Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Η κυπριακή κοινωνία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Αυτά θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε δύο γενικές κατηγορίες σύμφωνα με τα αίτια που τα προκαλούν . Στα ΕΝΔΟΓΕΝΗ και στα ΕΞΩΓΕΝΗ. Οι δύο αυτές κατηγορίες δεν είναι απόλυτα διαχωρισμένες αλλά η μια εισχωρεί μέσα στην άλλη ως τεμνόμενοι κύκλοι με ίση ακτίνα. Έχουν δηλαδή μεταξύ τους , κοινό εμβαδόν. Το μέγιστο εμβαδόν εκάστου ανήκει στην αναφερόμενη κατηγορία. Για παράδειγμα , το εθνικό θέμα υπάγεται στη κατηγορία των εξωγενών προβλημάτων διότι οι αιτίες που το δημιούργησαν είναι εξωγενείς , όπως η εισβολή των τούρκων το 1974, ο εποικισμός κλπ. Μέρος όμως αυτού του προβλήματος έχει ενδογενείς αιτίες, όπως η συνεργασία των τουρκοκυπρίων με τις δυνάμεις εισβολής αλλά και η τουρκοπροσκυνημένη πολιτική του δικού μας κατεστημένου. Το μέγιστο όμως εμβαδόν καλύπτεται από εξωγενείς αιτίες .

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι το πρόβλημα της οικονομικο-κοινωνικής ανισότητας. Τούτο υπάγεται στη κατηγορία των ενδογενών προβλημάτων και αφορά στη διάρθρωση της οικονομίας η οποία επιτρέπει στις τράπεζες και γενικά στην ολιγαρχία του πλούτου (ιδιώτες, τράπεζες και εκκλησία) να καταληστεύουν τα λαϊκά στρώματα και να κατασπαράσσουν τη παραγωγή της χώρας. Το πρόβλημα αυτό ενισχύεται και από την επικρατούσα πολιτική που παρέχει το «νομικό» πλαίσιο που επιτρέπει την καταλήστευση του λαού. ‘Όμως και αυτό το πρόβλημα έχει ένα εμβαδόν που εισχωρεί στο χώρο των εξωγενών προβλημάτων στο βαθμό που το εσωτερικό σύστημα της τυραννίας και της νομιμοποίησης της αρπαγής , παράγεται και στηρίζεται από τον διεθνή καπιταλισμό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ως τρίτο παράδειγμα ας αναφέρουμε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Το πρόβλημα τούτο υπάγεται στη κατηγορία των εξωγενών προβλημάτων διότι οι αιτίες που το προκαλούν είναι καθαρά εξωγενείς , όπως γεωστρατηγικές συγκρούσεις που υπαγορεύονται από καπιταλιστικά συμφέροντα. Όμως η πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος , στο δικό μας κράτος , υπάγεται στο εμβαδόν των ενδογενών προβλημάτων.

Αυτά όσον αφορά την κατηγοριοποίηση των προβλημάτων που πρέπει να τονίσουμε ότι και αυτή ( η κατηγοριοποίηση) είναι δευτερογενής πράξη . Διότι πρωτογενής πράξη , θεμελιώδους σημασίας, είναι η κατάδειξη των προβλημάτων . Εδώ είναι που η πολιτική συνείδηση για να μπορέσει να δεχθεί κάτι ως πρόβλημα και να το θέσει ως τέτοιο , είναι ανάγκη να εμφορείται από ολοκληρωμένη ιδεολογία . Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα και το πρίσμα των αξιών που τα αναλύεις , προσδιορίζει τη κρίση και την ουσία αυτών τούτων των πραγμάτων. Είναι πολύ διαφορετικός ο κόσμος ιδωμένος μέσα από το πρίσμα της ιδεολογίας του κοινωνικού εθνικισμού ή του κομμουνισμού ή του επικρατούντος σήμερα σοσιαλκαπιταλισμού. Πολλά προβλήματα που εμφαίνονται υπό το πρίσμα του κοινωνικού εθνικισμού , είναι για τους άλλους ανύπαρκτα ή επουσιώδη .Για ένα ακροδεξιό συντηρητικό για παράδειγμα, θα προτιμούσε να γυαλίζει τις αλυσίδες του για χίλιες ζωές παρά να εντάξει την εκκλησία στο σύστημα της οικονομικής καταλήστευσης του λαού. Ομοίως για ένα αναρχοαριστερό εθνομηδενιστή δεν θα έβρισκε ασύμβατη με την ιδεολογία του την επιλογή της αγγλικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του κράτους ή την αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας προς εξυπηρέτηση άλλων σκοπών.

Χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία που την διαμορφώνουν ιστορικές αλήθειες , αξίες και σκοποί , η περιγραφή της πραγματικότητας αλλοιώνεται , οι τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων μετατρέπονται οι ίδιοι σε μέρος του προβλήματος , η πολιτική από επιστήμη του πραγματικού και της ορθής πλοήγησης, μετατρέπεται σε μέθοδο αναρρίχησης στην εξουσία αριβιστών και διεφθαρμένων , η πολιτική συνείδηση του έθνους αλλοτριώνεται , η σύγχυση κυριαρχεί και η σήψη καταβιβρώσκει τον κοινωνικό ιστό.

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην κοινωνία μας . Η ακραία ιδεολογική σύγχυση ως τρόπος ύπαρξης του σύγχρονου καπιταλισμού και σοσιαλκαπιταλισμού. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση παρακμής, δεν μπορούν να σταθούν τα κόμματα του κατεστημένου , μικρά και μεγάλα, γιατί αποτελούν συστατικά στοιχεία της παρακμής , της κοινωνικής δυσαρμονίας , της εθνικής κατάπτωσης . Οι ιδεολογίες όλων αυτών των κομμάτων επαυξάνουν τη σύγχυση . ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ , τα δύο μεγάλα κόμματα του σοσιαλκαπιταλισμού, ΔΗΚΟ , ΕΔΕΚ , ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ , οι θεραπαινίδες του συστήματος , τα στηρίγματα της διαφθοράς και της ληστρικής αντιλαϊκής εξουσίας .

Απέναντι σε αυτό το αίσχος , μόνο ο κοινωνικός εθνικισμός μπορεί να ορθωθεί ως αναγεννητική ιδέα και ανανεωτική πολιτική βούληση.

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ – ΕΔΗΚ

ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ