ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
ΑΡΘΡΑ ΕΔΗΚ
ΕΘΝΙΚΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΣΧΟΛΙΑ
ΔΙΑΦΟΡΑ
ΕΝΕΡΓΕΙΑ
- Αποδελτιώθηκε στον «Εμπροσθοφύλακα» στις 28 Μαρτίου 2010
Σχόλιο Σ.Ο.: Η «υπεύθυνη πολιτική ηγεσία», που δυστυχώς στη πλειοψηφία της, αποτελείται από άτομα που δεν διακρίθηκαν σε οιουσδήποτε κοινωνικούς ή επαγγελματικούς τομείς -αφού η πολιτική, ως είναι διαμορφωμένη, ελάχιστο χώρο αφήνει για τους ικανότερους και πιο άξιους- όχι μόνο δε διαισθάνεται τις δικές της αδυναμίες, αλλά θεωρεί ότι έχει τόσο το αλάνθαστο όσο και το αποκλειστικό για το Εθνικό μας ζήτημα.
«Το απύθμενος θράσος της “υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας”»
28 Μαρτίου 2010
Ξενής Ξενοφώντος
Τρία παραδείγματα, από τρεις εκπομπές της προηγούμενης εβδομάδας, μαρτυρούν μία χρόνια παθογένεια του κυπριακού πολιτικού συστήματος και δη τη μη εκπροσώπηση της λαϊκής βούλησης από την εκλελεγμένη πολιτική ηγεσία:
1. Στο βαρόμετρο του ΑΝΤ1, εκδηλώνεται (για μια ακόμη φορά) η αντίθεση των πολιτών σε λύση με εκ περιτροπής προεδρία και 50,000 έποικους. Αντί να δημιουργήσει αυτό προβληματισμό ως προς το εάν νομιμοποιείται ο κ. Χριστόφιας να συνεχίσει τις «γενναιόδωρες προσφορές» προς την Τουρκία, αμφισβητείται μέχρι και η νοημοσύνη των πολιτών από τον εκπρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος στην εκπομπή.
2. Σε ένα αφιέρωμα σε ένα ντοκιμαντέρ του MEGA , έχουμε την ευκαιρία να δούμε ξανά, τις αντικατοχικές πορείες των μοτοσικλετιστών. Να θυμηθούμε την υπέρβαση που μπορούν να κάνουν οι πολίτες όταν ξεφεύγουν από τα δεσμά της «υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας». Να θυμηθούμε την αθέμιτη και παραπλανητική επέμβαση της «υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας» στην τρίτη και πολύ καλά οργανωμένη πορεία των μοτοσικλετιστών, που είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυσή της, τον αποσυντονισμό της και το θάνατο του Τάσου Ισαάκ στη Δερύνεια (κάτι που πολύ πιθανό να αποφευγόταν, εάν η πορεία αφηνόταν να διεξαχθεί οργανωμένα και κανονικά, με ξένους μοτοσικλετιστές να προπορεύονται).
3. Στην εκπομπή των αδελφών Ηλιάδη στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ο Λόγος», ένας ακαδημαϊκός, ο Δρ Άρης Πετάσης, εξηγεί με υποδειγματική χρήση της λογικής, το εξωφρενικό του φυλετικού διαχωρισμού μέσα από το Σύνταγμα και την προτεινόμενη «λύση». Ανταπαντώντας, ένας πολιτικός του συγκυβερνώντος κόμματος, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, με γενικολογίες, αοριστίες και «κουβέντες του καφενέ», επιμένει να μάχεται υπέρ της άποψης ότι «το κυπριακό είναι θέμα της πολιτικής ηγεσίας», χωρίς καν να δείχνει να προβληματίζεται από το εάν τα επιχειρήματα του (μη επαγγελματία πολιτικού) συνομιλητή του, είναι ή όχι βάσιμα.
Είναι δυστυχώς, μία μόνιμη διαπίστωση: η πολιτική μας ηγεσία, είναι αποκομμένη από τη δική μας βούληση. Ο λαός στην Κύπρο, δεν μπορεί, σχεδόν ποτέ, να έχει το λόγο σε σχέση με το εθνικό του ζήτημα. Μπορεί να προβαίνουν οι πολίτες σε συγκεκριμένες επιλογές σε βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, αλλά αυτές αποδεικνύονται διαρκώς, μη αντιπροσωπευτικές των δικών τους θέσεων (όπως φάνηκε και το 2004).
Για παράδειγμα, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών απορρίπτει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Αυτό καταγράφεται συνεχώς, σε δημοσκοπήσεις, σε έρευνες, στον καθημερινό διάλογο. Παρ’όλ’αυτά, δεν υπάρχει έστω και μία οργανωμένη πολιτική δύναμη σήμερα στην Κύπρο που να τολμά να εκφράσει αυτή τη θέση.
Αυτό ακριβώς είναι που εννοεί ο κάθε πολιτικός που επαναλαμβάνει τη φράση «το κυπριακό είναι πολιτικό ζήτημα». Εννοεί δηλαδή ότι μόνο αυτός και οι συναδέλφοι του, επαγγελματίες πολιτικοί, πρέπει να έχουν το λόγο.
Βεβαίως, το φταίξιμο είναι σχεδόν αποκλειστικά δικό μας. Το θράσος της πολιτικής «μας» ηγεσίας, ανάγεται σε δική μας υπαιτιότητα. Καθότι, όταν έχουμε την ευκαιρία για να στείλουμε κάποιο μήνυμα με την ψήφο μας, επαναλαμβάνονουμε συνεχώς τα ίδια λάθη. Είναι ακριβώς, από αυτή τη σχεδόν απόλυτη «πολιτική ασυλία», δηλαδή την ανυπαρξία πολιτικών συνεπειών, που η «υπεύθυνη πολιτική ηγεσία» αντλεί και το υπέρμετρο θράσος της και τη «νοοτροπία παπικού αλάθητου».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου