ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ……..16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1998

Πέρασαν δεκατρία χρόνια από την ημέρα που άρχισε μία πρωτοφανώς άδικη δίωξη κατά του συναγωνιστή Περίανδρου, η οποία είχε ως συνέπεια την «αυτοεξορία» του επί επτά χρόνια και τον εγκλεισμό του σε φυλακές για άλλα 4 ½ περίπου, και την έξοδό του από αυτές με αναστολή για το υπόλοιπο της ποινής του. Η σύλληψή του είχε χαρακτηριστεί θέμα τιμής για την ελληνική αστυνομία, παρόλα αυτά, όπως είναι γνωστό, οι χωρίς τιμή μπάτσοι ποτέ δεν τον έπιασαν. Πέρασε 4 ½ περίπου χρόνια στα σύγχρονα κάτεργα, τα γεμάτα με ξένους, που μόνη αυτή η ιδιότητά τους, τους καθιστά «αυτόματα» συντρόφους των αναρχικών. Πέρασε 4 ½ χρόνια στα κάτεργα - όχι στην «προστασία» - και πάλεψε για την ζωή του, μόνος, συχνά έχοντας απέναντι πολλούς και τους κατατρόπωσε και όσο μαθαίναμε τις ιστορίες αυτές τόσο πιο περήφανοι νιώθαμε γι’ αυτόν. Όχι όλοι όμως. Γιατί υπήρχαν και κάποιοι που αντί να του συμπαρασταθούν, όπως είχαν υποχρέωση, εύχονταν να πεθάνει, συμπαρατασσόμενοι έτσι με τους ξεκάθαρους ιδεολογικούς εχθρούς του. Υπήρξαν κάποιοι με ψυχοσύνθεση και νοοτροπία μπολσεβίκου, που βάφτισαν τον φθόνο τους ενδιαφέρον για το «καλό του κινήματος», που υποτίμησαν το σθένος και την ηρωική ψυχή του Περίανδρου, που υποτίμησαν τον χρόνο, που περιφρόνησαν μία μεγάλη όσο και πολύ απλή αλήθεια: ότι αυτό που μένει στο τέλος είναι οι συνέπειες των πράξεών μας…

Η έναρξη της δίωξης του Περίανδρου σηματοδότησε μία μεταβολή στο εθνικιστικό κίνημα. Καθώς είχαν περάσει αρκετά χρόνια που παλαιότεροι δικοί μας είχαν βγει από τις φυλακές, πολλοί συναγωνιστές, κυρίως πιο νέοι, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το μίσος του καθεστώτος για την Ιδέα μας. Η δίωξη του Περίανδρου ήταν πολλαπλά αποκαλυπτική. Από τη μια φάνηκε το μίσος και η συνειδητή, επίμονη και μανιώδης αντίθεση του καθεστώτος προς τους πραγματικούς αγωνιστές και από την άλλη φάνηκε και το ότι τελικά κάποιοι έχαιραν ασυλίας!

Ο Περίανδρος διώχτηκε υπερβολικά άδικα: είχε να αντιμετωπίσει κατηγορίες για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, με τα φερόμενα ως θύματα να δηλώνουν ότι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν κανέναν. Αρκούσε όμως ότι το καθεστώς αναγνώριζε στο πρόσωπο του έναν πραγματικό ιδεολόγο, έναν αδάμαστο μαχητή, δηλαδή έναν πραγματικό εχθρό. Αυτή ήταν η πραγματική αιτία της δίωξης και καταδίκης του. Ας μην ξεχνάμε ότι στον πρώτο βαθμό του επεβλήθη ποινή που δεν επιβάλλεται πια ούτε σε φονιάδες: 21 χρόνια κάθειρξη! Αλλά αυτό που δεν πρέπει περισσότερο να ξεχνάμε είναι τα λόγια του στο άκουσμα της εξοντωτικής αυτής ποινής: «Μην κάνετε πίσω ρούπι, δεν τους βλέπω καθόλου, δεν υπάρχουν. Θα δικαιωθώ και θα μας γυαλίσουν τα παράσημα. Καταδικάζοντάς με νομίζουν ότι θα διαλύσουν το εθνικιστικό κίνημα. Είναι γελασμένοι…». Κι έτσι μας έδωσε εκείνος θάρρος, μας εμψύχωσε, εκείνος, που νέος και έβλεπε τη ζωή του μπροστά ίσως και να τελειώνει… Αλλά δεν τελείωσε η ζωή του. Ο Περίανδρος είναι εδώ. Υπήρξε πιο δυνατός από τους εχθρούς του και αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα γι’ αυτό που έγραψε ο Ιούλιος Έβολα για την πολεμική θεώρηση της ζωής και του κόσμου: «Πρόκειται για μία αντίληψη του όντος σαν να έχει σταλεί εδώ κάτω, ως στρατιώτης που βρίσκεται σε αποστολή σε ένα μακρινό μέτωπο• ένας στρατιώτης που δεν νιώθει πάντα άμεσα το σκοπό αυτής της αποστολής (με τον ίδιο τρόπο που κάποιος ο οποίος μάχεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο δεν μπορεί πάντα να σχηματίσει ακριβή εντύπωση για το συνολικό σχέδιο στο οποίο συμμετέχει), αλλά του οποίου η εσωτερική αριστοκρατικότητα αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι αντιστέκεται, ότι εκπληρώνει, εναντίον όλων, ό,τι πρέπει να εκπληρωθεί, από το γεγονός ότι δεν αμφιβάλλει, ούτε διστάζει, από το γεγονός ότι η πίστη του είναι πιο δυνατή από τη ζωή ή το θάνατο.»

ristorante verona