ΟΙ ΔΟΛΙΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

Η ελεύθερη Κύπρος έχει να αντιμετωπίσει πολλά και διάφορα  προβλήματα . Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα είναι η κατοχή του εδάφους της από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής και τους τουρκοκύπριους συνεργούς των .Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι η χειρότερη που θα μπορούσε να υπάρξει. Το πολιτικό κατεστημένο του τόπου , αμετακίνητο από τη γραμμή του ενδοτισμού, αποτελεί επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα του τόπου .Η παράταση αυτού του κατεστημένου στην εξουσία εγκυμονεί μύρια δεινά για τη πατρίδα . Διότι η  υποχωρητικότητα των κρατούντων τείνει προς την νομιμοποίηση των πολιτικών στόχων της εισβολής και κατοχής .Θα κάνουμε ένα σημαντικό βήμα προς την απελευθέρωση της πατρίδος μας εάν απαλλαχθούμε του ενδοτικού πολιτικού κατεστημένου .

Άλλα προβλήματα της κοινωνίας μας που θα μπορούσαν να επιλυθούν άμεσα και αποτελεσματικά, διαιωνίζονται και πολλαπλασιάζονται εξαιτίας και πάλιν της υποχωρητικότητας των κρατούντων. Τέτοια προβλήματα είναι η λαθρομετανάστευση αλλά και η εγκατάσταση τούρκων στο νότο με την βοήθεια και την οικονομική στήριξη της κυβερνήσεως .Παρά τις διαμαρτυρίες των πολιτών σε πλαίσια δημοκρατικά, η κυβέρνηση κωφεύει και ακολουθεί την πορεία της σε πλήρη αυτονόμηση από τη λαϊκή θέληση. Η ανησυχία μας είναι εάν αυτή η τακτική της διόγκωσης των προβλημάτων της λαθρομετανάστευσης και της εγκατάστασης τούρκων στο νότο γίνεται με σκοπό την πρόκληση κοινωνικής ταραχής την οποία θα αξιοποιήσουν κατάλληλα οι κρατούντες για την επιβολή των ευρύτερων σχεδίων τους. Το κράτος έχει καθήκον με τις δυνάμεις ασφαλείας που διαθέτει, να σταματήσει άμεσα την επιδείνωση αυτών των προβλημάτων. Οφείλει να σταματήσει την εγκατάσταση τούρκων στο νότο και την διέλευση λαθρομεταναστών από τα κατεχόμενα. Τα μέτρα που μπορεί να πάρει είναι πάρα πολλά, όμως λείπει η πολιτική βούληση .

Καταγγέλλουμε το πολιτικό κατεστημένο  για μεθοδευμένη αλλαγή δεδομένων με στόχο ένα μικτό κράτος στο νότο και ένα κατεχόμενο στο βορρά. Αυτό το νέο δεδομένο θέλουν να το χρησιμοποιήσουν σαν ένα στιλέτο στο λαιμό του λαού προκειμένου να αποδεχθεί τη σχεδιαζόμενη λύση–διάλυση της κυπριακής δημοκρατίας .

Η αντιμετώπιση ατού του μεγάλου προβλήματος που συνιστά ακραία εθνική υποχώρηση πρέπει να γίνει με απολύτως έννομα και δημοκρατικά μέσα , με κεντρικό στόχο την αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης. Κάθε παρεκτροπή θα δυναμώσει το κατεστημένο και θα ενισχύσει τις δυνάμεις καταστολής εις βάρος της ελευθερίας του λόγου. Ο μοναδικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι εθνικές λαϊκές δυνάμεις είναι ο δρόμος της πολιτικής και της εκπροσώπησης τους στα όργανα εξουσίας. Το κατεστημένο θα επιχειρήσει τα πάντα για να μας φράξει αυτό το δρόμο ή για να αλλάξει την πορεία μας και τους στόχους μας. Δεν θα το πετύχει. Έχουν γνώσιν οι φύλακες .

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η Ευρώπη χρειάζεται ριζοσπαστικές αλλαγές

Ποιος θα με σώσει από τον ευρωσκεπτικισμό; Για δεκαετίες δεν είχα πάθει τέτοια κατάθλιψη με το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Η Ευρωζώνη διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική προοδεύει με ταχύτητα μεθυσμένου σαλίγκαρου
Η ισχύς μετατοπίζεται στην Ασία. Ολα όσα συνέθεταν την κινητήρια δύναμη της Ευρώπης μοιάζουν παρωχημένα. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες αραδιάζουν ξανά τις καρέκλες τους στο κατάστρωμα του Τιτανικού, δίνοντας στη διεθνή κοινότητα οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
Η κρίση στην Ευρωζώνη τώρα αρχίζει. Οι αγορές ομολόγων δεν επείσθησαν από τη βοήθεια προς την Ελλάδα, αυτή που προκαλεί «σοκ και δέος». Ισως να συγκινήθηκαν κάπως από τη σπουδή με την οποία η ΕΚΤ άρχισε να αγοράζει ομόλογα των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης. Ομως, για τους Ελληνες και τους Πορτογάλους το κόστος του δανεισμού παραμένει εξαιρετικά υψηλό σε σχέση με τη Γερμανία. Γνώστης της στρατηγικής των ομολόγων δεν διακρίνει πλέον παρά δύο εναλλακτικές λύσεις: είτε η Ευρωζώνη θα οδεύσει προς τη δημοσιονομική ένωση, με επιπλέον απώλεια εθνικής κυριαρχίας των χωρών-μελών της και με την έξωθεν επιβεβλημένη δραστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος· ή ορισμένα αδύναμα μέλη θα πέσουν, είτε στο εσωτερικό της ζώνης, είτε εκτός αυτής, αφού θα την εγκαταλείψουν. Οπότε θα παρατηρηθεί ακόμη μεγαλύτερη φυγή κεφαλαίων από τους αδύναμους προς τους ισχυρούς, δηλαδή από την Ευρωζώνη προς άλλες κατευθύνσεις ή εντός της σημερινής Ευρωζώνης προς τη Γερμανία.
Η ένταση θα κλιμακωθεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Η οργή κατά της Γερμανίας, εντός και εκτός αυτής, θα κλιμακωθεί επίσης, εάν αποφασίσει να επιβάλει αυστηρότερους όρους για τη δημοσιονομική ένωση, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που θα διατρέξουν άλλες κυβερνήσεις, στήνοντας την Ελλάδα και την Πορτογαλία στον τοίχο και προκαλώντας νέα φυγή κεφαλαίων με την ίδια αποδέκτη.
Οι υφιστάμενες και αναδυόμενες μεγάλες δυνάμεις του 21ου αιώνα, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Βραζιλία, η Ρωσία, αντιμετωπίζουν μάλλον περιφρονητικά τη φιλοδοξία της Ευρώπης να διαδραματίζει ρόλο μιας και ενιαίας μεγάλης δύναμης στη διεθνή σκηνή. Η περυσινή υποτυπώδης συμφωνία για τις κλιματικές αλλαγές στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, τομέας στον οποίο η Ευρώπη υποτίθεται ότι ηγείται, υπεγράφη μεταξύ των ΗΠΑ, της Κίνας, της Νότιας Αφρικής και της Βραζιλίας. Η Ευρώπη δεν βρισκόταν καν μέσα στην αίθουσα. Το ξυπνητήρι χτύπησε στην Κοπεγχάγη, αλλά η Ευρώπη δεν ξύπνησε.
Το Πεκίνο, η Μόσχα, το Νέο Δελχί και η Ουάσιγκτον δεν θα περιμένουν την Ευρώπη για πολύ. Η Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα είναι απασχολημένη με τα δικά της εθνικά θέματα, με τη Μέση Ανατολή και με την Κίνα. Ο Ομπάμα τηλεφώνησε στον Ντέιβιντ Κάμερον και αβρόφρων αναφέρθηκε στην «ειδική σχέση» ΗΠΑ - Βρετανίας, αλλά δεν έχει συναισθηματικούς δεσμούς με τη Γηραιά Ηπειρο. Σήμερα κυριαρχούν ακρωνύμια, όπως Basics (Βραζιλία, Ν. Αφρική, Ινδία, Κίνα), Brics (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) και IBSA (Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική). Ισως στο μέλλον να μη σημαίνουν τίποτε. Στις γεωπολιτικές αγορές όμως, όπως και στις άλλες, η προσδοκία είναι πραγματικότητα.
Μετά το 1945 και για περισσότερο από μισόν αιώνα, το ευρωπαϊκό εγχείρημα στηρίχθηκε σε πέντε παράγοντες. Στην ανάμνηση του πολέμου. Στη σοβιετική απειλή κατά της Δυτικής Ευρώπης και στην επιθυμία των Κεντρο - Ανατολικοευρωπαίων να ξεφύγουν από τη σοβιετική κυριαρχία. Στην αμερικανική υποστήριξη προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως αντίπαλον δέος στη σοβιετική απειλή. Στην επιθυμία της μεταπολεμικής Γερμανίας να επανενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια και να εξασφαλίσει την υποστήριξη των γειτόνων της προς τη γερμανική επανένωση. Στη Γαλλία και στη φιλοδοξία της για μια Ευρώπη υπό την καθοδήγησή της. Αυτοί οι παράγοντες ή έχουν χαθεί ή έχουν ατονήσει.
Εχουν υποκατασταθεί από την κλιματική αλλαγή και το διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, από τις αναδυόμενες υπερδυνάμεις σε έναν κόσμο με πολλούς πόλους. Βέβαια, στη σημερινή Ευρώπη εξαλείφθηκε ο φόβος, το βιοτικό επίπεδο και η ποιότητα ζωής ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Για να μην αλλάξουν, όμως, τα πράγματα, χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές.
Ισως ένας Τσώρτσιλ, μιλώντας για «αίμα, ιδρώτα και δάκρυα», να έπειθε τους Ευρωπαίους. Αντ’ αυτού έχουμε την κ. Μέρκελ, τον κ. Σαρκοζί, τον κ. Μπερλουσκόνι, τώρα και τον Ντέιβιντ Κάμερον. Η νέα κυβέρνηση έκανε καλή αρχή στην Ευρώπη. Την Τετάρτη ο Τζορτζ Οσμπορν «κατάπιε» την οδηγία των Βρυξελλών για τα hedge funds με την αβρότητα Αγγλου ταξιδιώτη της βικτωριανής εποχής, που καταπίνει μάτια αρνιού σε σκηνή βεδουίνου. Και ο κ. Κάμερον επέλεξε το Παρίσι και το Βερολίνο για την πρώτη του πρωθυπουργική έξοδο. Η Βρετανία δεν θα γίνει η τροχοπέδη της Ευρώπης, όπως θέλουν πολλοί Συντηρητικοί βουλευτές. Δεν θα γίνει όμως ούτε η κινητήριος δύναμη.
Από πού λοιπόν θα προέλθει ο δυναμισμός; Η Ευρώπη έχει ξαναζήσει δύσκολες περιόδους και κάθε φορά κατόρθωνε να ξανασταθεί στα πόδια της, να κάνει ένα βήμα μπροστά. Οι διεθνείς ανταγωνιστές της έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους. Ισως, λοιπόν, σε δέκα χρόνια από σήμερα οι ιστορικοί να γελούν με τον ευρωσκεπτικισμό του 2010. Εφόσον η Ευρώπη ξυπνήσει από τον λήθαργο. Ξύπνα Ευρώπη!


ΠΗΓΗ:Ας μιλήσουμε επιτέλους!

Οι βάρβαροι στις πύλες της Ευρώπης;

Η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει μια θεμελιώδη κρίση που δεν πρόκειται να λυθεί με επιθέσεις ενάντια στη διεθνή κερδοσκοπία
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Υπουργών αναγκάστηκε να υποσχεθεί εκατοντάδες δις ευρώ στα κράτη μέλη που αντιμετωπίζουν ισχυρούς δημοσιονομικούς κινδύνους, κι αυτό αν και η ευρωπαϊκή οικονομία σαν σύνολο δεν βρίσκεται πράγματι σε κρίση. Αντιθέτως, οι περισσότερες εκθέσεις και οι σκληροί οικονομικοί δείκτες της υποδεικνύουν ανοδικές τάσεις, με τη μόνη χώρα που αντιμετωπίζει όντως σοβαρά προβλήματα, την Ελλάδα, να αντιπροσωπεύει μόνο το 3% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης.
Παρόλα αυτά η παρούσα κρίση αποτελεί μια σχεδόν υπαρξιακή πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ένωση – εξ ου και τα τόσο μεγάλα ποσά – επειδή διακυβεύει ευθέως τη βασική αρχή της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης: τη φύση του κυρίαρχου κράτους. Η υπόθεση της Ελλάδας έχει θέσει το απλό αλλά δύσκολο ερώτημα: μπορεί ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. να αφεθεί να χρεοκοπήσει;
Κατά τη μία προσέγγιση το κυρίαρχο κράτος είναι ιερό και απαραβίαστο. Η Ε.Ε. οφείλει να παρέμβει και να συνδράμει κάθε ‘αμαρτωλό’ κράτος μέλος της προκειμένου αυτό να ξανασταθεί στα πόδια του. Αλλά η άποψη αυτή προϋποθέτει πως όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης συμμορφώνονται με τις οικονομικές αρχές της δημοσιονομικής σωφροσύνης και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και πως τυχόν προβλήματα μπορεί να ανακύψουν μόνο εξαιτίας μη προβλέψιμων αντίξοων πληγμάτων, προσωρινών τοπικών πολιτικών δυσχερειών, και – ο προτιμωμένος ένοχος – των παράλογων αγορών.
Η προσέγγιση αυτή, εφαρμοζόμενη στην περίπτωση της Ελλάδας, σημαίνει πως η δημοσιονομική κρίση της χώρας οφείλεται στις υπερβολικές αντιδράσεις των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών στις τοπικές πολιτικές δυσχέρειες (υπερβολική αύξηση δαπανών της ελληνικής κυβέρνησης πριν τις τελευταίες εκλογές). Επιπλέον, η θέση αυτή υπαινίσσεται πως η Ευρώπη έχει τον πλήρη έλεγχο της κρίσης και πως οι ευρωπαϊκές αρχές έχουν επεξεργαστεί ένα αποτελεσματικό σχέδιο ικανό να επιλύσει όλα τα δημοσιονομικά και διαρθρωτικά προβλήματα της Ελλάδας. Εξ ου και το διαρκώς επαναλαμβανόμενο μότο του Νότου: «Το σχέδιο ΔΝΤ/ΕΕ θα πετύχει. Δεν υπάρχει περίπτωση χρεοκοπίας».
Η εναλλακτική προσέγγιση είναι πιο πραγματιστική και βασίζεται περισσότερο στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Η λεγόμενη ‘προσέγγιση του Βορρά’ έχει ως αφετηρία της την υπόθεση ότι τα κράτη μέλη παραμένουν κυρίαρχες οντότητες, και πως μπορεί ένα κράτος μέλος να μην εφαρμόσει το απαιτούμενο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής. Η προσέγγιση αυτή βρίσκεται ενσωματωμένη στη ρήτρα ‘απαγόρευσης οικονομικής συνδρομής’ (no bailout) που βρίσκεται στα ιδρυτικά έγγραφα του κοινού νομίσματος και συνεπάγεται ότι η κάθε χώρα είναι υπεύθυνη για το δημόσιο χρέος της. Με βάση την προσέγγιση αυτή, σε περίπτωση που μια χώρα παραβιάζει τους βασικούς κανόνες του κοινού νομίσματος, υπάρχει περίπτωση χρεοκοπίας της.
Προφανώς οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν συμμετέχουν άμεσα σε αυτή τη συζήτηση. Αλλά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο συνολικό παιχνίδι. Ο κάθε κάτοχος ελληνικών κρατικών ομολόγων, ιδίως των μακροπρόθεσμων ομολόγων, θα πρέπει να υπολογίσει πόσο πιθανό είναι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να καταφέρει να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ώστε η χώρα να συνεχίσει να εξυπηρετεί πλήρως το χρέος της (και στην ώρα του).
Η συλλογική κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών για την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική κάθε κυβέρνησης εκφράζεται με το αφάλιστρο κινδύνου που καταβάλλει η κυβέρνηση για το εξωτερικό χρέος της. Οι αμφιβολίες των χρηματοπιστωτικών αγορών οδηγούν σε υψηλότερα ασφάλιστρα κινδύνου, με αποτέλεσμα μια κυβέρνηση που ήδη αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα να δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο να αναχρηματοδοτήσει το χρέους της. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές συχνά κάνουν λάθος στις κρίσεις τους. Αλλά αποτελούν ένα συντελεστή της οικονομικής ζωής που δεν μπορούμε απλά να ξορκίσουμε ή να εκβάλλουμε.
Θα μπορούσε να φέρει κανείς την αντίρρηση ότι ο διαχωρισμός μεταξύ των προσεγγίσεων του ‘Βορρά’ και του ‘Νότου’ σήμερα αφορά το ακαδημαϊκό επίπεδο, επειδή όντως δεν υπάρχει περίπτωση χρεοκοπίας, καθώς μια ελληνική, ας πούμε, χρεοκοπία, θα μπορούσε να προκαλέσει καταστροφικές αντιδράσεις στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές. Αλλά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δημιούργησε επίσης μια ‘Δύναμη Κρούσης’ υπό την ηγεσία του προέδρου της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπί, προκειμένου να επεξεργαστεί συγκεκριμένες προτάσεις μεταρρύθμισης της ΟΝΕ.
Η βασική επιλογή που καλείται να κάνει αυτή η ομάδα είναι απλή: οι προσπάθειές της θα στοχεύσουν αποκλειστικά και μόνο στην αποτροπή της πτώχευσης (συμπεριλαμβάνοντας μια δημοσιονομική στήριξη δίχως τέλος), ή θα δει και αν πρέπει να υπάρξουν προετοιμασίες απέναντι στην ενδεχόμενη πτώχευση ενός κράτους μέλους ώστε να απαλυνθούν οι συνέπειες σε περίπτωση που κάτι τέτοιο τελικά συμβεί;
Η πρώτη επιλογή ενέχει την επεξεργασία μέτρων που θα μας αποδώσουν περίπου ‘κάτι παραπάνω από τα ίδια’ – δηλαδή την ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης με περισσότερες προβλέψεις για την εποπτεία και τη συνεργασία σε επίπεδο οικονομικών πολιτικών. Αλλά η προσέγγιση αυτή δεν απαντά στο βασικό ερώτημα: τι θα γίνει αν το πλαίσιο δεν αποδειχθεί αποτελεσματικό; Όσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατορθώνουν να απαντήσουν αυτό το ερώτημα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα συνεχίσουν να αμφιβάλλουν για την μακροπρόθεσμη σταθερότητα του ευρώ.
Δεν είναι δυνατή η σταθεροποίηση της Ευρωζώνης σε πολιτικούς και οικονομικούς όρους δίχως την εισαγωγή ενός στερεού πλαισίου για την επίλυση κρίσεων και τη δυνατότητα αντιμετώπισης της στάσης πληρωμών ενός κράτους μέλους. Η προσέγγιση σύμφωνα με την οποία είναι αδύνατη η χρεοκοπία κράτους μέλους, συνεπάγεται ότι το ευρώ πρέπει να στηριχθεί από μια πολιτική, ή έστω, από μια δημοσιονομική ένωση.
Αυτή είναι η επιλογή με την οποία έρχονται τώρα αντιμέτωποι οι Ευρωπαίοι ηγέτες: είτε να κάνουν το ριζοσπαστικό βήμα προς την πολιτική ολοκλήρωση ή την ολοκλήρωση σε επίπεδο πολιτικών, είτε θα θεσπίσουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας ενός κράτους μέλους το οποίο δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στους βασικούς κανόνες της ΟΝΕ. Όσα λεφτά και να δώσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα καταφέρουν να υπεκφύγουν αυτού του κρίσιμου ζητήματος.


ΠΗΓΗ:Ας μιλήσουμε επιτέλους!

Πόσες μεραρχίες έχει η Goldman Sachs;...

Ο όρος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που θέτει στο τραπέζι της Ε.Ε. η Γερμανία, έδωσε εκ νέου καύσιμο στη φημολογία ότι φωτογραφίζεται η Ελλάδα για χρεοκοπία και αποβολή.
Όσο πιο συχνά όμως ακούμε ένα σενάριο, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτό, λέει ένας κανόνας που ισχύει στις αγορές. Ισχύει το ίδιο στην πραγματική οικονομία;

Στις αγορές ισχύει αυτό που έλεγε η Μπριζίτ Μπαρντό: «Το σεξ είναι κάτι για το οποίο όσα περισσότερα λες τόσα λιγότερα κάνεις» Μακάρι να ισχύει το ίδιο και για τη φλυαρία «λυτών» και «δεμένων» περί του απευκταίου της ελληνικής χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.

Υπάρχει ένας «συρμός» στο εξωτερικό και το εσωτερικό που παρατηρεί τη λογιστική πλευρά του ζητήματος. Τόσα χρέη συν τόση ανάπτυξη ίσον δεν βγαίνει η εξίσωση, άρα βγαίνουμε από το άντρο του καπιταλισμού, τυπώνουμε δραχμές και εξασφαλίζουμε πλήρη απασχόληση...

Μια πλήρη απασχόληση χωρίς παραγωγή πλούτου και μια θέση στο διεθνή καταμερισμό παραγωγής και αναδιανομής... Όπερ, τυπώνουμε «πλατανόφυλλα» και τα μοιράζουμε σαν χάντρες στους ιθαγενείς.

Προς τι όλο αυτό το ψεύδος; Μα προς τέρψιν των αυτιών του άνω του ενός εκατ. δημοσίων υπαλλήλων και συνοδοιπόρων  που είχε πιστέψει το θέσφατο της νεοελληνικής νομενκλατούρας ότι άπαξ και μπήκες στο δημόσιο έχεις εξασφαλιστεί δια βίου. Κάτι σαν επαγγελματικό συγχωροχάρτι που εξασφάλιζε την είσοδο στας αιώνιας μονάς.

Πολιτική απόφαση…

Πιστεύω όμως ότι η απόφαση της εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν μια πολιτική απόφαση. Πολιτική θα είναι η απόφαση της παραμονής της ή όχι σ’ αυτό.

Κατ’ αρχήν το σενάριο που απορρέει από τις γερμανικές θέσεις για ελεγχόμενη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, είναι αντίθετο με τις ισχύουσες συνθήκες οι οποίες για να αλλάξουν απαιτούν ομοφωνία.

Οπότε μην βιαστείτε να κερδοσκοπήσετε στην ελληνική χρεοκοπία ακόμη...

Η γερμανική εμμονή μάλλον μοιάζει με ένα διαπραγματευτικό χαρτί που πέφτει στο τραπέζι για να κερδηθεί κάτι άλλο. Μια αποβολή της Ελλάδας θα έβγαζε στη σέντρα όλο το νότο της Ε.Ε. Η Γαλλία χωρίς το νότο θα εξελισσόταν σε δορυφόρο της Γερμανίας.

Αν οι Γερμανοί βιάζονται για νομισματική ορθοδοξία το πιθανό σενάριο να αποχωρήσουν αυτοί από το ευρώ, αλλά το 2000 δεν είναι 1914 ούτε 1937.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν είναι χρήσιμη η Ε.Ε. μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την κατάρρευση της Σοβιετίας. Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της ανόδου της Ασίας και της Ινδίας φοβάμαι ότι δεν αρκεί η Γερμανία ή μια ένωση της Κεντρικής Ευρώπης για να εξισορροπήσει τα μεγέθη που δημιουργούνται. Ίσως ούτε η ΕΕ των 27. Ίσως στο μέλλον να μιλάμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες του Βορείου Ατλαντικού, της Ρωσίας και της Τουρκίας...

Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι εμείς πρέπει να επαναπαυτούμε αλλά να εκπλήξουμε θετικά την διεθνή κοινότητα κάνοντας μέσα σε λίγα χρόνια αυτά που δεν κάναμε σε δεκαετίες. Σαν λαός όμως τις μεγάλες προόδους τις έχουμε πετύχει μετά μεγάλες καταστροφές. Όταν δηλ. βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο.

Ρύθμιση αγορών

Την εβδομάδα που πέρασε το Κογκρέσο ενέκρινε τα μέτρα για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Στα ίδια βήματα κινήθηκε και η Ε.Ε. με αιχμή τη Γερμανία.

Η αντιπαράθεση δεν έχει λήξει όμως, ούτε οι αντιδράσεις της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ελίτ που βλέπει να της τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Η πολιτική ηγεσία δείχνει αποφασισμένη να περιορίσει τον καπιταλισμό των καζίνο στρέφοντας ρευστότητα στην πραγματική οικονομία.

Όσοι νομίζουν ότι οι δογματικοί μονεταριστές των οίκων και των τραπεζών είναι σε θέση να επιβάλλουν το συμφέρον τους αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος, ας παραφράσουν το ρητορικό ερώτημα του Ιωσήφ Στάλιν: Πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας...

Πόσες μεραρχίες έχει η Goldman Sachs;...

Ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης

Πολύ πιθανό είναι μετά τη ρύθμιση των αγορών οι ανεπτυγμένες οικονομίες της Δύσης να επιχειρήσουν να ρυθμίσουν μερικώς και την παγκοσμιοποίηση.

Η Δύση δεν αντέχει την φυγή των θέσεων εργασίας στην Ασία, ούτε η Ασία μπορεί να ευημερεί επ’ αόριστον από χρεωμένους και άνεργους δυτικούς καταναλωτές. Για να δουλεύει ομαλά ο κύκλος πρέπει να προσφέρει θέσεις εργασίας στις δυτικές κοινωνίες.

ΠΗΓΗ:capital.gr

Τεχνητό στρατηγικό βάθος

Ν. Λυγερός
Μέσω του Νεοθωμανισμού, η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις με την κατασκευή ενός τεχνητού στρατηγικού βάθους. Η ιδέα βασίζεται μεταξύ άλλων στις τουρκόφωνες οντότητες της Ασίας. Κι επειδή δεν εξετάζουμε τις λεπτομέρειες της περιοχής νομίζουμε ότι στέκει δίχως να αντιληφθούμε ότι αυτό το δόγμα καταρρέει με την ύπαρξη των αραβόφωνων του Ιράκ και των ινδο-ευρωπαίων της Περσίας. Σε αυτό το τριπλό σημείο επαφής πρέπει να προσθέσουμε και την ύπαρξη των Κούρδων που δεν επιτρέπουν για δεύτερη φορά την συνεκτικότητα του λεγόμενου τουρκικού κόσμου.
Η μελέτη του χάρτη της περιοχής είναι καθοριστική. Κι αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά χώρος για στρατηγικό βάθος. Εκτός βέβαια αν η Τουρκία νομίζει ότι μπορεί να κατακτήσει τους αραβικούς και περσικούς κόσμους. Με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε την τεχνητή οντότητα του τουρκικού επιχειρήματος.

Αυτό σημαίνει επιπλέον ότι έχει ανάγκη να πιστέψει αυτό το νέο δόγμα ακόμα κι αν δεν στέκει όχι μόνο γεωστρατηγικά αλλά και γλωσσικά. Με άλλα λόγια, η δημιουργία εντυπώσεων δεν έχει βάθος αλλά μπορεί να επηρεάσει ειδικά αυτούς που το θέλουν ούτως ή άλλως. Όταν εξετάζουμε αποκλειστικά την Τουρκία μέσω του Αιγαίου, η έννοια του στρατηγικού βάθους φοβίζει. Διότι πιστεύουμε ότι το Αιγαίο είναι ευάλωτο και δεν υπάρχει για μας στρατηγικός στόχος πιο βαθιά. Αυτή η αντίληψη είναι όμως απλοϊκή.

Διότι δεν βασίζεται στην πραγματικότητα. Ούτε το Αιγαίο είναι ευάλωτο, ούτε το στρατηγικό βάθος είναι ωχρό. Εδώ κι αιώνες σκοντάφτει πάνω στο Αιγαίο και την στρατηγική του ευελιξία. Από την άλλη το τεχνητό στρατηγικό βάθος προσφέρει πραγματικές δυνατότητες μόνο στο διπλωματικό επίπεδο, όπου το δυνητικό έχει νόημα και πράξη. Μόνο αν οι διπλωμάτες μας περιοριστούν στην ιστορική διπλωματία, δεν θα πέσουν σε αυτήν την παγίδα.

Όλοι ξέρουμε την έκφραση: Μία εικόνα, χίλιες λέξεις, αλλά δεν συνειδητοποιούμε την ισχύ του χάρτη και την αναλογία που δημιουργεί: Ένας χάρτης, χίλιες σκέψεις. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντική η γεωστρατηγική. Διότι η ύπαρξή της είναι μία αντίσταση στα δόγματα. Επιπλέον, μέσω της τοποστρατηγικής μπορούμε να μετατρέψουμε αυτή την αντίσταση σε γνωστικό αντικείμενο που δεν θα επηρεάζεται από τις τεχνητές πρακτικές της 


ΠΗΓΗ:ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

«Θυσίες» στο Αιγαίο…ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑKΗ

137.000 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΕΙΣ ΣΕ 31 ΧΡΟΝΙΑ
Η θυσία του Έλληνα πιλότου Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη στην περιοχή της Καρπάθου στις 23 Μαΐου 2006, προκειμένου να προασπίσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την ασφάλεια της χώρας, είναι ευχή όλων μας να είναι και η τελευταία.

Από το 1977, όταν χύθηκε το πρώτο αίμα για την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών μέχρι το τραγικό F-16 το 2006, που ελπίζουμε να είναι το τελευταίο, έχουν γίνει περίπου 137.000 αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις στο Αιγαίο

Αν δε θέλουμε όμως να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα, απαιτείται ο καθορισμός υπεύθυνης εθνικής πολιτικής, στην οποία με πολιτικά, διπλωματικά και επιχειρησιακά μέσα θα πρέπει να επιλυθούν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα με βάση τη διεθνή νομιμότητα, χωρίς φυσικά να υπάρξουν μονομερώς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις και χωρίς μηνύματα που δεν έχουν ουσία και δε φέρνουν αποτέλεσμα.

Επειδή λοιπόν η ευχή μας είναι ότι το τραγικό δυστύχημα της Καρπάθου πρέπει να είναι και το τελευταίο, θα πρέπει να φέρουμε στη μνήμη μας το πρώτο δυστύχημα σε αποστολή αναγνώρισης-αναχαίτισης.

Από τις 14 Φεβρουαρίου 1975 τα τουρκικά μαχητικά, όταν εισήρχοντο στο Αιγαίο εντός των ορίων του FIR Αθηνών, άρχισαν να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης, ενώ μέχρι τότε κατέθεταν επιμελώς. Αποτέλεσμα της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής, την οποία για ένα χρονικό διάστημα σημειώνεται ότι ακολούθησαν και τα αμερικανικά μαχητικά, ήταν η Πολεμική Αεροπορία να εκτελεί εντατικές και πολλές φορές παρατεταμένες επιχειρήσεις για την αναγνώριση και αναχαίτιση ανάλογα των άγνωστων μαχητικών αεροσκαφών.

Μία τέτοια αποστολή της Π.Α. και μάλιστα η πρώτη, κατά την οποία υπήρξε θυσία στο βωμό της προάσπισης της ασφάλειας της χώρας, υπήρξε αυτή της 339 Μοίρας F-4E(Phantom) της 117 Πτέρυγας Μάχης στην Ανδραβίδα με χειριστές τους αείμνηστους Γιαννικάκη Σταύρο και Πετρούτσο Παναγιώτη, στις 3 Οκτωβρίου του 1977 το αεροσκάφος τους κατέπεσε κατά τη διάρκεια της αναχαίτισης.

Τα γεγονότα
Ερευνώντας στην ξεθωριασμένη μνήμη στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας και κάποια σκονισμένα αρχεία του Πενταγώνου επιχειρήσαμε να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς συνέβη τότε και πώς χύθηκε το πρώτο ελληνικό αίμα στο βωμό των αναχαιτίσεων στο Αιγαίο. Αν και η επίσημη άποψη είναι ότι οι δύο χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας σκοτώθηκαν σε «εκπαιδευτική» πτήση», η «Διπλωματία» σήμερα αποκαλύπτει τι ακριβώς συνέβη.

Στις 3 Οκτωβρίου 1977 δόθηκε εντολή απογείωσης σε αεροσκάφη της 339 μοίρας για αναγνώριση αγνώστων αεροπορικών στόχων στο Αιγαίο. Όπως απεδείχθη αργότερα, επρόκειτο για αμερικανικά αεροσκάφη Α7, τα οποία συνόδευαν ένα ελικοφόρο αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας S-3, αλλά και για τουρκικά μαχητικά που είχαν εισέλθει στον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο, στην περιοχή της Σκύρου. Τα αμερικανικά είχαν απογειωθεί από το αεροπλανοφόρο «Σαρατόνγκα» που έπλεε στην περιοχή, κατά την διάρκεια της άσκησης «Display Determination».

Ένα ζεύγος F-4E απογειώθηκε από την 117 Πτέρυγα Μάχης με εντολή αναγνώρισης και αναχαίτισης των άγνωστων στόχων. Αρχηγός του σχηματισμού(Νο 1) ήταν ο σμηναγός Σ. Γιαννικάκης με συγκυβερνήτη τον ανθυποσμηναγό Δ. Πετρούτσο. Όταν τα ελληνικά μαχητικά έφθασαν στις Σποράδεςμπήκαν στη διαδικασία αναχαίτισης των Α-7 που προηγήθηκε ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Η αναχαίτιση όμως του αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας S-3 ήταν κάτι το διαφορετικό, αφού ως ελικοφόρο πετούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα και επιπλέον πετούσε σε πολύ χαμηλό ύψος (οι πληροφορίες αναφέρουν 300 πόδια). Το ελληνικό Phantom προσεγγίζοντας το αμερικανικό S-2 είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Με τόσο χαμηλή ταχύτητα και σε τόσο μικρό ύψος, όπως διαβεβαιώνουν τη «Δ» χειριστές της πολεμικής αεροπορίας, ήταν αδύνατο να γίνει οποιοσδήποτε ελιγμός χωρίς το F4E να μπει σε«απώλεια στήριξης».

Την κρίσιμη στιγμή, έκαναν την εμφάνισή τους δύο αμερικανικά F-14 Tomcat, τα οποία με έναν ελιγμό μπήκαν εμπρός από το ελληνικό Phantom. Η μόνη λύση για τον Έλληνα χειριστή ήταν να τα αποφύγει. Τότε, έχασε και τον έλεγχο του αεροσκάφους, το οποίο άρχισε να πέφτει. Οι δύο πιλότοι χρησιμοποίησαν αμέσως τα εκτινασσόμενα καθίσματα του F-4E, όμως για μία ακόμη φορά στάθηκαν άτυχοι. Όταν τα καθίσματα εκτινάχτηκαν, το αεροσκάφος πετούσε ανάποδα, με αποτέλεσμα οι πιλότοι να «χτυπήσουν» την επιφάνεια της θάλασσας και να σκοτωθούν.

Ο σμηναγός Γιαννικάκης Σταύρος του Μιχαήλ γεννήθηκε το 1948 στο Βαρύπετρο Χανίων. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων τον Οκτώβριο του 1966 και αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1969 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Ο ανθυποσμηναγός Πετρούτσος Παναγιώτης του Νικολάου, γεννήθηκε το 1953 στη Μέλισσα Ηλείας. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων τον Οκτώβριο του 1972 και αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1976 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Η Ευγνωμοσύνη της Πολιτείας
Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε και συγκίνησε την κοινή γνώμη, το υπουργείο Αμύνης και την Πολεμική Αεροπορία, οι οποίοι τίμησαν τους δύο αυτούς ήρωες με πολλούς τρόπους. Προς τιμήν τους μάλιστα συνέταξαν το εγχειρίδιο κανόνων εμπλοκής «Γιαννικάκης - Πετρούτσος», το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Σημειώνεται ότι ο σμηναγός Γιαννικάκης υπήρξε εμπνευστής συγκεκριμένου ελιγμού αναχαίτισης.

Από το 1977, όταν χύθηκε το πρώτο αίμα για την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών μέχρι το τραγικό F-16 το 2006, που ελπίζουμε να είναι το τελευταίο, έχουν γίνει περίπου 137.000 αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις στο Αιγαίο με ενδιάμεση θυσία του αείμνηστου Σαλμά με το MIRAGE F-1, με δυσβάσταχτο κόστος, θυσίες, κοπώσεις κ.ά., και με μία πολιτεία να κωφεύει και να αρκείται στις θυσίες, αφού δεν έχει κάνει καμμία ενέργεια προς του αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της και να σταματήσουν οι θυσίες.

Τα διαβήματα, τα μηνύματα και τα συναφή είναι κενά αποτελέσματος και η πολιτική αυτού του είδους επιδεινώνει ακόμη την κατάσταση και αυξάνει τις θυσίες και τα έξοδα, αφού η Άγκυρα αντιλαμβάνεται την ελληνική αδυναμία, γίνεται επιθετικότερη και πολλαπλασιάζει τις διεκδικήσεις της. Για να γίνει αυτό πλήρως αντιληπτό, θα αναφερθεί ένα, από τα πλείστα, πραγματικό γεγονός και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σε πρόσφατες τουρκικές παραβιάσεις της Λήμνου και των νήσων Καλόγηροι (βόρεια της Άνδρου) γίνεται διάβημα-διαμαρτυρία προς την Άγκυρα, για να ληφθεί η απάντηση ότι τα τουρκικά μαχητικά δεν παραβίασαν νήσο, νησίδα ή βραχονησίδα που να έχει παραχωρηθεί (ceeded) στην Ελλάδα με Συνθήκες ή Διεθνείς Συμφωνίες.

Στην πράξη, αποδέχεται τη μη ελληνικότητα των νήσων αυτών, με αποτέλεσμα η Άγκυρα την επομένη να παραβιάζει και άλλα νησιά. Προσπάθεια προσφυγής της χώρας στους διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς, η οποία άρχισε το 1996, εγκαταλείφθηκε τελευταία, όχι λόγω πολιτικής σκοπιμότητας ή βούλησης, αλλά λόγω εσφαλμένης και παραπλανητικής ενημέρωσης της Πολιτικής Ηγεσίας με στόχο οι αρμόδιοι επιτελικοί φορείς να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μεταθέσουν την ευθύνη του προβλήματος για αργότερα και για άλλους.

Οι θυσίες όμως των Ελλήνων πιλότων δεν είναι μόνο αυτές, είναι και πλήθος άλλων, οι οποίοι θυσιάστηκαν κατά την εκπαίδευσή τους, για να είναι ετοιμοπόλεμοι για τις αναχαιτίσεις ή από την κόπωση των αεροσκαφών, του προσωπικού και των μέσων, λόγω των αναχαιτίσεων.

Κάθε πτώση ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι θύματα, είναι πράγματι μία θυσία στην προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και είναι ίδια με αυτές των Γιαννικάκη-Πετρούτσου το 1977, του Σαλμά και του Ηλιάκη το 2006 που ελπίζουμε να είναι η τελευταία.

ΠΗΓΗ:ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Τα αδιέξοδα της μυστικής διπλωματίας

Από το 1974 κύρια μέριμνα της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να αποτρέψουν την επανάληψη μιας τουρκικής επίθεσης και να περιορίσουν τη δυσμενή κατάσταση που δημιούργησε η κατοχή της Κύπρου και η επιθετικότητα της Άγκυρας στο Αιγαίο.
Το αιφνιδιαστικό ταξίδι του Γιώργου Παπανδρέου στη Τουρκία αμέσως μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργού, το περασμένο Οκτώβριο, σηματοδότησε την επανάληψη των λανθασμένων διπλωματικών χειρισμών που είχε ακολουθήσει στα ελληνοτουρκικά κατά τη προηγούμενη θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών. Χωρίς τις επικοινωνιακές φανφάρες της "ελληνοτουρκικής φιλίας" και εν μέσω αυξανόμενων τουρκικών προκλήσεων, ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε και επιλέγει να ασκήσει μυστική διπλωματία:

• oι ανταλλαγείσες επιστολές με το Τούρκο ομόλογό του δε δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα,
• η προσέλευση του μαθητευόμενου Δρούτσα στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών έγινε χωρίς τη συνοδεία κανενός αρμόδιου υπηρεσιακού παράγοντα, προφανώς για να μην υπάρχουν καταγεγραμμένα πρακτικά των λεχθέντων (και συμφωνηθέντων), προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις στο ελληνικό ΥΠΕΞ
• το περιεχόμενο των 21 ελληνοτουρκικών συμφωνιών, μνημονίων κατανόησης, κοινών δηλώσεων, πρωτοκόλλων και διακηρύξεων που υπεγράφησαν τη περασμένη εβδομάδα δεν έχει δημοσιοποιηθεί ακόμη.

Ενδεικτική του εύρους των μυστικών συνομιλιών είναι η δήλωση Εrdogan κατά την κοινή συνέντευξη με τον Κοσοβάρο ομόλογό του προ τριών ημερών, όπου αποκάλυψε ότι "ήδη η Ελλάδα και η Συρία κάλεσαν τον φίλο μου Thaci, για να συζητήσουν το ζήτημα της αναγνώρισης και πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν θετικά αποτελέσματα", προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα! 
Το Ανώτατο Ε/Τ Συμβούλιο Συνεργασίας σημείωσε παταγώδη αποτυχία στα θέματα υψηλής πολιτικής, επιβεβαίωσε το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών και ενέτεινε την αδιαλλαξία της γείτονος. Συγκεκριμένα ο Τούρκος πρωθυπουργός:

• Απαίτησε ρητώς τον άμεσο αφοπλισμό των ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο.
• Ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να άρει το casus belli σε βάρος της Ελλάδας.
• Εξίσωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους μουφτήδες της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Ζήτησε επιτακτικά την άμεση λειτουργία του τζαμιού στο Μοναστηράκι, παρά τη πρόσφατη απόφαση για την ανέγερση τεμένους στο Βοτανικό.
• Ζήτησε τετραμερή διάσκεψη Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου και Τουρκοκυπρίων για λύση του Κυπριακού εντός του 2010, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν σκοπεύει να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο.
• Επανέλαβε ότι δεν θα ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια στην Κύπρο, αν δεν υπάρξει αμοιβαιότητα προς τους Τουρκοκύπριους.
• Προέβη σε ευθεία και απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ζητώντας από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να στηρίξουν την οικονομική πολιτική του Γ. Παπανδρέου και από τους Έλληνες δημοσιογράφους την αποσιώπηση των τουρκικών παραβιάσεων και προκλήσεων στο Αιγαίο!

Αυτά δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της κατευναστικής πολιτικής, του διεθνολογικού αναλφαβητισμού και των φοβικών συνδρόμων.
Η Ελλάδα που:
1. δεν επεδίωξε, μετά το 1987, έρευνες στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου
2. δεν άσκησε το νόμιμο δικαίωμά της για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. (σε αντίθεση με όλες τις χώρες της Μεσογείου)
3. θεωρεί, με ένα -ιδιαίτερα πρωτότυπο διεθνώς- καθεστώς, ότι ο Εθνικός Εναέριος Χώρος καλύπτει 10 ν.μ.
4. υφίσταται τις συνέπειες της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε σχέση με το FIR, τις πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών, τα δικαιώματα ελέγχου και έρευνας και διάσωσης στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου
5. επιχειρεί έναν διερευνητικό διάλογο 44 γύρων προκειμένου να διαπιστωθεί η διάθεση και ετοιμότητα της Τουρκίας για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μέσω συνυποσχετικού,
οφείλει επιτέλους να ασκήσει με αποφασιστικότητα τα αναγνωρισμένα από το Διεθνές Δίκαιο δικαιώματά της στο Αιγαίο. 

Όπως εύστοχα σημειώνει ο Χρ. Ιακώβου "...η Χάγη δεν πρέπει να φαντάζει ως ένα ρομαντικό πεδίο που θα συμπληρώσει και θα ενισχύσει την Ελληνική εξωτερική πολιτική. Η Ελλάς θα πρέπει να επιμένει ότι μοναδική διαφορά είναι η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, εγκαταλείποντας το απηρχαιωμένο αίτημα για την υφαλοκρηπίδα. Σε περίπτωση όμως που τεθούν ενώπιον του Δικαστηρίου και τα άλλα δύο αιτήματα (σ.σ. αποστρατιωτικοποίηση νήσων και "γκρίζες ζώνες") αυτομάτως τίθενται Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην κρίση τρίτων, ενώ Τουρκικά ουδέν. Άρα, η Τουρκία δεν έχει τίποτα να χάσει ενώ η Ελλάς θα πάρει ένα σημαντικό ρίσκο".


ΠΗΓΗ:strategy-geopolitics

Με casus belli απειλεί τώρα η Άγκυρα και την Κύπρο

Η κυπριακή εφημερίδαΦιλελεύθερος, σε δημοσίευμα του Κώστα Βενιζέλου με τίτλο "Μην αγγίζετε ΑΟΖ και πετρέλαια"και υπότιτλο "Τουρκικό έγγραφο αμφισβητεί κυριαρχία μας, προειδοποιεί τη Λευκωσία", αναφέρει τα εξής: «Προειδοποιήσεις προς τη Λευκωσία που φθάνουν στα όρια των απειλών και αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, περιλαμβάνονται σε έγγραφο του τουρκικού ΥΠΕΞ για το Κυπριακό. Το έγγραφο αξιοποιείται από την τουρκική ηγεσία στις επαφές του με ξένους αξιωματούχους και έχει την μορφή σημείων συζήτησης (talking points) και θέσεις που κατατίθενται στις συζητήσεις. Ενδεικτικές των τουρκικών προθέσεων είναι και οι απόψεις που διατυπώνονται στα θέματα κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ πρόδηλες είναι οι επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας.

Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει πως δεν θα αποδεχθεί τις συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας ή οποιεσδήποτε άλλες κινήσεις για τον καθορισμό της ΑΟΖ και τη διεξαγωγή ερευνών για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η Τουρκία, αναφέρει πως είναι της γνώμης ότι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ή της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης σε μία ημίκλειστη θάλασσα, όπως η Μεσόγειος, θα πρέπει να γίνεται με συμφωνία ‘με τον σεβασμό των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των τρίτων χωρών σύμφωνα με τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου’. Αναφέρει πως η Τουρκία είναι αποφασισμένη, μαζί με τους Τουρκοκύπριους, να συνεχίσουν να εγείρουν αντιρρήσεις, μέσω της διπλωματικής και πολιτικής οδού κατά ‘των εν λόγω μονομερών ενεργειών’. Είναι προσδοκία μας, αναφέρεται, ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει η κοινή λογική και να αποφευχθεί η ένταση που προκαλείται από μονομερείς δραστηριότητες.

Όπως αναφέρει περαιτέρω στο έγγραφο, οι δραστηριότητες των Ε/κ, όχι μόνο δεν αγνοούν τα τουρκοκυπριακά δικαιώματα, αλλά προκαλούν και σε περιοχές ‘δικαιοδοσίας της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο στα δυτικά του νησιού’. Η Τουρκία, ισχυρίζεται, έχει νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, κυρίως στα δυτικά του γεωγραφικού μήκους 32ο16΄18΄Ε. Η θέση αυτή, ισχυρίζεται το τουρκικό ΥΠΕΞ, είναι συνεπής με τους σχετικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως και τις ήδη καθιερωμένες διεθνείς πρακτικές.

Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ξεκαθαρίζει, επίσης, πως δεν πρόκειται να εφαρμόσει το επιπρόσθετο Πρωτόκολλο επέκτασης της τελωνειακής ένωσης καθώς δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Ωστόσο, σημειώνει ότι η Τουρκία ήδη έχει εκφράσει την προθυμία της να συνάψει σχέσεις ‘με το νέο κράτος εταιρικής σχέσης που θα προκύψει μετά την επίτευξη συνολικής διευθέτησης’. Σημειώνει, πάντως, ότι στην πραγματικότητα, οι στατιστικές δείχνουν ότι υπάρχει διακίνηση των προϊόντων μεταξύ της Τουρκίας και όλων των 27 μελών της EE εντός του πλαισίου της τελωνειακής ένωσης.

Όσον αφορά την τουρκοκυπριακή πλευρά, αναφέρεται στο έγγραφο, οι διαπραγματεύσεις πρέπει να συνεχίσουν από εκεί που έχουν μείνει πριν από τις ‘προεδρικές εκλογές’ στη ‘Βόρεια Κύπρο’. Η πρόοδος που επιτεύχθηκε κυρίως χάρη στον δυναμισμό και την εποικοδομητική στάση της τουρκοκυπριακής πλευράς κατά τη διάρκεια δύο ετών ΟΗΕ δεν μπορεί να πάει χαμένη’. Αναφέρεται, επίσης, στην επιστολή Έρογλου προς τον ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών.

• Το θέμα των φυσικών πόρων η Άγκυρα το αντιμετωπίζει ως ζήτημα ‘ίσης μοιρασιάς’, δηλαδή 50 – 50.
• Δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις και τις διεθνείς συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας για το θέμα των ερευνών για εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, ούτε και μετά τη λύση.
• Υιοθετεί μία επιθετική πολιτική έναντι της Κύπρου και μία χαλαρή και φιλική προς την Ελλάδα. Τούτο δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου τυχαίο καθώς κάνει ανοίγματα στην Αθήνα τώρα που τα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ενώ επιχειρεί να στριμώξει τη Λευκωσία».

ΠΗΓΗ:strategy-geopolitics