Πόσες μεραρχίες έχει η Goldman Sachs;...

Ο όρος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που θέτει στο τραπέζι της Ε.Ε. η Γερμανία, έδωσε εκ νέου καύσιμο στη φημολογία ότι φωτογραφίζεται η Ελλάδα για χρεοκοπία και αποβολή.
Όσο πιο συχνά όμως ακούμε ένα σενάριο, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτό, λέει ένας κανόνας που ισχύει στις αγορές. Ισχύει το ίδιο στην πραγματική οικονομία;

Στις αγορές ισχύει αυτό που έλεγε η Μπριζίτ Μπαρντό: «Το σεξ είναι κάτι για το οποίο όσα περισσότερα λες τόσα λιγότερα κάνεις» Μακάρι να ισχύει το ίδιο και για τη φλυαρία «λυτών» και «δεμένων» περί του απευκταίου της ελληνικής χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.

Υπάρχει ένας «συρμός» στο εξωτερικό και το εσωτερικό που παρατηρεί τη λογιστική πλευρά του ζητήματος. Τόσα χρέη συν τόση ανάπτυξη ίσον δεν βγαίνει η εξίσωση, άρα βγαίνουμε από το άντρο του καπιταλισμού, τυπώνουμε δραχμές και εξασφαλίζουμε πλήρη απασχόληση...

Μια πλήρη απασχόληση χωρίς παραγωγή πλούτου και μια θέση στο διεθνή καταμερισμό παραγωγής και αναδιανομής... Όπερ, τυπώνουμε «πλατανόφυλλα» και τα μοιράζουμε σαν χάντρες στους ιθαγενείς.

Προς τι όλο αυτό το ψεύδος; Μα προς τέρψιν των αυτιών του άνω του ενός εκατ. δημοσίων υπαλλήλων και συνοδοιπόρων  που είχε πιστέψει το θέσφατο της νεοελληνικής νομενκλατούρας ότι άπαξ και μπήκες στο δημόσιο έχεις εξασφαλιστεί δια βίου. Κάτι σαν επαγγελματικό συγχωροχάρτι που εξασφάλιζε την είσοδο στας αιώνιας μονάς.

Πολιτική απόφαση…

Πιστεύω όμως ότι η απόφαση της εισόδου της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν μια πολιτική απόφαση. Πολιτική θα είναι η απόφαση της παραμονής της ή όχι σ’ αυτό.

Κατ’ αρχήν το σενάριο που απορρέει από τις γερμανικές θέσεις για ελεγχόμενη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, είναι αντίθετο με τις ισχύουσες συνθήκες οι οποίες για να αλλάξουν απαιτούν ομοφωνία.

Οπότε μην βιαστείτε να κερδοσκοπήσετε στην ελληνική χρεοκοπία ακόμη...

Η γερμανική εμμονή μάλλον μοιάζει με ένα διαπραγματευτικό χαρτί που πέφτει στο τραπέζι για να κερδηθεί κάτι άλλο. Μια αποβολή της Ελλάδας θα έβγαζε στη σέντρα όλο το νότο της Ε.Ε. Η Γαλλία χωρίς το νότο θα εξελισσόταν σε δορυφόρο της Γερμανίας.

Αν οι Γερμανοί βιάζονται για νομισματική ορθοδοξία το πιθανό σενάριο να αποχωρήσουν αυτοί από το ευρώ, αλλά το 2000 δεν είναι 1914 ούτε 1937.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν είναι χρήσιμη η Ε.Ε. μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την κατάρρευση της Σοβιετίας. Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της ανόδου της Ασίας και της Ινδίας φοβάμαι ότι δεν αρκεί η Γερμανία ή μια ένωση της Κεντρικής Ευρώπης για να εξισορροπήσει τα μεγέθη που δημιουργούνται. Ίσως ούτε η ΕΕ των 27. Ίσως στο μέλλον να μιλάμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες του Βορείου Ατλαντικού, της Ρωσίας και της Τουρκίας...

Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι εμείς πρέπει να επαναπαυτούμε αλλά να εκπλήξουμε θετικά την διεθνή κοινότητα κάνοντας μέσα σε λίγα χρόνια αυτά που δεν κάναμε σε δεκαετίες. Σαν λαός όμως τις μεγάλες προόδους τις έχουμε πετύχει μετά μεγάλες καταστροφές. Όταν δηλ. βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο.

Ρύθμιση αγορών

Την εβδομάδα που πέρασε το Κογκρέσο ενέκρινε τα μέτρα για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Στα ίδια βήματα κινήθηκε και η Ε.Ε. με αιχμή τη Γερμανία.

Η αντιπαράθεση δεν έχει λήξει όμως, ούτε οι αντιδράσεις της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ελίτ που βλέπει να της τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Η πολιτική ηγεσία δείχνει αποφασισμένη να περιορίσει τον καπιταλισμό των καζίνο στρέφοντας ρευστότητα στην πραγματική οικονομία.

Όσοι νομίζουν ότι οι δογματικοί μονεταριστές των οίκων και των τραπεζών είναι σε θέση να επιβάλλουν το συμφέρον τους αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος, ας παραφράσουν το ρητορικό ερώτημα του Ιωσήφ Στάλιν: Πόσες μεραρχίες έχει ο Πάπας...

Πόσες μεραρχίες έχει η Goldman Sachs;...

Ρύθμιση της παγκοσμιοποίησης

Πολύ πιθανό είναι μετά τη ρύθμιση των αγορών οι ανεπτυγμένες οικονομίες της Δύσης να επιχειρήσουν να ρυθμίσουν μερικώς και την παγκοσμιοποίηση.

Η Δύση δεν αντέχει την φυγή των θέσεων εργασίας στην Ασία, ούτε η Ασία μπορεί να ευημερεί επ’ αόριστον από χρεωμένους και άνεργους δυτικούς καταναλωτές. Για να δουλεύει ομαλά ο κύκλος πρέπει να προσφέρει θέσεις εργασίας στις δυτικές κοινωνίες.

ΠΗΓΗ:capital.gr