχή της μέσης Ανατολής, ούτε αντιϊσραηλινό σύνδρομο συνιστά, ούτε ελαφρά τη καρδία μπορεί κανείς εύκολα και αβασάνιστα να την προσπεράσει.



Οφείλουμε επίσης να θυμίσουμε στο γνωστό δημοσιογράφο, πως ελαχιστότατες και ανεπαρκέστατες πολιτικά πένες, τόλμησαν να ισχυριστούν σοβαρά πως «η Αθήνα χρησιμοποιείται από το Ισραήλ για να εξοργίσει την Τουρκία».

Τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ πρωταγωνιστές στον ίδιο θίασο και με ρόλο συμπληρωματικό ο ένας απέναντι στον άλλο, δεν έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους «ναζάκια» ετεροκαθοριζόμενου αυτοπροσδιορισμού. 

Έχουν όμως σαφή και ξεκάθαρη στόχευση να επιδιώξουν την πολλαπλή Ελληνοκυπριακή υποταγή, η κάθε μια για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους και στρατηγικές επιδιώξεις.

Μας ρωτά - μάλλον αφελώς - ο γνωστός δημοσιογράφος, για το αν θα πρέπει «Η Ελλάδα και η Κύπρος να παραμείνουν στη σημερινή κατάσταση, αναμένοντες πότε ο σουλτάνος Ερντογάν θα αποφασίσει να τις αποτελειώσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο». 

Και το κάνει λαθροχειρώντας , αφού επιχειρεί μέσω ενός φραστικού και πρόχειρου ευφυολογήματος, να εμφανίσει την Ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση ως την πεμπτουσία της διαφαινόμενης κατά την άποψη του σωτηρία τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου.

Φίλτατε Σάββα… 
Μπορείς να καταδείξεις και σε μας τους αφελείς, την πραγματική και επί της ουσίας αντιτουρκική πολιτική του Ισραήλ ( ή και των Αμερικανών που εμφανίζονται να τους μαλώνουν) τόσο στα πλαίσια του ΝΑΤΟικού καταμερισμού όσο και ανεξάρτητα από αυτόν, στην οποία μπορεί να στηριχτεί και βάσιμα να ελπίζει πως βρήκε στρατηγικό αποκούμπι τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος???

Φίλτατε Σάββα… 
Έχεις πραγματικά την εντύπωση ότι τόσο η Ελλάδα του Jeffrey αλλά και της Ντόρας και των Σιμητοπάγκαλων παλαιότερα, όσο και η κυρίαρχη πολιτική στην Κύπρο, αντιπαρατέθηκαν σοβαρά με την Τουρκική πολιτική και τις επιδιώξεις στην περιοχή, και ότι αυτό που τους έλειπε για να ισχυροποιήσουν την αταλάντευτη εθνική τους θέση είναι το αποκούμπι και η στρατηγική συμμαχία με τους φονιάδες της μέσης Ανατολής???

Φίλτατε Σάββα… 
Αγνοείς το γεγονός πως η «αποθηριωμένη Τουρκία» όπως την αποκαλείς, θέριεψε και αποθρασύνθηκε εξ αιτίας της Ελληνικού ραγιαδισμού και της Κυπριακής υποχωρητικότητας, και επιμένεις ότι οι φιλιππινέζες της εξωτερικής πολιτικής αναζήτησαν στρατηγικό αποκούμπι στους φονιάδες, αφού πρώτα φρόντισαν να προσφέρουν γην και ύδωρ στους γεωπολιτικούς επιβήτορες του Ελληνισμού???

Φίλτατε Σάββα… 
Είναι δυνατόν να λαθροχειρείς στη χρήση επιχειρημάτων, προβάλλοντας εν ολίγοις πως η ανυπαρξία στρατηγικής συμπόρευσης με το Ισραήλ ισοδυναμεί ντε φάκτο με την αναγκαστική συμπόρευση με τη Τουρκία???

Φίλτατε Σάββα…
Αναρωτιέσαι αν η στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά έγκλημα…
Αναρωτιέσαι έναντι ποίων συνιστά έγκλημα….
Και φροντίζεις μόνος σου να απαντήσεις ότι συνιστά έγκλημα έναντι του αραβικού μπαμπούλα.

Όχι φίλτατε Σάββα… 
Έγκλημα συνιστά. Αλλά δε συνιστά έγκλημα έναντι του Αραβικού μπαμπούλα.

Συνιστά πρωτίστως έγκλημα έναντι του Ελληνικού και του Κυπριακού λαού… 

Συνιστά έγκλημα εθνικής αξιοπρέπειας…
Συνιστά έγκλημα σε βάρος των στρατηγικών συμφερόντων της χώρας… 
Συνιστά ένα ακόμα βήμα υποταγής στους σχεδιασμούς αυτών που εγκατέστησαν τον Αττίλα στην Κύπρο…
Συνιστά ένα ακόμα βήμα υποταγής σ αυτούς που συνέταξαν το σχέδιο Αναν…
Συνιστά ένα ακόμα βήμα υποταγής στα επικίνδυνα σχέδια στη μέση Ανατολή που τοποθετούν το Ισραήλ στο ρόλο του δημίου…
Συνιστούν μια υποταγή επικίνδυνη και πολυεπίπεδη…
Μια επιλογή που την έκαναν οι υποστηρικτές του σχεδίου Αναν…
Μια επιλογή που την επέβαλε ο ραγιαδισμός και όχι κάποια εθνικά υπερήφανη στάση…
Μια επιλογή που ενώ θα αποδυναμώσει περεταίρω τη διεθνή σχέση της χώρας, με κανέναν τρόπο δε θα συμβάλει στην αποδυνάμωση της τουρκικής επιθετικότητας…
Με κανέναν τρόπο δε θα συνδυαστεί με γενικότερες ανατροπές στην εφαρμοζόμενη υποτακτική απέναντι στους Τούρκους εξωτερική πολιτική…
Με κανέναν τρόπο δε συμβάλει στη δραστική επανεξέταση του συνόλου της εξωτερικής πολιτικής, ούτε καν των στοιχείων της που αφορούν στο Αιγαίο και στην Κύπρο…
Πρόκειται για επιλογή που δεν καθιστά ούτε την εφαρμοζόμενη εξωτερική πολιτική ούτε τους Έλληνες περήφανους… 
Για μια επιλογή που συνοδεύει νέα δεινά τόσο απέναντι στην Ελλάδα όσο και απέναντι στην Κύπρο. 

Λυπάμαι ειλικρινά αν μια τέτοια επιλογή βρήκε θλιβερούς υποστηρικτές στο πρόσωπο του Σάββα Ιακωβίδη.
Δυστυχώς όμως φίλτατε Σάββα… τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Και για τη στερνή σου αρθρογραφία, δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας πολίτης που να αισθάνεται περήφανος.
Δυστυχώς!!!

Τα σπίτια που καίγονται φίλτατε Σάββα, δεν τα σβήνεις πετώντας τους δυναμίτη από το παράθυρο.

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

Από τον βορβορώδη πολιτικό χώρο του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ και των παραφυάδων αυτού που εισέδυσαν στο λεγόμενο «αντικατοχικό χώρο» γίνεται προσπάθεια να χρεωθεί η αρχή της διζονικότητας στον Χριστόφια και να απολυμανθεί το όνομα του ειδώλου τους και πατρός του κατάπτυστου ενδοτισμού τους , του Μιχάλη Μούσκου – Μακάριου .Ουδέποτε λένε αποδέχθηκε ο Μακάριος τη Διζωνική και πνέουν τα μένεα κατά του Χριστόφια που προκειμένου να στηρίξει τη διζωνική ονομάζει πρωτεργάτη αυτής τον Μακάριο κάνοντας αναφορά στις λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977 .Την αλήθεια αυτή , δηλαδή τη προδοσία του 1977 δεν θέλουν να την αποδεχτούν οι μακαριακές δυνάμεις διότι γνωρίζουν ότι μια τέτοια παραδοχή θα τίναζε στον αέρα τον μύθο του Μακαρίου , αυτό το μύθο που στήθηκε με τις υποκλίσεις και τα χειροκροτήματα χιλιάδων μισθοφόρων , χαφιέδων και διαφόρων άλλων ρυπαρών που πλούτισαν από αυτή την υπόθεση .
Η προσπάθεια αυτή να κρατήσουν στο βάθρο του το είδωλο του «εθνάρχη» τους εντάσσεται στη προσπάθεια του λεγόμενου κεντρώου χώρου να αναπαράξει , ύστερα από την εγκατάλειψη του Χριστόφια , νέες προσκυνημένες εξουσίες που θα μηρυκάζονται το μύθο του Μακαρίου και να διαιωνίζουν το κατάντημα στο οποίο ερρίφθηκε η πατρίδα μας από αυτούς τους ίδιους .
Όσο και να προσπαθήσουν όμως να συντηρήσουν το είδωλο του Μακαρίου δεν θα μπορέσουν με κανένα τρόπο να βελτιώσουν την προδοσία του 1977 όπου γίνεται σαφής αναφορά στη διζονικότητα ως βάση της επιδιωκόμενης λύσης .Στη παράγραφο 3 της εν λόγω συμφωνίας καταγράφεται μάλιστα ότι ζητήματα αρχών όπως της ελευθερίας διακίνησης , ελευθερίας εγκατάστασης , δικαίωμα περιουσίας και άλλα ειδικά θέματα είναι ανοικτά προς συζήτηση προκειμένου να εφαρμοστεί η 2η παράγραφος της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης που αποτελούν το θεμέλιο της διοίκησης επί εδαφικής βάσης .
Αν πέσει ο μύθος του Μακαρίου πέφτουν τα ερείσματα της τωρινής υποχώρησης και τότε για πρώτη φορά ύστερα από την αραίωση του κονιορτού των ερειπίων θα αντικρίσει ο ελληνισμός της Κύπρου αίθριο και γαλάζιο ουρανό και θα μπορέσει να δει το μέλλον του μέσα από την ελπιδοφόρο στρατηγική της απελευθέρωσης .
Η αποδοχή της διζωνικότητας υπό τον όρο της μη επιστροφής των προσφύγων στις εστίες και της εκχώρησης πατρώας γης στους κατακτητές είναι προδοσία .
ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΩΡΑ .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΔΗΚ)
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΕΔΗΚ

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΡΟΜΗΝΥΕΙ Η ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Οι συμφωνίες στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, που επισφράγισε η επίσκεψη στην Αθήνα του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπ. Νετανιάχου, την περασμένη Δευτέρα Τρίτη (16 - 17/8), έρχονται σε εφαρμογή των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.  

του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΖΗΛΑΚΟΥ 

Το περιεχόμενο των επαφών με τον Ελληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου επιβεβαιώνει το βάθεμα της ελληνικής εμπλοκής σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και ενισχύει τους κινδύνους για τον ελληνικό λαό αλλά και την υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή.

Πρόκειται για την πρώτη επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα πρωθυπουργού του κράτους του Ισραήλ από τη σύστασή του, περίπου ένα μήνα μετά την αντίστοιχη επίσκεψη στο Τελ Αβίβ του Ελληνα πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου. Αυτό που, από την ελληνική κυβέρνηση, εμφανίζεται ως «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πλήρης εναρμονισμός και ενσωμάτωση στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που έχουν οξυνθεί στο τρίγωνο ΗΠΑ - Τουρκία - Ισραήλ, προσφέροντας «γην και ύδωρ» στην πολεμική μηχανή του κράτος του Ισραήλ, αθωώνοντας συνειδητά το ρόλο του ως κράτος - τρομοκράτη σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Ταυτόχρονα, στη βάση του ενδοϊμπεριαλιστικού καταμερισμού, η Ελλάδα αναλαμβάνει να συμβάλει αποφασιστικά στη διασύνδεση του Ισραήλ με τις ευρωΝΑΤΟικές δομές, προσφέροντας όχι μόνο το έδαφος, τη θάλασσα και τον αέρα για την πολεμική προετοιμασία των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, αλλά και το πεδίο, τη γεωγραφική συνέχεια, πάνω στο οποίο το Ισραήλ θα αναπτύξει τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.


Ολα αυτά, βέβαια, στη βάση των σχεδίων περί «νέας Μέσης Ανατολής», του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ για διεύρυνση των ορίων προς τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά και των ήδη δρομολογημένων διαδικασιών σύνδεσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το Ισραήλ, στην προοπτική της δημιουργίας ενός καθεστώτος ειδικής σχέσης, με ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της μελλοντικής ένταξης. Σημειώνεται πως το Ισραήλ συμμετέχει εδώ και χρόνια σε πολλές ευρωπαϊκές δομές και διοργανώσεις (αθλητικές, τηλεοπτικές κ.λπ.), ως «ευρωπαϊκή» χώρα. Το Ισραήλ, όντας σ' ένα μη φιλικό περιβάλλον στη Μέση Ανατολή, όπως η ίδια η πολιτική του το έχει διαμορφώσει, βλέπει την Ελλάδα να του καλύπτει με προθυμία την ανάγκη του για «ζωτικό χώρο» προς τα δυτικά και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος για την εγκληματική πολιτική του.  

Το «ζουμί» της στρατηγικής συνεργασίας. 

Κοντολογίς, οι «στρατηγικής σημασίας» συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ:  

* Συνθέτουν το πλαίσιο στήριξης της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ και του βρώμικου σχεδίου του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών για μια «νέα Μέση Ανατολή», που διακηρύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004.  

* Αθωώνουν, από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης , την πολιτική της ηγεσίας του Ισραήλ για τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων, το χτίσιμο του τείχους του αίσχους, για την κατοχή και τον εποικισμό που συνεχίζεται. Αθωώνουν και σιγοντάρουν την απόφαση του Ισραήλ να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα στο Λίβανο και να εξαπολύσει νέα επίθεση, με στόχο τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στα όρια της υφαλοκρηπίδας του Λιβάνου. Νομιμοποιεί τα επιθετικά σχέδια του Ισραήλ, υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, κατά του Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.  

* Με την εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας, εξάλλου, η Ελλάδα μετατρέπεται σε πύλη εισόδου των ισραηλινών επιχειρηματικών ομίλων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα όσα έγιναν γνωστά, σχετικά με τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, ειδικά μετά τη συνάντηση Παπανδρέου - Νετανιάχου στον Πόρο, παρουσία και των υπουργών Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών, συνθέτουν μια γενικευμένη και σε βάθος στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών.  

Συγκεκριμένα, συμφωνήθηκε:  

-- Η διεύρυνση των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Η Ελλάδα προσφέρεται να καλύψει την ανάγκη του Ισραήλ (περιβάλλεται από αραβικά κράτη) για αεροπορικές ασκήσεις σε μεγάλες αποστάσεις, παραχωρώντας τον εναέριο και το θαλάσσιο χώρο της. Για τις 11 - 15 Οκτώβρη 2010 προγραμματίστηκε η νέα φάση της άσκησης «Μίνωας». Συμφωνήθηκε και το πρόγραμμα ασκήσεων για το 2011 που αφορά ασκήσεις και των τριών όπλων στο έδαφος και των δύο χωρών.  

-- Συνεργασία των Ενόπλων Δυνάμεων στη βάση ετήσιου προγράμματος. Πράγμα που σημαίνει διασύνδεση σε επίπεδο στρατιωτικών επιτελείων και των αντίστοιχων προγραμμάτων εκπαίδευσης των δύο χωρών με ανταλλαγές στρατιωτικού προσωπικού και εκπαιδευτών. Η συνεργασία αφορά και επιχειρησιακά θέματα αλλά και εκπαίδευση Ισραηλινών πιλότων στο Αιγαίο.

-- Συνεργασία των πολεμικών βιομηχανιών των δύο χωρών που θα περιλαμβάνει και ανταλλαγή τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Σημειώνεται πως το Ισραήλ σε μόνιμη βάση ασκεί πιέσεις για την πώληση οπλικών συστημάτων (συστήματα αυτοπροστασίας μαχητικών αεροσκαφών, πύραυλοι αέρος - εδάφους, άρματα μάχης, αντιαεροπορικά συστήματα κλπ)

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Εθνικιστική ζάλη στην Αλβανία

 

• Του Γιώργου Δελαστίκ

Ξενίζει η ταχύτητα με την οποία εξαφανίστηκε από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης η σοβαρότατη υπόθεση της στυγερής δολοφονίας του ομογενούς Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα από Αλβανούς επειδή μιλούσε ελληνικά (!). Δεν αναφερόμαστε, βεβαίως, σε κάποια διαρκή αναπαραγωγή αποτρόπαιων λεπτομερειών της φρικτής πράξης με στόχο την καλλιέργεια βίαιων αντιαλβανικών αισθημάτων στον ελληνικό λαό. Μας εκπλήσσει δυσάρεστα όμως το γεγονός ότι με εξαίρεση μία - δύο περιπτώσεις ουδείς φαίνεται να αισθάνεται την ανάγκη να προσεγγίσει βαθύτερα τις κοινωνικές και πολιτικές αιτίες ενός εγκλήματος που σε καμιά περίπτωση δεν περικλείεται στο πλαίσιο του αστυνομικού ρεπορτάζ.
Aλλο πράγμα ο εγκρατής και νηφάλιος χειρισμός του θέματος προκειμένου να μην τροφοδοτηθούν εθνικιστικές εξάρσεις που κανείς δεν γνωρίζει πού θα μπορούσαν να οδηγήσουν και εντελώς άλλο πράγμα ο εν συνεχεία πολιτικός στρουθοκαμηλισμός της αποφυγής ενασχόλησης με την υπόθεση, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι ασυνήθιστα σώφρονες θέσεις του συχνότατα εμπρηστικού Αλβανού πρωθυπουργού Σαλί Μπερίσα και η προφυλάκιση των δολοφόνων με βαρύτατες κατηγορίες, ικανοποίησαν καταρχάς το περί δικαίου αίσθημα και απομάκρυναν τον κίνδυνο αλυσιδωτών αντιδράσεων. Η δημόσια υπενθύμιση εκ μέρους του σε αυτή την εξαιρετικά λεπτή συγκυρία του διττού εθνοτικού χαρακτήρα της Χειμάρρας ("Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Αλβανός που να μη γνωρίζει ότι η κοινότητα που ζει σε αυτή την πόλη είναι δίγλωσση και αυτό όχι σήμερα, αλλά από εκατό και διακόσια χρόνια πριν", δήλωσε) συνέτεινε στην εκτόνωση της κατάστασης. Η υπεύθυνη στάση όμως της αλβανικής πολιτικής ηγεσίας δεν είναι καθόλου εναρμονισμένη με το κλίμα που επικρατεί στον αλβανικό πληθυσμό.
Προχθές, άγνωστοι που επέβαιναν δύο αυτοκινήτων έριξαν τουλάχιστον τρεις πυροβολισμούς(!) στο σπίτι του θύματος. Αλβανικές ιστοσελίδες αποκαλούν... "ήρωες" τους δολοφόνους! Εχει αρχίσει η συλλογή υπογραφών σε κείμενα που ζητούν την απελευθέρωση του δολοφόνου Ιλίρ Μούκα. Τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης καλλιεργούν βίαιο ανθελληνικό κλίμα...
Μόνο γραφειοκράτες έσχατης αποστέωσης δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά τα φαινόμενα σε επίπεδο κοινωνίας δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και χρήζουν οπωσδήποτε ανάλυσης και δράσης για να αποτραπούν τα χειρότερα.
Η κυβέρνηση και ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η Αλβανία ζει σε παρατεταμένη εθνικιστική παραζάλη. Βρίσκεται σε πορεία εθνικής ολοκλήρωσης, σταδιακής συσπείρωσης σε ενιαίο κράτος των γειτονικών αλβανικών πληθυσμών.
Η πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, μια απόφαση προκλητικής πολιτικής σκοπιμότητας, η οποία δικαίωσε πανηγυρικά την απόσπαση του Κοσόβου από τη Σερβία με τη χρήση στρατιωτικής βίας, οδηγεί σε εθνικιστικό παροξυσμό τους Αλβανούς. Τους υποδεικνύει εμπράκτως να πάρουν τα όπλα και να προσαρτήσουν βιαίως τα εδάφη γειτονικών χωρών που κατοικούν αλβανικοί πληθυσμοί.
Τα πολλαπλασιαζόμενα επεισόδια αναίτιων επιθέσεων εναντίον ομογενών ενθαρρύνονται πρωτίστως από αυτό το κλίμα έξαρσης του αλβανικού εθνικισμού. Οι πάμπολλες ιστορίες κακομεταχείρισης Αλβανών μεταναστών στη χώρα μας από Ελληνες υποβοηθούν την εκδήλωση τέτοιων επιθέσεων.
Το χειρότερο είναι πως ο "αυτοτελής" αλβανικός εθνικισμός διαπλέκεται όλο και περισσότερο και με οικονομικά συμφέροντα. Καθώς στην Αλβανία λαμβάνει χώρα η διαδικασία επιστροφής της κρατικοποιημένης από το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα γης, το 1945, γίνεται παράλληλα ένα απερίγραπτο πλιάτσικο: με όπλο μια βιομηχανία παραγωγής πλαστών προπολεμικών τίτλων ιδιοκτησίας, ο καθένας προσπαθεί να αρπάξει με όλα τα μέσα κτίρια, οικόπεδα, χωράφια, οτιδήποτε μπορέσει.
Οι Ελληνες της Αλβανίας όμως έχουν σχεδόν όλοι εγκαταλείψει τα σπίτια τους, τα χωράφια τους, τα χωριά τους και έχουν μεταναστεύσει στην Ελλάδα για να δουλέψουν. Αναπότρεπτο είναι οι μισοεγκαταλειμμένες περιουσίες τους να αποτελούν τον πρώτο στόχο αυτού του κύματος λεηλασίας - και φυσικά η άσκηση βίας κατά των Ελλήνων επιταχύνει την εγκατάλειψη των ιδιοκτησιών τους και το πέρασμά τους σε Αλβανούς.

ΧΕΙΜΑΡΡΑ: Τουριστικά "φιλέτα" γης
Οι μαγευτικές παραλίες της Χειμάρρας την καθιστούν το "τουριστικό φιλέτο" της Αλβανίας. Παραδοσιακά οι Ελληνες κατείχαν τις παραθαλάσσιες περιουσίες γης, καθώς οι Αλβανοί ουδέποτε είχαν καλή σχέση με τη θάλασσα. Αυτές τις ελληνικές παράκτιες ιδιοκτησίες τις εποφθαλμιούν σήμερα ισχυρότατα οικονομικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό - όχι μόνο αλβανικά, αλλά και ιταλικά. Με απάτες, εκβιασμούς και κάθε μέσο προσπαθούν να τις αποκτήσουν. Δυστυχώς, καθώς περίπου το 80% των Ελλήνων της περιοχής της Χειμάρρας έχουν κι αυτοί μεταναστεύσει στην Ελλάδα, οι μισοπαρατημένες περιουσίες τους δεν αποτελούν μόνο ελκυστική, αλλά και εύκολη λεία.

Ας μιλήσουμε επιτέλους

Η Δασκάλα των κατεχομένων μιλάει στο ΣΚΑΪ.gr

---

149347.1

Ελένη Φωκά: Η Δασκάλα των κατεχομένων της Κύπρου μιλάει για την "Οδύσσειά" της στο ΣΚΑΪ.gr

Συνέντευξη στη Θεοδοσία Κοντζόγλου 08/08/2010 | 11:51 Τελευταία Ενημέρωση 11:51 08/08/2010

προηγούμενο 1 από 1 επόμενο

---

Έδωσε μια σκληρή μάχη για 23 ολόκληρα χρόνια στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Υπέμενε ακλόνητη και θαρραλέα τα πάνδεινα και υπέφερε όσο λίγοι άνθρωποι για να προσφέρει μόρφωση, να διδάξει ελληνική παιδεία, ιστορία και χριστιανισμό στα λιγοστά φοβισμένα, εγκλωβισμένα Κυπριόπουλα και για να δίνει κουράγιο στους χιλιοταλαιπωρημένους συγχωριανούς της. Σήμερα, ζει με τις μνήμες της, σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας όπου ακόμα και το προσφυγικό λιτό σπιτάκι της, το απαίτησε, ναι το απαίτησε, γιατί κυβερνητικοί παράγοντες της είπαν ότι δεν το δικαιούται!

Η Ελένη Φωκά, η ζωντανή ηρωίδα, μια πραγματική Κυρία, μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα Γιαλούσας στο Ριζοκάρπασο. Ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα παιδιά της Λουκίας και του Λύσανδρου Φωκά (πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια). Αγροτική οικογένεια, αγροτικές εργασίες, καπνά, ελιές, χαρούπια, σιτηρά. Τα παιδιά βοηθούσαν κάθε μέρα στις δουλειές αλλά ο πατέρας είχε μεγάλη επιθυμία να μορφώσει στα παιδιά του.

Μόνον η Ελένη και άλλη μια αδελφή της πρόλαβαν να σπουδάσουν . Όλα τα άλλα παιδιά τα πρόλαβε η εισβολή του 1974. Όταν οι τουρκικές βόμβες, όργωναν Αυγουστιάτικα το Ριζοκάρπασο, η Ελένη ήταν 24 ετών, πτυχιούχος οικιακής οικονομίας, Ελληνικού πανεπιστημίου. Από το 1973 είχε διοριστεί ως εκπαιδευτικός στο νησί.

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974, την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα.

Θυμάται για εκείνη τη μέρα: «Βλέπαμε τα πλοία και τα αεροπλάνα με φόβο και τρόμο. Στη 2η εισβολή στις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι ήρθαν και στην Γιαλούσα. Νωρίτερα, είχαν αποκόψει τη χερσόνησο της Καρπασίας και έτσι δεν μπορούσαμε να φύγουμε.

Ακούσαμε τα νέα για την αποκοπή του δρόμου από το ραδιόφωνο. Τρομάξαμε. Φώλιασε ο φόβος μέσα μας. Εκείνη τη μέρα, ο πατέρας μου ήταν στους αγρούς. Έτρεξα με το ποδήλατο να του πω ότι έπρεπε να γυρίσει αμέσως στο σπίτι. Στο δρόμο έβλεπα κόσμο να τρέχει και να κλαίει.

Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, έκαναν κέρφιου (σ.σ. περιορισμό στην κυκλοφορία των ατόμων). Ρήμαξαν όλα τα καταστήματα. Μας μάζεψαν στην εκκλησία λίγο μετά το μεσημέρι. Μπήκαν με τα τανκς και οι προπομποί τους φώναζα με ντουντούκες ό,τι έπρεπε να μαζευτούμε στην εκκλησία.

Μάζεψαν όλους τους άνδρες. Από τον πατέρα μου που ήταν ηλικιωμένος έως τον μικρότερο αδελφό μου που ήταν μαθητής γυμνασίου. Όλους τους πήγαν στα Άδανα. Μόνον ο ένας αδελφός μου που ήταν στρατιώτης σώθηκε.

Τους πήραν με τα λεωφορεία. Όλα ήταν βαμμένα με μαύρη μπογιά. Ακόμα και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Τους πήγαν στον ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια. Εκεί απελευθέρωσαν τον πατέρα μου γιατί ήταν ηλικιωμένος. Τα αγόρια τα πήραν…

Τα κορίτσια τα βίασαν.. πολλά κορίτσια βίασαν... Μακάρι να μη ζούσαμε... Ζήσαμε όμως και ο πόνος του κάθε συγχωριανού ήταν πόνος όλων των υπολοίπων. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν του βιασμούς για να σκορπίσουν τον φόβο. Τελικά δεν άφησαν άνθρωπο χωρίς να τον βασανίσουν».

Εγκλωβισμένες στο φόβο ζωές

Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, αφηγείται όσα έζησε με το βλέμμα βυθισμένο στις πολύπικρες μνήμες. Δεν μιλάει ποτέ στους δημοσιογράφους. Σήμερα κάνει μια εξαίρεση, εκείνη ξέρει μόνον τον λόγο. Αφηγείται, μιλάει, κλείνει τα μάτια σαν να πνίγει έναν πόνο. Αφήνει τον θρήνο της νιότης της να πλανηθεί στο φτωχικό της. Είναι Κυριακή πρωί και από τη πόρτα της ο ήλιος δρασκελά το κατώφλι, λες και προσπαθεί να της ζεστάνει την καρδιά… Και η κυρία Φωκά συνεχίζει:

«Οι άνδρες έπρεπε να παρουσιαστούν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο κέντρο του χωριού. Με τα μάτια ακίνητα σαν άγαλμα. Αν κοίταζε κάποιος αλλού, τον κτυπούσαν βάναυσα.

Δεν μπορούσες να βγεις έξω από το σπίτι σου. Αν κάποιος έπρεπε να κινηθεί όπως ο πατέρας μου που είχε ζώα και έπρεπε να τα ταΐσει, έπρεπε να πάρει άδεια. Σε 10-15 μήνες μας πήραν και τα σιτηρά και τα καπνά και τα χαρούπια και τα ζώα. Έφεραν και τους εποίκους που μας κτυπούσαν κάθε φορά που προσπαθούσαμε να αντιδράσουμε στις κλοπές τους.

Κτύπησαν τον πατέρα μου τρεις φορές όταν πήγαν να του κλέψουν τα προϊόντα της σοδιάς. Και όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε στη φυλακή».

Η φωνή της Κυρίας Ελένης ακούγεται ραγισμένη: «Περιουσία δεν είχαμε, ασφάλεια δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε. Αν και υπήρχε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που προέβλεπε ότι μπορούσαμε να αποφασίσουμε που θα ζήσουμε, ωστόσο εκδιώχθηκε ο κόσμος υπογράφοντας μάλιστα εκβιαστικά ότι «δια της ιδίας θελήσεως» έφευγε. Δεν ξέρουμε τα μαρτύρια του καθ ενός. Ξέρω τα δικά μου… Αναγκαστικά ο κόσμος έφευγε. Κυρίως για να προστατεύσουν τα μικρά παιδιά τους».

Κλείνει τα μάτια. Σταματά την αφήγηση. Τα τελευταία της λόγια με κτυπάνε σαν χιλιάδες σφυριά τα μηνίγγια. Πως είναι δυνατόν να πονάς με μιαν αφήγηση; Κι όμως πονάς. Η καρδιά σφίγγεται. Το μυαλό πάλλεται σαν να απειλεί το κεφάλι με έκρηξη. Ποιος μπορεί να ξέρει τι έζησε αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα, στα χέρια των Τούρκων, όταν νέα κοπέλα ακόμα, αποφάσισε με μοναδικό της όπλο τον «τσαμπουκά» της, να πολεμήσει τους βάρβαρους κατακτητές για να προστατέψει τους μαθητές της αλλά και για να κρατήσει, να διατηρήσει την ελληνικότητα της τουρκοπατημένης πατρίδα της, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έρθει βοήθεια… Μα όσο ο Λεωνίδας περίμενε τη βοήθεια από τους Αθηναίους, άλλο τόσο και η Ελένη Φωκά, περίμενε και περίμενε…

Η κυρία Ελένη, με μάτια χαμένα στο χρόνο, βουρκωμένη, συνεχίζει, περιγράφοντας τα γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και τη ψυχή της: «Και οι βιασμοί που ακούγαμε, ήταν συγκλονισμός, αλλά και να κτυπούν κάθε νύχτα το σπίτι του άλλου ήταν τρόμος. Ξαφνικά να κτυπούν την πόρτα σου μες τη νύχτα…»

Το γαϊδούρι ήξερε…

«Οι έποικοι μας πήρα τα ζώα μας. Πέντε βόδια, κατσίκες, πρόβατα, όλα. Ο πατέρας μου κράτησε ένα ζώο γιατί ένας αστυνομικός του ζήτησε να του το μεγαλώσει. Ξέχασε όμως ο ντερβίσης να έρθει και ο πατέρας μου τα αύξησε τα ζώα. Ήρθαν όμως οι έποικοι και του πήραν έξι από αυτά. Κι όταν ο πατέρας μου το κατήγγειλε, ο Τούρκος αστυνομικός του είπε ότι «εγώ θα σου βρω τον ένοχο ακόμα κι αν χρειαστεί να βρω τα κόκαλα των ζώων». Ακόμα και το γαϊδούρι μας έκλεψαν. Και το καημένο αφού άλλαξε δώδεκα χέρια, ξέφυγε και ήρθε μόνον του στο σπίτι μας. Είναι αστείο αλλά ο τούρκος που υποστήριζε ότι ήταν το ζώο δικό του, έφερε δώδεκα άτομα για να βεβαιώσουν την κυριότητα του γαϊδουριού. Εκείνο όμως ήξερε, και είχε πάει στο στάβλο του χωρίς υπόδειξη!

Μας έλεγαν: βλέπεις τι έπαθε η κόρη του τάδε; Έτσι θα πάθει και η κόρη σου. Κυρίως βίαζαν παιδιά πολυμελών οικογενειών… Κι εμένα προσωπικά…».

Σταματά. Σκύβει το κεφάλι. Κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις χούφτες της και οργισμένη φωνή, «Ότι θέλεις σκέψου», μου λέει. Δεν θέλει να ανακαλέσει στη μνήμη της ό,τι από τους εισβολείς υπέστη η ίδια. Βρίσκει όμως τη δύναμη και συνεχίζει: «Πέρα από το θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα πια τι με περίμενε. Και οι Τούρκοι φρόντιζαν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανεπιθύμητοι. Τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ. Εκείνος φώναζε και φώναζε και μαζί μου γιατί εγώ δεν ήθελα να φύγω. Είχε αγανακτήσει.

Έκλεψαν όλα τα πράγματα του σχολείου. Επέβαλλαν φόρους στον πατέρα μου αν και μας εκμεταλλεύονταν την περιουσία. Εκείνος δεν πλήρωσε και του έβαλαν πρόστιμο. Το πλήρωσε τελικά ένας Κύπριος για να μην τον πάρουν φυλακή. Ήταν ο οδηγός του λεωφορείου του χωριού. Φυσικά του επέστρεψα του ανθρώπου τα χρήματα.

Οι Τούρκοι βρώμιζαν το σχολείο

Πέρασε ο Αύγουστος του 1974 και τον Σεπτέμβρη άρχισαν τα σχολεία. Είχαν μείνει στα κατεχόμενα της Β. Κύπρου κι άλλοι εκπαιδευτικοί αν και οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν να κάνουν αίτηση να φύγουν.

Ήταν εκεί η οικογένεια της διευθύντριας του σχολείου Θάλειας Καουτζιάνη. Συνέλαβαν τον άντρα της και ήταν αγνοούμενος. Κακοποιούσαν τον γιό της κάθε μέρα. Έμεινε εκείνη. Άρχισαν άλλα προβλήματα και αναγκάστηκε η διευθύντρια να φύγει. Κι άλλες εκπαιδευτικοί που είχαν μείνει, αναγκάστηκαν να φύγουν εξ’ αιτίας των καθημερινών προβλημάτων. Έφυγαν όλοι. Έμεινα εγώ. Δεν μπορούσα να ζητήσω από τους Τούρκους να μου επιτρέψουν να μείνω. Ήρθαν όμως κάποιοι γονείς και με παρακάλεσαν: «Δεν θέλουμε να μάθουν γράμματα αλλά να τα αφήνουμε στα χέρια σας για ασφάλεια». Έτσι, μου είπαν να γράψω στο υπουργείο. Εκεί ήταν δύο ακόμα δασκάλες. Έστειλα την επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας και μετά από ένα ολόκληρο χρόνο έδωσαν την άδεια να λειτουργήσει το σχολείο.

Ζήσαμε πολύ σκληρές συνθήκες. Καθημερινά στο σχολείο έρχονταν οι Τούρκοι και λέρωναν με ακαθαρσίες στη βεράντα του σχολείου. Πετούσαν στην πόρτα τις ακαθαρσίες τους. Ή τις κρεμούσαν στο πόμολο της πόρτας μέσα σε νάιλον σακούλα. Φώναζα τους στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών να τα δουν. Αισθανόμουν ικανοποίηση όταν αποκαλούσαν ζώα, γαϊδούρια τους Τούρκους. Τις τουαλέτες τις καθάριζα νωρίς το πρωί πριν έρθουν τα παιδιά γιατί αυτά δεν έφταιγαν….
Αλλά φυσικά όσο τα καταγγέλλαμε, τόσο ποιο πολλά γίνονταν. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία λέρωναν…

Όταν ζητούσαμε υλικά, χλωρίνες κλπ τα έφερναν τα παιδιά απ τα πράγματα που έστελλαν οι συγγενείς των εγκλωβισμένων στις οικογένειες.

Μας έκοβαν το νερό. Έβγαζα το νερό από το πηγάδι και το μεταφέραμε σε δοχεία και με αυτό καθαρίζαμε το σχολείο. Άλλοτε έριχναν ψόφια ζώα μέσα στο ντεπόζιτο του νερού για να μη μπορούν τα παιδιά να το χρησιμοποιήσουν. Τα έδειχνα αυτά όλα στα Ηνωμένα Έθνη και γι αυτό θεωρήθηκα ενοχλητική από τους Τούρκους.

Τα παιδιά τα εκφόβιζαν ότι θα τα σκοτώσουν, ότι θα τα βιάσουν. Και βίασαν παιδιά κάτω των 14 ετών. Ζήτησα από τους γονιούς να τα φέρουν κοντά μας. Όταν κάποιος γονιός δεν μπορούσε, πήγαινα εγώ να τα πάρω. Έξω από την πόρτα της τουαλέτας του σχολείου, στεκόμουν πάντα κάθε φορά που ένα παιδί έπρεπε να κάνει χρήση ή έστελλα τα παιδιά δύο- δύο. Γιατί τα κακοποιούσαν, τα έδερναν οι Τούρκοι στρατιώτες και οι έποικοι.

Όσο για τα βιβλία δεν μας έδιναν. Έστελλε το Υπουργείο αλλά τα κρατούσαν τα κατοχικά στρατεύματα. Και όταν μας έδιναν κάποια γύρω στο Φλεβάρη, δεν μας έδιναν τον τρίτο ή τον τέταρτο τόμο. Έτσι δυσκόλευαν το έργο μου ακόμα πιο πολύ. Γι αυτό και χρησιμοποιούσαμε τα παλιά βιβλία. Ήταν ένας συνεχής πόνος. Μια διαρκής αγανάκτηση. Αισθανόμασταν μετέωροι. Δεν είχαμε που να πιαστούμε, που να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να μας βοηθήσει.

Ακόμα και τα τζάμια, μας τα έσπαζαν, τα κεραμίδια μας τα έπαιρναν και έτρεχαν τα νερά μέσα στις αίθουσες. Όταν ζητούσαμε τζάμια ή κεραμίδια, η κυπριακή κυβέρνηση μας έστελλε ακόμα και τουρκοκύπριους να μας τα φτιάξουν. Την επόμενη μέρα όμως πάλι τα τζάμια έσπαγαν και τα κεραμίδια …έφευγαν. Μέχρι και τις λάμπες μας έκλεβαν».

Αν και νεαρή κοπέλα και η ίδια, η κ. Ελένη Φωκά, διατήρησε τότε αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης έναντι των αθώων παιδιών.

«Κάποια στιγμή τα περίπου 200 Κυπριόπουλλα μου, βρέθηκαν στο ίδιο σχολείο με 200 παιδιά εποίκων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμβιώσουν στο ίδιο προαύλιο. Τα Τουρκάκια κτυπούσαν τα παιδιά μας. Έτσι φρόντιζα να μη βγαίνουμε διάλειμμα ταυτόχρονα. Διαμαρτυρήθηκα και στα Ηνωμένα Έθνη και στις τουρκικές δυνάμεις αλλά ποιος να με ακούσει.

Τελικά κατάφερα να απομακρύνουν τα Τουρκάκια με τη βοήθεια των Ην. Εθνών».


Έγραψε στον Κόφι Ανάν - την εξαπάτησε ο Πρόεδρος της Κύπρου


Η κυρία Φωκά, θυμάται κάποιες φορές όπου τα Ηνωμένα Έθνη ή και οι κατοχικές δυνάμεις δεν της επέτρεπαν να διακινηθεί στα κατεχόμενα: «Έπρεπε να με ελέγξουν σε τρία-τέσσερα σημεία όταν έπρεπε να φύγω από το χωριό. Όταν με πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Βόρεια Κύπρο, με έβαζαν από τη πίσω πόρτα. Αλλά τα φάρμακα που μου έδιναν φοβόμουν να τα πάρω. Κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του ο γιατρός; Σκεφτόμουν. Αναγκαστικά έστελλα τη συνταγή στις ελεύθερες περιοχές.

Στη Γιαλούσα πέθαναν και άτομα από την «ιατρική περιποίηση». Έγραψα στον Κόφι Ανάν, στην Κυπριακή Δημοκρατία, στα Ηνωμένα Έθνη, λέγοντας ότι ήταν δικαίωμά μου να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τέσσερις φορές μας ζήτησαν να βγάλω Τουρκική ταυτότητα. Έρχονταν μεσάνυχτα στα σπίτια μας. Το ρεύμα, μας το είχαν κόψει. Έβαζαν ένα πανί λευκό μέσα στο σκοτάδι για να μου βγάλουν φωτογραφία. Αυτό δεν το δέχθηκα ποτέ. Γι αυτό το λόγο δεν μου επέτρεπαν να έρθω στις ελεύθερες περιοχές.

Τελικά αφού είδαν οι τουρκικές Αρχές ότι δεν άλλαζα την απόφαση μου, ότι δεν ήθελα να βγάλω τουρκική ταυτότητα, μου έδωσαν μια επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Γλαύκου Κληρίδη που μου έγραφε να έρθω στις ελεύθερες περιοχές και όταν αποθεραπευτώ να γυρίσω πίσω.

Ωστόσο από το 26 Μαΐου 1997 δεν μου επέτρεψαν να επιστρέψω στα κατεχόμενα. Έχασα έτσι το σπίτι μου, μου έκλεισαν και το σχολείο. Ήταν του Αγίου Συνεσίου, δεν θα το ξεχάσω. Πήγα στον Άγιο Συνέσιο στο Ριζοκάρπασο. Πήγα μαζί με τα παιδιά. Ήρθε Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών γιατί πήρα τηλέφωνο στο ΡΙΚ και είπα ότι ζητούσα να έρθω στις ελεύθερες περιοχές για λόγους υγείας. Ήμουν τότε 46 ετών. Προηγουμένως ένας αξιωματικός των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι η Φωκά δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πήρα σβάρνα τα σπίτια των τουρκοκυπρίων και βρήκα τηλέφωνο και μίλησα στο ΡΙΚ. Έτσι όταν ήρθαν να μου πουν ότι θα πήγαινα στις ελεύθερες περιοχές χάρηκα πολύ. Μάλιστα ασπάστηκα και τους αξιωματικούς των Ηνωμένων Εθνών που τάχα με …βοήθησαν. Δεν είχα τότε αντιληφθεί το κρυφό παιχνίδι που έπαιξαν σε βάρος μου όλοι.

Όταν έφθασα στην ελεύθερη Κύπρο, ήρθε κάποιος αξιωματούχος και μου είπε: «Ε! μέχρι να ανοίξουν και τα σχολεία τον Σεπτέμβρη….»
Τότε κατάλαβα ότι υπήρξε συνέργεια των κυπριακών Αρχών και των Ηνωμένων. Εθνών για τον σιωπηλό εκτοπισμό μου.

Τέσσερις φορές προσπάθησα να επιστρέψω. Με κτύπησαν στο Λήδρα Πάλας (σ.σ. Ξενοδοχείο στην Πράσινη Γραμμή) οι Τουρκικές δυνάμεις. Επέμενα και για ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα στην «Πράσινη Γραμμή» αλλά δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω για τη Βόρεια Κύπρο. Με ταλαιπωρούσαν και καθυστερούσαν και τους εγκλωβισμένους που περίμεναν μέσα στα λεωφορεία για να γυρίσουν στα σπίτια τους. Κάποια μέρα με παρακάλεσαν και οι εγκλωβισμένοι : «Ελένη λυπήθου μας κατέβα από το λεωφορείο».

Το «ευχαριστώ» της Κυπριακής Δημοκρατίας

Η ηρωίδα δασκάλα, δίδαξε επί 23 χρόνια τα σκλαβωμένα Κυπριόπουλα στην κατεχόμενη Κύπρο. Πώς εκφράστηκε άραγε το «Ευχαριστώ» της Κυπριακής Κυβέρνησης»γι αυτή της την προσφορά;

«Καμία προσοχή, καμία επικοινωνία. Από την ημέρα που ήρθα αντιμετώπισα την αδιαφορία. Ούτε κάποια υπηρεσία, ούτε κάποιος Υπουργός, ή Βουλευτής, ή Διευθυντής του Υπουργείου Παιδείας δεν ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν για την περίπτωσή μου. Μάλιστα όταν μου ήρθε διορισμός από το Υπουργείο Παιδείας μου είπαν ότι ήμουν «οκνηρή» και γι αυτό δεν ήθελα να εργαστώ εδώ. Ενώ αυτή ήταν η διαμαρτυρία μου για την απομάκρυνσή μου από το δικό μου σχολείο.

Όταν εκτοπίστηκα, δεν είχα φέρει μαζί μου τίποτα από τα πράγματά μου. Όλα έμειναν εκεί στο Ριζοκάρπασο και τα έκλεψαν. Μόνο μια καλή κυρία πήγε στο σπίτι μου και βρήκε μία σημαία από τις δύο τις ελληνικές που είχα σπίτι και μου την έφερε. Την είχε τυλίξει μέσα σε μια νυχτικιά για να μη τη δούνε …. (σ.σ. κλαίει). …Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα.

- Κάποιο από τα παιδιά που διδάξατε εκεί, ήρθε να σας δει εδώ στην Αγλαντζιά;
- Δυστυχώς όχι.
- Κανένας;;
- Κανένας. Δεν έχω απαίτηση. Ξέρω ότι η ζωή είναι σκληρή για όλους όπως τη βιώνω κι εγώ. Εύχομαι βέβαια να είναι όλα τα παιδιά μου καλά.

Και από το σημείο αυτό, κάθε λέξη της Δασκάλας Ελένης Φωκά, κτυπάει προσβλητικά στην συνείδηση μας. Με μεγάλη δυσκολία προσθέτει: «Πρέπει να πω ότι ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου δεν έτυχαν καμιάς βοήθειας. Και σήμερα, βιώνω τις χειρότερες καταστάσεις… (σ.σ. η φωνή της ηρωίδας κόβεται από λυγμούς) γιατί δεν θέλησα να προδώσω τις αρχές μου, τη πατρίδα μου…

Τη ρωτάμε γιατί η Κυπριακή Κυβέρνηση της γύρισε την πλάτη;
- Δεν θα ήθελα να τα βγάλω στα φόρα. Γι αυτό ζω έρημη…

Κάποτε λες «δεν αξίζει». Κάποτε πληγώνεσαι. Δεν είναι δυνατόν και δεν θέλω καμιά βοήθεια αλλά… (σ.σ. συνεχίζει να κλαίει σιωπηλά) …άμα τα θυμάσαι… Άφησαν την ευθύνη στους ανθρώπους που υπέφεραν, να ζουν μόνοι τους τις τραγικές συνέπειες της κατοχής. Εγώ τίποτε δεν θέλω. Εξάλλου βλέπεις και το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι είναι απάνθρωπη κοινωνία που ζούμε.

Η κυπριακή κυβέρνηση εξάντλησε όλο το ευχαριστώ της μ’ ένα σπίτι προσφυγικό. Και αυτό «κατά παραχώρηση» και με ευθύνη του Υπουργού, γιατί λένε ότι «δεν δικαιούμαι» διότι έπρεπε να ήμασταν δύο άτομα. Δεν μου δίνουν το δικαίωμα να ζήσω, έστω ακόμα δέκα χρόνια σαν άνθρωπος. Αυτοί που θησαυρίζουν σε βάρος του αδύναμου και απροστάτευτου λαού, που αγαπά τον τόπο του. Και η ευχή μας, η παράκλησή μας μία είναι προς τη διεθνή κοινωνία: Να βοηθήσουν τον τόπο μας. Και διερωτώμαι: πως δεν μας κατανόησε μέχρι σήμερα καμία χώρα. Ενταχθήκαμε στην ΕΕ και αντί να βοηθιέται η Κύπρος, επιβραβεύεται η Τουρκία. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αναζητούμε πατρίδα.

Όσα σας είπα είναι λόγια. Άλλη όμως η αίσθηση του βιώματος των 23 χρόνων. Τώρα μπορεί να μη ζω τον φόβο, αλλά ζω μακριά από τον παράδεισό μας. Η βεβήλωση των εκκλησιών μας φωνάζει, φωνάζουν οι πέτρες… αυτό δεν το αντέχω! Είναι ευθύνη των ηγετών μας, είναι ευθύνη δική μας.. .κάτι πρέπει να κάνουμε!»

Κρύβαμε το βιβλίο της ελληνικής ιστορίας

Οι μνήμες γυρίζουν πίσω στη διδασκαλική αίθουσα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο: «Δεν μας επέτρεπαν οι Τούρκοι να χρησιμοποιούμε το βιβλίο της ιστορίας και των θρησκευτικών. Όμως επειδή τα παιδιά ζούσαν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις ήθελαν να μάθουν. Γι αυτό κάποια βιβλία που βρήκαμε από τα προηγούμενα χρόνια, τα δίδασκα ψιθυριστά. Και είχαμε άλλα βιβλία αγγλικών, μαθηματικών πάνω στα θρανία για να σκεπάζουμε τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών. Κάποιος που ήρθε από το Υπουργείο Παιδείας είπε ότι χρησιμοποιούμε το Αμερικάνικο σύστημα, προφανώς γιατί ήθελε να δείξει κάτι».

Έρχονταν τα παιδιά το πρωί και μου έλεγαν ότι έκλεψαν τον έναν ή τον άλλο και μου ζητούσαν να κάνω κάτι. Έτσι καλούσα τα Ην. Έθνη και όταν έκανα χειραψία, έδινα κρυφά χαρτί με αναφορά στο χέρι του αξιωματικού. Έτσι μόνον περνούσα τα αιτήματα των κατοίκων στους ειρηνευτές. Τα έγραφα στα Ελληνικά γιατί δεν ήξερα πολύ καλά αγγλικά. Κάποιοι όμως πρόδιδαν τα χαρτάκια μου και τότε είχα επιπτώσεις από τους Τούρκους όπως και οι πολίτες που αφορούσαν.

Όταν θέλαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για πράγματα απαράδεκτα, κάναμε εξορμήσεις και τα ίδια τα παιδιά φωτογράφιζαν για να μην δουν εμένα οι Τούρκοι. Μου έλεγαν «μη φοβάσαι κυρία» δεν θα πούμε τίποτα.

Μια μέρα, ήρθαν Τούρκοι και αμερικάνοι δημοσιογράφοι. Ήθελαν για το λόγο αυτό να με απομακρύνουν. Μου είπαν ότι «πρέπει να σε πάμε στη Γιαλούσα». Τότε σηκώθηκαν όλα τα παιδιά και αντέδρασαν λέγοντας: «Θα πάμε μαζί με τη δασκάλα μας». Οι Τούρκοι άρχισαν αναγκαστικά τις διαπραγματεύσεις με τα παιδιά. Τελικά δέχθηκαν να έρθει μαζί μου ο μεγαλύτερος και ήρθε ο Παναγιώτης.

Και όπως μου είπαν μετά, οι δημοσιογράφοι πήραν συνέντευξη από τα παιδιά των εποίκων, τα οποία παρουσίασαν ως Κυπριόπουλλα που περνούσαν πολύ καλά στα κατεχόμενα.

Την ίδια ημέρα από εμένα που με πήγαν στον αστυνομικό σταθμό, μου έκαναν μια ψευτοανάκριση με περίεργες ερωτήσεις για τον καιρό, τις αποστάσεις και άλλες αδιάφορες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι μας λέω στον Παναή: «Δεν φεύγουμε από εδώ»; «Όχι κυρία, που να πάμε, θα μας πιάσουν». Είχα όμως αγωνία για την ασφάλεια των παιδιών. Σκεφτόμουν αν θα περάσει κάποιος να δει ότι τα παιδιά ήσαν μόνα τους».

Είμαι εχθρός …

Η αφήγηση της Κυρίας Ελένης Φωκά, (σ.σ. Κυρία με κάπα κεφαλαίο πάντα) αναμφίβολα προβληματίζει κάθε Έλληνα και Ελληνίδα καθώς μόνον απορία για τη συμπεριφορά των Κυπριακών Αρχών και μια έντονη γεύση απογοήτευσης αφήνει.

«Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα, από την κυπριακή κυβέρνηση. Για αυτό ζω τη δυστυχία μου. Εγώ σήμερα είμαι εχθρός της οικογένειάς μου, γιατί εξ αιτίας που ήμουν δασκάλα, κακοποιήθηκαν μέλη της οικογένειάς μου. Και αυτό μου το χρεώνουν. Και ότι συνέβη στα αδέλφια μου… που ψωμοζητούν…, δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Ούτε υποστήριξη ούτε ψυχολογική βοήθεια. Οι πόρτες που κτύπησαν ήσαν όλες κλειστές. Είμαστε το μαύρο πρόβατο. Η μητέρα μου ζει στο Τσιακιλερό και είναι 88 ετών. Την βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι λίγο μακριά. Ζήτησα να μου δώσουν σπίτι εκεί. Δεν δικαιούμαι μου απάντησαν. Έζησα 23 χρόνια μακριά από τους δικούς μου και τώρα ζω και πάλι μακριά τους».