Οι διασκεδαστικές συγκρούσεις της κομματικής ολιγαρχίας ή εναλλακτική λύση:το καρναβάλι

Οι κομματικές ολιγαρχίες στην Κύπρο τόριξαν στον πεντοζάλι: άρχισαν να χορεύουν σε γρήγορους ρυθμούς μήπως καταφέρουν και εντάξουν στο ρυθμό τους και το «απαθές κοπάδι». Σε αυτά τα πλαίσια οι κομματικές αρλουμπολογίες ανταγωνίζονται με πάθος τη νοημοσύνη των πολιτών. Είναι όμως πολύ διασκεδαστικό να ακούς ή να διαβάζεις με πόση «σοβαρότητα» επιχειρηματολογούν.

Η τελευταία διασκεδαστική διαμάχη της ολιγαρχίας είναι ο λεγόμενος «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».Η απόφαση της Βουλής πυροδότησε μια σύγκρουση ανάμεσα στις κομματικές γραφειοκρατίες. Το τι λέχθηκε και γράφτηκε είναι τόσο γελοίο, που μόνο ένας αφελής μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά.

Στην αντιπαράθεση λοιπόν για το αν «η Κύπρος θα γίνει εταίρος των κρατών για χάρη της ειρήνης», προβλήθηκαν επιχειρήματα μεγάλης σοβαρότητας.

Τα επιχειρήματα αυτά σχετίζονται κατά ένα ελάχιστο μέρος με την ουσία. Κυρίως αφορούν την κομματική αντιπαλότητα και τη λεγόμενη συνταγματική ομαλότητα.

1.Σε σχέση με την ουσία, δηλαδή γιατί είναι προς το συμφέρον ή μη του κυπριακού λαού η ένταξη στον Συνεταιρισμό, απάντηση δε δόθηκε. Οι μεν επικαλούνται την ΕΕ στην οποία ανήκουμε για να ενισχύσουν την επιλογή τους για ένταξη, οι δε επικαλούνται το παρελθόν και προβάλλουν ευαισθησίες για το ρόλο του ΝΑΤΟ. Ούτως ή άλλως στον παρόντα χρόνο, δεν έχει οποιοδήποτε πρακτικό αντίκρυσμα η απόφαση της Βουλής λόγω της διαφωνίας του Προέδρου της Δημοκρατίας.

2.Η δεύτερη διάσταση που προβλήθηκε είναι η πολιτειακή με την έννοια της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, αν η απόφαση της Βουλής συνάδει με το σύνταγμα. Ούτε αυτή η πτυχή έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού το σύνταγμα καθορίζει συγκεκριμένη διαδικασία για ξεπέρασμα αυτών των συγκρούσεων. Επομένως είτε φωνάζουν είτε δεν φωνάζουν τα κόμματα, η τυπική διαδικασία θα ολοκληρωθεί.

3.Η τρίτη και μοναδική από άποψη προβολής από τα ΜΜΕ είναι η κομματική με την έννοια της αντιπαράθεσης των κομματικών ηγεσιών. Σε αυτά τα πλαίσια προβλήθηκαν ποικίλες προσεγγίσεις, ανάλογα με την οπτική του κάθε κόμματος. Η όξυνση της κομματικής αντιπαράθεσης σε ένα ζήτημα που ούτε από άποψη ουσίας ούτε πολιτειακά δημιουργεί κάποιο ζήτημα, έγινε αποκλειστικά για να εντάξουν «τα αρνιά στο κοπάδι». Αλλά και για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μελλοντικά να καταστεί δυνατόν να αλλάξει ο φύλακας του κοπαδιού.

Από την άλλη είναι γεγονός ότι – όχι σήμερα – αλλά από καιρό υπάρχει μια όξυνση στην κομματική αντιπαράθεση. Επίσης διαπιστώνεται συχνά μια σύγκρουση των θεσμικών οργάνων – βουλής και κυβερνησης -σε ποικίλα ζητήματα.

Είναι παροδικό φαινόμενο ή είναι πια ο νέος τρόπος λειτουργίας των κομμάτων;

Το φαινόμενο της όξυνσης των ολιγαρχικών κομματικών συγκρούσεων δεν είναι καθόλου παροδικό αλλά αποτελούν τις νέες συνθήκες λειτουργίας της κομματικής ζωής. Κάποιες επισημάνσεις είναι αναγκαίες.

1.Από το 2003, με την εκλογή του Τάσσου Παπαδοπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εισήχθηκε στην Κύπρο με τις ευλογίες όλων των κομμάτων η έννοια «συγκυβερνών κόμμα». Η εξέλιξη αυτή αποτύπωνε το γεγονός ότι τα κόμματα έγιναν στην Κύπρο οι κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί και αποφάσισαν να θέσουν τους θεσμούς της κρατικής εξουσίας στην υπηρεσία τους. Για πρώτη φορά τα κόμματα κυριολεκτικά αποφάσισαν να θέσουν το κράτος υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Η επιλογή αυτή των κομμάτων ήταν αντισυνταγματική και καταργούσε κάθε έννοια διάκρισης των εξουσιών σε ένα προεδρικό σύστημα. Από την άλλη, ενοποιούσε την κρατική εξουσία στο πρόσωπο του Προέδρου ή καθιστούσε το πολιτικό σύστημα τελείως προσωποκεντρικό αλλά και κομματοκρατικό- ο Πρόεδρος αποφάσιζε σε διαβούλευση με εξωθεσμικά όργανα , τα κόμματα.

2.Με την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2008 επήλθε μια αλλαγή. Το ΑΚΕΛ αυτοαναγορεύθηκε σε κυβερνών κόμμα. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι ένας κομματικός σχηματισμός ελέω θεού κυβερνούσε με τη χρήση του αξιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και επειδή δε διέθετε καιπλειοψηφία στη βουλή – και μόνο γι αυτό το λόγο- παραχώρησε κάποια αξιώματα στοΔΗΚΟ αναγορεύοντας το σε συγκυβερνών. Όμως ήδη το κομματικό σύστημα εργάζεται με βάση μια λογική καθαρά εξουσιαστική: αυτός που παίρνει το αξίωμα του Προέδρου, ελέγχει πλήρως την κρατική εξουσία.

Η πρακτική του ΑΚΕΛ για πλήρη έλεγχο της κρατικής εξουσίας με τα δεκανίκια του ΔΗΚΟ ουσιαστικά αχρηστεύει και τη λειτουργία των θεσμών και σπρώχνει όλα τα κόμματα σε αγώνα «ζωής ή θανάτου» για κατάληψη της θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η βουλή σε ένα τέτοιο σύστημα δεν έχει κάποιο ρόλο, παρά τη νομιμοποίηση των αποφάσεων των συγκυβερνώντων κομμάτων – αποφάσεων στο παρασκήνιο – ή της αντιπολίτευσης στα ΜΜΕ – οι συνεδρίες της βουλής δεν ενέχουν ιδιαίτερη σημασία αφού οι αποφάσεις είναι προειλημμένες - και με στόχο τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Αν σήμερα παρουσιάζονται προβλήματα στη λειτουργία του κομματοκρατικού συστήματος, οφείλονται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν θεώρησε ως εταίρο το ΔΗΚΟ στη νομή της κρατικής εξουσίας αλλά ως δεκανίκι για μονοπώληση της πλήρους εξουσίας από το ίδιο. Ή το ΑΚΕΛ δεν αναγνώρισε, με διάφορα τεχνάσματα, ποτέ το ΔΗΚΟ ως ισότιμο εταίρο στο διαμοιρασμό των λαφύρων της εξουσίας.

3.Η επικέντρωση των κομμάτων σε ένα μόνο, τη κατάληψη της «εκτελεστικής εξουσίας» για έλεγχο της πλήρους κρατικής εξουσίας, η εξουσιομανία των κομμάτων, υποδηλώνει σαφώς ότι μειώνεται σταδιακά η κοινωνική τους αναφορά. Δηλαδή, δε βρίσκουν άλλο λόγο ύπαρξης παρά μόνο της κατάληψη της εξουσίας. Επίσης αυτό υποδηλώνει και την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής με την έννοια ότι δεν υπάρχουν τα διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα που μπορούν να εκφραστούν μέσα από τα κόμματα σήμερα.Ή ότι η σε μεγάλο βαθμό η ομοιογενοποίηση της κοινωνίας επιφέρει και την τάση για ενοποίηση της εξουσίας.

Με βάση αυτή την ανάγνωση των πραγμάτων οδηγούμαστε σε κάποια συμπεράσματα.

Πρώτο, το σύνταγμα ουσιαστικά έχει καταλυθεί από το 2003. Κάθε επίκληση του συντάγματος από τα κόμματα είναι υποκριτική.

Δεύτερο, οι σύγκρουσεις των ολιγαρχικών για νομή της εξουσίας και των συνεπακόλουθων προνομίων και πλούτου θα οξυνθούν, γιατί η εξουσία έγινε αυτοσκοπός των κομμάτων.Ή το νόημά τους είναι «εξουσία ή θάνατος».

Τρίτο, είναι αυτονόητο ότι όλα τα κόμματα έχουν ενδιαφέρον για τις βουλευτικές εκλογές, όχι για να διατυπώσουν και να διεκδικήσουν το κοινωνικό συμφέρον, αλλά αποκλειστικά για να «εξαργυρώσουν» αργότερα τη δύναμή τους στην κατάληψη της προεδρικής καρέκλας. Ή αντικρύζουν αποκλειστικά τις βουλευτικές εκλογές ως πρόκριμα για τις προεδρικές.

Τέταρτο, έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την κοινωνία και αυτό πιστοποιείται ότι αδυνατούν να καταθέσουν κάποιο όραμα για το παρόν της ή το μέλλον της.

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί κάποιος να παίρνει τα κόμματα στα σοβαρά, εκτός και αν αντικρύζει τα πράγματα με αφέλεια, με άγνοια ή με κριτήριο το ίδιον ή κομματικό συμφέρον. Και η βουλή και η κυβέρνηση στη διαμάχη τους για το Συνεταιρισμό επικαλούνται την ψήφο του λαού. Μην τους τη δώσετε. Αν μη τι άλλο, να δούμε τι θα επικαλούνται στη συνέχεια για να νομιμοποιούν τις αποφάσεις τους σε βάρος του λαού.

Φυσικά, και δεν θα έχουν πρόβλημα: γιατί όντας κληρονομικοί άρχοντες της μεσαιωνικής δεσποτείας , θα αναδείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, το δεσποτικό τους πρόσωπο. Γιατί η ιδεολογία κάθε δεσποτίσκου είναι πάντοτε η ίδια: θεωρεί τον λαό αμαθή για να αποφασίζει.Γι αυτό και δε θέλουν να ρωτούν τον «αμαθή όχλο». Όντας αμαθής δεν ξέρει, λένε. Ο λαός για τους δεσπότες έχει μόνο ένα δικαίωμα, να μην έχει κανένα πολιτικό δικαίωμα: γι αυτό ακριβώς κάθε πέντε χρόνια τον υποχρεώνουν να τα εκχωρεί στην ολιγαρχική τάξη με «δημοκρατικές διαδικασίες», στην περίφημη «γιορτή της δημοκρατίας»!!! Αυτή η βαθιά πίστη των ολιγαρχικών διαπερνά και αριστερούς και δεξιούς και κεντρώους.

Υ.Γ.1 Είχαμε στην Κύπρο και οθωμανό σουλτάνο και άγγλο κυβερνήτη και κύπριο πρόεδρο. Ποια είναι η ομοιότητα/διαφορά τους – όχι με βάση την εθνοτική καταγωγή – αλλά σε συνάρτηση με τη σχέση κοινωνίας και πολιτικής.

Υ.Γ.2Και θέλουν να λύσουν και το κυπριακό με προεδρικό σύστημα!!! Και μάλιστα με οξυμένες συγκρούσεις κομματικές/ολιγαρχικές που εύκολα θα μπορούν να μετασχηματιστούν σε εθνοτικές. Όταν μάλιστα το κομματικό σύστημα περνά κρίση νομιμοποίησης στην κοινωνία. Και υπάρχουν και αφελείς ή άσχετοι που το υποστηρίζουν, γιατί θέλουν – λένε -λύση του κυπριακού!!!

Υ.Γ. 3 Το κυπριακό πρόβλημα – ως ενδοκοινοτική διαφορά -δεν έχει καμία σχέση με το γεγονός ότι εγκαθίδρυθηκε ένα δεσποτικό/μοναρχικό πολιτικό σύστημα, το προεδρικό. Φταίει μόνο το γεγονός ότι ο λαός δεν ψήφιζε ταυτόχρονα ελληνοκύπριο και τουρκοκύπριο δεσπότη!!!Αυτή είναι η πραγματική ιδεολογία των ολιγαρχικών στην Κύπρο σήμερα.

Υ.Γ.4 Με αυτή την προσέγγιση η κυπριακή κοινωνία αναμένεται να περάσει το στάδιο του εθνο-δεσποτισμού και να ενταχθεί στο στάδιο του προσωποπαγούς δεσποτισμού, με την κομματική αριστοκρατία να αποφασίζει στο παρασκήνιο!!! Σκέτος μεσαίωνας.

Υ.Γ.5 Όποιος είναι πολιτικά δούλος, θέλει απαραιτήτως και τον εξουσιαστή του.Γι αυτό και ψηφίστε τους!!!

δημοκρατικός