Το παραμύθι του "Καλλιτέχνη"

Στις μέρες μας πρέπει κάθε "καλλιτέχνης" που σέβεται τον εαυτό του να είναι αριστερός, με θολοπροοδευτικές απόψεις και φυσικά, υπέρ των εισβολέων που αυτοαποκαλούνται μετανάστες. Αν ζωγραφίζει πρέπει να έχει έναν πίνακα με ένα λευκό χέρι και ένα μαύρο, ενώ αν είναι συγκρότημα/τραγουδιστής πρέπει να έχει ένα τραγούδι με αιώνια και παγκόσμια ειρήνη. Επιπλέον, πρέπει να πηγαίνει σε πορείες και νε πετάει πέτρες γιατί "υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα". Αν το παίζει ηθοποιός, αναγκαστικά συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις του τύπου " Συμπέθεροι από τα Τύραννα" ή σε κανένα παρακμιακό θεατρικό εργαστήρι-ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε. Ο σωστός αριστερός ηθοποιός πρέπει να έχει περάσει με μέσο στο Εθνικό Θέατρο και ο σωστός αριστερός ζωγράφος πρέπει να έχει περάσει με το ίδιο μέσο στην Καλών Τεχνών. Οι παραμυθοποιοί από την άλλη, που έχουν ένα ευρή φάσμα και άπλαστα ακόμα μυαλά παιδιών, πρέπει να κάνουν την πλύση εγκεφάλου τους με τρόπο, χρησιμοποιώντας τίτλους  όπως "Ο μικρός Αχμέτ και ο Γιωργάκης" και σε ανάλογο επίπεδο " Ο φίλος μας, ο μετανάστης παπαγάλος". Ρωτάω λοιπόν...άν εγώ πάω και δώσω Εθνικό με ένα μονόλογο που ουσιαστικά καταρρίπτει κάθε επιχείρημα για το "μεταναστευτικό" θα περάσω? Αν τον ίδιο μονόλογο τον έδινε η Λαμπέτη θα περνούσε?(που δεν πέρασε αλλά υποθετικά μιλώντας...) Για πείτε μου λοιπόν, αγαπητά πειραματόζωα που διαβάζετε αυτό το κείμενο ώς τρίτοι παρατηρητές...ποιός είναι ο φασίστας?
 Επικρατεί λοιπόν αυτή η νόηση, αυτή η παράλογη ιδέα ότι ο καλλιτεχνικός χώρος πρέπει απαραίτητα να λειτουργεί μόνο με αριστερές απόψεις, και όποιος δεν συμφωνεί με το ΚΚΕ μπορεί να δώσει σε άλλη σχολή ή να μην γίνει καθόλου καλλιτέχνης. Οι δεξιοί θεωρούνται μιάσματα και άτομα που μαγαρίζουν τον καθαρό αυτό χώρο. Σκέφτομαι αν η φράση ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΚΕΣ ΠΑΠΑΡΙΕΣ κολλάει εδώ ή αργότερα. Ξαφνικά λοιπόν 50 αριστερά κωλοπαιδάκια, καλή ώρα σαν τον μακαρίτη τον εβραιοΑλέξη, πήρανε 50 γαμάτες κάμερες από την ακριβή τσέπη του μπαμπά (γνωστοί ώς αριστεροί με δεξιές τσέπες) και, το ίδιο ξαφνικά, έγιναν όλοι φωτογράφοι! Βγάζουν φωτογραφίες σε σέπια και ασπρόμαυρες, ενώ το κύριο θέμα τους είναι τα τσιγγανάκια που κυκλοφορούν στον δρόμο ή τα μαυράκια που κρατιούνται χεράκι-χεράκι. Ω, μα τι γλυκό. Και τι επαγγελματικό φυσικά!
Φτάνουν τα παραδείγματα? Σε έπεισα ότι ο χώρος διοικείται από τέτοια αριστερά αναρχοάπλυτα υποκείμενα? ΌΧΙ? Μα μην σταματάς να διαβάζεις τώρα. Ξέρω ότι σε έχω τσαντίσει γιατί και εσύ, αγαπητέ ανθέλληνα, κατά βάθος συμφωνείς που δεν περνάνε υποκείμενα σαν και εμένα στην Καλών Τεχνών και στο Εθνικό, έτσι δεν είναι? Μα, μην φεύγεις..δες ακόμα κάτι.

Απόσπασμα συνέντευξης του Νίκου Κούνδουρου. Η εμπειρία του αριστερού σκηνοθέτη με τους μετανάστες.

- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;

«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ήθελαν να σκοτώσουν. Έναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ήταν μίσος.Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».


- Έτυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι, τι έγινε;

«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του είπα “βρες το”.
Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπωση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».

http://www.inews.gr/102/i-sygklonistiki-martyria-tou-koundourou-gia-tin-dolofoniki-epithesi-pou-dechtike.htm

Ξέρεις φυσικά ότι τώρα γελάω, έτσι? Γιατί, αγάπη μου γλυκιά, αυτό είναι μόνο ένα περιστατικό. Και όσο οι φίλοι σου οι μετανάστες ξεσπάνε τα ζωώδη ένστικτα τους στην τύχη, ο χώρος που ώς τώρα έχεις μολύνει με τις παπαριές σου όλο και θα στρώνει, και θα στρώνει, και τελικά εσύ θα είσαι το απόβλητο,όχι εγώ. Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι χάνεις έδαφος, ότι πλέον οι απόψεις του πίνακα σου με τα δύο χεράκια θα είναι μισητές και ψεύτικες, μα και τόσο εύθραυστες σαν κατασκευή από αέρινα τουβλάκια. Κανείς δεν θα θέλει να σε βλέπει να αγαπάς τα ζώα που βίασαν και κατέσφαξαν συμπολίτες τους. Να φοβάσαι. Να φοβάσαι γιατί κάποια στιγμή, και το Εθνικό και η Καλών Τεχνών, θα αλλάξει τελείως ύφος, και θα αλλάξει και καθηγητές και κάποια στιγμή, εκεί μέσα όντως θα αναπτύσονται πραγματικοί καλλιτέχνες με ταλέντο, και εκεί εσύ δεν θα έχεις καμία θέση. Η θέση σου θα είναι ίδια με τον μετανάστη που υποστήριζες-παράσιτο. Η πραγματική τέχνη θα λάμψει και οι μονόχρωμοι πίνακες σου με τις θεόστραβες γραμμές δεν θα χωράνε στο πλαίσιο, όπως δεν χωράνε οι δικοί μου πίνακες αυτή τη στιγμή που δεν αναπαριστούν τίποτα το ειρηνικό.
Ξέρεις ακόμα κάτι? Εγώ θα γίνω αυτό που θέλω. Και αυτό που θέλω πιάνει πολλούς τομείς. Και κάποια στιγμή θα δείς τις δηλώσεις καλλιτεχνών σαν και εμένα, και θα τάσσονται κατά των Εβραίων και κατά τις αριστεράς και εκεί εσύ θα είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις γιατί πλέον θα είσαι μόνος σου. Γιατί εγώ δεν θα πουλήσω τις ιδέες μου ή το έθνος μου για να μπώ στις σάπιες σχολές που μπαίνεις εσύ για να γίνω ηθοποιός. Γιατί εγώ έχω ταλέντο και δεν χρειάζομαι μέσο για να φανεί το ποιά είμαι ή το τι κάνω. Γιατί εγώ δεν χρειάζεται να κοιμηθώ με σκηνοθέτες ή με παραγωγούς. Γιατί εγώ είμαι Ελληνίδα με αξίες και ιδανικά, σεβόμενη τους προγόνους μου με το Αρχαίο Θέατρο και την Αρχαία Τέχνη, κατανοώντας απόλυτα την έννοια του καλαίσθητου μα πάνω από όλα του ηθικού.
Θα εξαλειφθείς, στο υπόσχομαι. Δεν θα μείνει ούτε ένας από εσάς τους άψυχους σάπιους αυτοαποκαλούμενους καλλιτέχνες ούτε για δείγμα. Μα το Θεό θα σφαγιαστείτε το ίδιο βάναυσα με τις σφαγές που έχετε προκαλέσει σε άλλους πιο άξιους καλλιτέχνες από εσάς.
Ω, ναι, αυτό είναι πόλεμος.

ΙΣΧΥΣ